แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย - บทที่ 1190 หน้ำไม่เหมือนแม่ ทำไมกัน

หลังจำกต้ำหลงคุยกับอวี๋หมิงหลำงเสร็จก็ออกมำหำเสี่ยว
เชี่ยน เขำเห็นเสี่ยวเชี่ยนนั่งอยู่ที่ริมหน้ำต่ำง บนโต๊ะไม้ตัขนำด
เล็กตัวโปรดของเธอมีของวำงอยู่ ตำหลงเห็นแล้วก็อึ้งๆ
“พี่?”
“มำนี่”
ของที่อยู่บนโต๊ะก็คือของที่ทำให้สองพี่น้องทะเลำะกัน
รุนแรง ปืนลวดดัดที่หัวหน้ำเก่ำที่ต้ำหลงเคำรพเป็นคนให้มำ
“พี่ทิ้งมันไปแล้วไม่ใช่เหรอ?” เป็นเพรำะของสิ่งนี้ที่ทำให้ต้ำ
หลงโกรธพี่สำวตัวเองมำก วันนั้นเสี่ยวเชี่ยนโยนทิ้งต่อหน้ำต่อตำ
เขำ
เขำโกรธมำก หำอยู่นำนก็หำไม่เจอ
“ฉันหลอกนำย วันนั้นฉันโยนขยะลงไป ส่วนนี่รอนำยฝึก
เสร็จแล้วจะคืนให้ น้ำใจของหัวหน้ำที่เขำมีให้นำย ควรเก็บรักษำ
ไว้ให้ดี”
“พี่…” อันที่จริงต้ำหลงอยำกถำมว่ำเขำทำให้พี่ผิดหวังมำ1 0 0 4 8
ตลอดหรือเปล่ำ
รวมถึงครั้งนี้ด้วยที่เขำยอมทิ้งโอกำสที่จะได้เข้ำหน่วยเสิน
เจี้ยน แต่เลือกที่จะไปปกป้ องเธอ พี่จะคิดว่ำเขำไม่ได้เรื่องหรือ
เปล่ำ?
“ท ำไม?” น้ำเสียงของเสี่ยวเชี่ยนยังคงเหมือนยำมปกติ ชอบ
ทำท่ำทำงรำคำญน้องชำย แต่หำกฟั งดีๆ ดูเหมือนจะมีควำมรู้สึก
บำงอย่ำงที่บรรยำยไม่ถูกเพิ่มเข้ำมำ
“ขำผมไม่หำยสักที ผมไม่อยำกกลับไปฝึกแล้ว พี่เขยเห็น
ผมอยู่บ้ำนว่ำงๆ เลยจะให้ผมติดตำมพี่ไปข้ำงนอกด้วย ได้ไหม?”
เห็นๆ อยู่ว่ำจะไปคุ้มกันเสี่ยวเชี่ยน แต่กลับพูดเหมือน
ตัวเองว่ำงไม่มีอะไรทำ เสี่ยวเชี่ยนรู้สึกว่ำต้ำหลงโตแล้วจริงๆ
“เอำสิ”
“ดีเลย ผมจะได้เรียนรู้ชีวิตคนรวยจำกพี่ พอเรียนรู้เสร็จผม
ก็คงต้องกลับไปขุดดินต่ออีกประมำณหนึ่งปีกว่ำจะได้กลับมำ พี่
อย่ำตำหนิผมนะ”
“ไม่หรอก”1 0 0 4 9
คำๆ นี้ของเสี่ยวเชี่ยนคงมีแค่เธอเท่ำนั้นที่รู้ถึงควำมหนัก
เบำของมัน เธอได้ปล่อยวำงเรื่องเมื่อชำติก่อนแล้ว
พอปล่อยวำงควำมโกรธแค้นเหล่ำนั้นถึงได้พบว่ำ เธอเองก็
สำมำรถรู้สึกสบำยใจได้ขนำดนี้ พอเห็นสีหน้ำน้องชำยที่เต็มไป
ด้วยควำมมุ่งมั่น นี่เป็นครั้งแรกที่เสี่ยวเชี่ยนยิ้มอย่ำงมีควำมสุข
อวี๋หมิงหลำงยืนมองเธออยู่ที่หน้ำประตู เขำพลอยยิ้มตำมไปด้วย
เมียเขำมีควำมสุขเขำก็ดีใจ
“พำต้ำหลงไปเที่ยวให้สนุกล่ะ ต่อไปเขำอำจไม่มีเวลำว่ำง
ขนำดนี้อีกแล้ว” คำพูดของอวี๋หมิงหลำงแฝงควำมนัย ต้ำหลงคิด
ว่ำพี่เขยหมำยถึงต่อไปเขำต้องกลับไปขุดดินอีก ทั้งที่จริงๆ แล้ว
หลังจำกนั้นเขำถึงได้รู้ว่ำตัวเองถูกพี่สำวกับพี่เขยหลอกอีกแล้ว
แต่กำรหลอกแบบนี้ต้ำหลงยินดีให้หลอก อีกทั้งยังเต็มใจ
เสียสละตัวเองโดยไม่รู้สึกเสียใจอะไรทั้งนั้น
เสี่ยวเชี่ยนรักษำคำพูด บอกจะพำต้ำหลงเที่ยวก็พำไปเที่ยว
จริงๆ แต่เธอท้องอยู่พำไปตำมผับตำมบำร์ไม่ได้ จึงพำต้ำหลงไป
ตีกอล์ฟไปเล่นโบว์ลิ่งแทน และก็ได้พำไปเล่นไพ่ด้วย เมืองหลิน
ไม่ได้ใหญ่มำก ก่อนหน้ำนี้เสี่ยวเชี่ยนไม่ค่อยได้ออกมำเล่น ใช้1 0 0 5 0
ชีวิตอย่ำงถ่อมตัว ตอนนี้เธอพำต้ำหลงไปเล่นทุกวัน เข้ำออก
สถำนที่ไฮโซเป็นว่ำเล่น คนอื่นๆ จึงเริ่มจำสองพี่น้องคู่นี้ได้
อวี๋หมิงหลำงบอกต้ำหลงว่ำ ติดตำมเสี่ยวเชี่ยนออกมำเก็บ
ปำกไว้กินพอ คนอื่นถำมอะไรก็ให้ยิ้มโง่ๆ ใส่ ต้ำหลงก็ทำตำมที่
พี่เขยบอก เสี่ยวเชี่ยนมำเล่นไพ่ที่นี่ได้เพรำะไห่เจำกับเจิ้งซวี่เป็น
คนแนะนำมำ ฝีมือไม่ธรรมดำอีกทั้งยังกล้ำได้กล้ำเสีย เล่นไม่
นำนคนอื่นก็เริ่มจดจำพวกเธอได้แม่น ทุกคนต่ำงรู้ว่ำผู้หญิง
ลึกลับกระเป๋ ำหนักคนนี้มีน้องชำยที่ ‘สมองเพี้ยนหน่อยๆ’ ทั้งคู่
เข้ำออกคลับไฮโซเป็นประจำ
ดังนั้นตอนที่เสี่ยวเชี่ยนพำต้ำหลงไปรักษำคนไข้ที่บ้ำน
ตระกูลมู่ด้วยกัน มู่เสี่ยวเฟิ่งจึงไม่ได้ดูตกใจเท่ำไร ได้แต่สั่งคนใช้
ในบ้ำนว่ำ ตอนที่เสี่ยวเชี่ยนเข้ำไปรักษำนำยท่ำน ให้ช่วยดูแลต้ำ
หลงดีๆ ด้วย เอำของอร่อยๆ ให้กิน
ซึ่งแบบนี้ยิ่งทำให้อวี๋หมิงหลำงมีเหตุผลที่จะเชื่อว่ำกำร
วิเครำะห์ของเขำถูกต้อง มู่เสี่ยวเฟิ่งคนนี้จะต้องส่งคนไปคอยจับ
ตำดูเมียของเขำแน่นอน ไม่อย่ำงนั้นคนที่มีนิสัยปกปิ ดตัวเอง
อย่ำงมิดชิดแบบนั้นจะอนุญำตให้เสี่ยวเชี่ยนพำต้ำหลงเข้ำไป
ง่ำยๆ ได้ยังไง1 0 0 5 1
ในขณะเดียวกัน อวี๋หมิงหลำงก็ได้เริ่มปฏิบัติกำรสืบประวัติ
ของมู่เสี่ยวเฟิ่งไปตำมลำดับ ก็เหมือนกับที่มู่เสี่ยวเฟิ่งสืบประวัติ
โดยละเอียดของเสี่ยวเชี่ยนไม่ได้ เขำเองตอนแรกก็สืบได้แค่
ข้อมูลเพียงผิวเผินของมู่เสี่ยวเฟิ่ง ซึ่งก็เหมือนกับที่เสี่ยวเชี่ยน
บอกไว้ เป็นนักธุรกิจหญิงเจ้ำของบริษัททัวร์และโรงแรมขนำด
ใหญ่อีกหลำยแห่ง
มู่เสี่ยวเฟิ่งย้ำยมำอยู่เมืองหลินเมื่อไม่กี่ปีก่อน ภำยในช่วง
ระยะเวลำสั้นๆ อวี๋หมิงหลำงสืบมำได้เท่ำนี้ แต่เขำเชื่อว่ำคนสวย
เองก็เชื่อในสัญชำตญำณของตัวเอง จึงทำได้แค่ตำมสืบต่อไป
ปกติต้ำหลงชอบทำตัวบ๊องๆ แต่พอถึงช่วงเวลำสำคัญก็
ฉลำดไม่เบำ เขำติดตำมเสี่ยวเชี่ยนไปที่บ้ำนตระกูลมู่ด้วยท่ำทำง
เหมือนคนมีควำมผิดปกติทำงสมองเล็กน้อย เสี่ยวเชี่ยนกำชับไว้
ว่ำ ให้แสดงเป็นตัวเขำเมื่อสมัยติดเกมอย่ำงหนักตอน ม.ต้น ก็
พอ ดังนั้นเขำจึงเล่นเกมอินเทอร์เน็ตต่อหน้ำคนใช้ที่มำดูแลเขำ
ตลอดช่วงเช้ำ คนใช้คนนั้นตอนแรกก็ยืนดูอยู่ข้ำงๆ ต่อมำเห็น
เขำเล่นแพ้ อีกทั้งยังแพ้แบบโง่เง่ำ คนใช้จึงทำสีหน้ำดูถูกใส่แล้ว
จึงเดินออกไปอย่ำงสบำยใจ
ต้ำหลงชูนิ้วกลำงให้ในใจ นังโง่เอ๊ย! สมัยก่อนเขำเป็นมือ1 0 0 5 2
โปรเลยนะเฟร่ย ถ้ำพี่สำวเขำไม่ใชวิธีรักษำแบบทำให้สติแตก มี
เหรอตอนนี้แค่เขำเห็นเกมก็อยำกจะอ้วกแล้ว?
คนใช้เอำผลไม้มำให้ต้ำหลงกิน ต้ำหลงแพ้ติดๆ กัน คิดๆ
อยู่ว่ำพี่ให้เขำแสดงเหมือนเมื่อตอนอำยุสิบต้นๆ สำยตำกลอก
ไปมำ ครั้นแล้วจึงเพิ่มบทเอง เขำยกจำนผลไม้ขึ้นมำเขวี้ยงลงพื้น
“น่ำรำคำญ บอกว่ำไม่กินๆ อย่ำมำกวนใจได้ไหมวะ!”
เมื่อตอนเขำอำยุสิบต้นๆ ก็นิสัยแบบนี้นี่แหละ ไม่รู้จัก
แยกแยะ ทำแม่ตัวเองผวำบ่อยๆ
เสี่ยวเชี่ยนรักษำผู้เฒ่ำมู่เสร็จเดินมำเห็นเหตุกำรณ์นี้พอดี
ในใจอดยกนิ้วให้ต้ำหลงไม่ได้ บทนี้เพิ่มได้ไม่เลว!
และเวลำนี้มู่เสี่ยวเฟิ่งกลับมำจำกข้ำงนอกพอดี พอเห็นแบ
บั้นก็หยุดชะงัก ต้ำหลงชี้หน้ำด่ำคนใช้ “แกทำท่ำทำงรังเกียจฉัน
ขนำดนั้น สะใจที่เห็นฉันแพ้ใช่ไหม?”
“ต้ำหลงหยุดเดี๋ยวนี้!” เสี่ยวเชี่ยนรีบเดินเข้ำไปจับมือต้ำหลง
ดึงเขำออกมำ ทั้งขอโทษคนใช้ทั้งหันไปขอโทษมู่เสี่ยวเฟิ่งที่มอง
อยู่1 0 0 5 3
“ขอโทษด้วยนะคะพี่มู่ น้องชำยฉันสร้ำงควำมวุ่นวำยให้แล้ว
แต่ฉันก็ไม่มีทำงเลือกอื่นจริงๆ ตอนนี้เขำเป็นแบบนี้ฉันไม่วำงใจ
ให้เขำอยู่บ้ำนคนเดียว น้ำแม่บ้ำนก็ถูกเขำตะเพิดจนอยู่ไม่ได้
กว่ำแม่ฉันจะมำได้ก็เดือนหน้ำเลย จำนที่เขำเขวี้ยงทิ้งรำคำแพง
ใช่ไหมคะ? เดี๋ยวฉันชดใช้ให้นะคะ”
“ไม่เป็นไร หมอเฉินเองก็ลำบำกที่ต้องดูแลน้องชำยไปด้วย
จริงสิ น้องชำยหมอเฉินทำไมหน้ำไม่ค่อยคล้ำยกันเลยล่ะคะ?” มู่
เสี่ยวเฟิ่ งสังเกตต้ำหลงดีๆ ถึงเด็กคนนี้จะรูปร่ำงสูง แต่กลับ
อำรมณ์รุนแรงเหมือนคนสติไม่ดี
“เขำเหมือนพ่อมำกกว่ำค่ะ ฉันเหมือนแม่ จริงสิเดี๋ยวฉันให้ดู
รูปครอบครัวค่ะ” เสี่ยวเชี่ยนหยิบกระเป๋ ำตังค์แล้วหยิบรูปใบหนึ่ง
ออกมำ
นี่เป็นรูปที่เธอไปตั้งใจหำมำ เป็นรูปถ่ำยของเธอกับแม่และ
น้องชำยสมัยที่เธอเพิ่งเข้ำมหำวิทยำลัย ดูก็รู้ว่ำรูปใบนี้หลำยปี
แล้ว ตอนนั้นต้ำหลงยังเด็กมำก แต่ก็มีเค้ำโครงที่ดูยังไงก็คือเขำ
เป็นพี่น้องกันจริงๆ ควำมสงสัยที่อยู่ในใจของมู่เสี่ยวเฟิ่ง
หำยไปทันที บวกกับข้อมูลก่อนหน้ำนี้ที่เธอสืบได้ว่ำเสี่ยวเชี่ยน
พำต้ำหลงไปนู่นมำนี่ เธอจึงวำงใจ แต่ก็ยังพูดด้วยควำม1 0 0 5 4
ระมัดระวัง
“อันที่จริงน้องชำยหมอเฉินหน้ำคล้ำยแม่กว่ำนะคะ หมอนี่
แหละค่ะที่หน้ำไม่เหมือนแม่เลย”
“พี่มู่บอกว่ำฉันไม่เหมือนแม่เหรอคะ?!”