แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย - บทที่ 1192 เกี่ยวอะไรกับของพวกนี้

พออวี๋หมิงหลำงได้ฟั งรำคำก็อดอึ้งไม่ได้ ต้ำหลงแอบสะใจ
ดูสิ!
พี่เขำยังพูดอีกว่ำเขำไร้รสนิยมทำงศิลปะ พี่เขยที่มีดีกรี
ปริญญำโทสองใบพอเห็นของนี่แล้วก็รู้สึกว่ำไร้ค่ำเหมือนกันใช่
ไหมล่ะ?
แต่วินำทีถัดมำอวี๋หมิงหลำงก็แสดงควำมหน้ำหนำชนิดที่
เห็นแล้วต้องอึ้ง เขำเดินเข้ำไปหำเสี่ยวเชี่ยน รับของนั่นมำหนึ่ง
ชิ้น พินิจอย่ำงละเอียด พร้อมทั้งพูดด้วยสีหน้ำจริงจัง
“คุณพระช่วย พอดูดีๆ กลิ่นอำยศิลปะมันช่ำงเข้มข้นอะไร
ขนำดนี้ เต็มไปด้วยพลังศิลปะสมัยใหม่ เป็นสไตล์ของกลุ่มศิลปะ
แอบสแตก เยี่ยม ใช้ได้ สมกับเป็นของที่เมียผมถูกใจ นี่แหละ
รสนิยมสูงส่งของเมียผม!”
โวะ! ต้ำหลงได้ยินแล้วถึงกับล้มลงบนโซฟำ เสี่ยวเฉียงกวำด
ตำมองต้ำหลงด้วยสำยตำภูมิใจ หัดเรียนรู้ซะบ้ำงน้องโง่! คิดจะ
อยู่กับสำว โดยเฉพำะผู้หญิงที่เจ้ำคิดเจ้ำแค้นจิตใจคับแคบก็ต้อง1 0 0 6 5
รู้จักยึดหลักกำรตอแหลโยนควำมจริงไว้ข้ำงหลัง!
“พี่เขย พูดอะไรที่ขัดกับควำมคิดพี่ไม่กระดำกใจบ้ำงเหรอ?”
ต้ำหลงทนดูต่อไปไม่ไหว พี่เขยตำมใจพี่สำวเขำมำกไปหรือ
เปล่ำ? เห็นๆ อยู่ว่ำถูกหลอกขำยของมำในรำคำแพง พี่เขยยังจะ
ชมออกมำได้อีก?
“บอกแล้วให้อ่ำนหนังสือเยอะๆ! ดูสิ นำยดูนี่ บอกได้เลยว่ำ
ควำมสวยงำมที่มีมำเป็นพันๆ ปีมำรวมอยู่บนของชิ้นนี้หมดแล้ว
พี่สำวนำยตำถึงซื้อของชั้นยอดพวกนี้มำ ลำพังแค่ของชิ้นนี้ก็
สำมำรถทำให้รู้สึกได้ถึงสรรพสิ่งทั้งหลำยบนโลกใบนี้ นำยน่ะ
นอกจำกด่ำว่ำล้ำงผลำญแล้วก็พูดอย่ำงอื่นไม่เป็นอีก!”
อวี๋หมิงหลำงพูดแดกดันน้องเมียเต็มที่ คนไร้วัฒนธรรมน่ำ
กลัวจริงๆ!
เสี่ยวเชี่ยนมองสองคนนี้สนทนำกัน เสี่ยวเฉียงก็แค่หลอกด่ำ
เธอว่ำล้ำงผลำญโดยกำรพูดอีกแบบไม่ใช่เหรอ เธอไม่คิดเล็กคิด
น้อยกับสองคนนี้หรอก หึ!
ทันใดนั้นฉีเยี่ยน้ำชำยคนเล็กที่เปิดร้ำนขำยวัตถุโบรำณก็
โทรเข้ำมำ1 0 0 6 6
“น้ำคะ ได้ดูรูปถ่ำยที่หนูส่งไปหรือยัง? พอจะรู้ที่มำของพวก
มันไหมคะ? อ่อ ค่ะ เข้ำใจแล้วค่ะ”
เสี่ยวเชี่ยนคุยไม่กี่ประโยคก็วำงสำย เธอนั่งหลับตำคิดที่
โซฟำ
เมื่อครู่เธอส่งรูปถ่ำยของวัตถุสองชิ้นนี้ไปให้น้ำชำยของอวี๋
หมิงหลำงดู คำตอบที่ได้ไม่ต่ำงจำกที่พนักงำนบอก เพียงแต่
ละเอียดกว่ำหน่อย
น้ำชำยบอกว่ำลำยพวกนี้เป็นฝีมืองำนไม้ของประเทศเพื่อน
บ้ำน รำคำไม่แพงมำก เสี่ยวเชี่ยนโดนร้ำนนี้หลอกขำยไปเต็มๆ
แต่น้ำชำยก็ได้บอกถึงคุณค่ำในตัวของมัน ลำยแบบนี้เป็น
โทเท็มของหมู่บ้ำนหนึ่งในพื้นที่นั้น มีแค่เฉพำะที่นั่น
เสี่ยวเชี่ยนพยำยำมเอำเบำะแสพวกนี้มำเชื่อมโยงกัน
ภำยในสมองของเธอรำวกับมีเศษข้อมูลชิ้นเล็กชิ้นน้อยลอยไป
ลอยมำ แล้วก็มีคำตอบหนึ่งปรำกฏ
ทำไมเธอถึงได้สนใจลำยโทเท็มนี่? ก็เพรำะว่ำตอนที่เธอ
เห็นมันในบ้ำนมู่เสี่ยวเฟิ่ง เธอรู้สึกคุ้นตำมำก แล้วเธอเคยเห็นมัน
ที่ไหนมำก่อนกันแน่?1 0 0 6 7
เสี่ยวเชี่ยนลืมตำขึ้นเพื่อจะคุยกับอวี๋หมิงหลำงเรื่องนี้ อยำก
ให้เขำช่วยจัดระเบียบควำมคิดให้เธอที ปรำกฏว่ำพอลืมตำขึ้นก็
เห็นอวี๋หมิงหลำงกับต้ำหลงเอำของสองชิ้นนั้นวำงที่พื้น ซ้ำยขวำ
เบื้องหน้ำเสี่ยวเชี่ยน จำกนั้นอวี๋หมิงหลำงก็โค้งคำนับแสร้งทำ
เหมือนกำลังบูชำ เสี่ยวเชี่ยนเห็นแล้วก็มุมปำกกระตุก
“ท ำอะไร?”
“ผมรู้สึกว่ำเมียผมดูมีพลังศักดิ์สิทธิ์ ของสองสิ่งนี้เป็ น
เหมือนบริวำรเด็กชำยหญิงของคุณ พวกเรำบูชำคุณแล้วจะ
บังเกิดสิ่งดีๆ ~”
หลักกำรนี้อำรมณ์เหมือนส่งต่อรูปมงคลแล้วจะโชคดี…
เสี่ยวเชี่ยนถีบไปหนึ่งที ต้ำหลงสะใจมำก
พี่เขยประจบจนได้ดีเลยเหรอ?
เสี่ยวเชี่ยนรู้สึกว่ำเกิดวันไหนเธอเลิกเป็นจิตแพทย์ขึ้นมำ
เธอไปเขียนหนังสือได้เลยให้ชื่อว่ำ เรื่องตลกวัยเยำว์ของตำทึ่ม
เรื่องของสำมีเธอเขียนยังไงก็ไม่จบแน่!
“ตำมฉันเข้ำไปในห้องนอนเล็ก ส่วนนำยไปทำกับข้ำว!”1 0 0 6 8
เสี่ยวเชี่ยนชี้ไปที่อวี๋หมิงหลำงเรียกเขำเข้ำห้องนอนเล็ก
“พี่ ทรมำนคนป่ วยเหรอ ขำผมเจ็บอยู่ข้ำงนึงยังจะให้ผมไป
ทำกับข้ำวอีกเหรอ?” ต้ำหลงน้อยใจ
“ขำเจ็บแล้วมือใช้ไม่ได้หรือไง? ไม่รู้จักใช้ไม้ค้ำเหรอ?”
“ไม่เป็นไร ต้ำหลงไปดูโทรทัศน์เถอะ เดี๋ยวพวกพี่คุยกัน
เสร็จแล้วพวกเรำออกไปกินข้ำงนอกกัน”
เสี่ยวเชี่ยนถลึงตำใส่อวี๋หมิงหลำง “ไอ้พวกล้ำงผลำญ!
ออกไปกินข้ำงนอกไม่ต้องใช้เงินหรือไง?”
“…” เสี่ยวเฉียงหันมองวัตถุสองชิ้นในมือเสี่ยวเชี่ยนพลำงพูด
ในใจ เงินที่ซื้อไอ้ของสองชิ้นนี้มำมันทำให้ออกไปกินข้ำวข้ำง
นอกได้หลำยมื้อเลยไม่ใช่เหรอ ใครล้ำงผลำญกันแน่!
แต่พอเข้ำไปในห้อง เสี่ยวเชี่ยนเล่ำสิ่งที่เธอสงสัยให้เขำฟั ง
อวี๋หมิงหลำงก็มีสีหน้ำจริงจังขึ้นมำทันที
“พอคุณพูดแบบนี้ผมก็เริ่มรู้สึกว่ำของพวกนี้มันคุ้นตำละ”
“แต่ฉันนึกไม่ออกจริงๆ ว่ำเคยเห็นที่ไหน… งั้นเอำแบบนี้
พวกเรำลองนึกดู เผื่อจะเจอเบำะแสอะไร”1 0 0 6 9
เสี่ยวเชี่ยนหยิบกระดำษออกมำแล้วเริ่มลำกเส้นวำด
ช่วงเวลำ เขียนช่วงเวลำที่ครำวก่อนเธอพบกล่องใบเล็กของมู่
เสี่ยวเฟิ่งกับเรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงนี้ เนื่องจำกช่วงนี้มีเรื่องเกิดขึ้น
มำกมำย ทั้งสองคนจึงหำเบำะแสได้ยำก
อวี๋หมิงหลำงนวดขมับให้เสี่ยวเชี่ยน “ไม่ต้องเครียด ค่อยๆ
คิดก็ได้ เดี๋ยวผมไปปอกผลไม้มำให้”
เสี่ยวเชี่ยนนั่งหน้ำคอมพิวเตอร์คนเดียว เธอแอบสงสัย
เสี่ยวเฉียงเป็นคนที่ถ้ำอะไรผ่ำนตำเขำแล้วก็ยำกจะลืมได้
ขอแค่เขำได้เห็นก็น่ำจะจดจำได้ดี แต่ครั้งนี้เขำกลับดูไม่มี
ปฏิกิริยำอะไรเลย หมำยควำมว่ำไงกัน?
ควำมรู้สึกแบบคำตอบติดอยู่ที่ปำกแต่พูดออกมำไม่ได้มัน
แย่มำก เสี่ยวเชี่ยนรู้สึกล้มเหลว นึกถึงครำวก่อนที่เสี่ยวเฉียงเป็น
โรคเครียดหลังเกิดเหตุกำรณ์ร้ำยแรงก็มำนั่งแบบนี้อยู่ตรงนี้ คิด
หำทำงออกด้วยควำมรู้สึกหงุดหงิดใจ เดี๋ยวนะ ครำวก่อน?!
อยู่ๆ เสี่ยวเชี่ยนก็นึกออกแล้ว
ครำวก่อนที่เสี่ยวเฉียงเกิดเรื่อง เธอนั่งอยู่หน้ำคอมพิวเตอร์
แล้วส่งอีเมลไปขอควำมช่วยเหลือจำกชีอวี่เซวียน แต่ก่อนส่ง1 0 0 7 0
อีเมลเธอท ำอะไร?
“พี่ เสื้อผ้ำที่ต้องซักเอำใส่ตะกร้ำในห้องน้ำเหรอ?” ต้ำหลง
ถือเสื้อผ้ำที่เขำถอดออกเดินมำถำม
“ใช่! ซักผ้ำ!!” เสี่ยวเชี่ยนตีหัวตัวเอง เล่นเอำต้ำหลงตกใจ
สะดุ้ง
“ไอ๊หยำ พี่เรำเป็นอะไรไปเนี่ย พี่เขย พี่ว่ำพี่ผมจะเป็น
เหมือนพวกมีวิชำกำลังภำยในแบบในละครจอมยุทธ์ไหม ตีหัว
ตัวเองฆ่ำตัวตำย?” ต้ำหลงถำมอวี๋หมิงหลำงที่ปอกผลไม้เสร็จ
เดินกลับมำ
เสี่ยวเฉียงหันมองท่ำทำงของเสี่ยวเชี่ยน “อืม คล้ำยๆ เลย”
ตอนนี้เสี่ยวเชี่ยนไม่มีเวลำสนใจสองคนนี้แล้ว เธอเริ่มค้นตู้
หำของ
ภำพแบบนี้ไม่ใช่ครั้งแรกในบ้ำนแล้ว ทุกครั้งที่เสี่ยวเฉียง
เห็นเมียเขำค้นหำของอย่ำงเอำเป็นเอำตำยก็จะรู้สึกปวดหัว
เมียเขำเป็นคนที่ไอคิวสูงมำก แต่ก็ดูเหมือนจะเอำสมองไป
ทุ่มเทให้กับเรื่องงำนเรื่องเรียนหมดแล้ว เรื่องกำรใช้ชีวิตจึงไม่ได้1 0 0 7 1
พิถีพิถันมำก ของอะไรวำงไว้ไหนบำงครั้งก็ลืมๆ พอจะใช้ทีก็หำ
แทบพลิกแผ่นดิน
“คุณหำอะไร?”
“ไม่เป็นไร ฉันหำเอกสำรเรื่องงำนน่ะ เสี่ยวเฉียง นำย
พำต้ำหลงไปห่อกับข้ำวที่โรงอำหำรมำเถอะ วันนี้พวกเรำไม่
ออกไปกินข้ำงนอกแล้ว”
อวี๋หมิงหลำงหรี่ตำมอง เขำฟั งออก เมียเขำจงใจให้เขำ
ออกไป แต่เสี่ยวเฉียงผู้เข้ำใจเมียก็ไม่ได้ถำมว่ำทำไม ครั้นแล้ว
เขำจึงพำต้ำหลงออกไปข้ำงนอก
พอเขำออกไปปุ๊ บเสี่ยวเชี่ยนก็รื้ออย่ำงหนัก
ในที่สุดเธอก็เข้ำใจแล้วว่ำทำไมเสี่ยวเฉียงที่เป็นคนเซนส์ไว
มำตลอดถึงได้ไม่มีปฏิกิริยำอะไรเลยกับของสองชิ้นที่เธอซื้อมำ ก็
เพรำะว่ำเรื่องของปำหลำงส่งผลกับเขำมำก ถึงเธอจะรักษำเขำ
หำยแล้ว แต่ในจิตใต้สำนึกของเสี่ยวเฉียงก็ยังจงใจหนีเรื่องนี้อยู่
ดี
ดังนั้นสิ่งที่เธอกำลังหำอยู่ก็คือรูปถ่ำยที่ปำหลำงทิ้งไว้ให้
ก่อนตำย เธอนึกออกแล้ว รูปถ่ำยที่เธอค้นเจอในเสื้อผ้ำที่ต้องซัก1 0 0 7 2
ของเสี่ยวเฉียงวันนั้น เสื้อผ้ำของผู้หญิงที่อยู่ในรูปเป็นลำย
เดียวกับของสองชิ้นนี้