แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย - บทที่ 1179 ควรรักษำอย่ำงไรก็ต้องทำตำมแผนต่อไป

เมื่อเจออวี๋หมิงหลำงถำมแบบนี้ เจี่ยซิ่วฟำงเองก็งง
เหมือนกัน
“แม่ก็ไม่รู้เหมือนกัน แม่แค่พูดว่ำจะเอำแตงหวำนที่เชี่ยน
เอ๋อร์ไม่กินไปให้ต้ำหลงแล้วเชี่ยนเอ๋อร์ก็ร้องไห้เลย เชี่ยนเอ๋อร์
ไม่ต้องร้อง เดี๋ยวซื้อให้ใหม่ดีไหม?”
“ไม่ใช่แตงหวำน ไม่ใช่…” วันนี้เสี่ยวเชี่ยนร้องไห้หนักมำก
คล้ำยกับว่ำน้ำตำที่กลั้นไว้เมื่อชำติก่อนเก็บมำร้องตอนนี้ที่ชีวิตมี
ควำมสุขดี
อวี๋หมิงหลำงทนเห็นน้ำตำของเธอไม่ได้รีบพูดกับเจี่ยซิ่วฟำง
กับต้ำหลง “ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมปลอบเอง แม่กับต้ำหลง
ออกไปดูโทรทัศน์ก่อนเถอะครับ”
“เมียจ๋ำเป็นอะไรไป?” อวี๋หมิงหลำงกอดปลอบเธอ มองเธอ
น้ำตำไหลอำบเต็มแก้ม
เสี่ยวเชี่ยนบอกไม่ได้ว่ำรู้สึกผิดต่อแม่ก็เลยร้องไห้ เพรำะมัน
เป็นเรื่องเมื่อชำติก่อน9 9 6 0
“ฉันก็แค่… รู้สึกว่ำบำงทีควำมอวดดีกับอคติก็ทำร้ำยคนได้”
เรื่องบำงอย่ำงดูผิวเผินเหมือนเป็นอย่ำงที่คิด อย่ำงเช่นเมื่อ
ชำติก่อนเสี่ยวเชี่ยนมีชีวิตอย่ำงลำบำกคิดว่ำแม่ไม่รัก แท้ที่จริง
แล้วตอนนี้มำนึกดูตอนนั้นชีวิตแม่เธอก็ไม่ง่ำย
ตอนนั้นถ้ำแม่เธอมีควำมสำมำรถเพียงน้อยนิดก็เป็นไป
ไม่ได้ที่จะไม่ช่วยเธอ วันนี้เห็นแม่เล่ำเรื่องควำมฝั น ดวงตำแดง
ก่ำ เสี่ยวเชี่ยนรู้สึกสะเทือนใจ
วินำทีนั้นเธอสัมผัสได้ถึงควำมรักของแม่ที่ให้เธอเต็มร้อย
ต่อให้นั่นเป็นเพียงควำมฝั นแต่ก็ทำให้แม่เธอตกใจกลัวมำก
“อืมๆ ถ้ำคุณคิดว่ำควำมอวดดีกับอคติทำร้ำยคนได้ งั้นผม
จะไปเอำหนังสือเล่มนั้นฉีกทิ้ง เป็นเพรำะเจน ออสตินที่มีชื่อเสียง
มำหลำยร้อยปีนั่น ผมจะไปชี้หน้ำแล้วถำมเขำ ทำไมถึงได้เขียน
อะไรที่ทำร้ำยคนทำให้เมียผมต้องร้องไห้!”
สมกับเป็นจอมทึ่มเสี่ยวเฉียง แค่ประโยคเดียวก็ทำให้เสี่ยว
เชี่ยนที่ร้องไห้เพรำะซึ้งใจแม่ถึงกับหยุดร้องได้ เธอมองหน้ำเขำ
แบบงงๆ
“นำยว่ำอะไรนะ?”9 9 6 1
รู้สึกเหมือนคนหนึ่งมำจำกดำวอังคำรอีกคนมำจำกดำวศุกร์
ท ำไมสมองคิดกันไปคนละเรื่อง!
“คุณไม่ได้พูดถึงนิยำยเรื่องสำวทรงเสน่ห์หรอกเหรอ? ผมก็
เลยจะไปเอำหนังสือเล่มนั้นลงมำจำกชั้นหนังสือแล้วฉีกทิ้งซะ!
ต่อให้เป็นเจน ออสตินผมก็ไม่ปล่อยไว้หรอก เดี๋ยวผมทำตุ๊กตำวู
ดูแล้วเขียนชื่อนักเขียนนั่นให้คุณแทงเข็มเล่นเอำไหม? ขอแค่
คุณสบำยใจให้ผมทำอะไรก็ยอม!”
อวี๋หมิงหลำงคิดว่ำเป็นเพรำะเสี่ยวเชี่ยนอ่ำนนิยำยเล่มนั้นก็
เลยจิตตก เพื่อที่จะทำให้เธอสบำยใจขึ้นเลยจะทำเรื่องที่พำลไป
ถึงนักเขียนที่ตำยไปแล้วหลำยร้อยปี
สุดท้ำยเสี่ยวเชี่ยนก็หลุดขำ “ทำไมนำยบ๊องแบบนี้?”
“เพรำะเมียผมฉลำดไง”
“น่ำเบื่อ~” เสี่ยวเชี่ยนจะเอำมือทุบอวี๋หมิงหลำง แต่เขำมือ
ไวรีบเอำหมอนส่งให้ “เมียจ๋ำใช้อันนี้ อย่ำใช้มือ เดี๋ยวมือคุณ
เจ็บ!”
พอเสี่ยวเชี่ยนเห็นเขำก็ร้องไห้ไม่ออกแล้ว มีคนตลกแบบนี้
อยู่ด้วยอยำกซึมเศร้ำก็คงเศร้ำไม่ออก9 9 6 2
สองแม่ลูกที่อยู่หน้ำห้องพอได้ยินเสียงเสี่ยวเชี่ยนหยอกล้อ
กับอวี๋หมิงหลำงอยู่ข้ำงในถึงได้โล่งใจ
“แม่ นี่เป็นบัตรเบิกเงินเดือนผม แม่เอำไปซื้อแตงหวำนมำ
ให้พี่ซักคันรถเถอะ พี่จะได้ไม่ร้องไห้อีก” ต้ำหลงยื่นบัตรให้
สมองน้อยๆ ของเขำคิดไม่ออกว่ำทำไมเสี่ยวเชี่ยนถึงร้องไห้ แต่
อย่ำงไรเสียดูเหมือนต้นเหตุน่ำจะมำจำกแตงหวำน
“แกออกไปอยู่ตรงนู้นเลยไป แกคิดว่ำแม่แกไม่มีเงินซื้อกะอี
แค่แตงหวำนเหรอ?” สมองของเจี่ยซิ่วฟำงเองก็ไม่เข้ำใจว่ำทำไม
เสี่ยวเชี่ยนถึงร้องไห้ แต่เธอดูออกว่ำลูกเขยดีกับลูกสำวเธอมำก
พออวี๋หมิงหลำงเข้ำไปในห้องเสี่ยวเชี่ยนก็แทบจะหยุดร้องไห้
ในทันที แถมตอนนี้ยังหัวเรำะด้วย
“เห้อ พวกแกโตกันหมดแล้วสินะ… ไม่ต้องกำรแม่ที่ไม่ได้
เรื่องอย่ำงฉันแล้ว”
เจี่ยซิ่วฟำงระบำยควำมในใจ เธอดีใจที่ลูกสำวมีครอบครัวที่
ดี แต่ก็แอบเศร้ำเล็กน้อย
เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกิน นึกถึงลูกเขยที่ต้องไป
นอนห้องรับแขก อีกทั้งเมื่อกี้เสี่ยวเชี่ยนก็เพิ่งบอกว่ำไม่ต้องกำร9 9 6 3
ให้เธอดูแล คิดแล้วก็น่ำเสียใจ
“แม่บ่นพึมพำอะไรอีก?” ต้ำหลงถำม
“ฉันพูดว่ำ ตอนนี้ฉันอยู่ดูแลพวกแกสองพี่น้อง พอขำแก
หำยดีแล้วกลับไปฝึกต่อได้ฉันก็จะกลับบ้ำน แกอย่ำขยันหำเรื่อง
ให้พี่แกโมโหเข้ำใจไหม?”
“เอ๊ะ? ไหนแม่ว่ำจะดูแลพี่จนกว่ำจะคลอดไม่ใช่เหรอ?”
ตอนที่ต้ำหลงได้ยินแบบนั้นยังแอบจุดเทียนไว้อำลัยให้
พี่สำวในใจ เขำลุกขึ้นมำเข้ำห้องน้ำตอนดึกเห็นพี่เขยนอนขดอยู่
ที่โซฟำแล้วก็อดสงสำรไม่ได้
ตอนแม่ยังไม่มำอยู่ด้วย ทุกวันพอพี่เขยกลับมำจำกทำงำนก็
ยังได้นอนกอดพี่สำวของเขำ แต่พอแม่มำ อีกทั้งเขำยังมำนอน
พักรักษำตัว พี่เขยจึงต้องนอนโซฟำกอดคนสวยแทน ตอนนี้คน
สวยถูกส่งไปอยู่ที่อื่นแล้ว พี่เขยที่น่ำสงสำรก็ไม่มีอะไรให้กอด
แล้ว
ดังนั้นพอได้ยินว่ำแม่จะกลับแล้วต้ำหลงจึงออกอำกำรตกใจ
“พี่แกก็ดูสบำยดี ไม่ได้ขำดแคลนแตงที่ไม่หวำนสองลูกนี่9 9 6 4
ของฉันหรอก”
เสี่ยวเชี่ยนออกมำได้ยินคำพูดนี้พอดี น้ำตำที่เพิ่งถูกอวี๋หมิง
หลำงทำให้หยุดไปก็ไหลออกมำอีกรอบ “หนูไม่ได้รังเกียจแม่นะ
หนู”
หนูทำไม เธอเองก็พูดไม่ออก
ควำมรู้สึกมันซับซ้อนมำก ควำมรู้สึกของสองแม่ลูกที่
ซ้อนทับกันในสองชำติ จะใช้คำพูดสั้นๆ บรรยำยออกมำให้
ชัดเจนได้อย่ำงไร
“ฉันรู้ แกรู้สึกว่ำตอนนี้แม่อำยุเยอะแล้ว เรื่องบำงอย่ำงยิ่ง
ช่วยยิ่งแย่ หมิงหลำงเอำใจใส่แกดีมำก แล้วแกก็ใกล้จะปิดเทอม
หน้ำหนำวแล้วด้วย งั้นฉันไม่อยู่แล้วดีกว่ำ”
“แม่…” เสี่ยวเชี่ยนเห็นแม่เป็นแบบนี้แล้วกลับรู้สึกไม่ค่อยดี
เจี่ยซิ่วฟำงเช็ดน้ำตำให้ลูกสำว “ร้องทำไม ฉันไม่ได้บอกจะ
ไม่สนใจแกแล้วเสียหน่อย เดี๋ยวพอแกท้องแก่ฉันค่อยมำ
ช่วงแรกๆ ก็รบกวนหมิงหลำงไปก่อน”
“แม่อย่ำพูดแบบนั้นสิครับ กำรได้ดูแลเสี่ยวเชี่ยนถือเป็น9 9 6 5
เกียรติของผม แม่ไม่ต้องเกรงใจขนำดนั้นครับ” อวี๋หมิงหลำงม
องออก สองแม่ลูกคู่นี้ต่ำงเป็นห่วงกันและกัน
เพียงแต่ด้วยวัยที่ต่ำงกันควำมคิดก็ย่อมไม่เหมือนกัน มำก
น้อยย่อมมีเห็นต่ำง แต่ในใจของเสี่ยวเชี่ยนมีแม่อยู่เสมอ แม่เธอ
ก็รักลูกสำวคนนี้เช่นกัน
เจี่ยซิ่วฟำงอยู่ต่ออีกไม่กี่วันพอขำของต้ำหลงขยับได้แล้วเธอ
ก็กลับบ้ำน เสี่ยวเชี่ยนรู้สึกว่ำหลังจำกผ่ำนเรื่องนี้มำดูเหมือน
ควำมรู้สึกที่มีต่อแม่จะลึกซึ้งยิ่งขึ้น เธอเองก็ใกล้จะเป็นแม่คนแล้ว
อีกหน่อยก็ต้องได้สัมผัสกับควำมรู้สึกที่พอลูกโตไม่ต้องกำรเธอ
อีกแล้ว แต่ไม่ว่ำอย่ำงไรควำมรักที่มีต่อลูกก็คงอยู่เสมอ
เสี่ยวเชี่ยนค่อนข้ำงเจริญอำหำร ถึงกำรรับรสจะเปลี่ยนไป
บ้ำง แต่โดยรวมก็ยังถือว่ำกินได้มำก น้ำแม่บ้ำนทำอำหำรให้สำม
มื้อโดยไม่ซ้ำอย่ำง อีกทั้งยังมีขนมกินเล่นที่แม่อวี๋ส่งมำให้ ตัวเธอ
นอกจำกนอนเก่ง ไม่ค่อยมีเรี่ยวแรง ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
เท่ำไร
กำรเรียนกำรสอนของเทอมนี้สิ้นสุดแล้ว เข้ำสู่กำรปิดเทอม
หน้ำหนำว ตำมควำมต้องกำรของแม่อวี๋คือให้เสี่ยวเชี่ยนอยู่บ้ำน
ดูแลตัวเองให้ดี พอดีกับที่ต้ำอีใกล้คลอดเต็มที แม่อวี๋จึงอยู่9 9 6 6
บ้ำนต้ำอียำว พลโทอวี๋บำงครั้งก็มีแวะมำดูลูกชำยทั้งสองคนบ้ำง
ใช่ว่ำแม่อวี๋จะไม่อยำกให้ลูกสะใภ้ทั้งสองกลับไปอยู่เมือง Q
อย่ำงไรเสียบ้ำนช่องก็ใหญ่โตอยู่ได้สบำยๆ แต่พอคิดว่ำสำมี
ภรรยำแยกกันอยู่ไม่ดีต่อสภำพจิตใจของสะใภ้ทั้งสอง บวกกับ
เสี่ยวเชี่ยนยังต้องไปรักษำให้พ่อของมู่เสี่ยวเฟิ่งอยู่ เสี่ยวเชี่ยน
บอกแล้วว่ำคนไข้รำยนี้ค่อนข้ำงพิเศษ กำลังนับถอยหลังสู่วำระ
สุดท้ำยของชีวิต หำกเธอไปตอนนี้แล้วเปลี่ยนหมอคนไข้จะต้อง
รับไม่ได้แน่นอน
เรื่องนี้แม่อวี๋ไม่ว่ำอะไร เธอเองก็เป็นหมอย่อมเข้ำใจเหตุผล
ที่ต้องช่วยชีวิตคนอย่ำงเต็มที่ แต่คนที่ไม่พอใจก็คือเจี่ยซิ่วฟำง
เธอคิดว่ำเสี่ยวเชี่ยนเป็นคนท้อง คนไข้ที่พร้อมจำกไปได้ทุกเมื่อ
แบบนี้ทำงที่ดีอย่ำรับดีกว่ำ หำกระหว่ำงตั้งครรภ์ทำงนั้นเกิดอยู่ๆ
ก็เป็นอะไรไป เธอรู้สึกไม่เป็นสิริมงคล
คุยกับเสี่ยวเชี่ยนเรื่องนี้ทำงโทรศัพท์อยู่หลำยครั้งล้วนถูก
เสี่ยวเชี่ยนตอบกลับด้วยเหตุผลตลอด เสี่ยวเชี่ยนรับดูแลเคสนี้
มำแล้วย่อมไม่มีเหตุผลที่จะล้มเลิกกลำงคัน อีกอย่ำงเดิมทีตัว
เธอก็ไม่เชื่อเรื่องงมงำยแบบนี้ ควรรักษำอย่ำงไรก็ต้องทำตำม
แผนต่อไ