แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย - บทที่ 1201 คุณตั้งท้องคุณถูกเสมอ

หลังจำกที่สืออวี้ตั้งท้อง เรื่องอำหำรกำรกินดูเหมือนจะเป็น อะไรที่ทรมำนสำมีอย่ำงเฉียวเจิ้นมำก วันนี้ได้กลิ่นเนื้อสัตว์แล้ว อยำกอ้วก พรุ่งนี้เห็นแกงจืดแล้วสะอิดสะเอียน กำรทำให้เธอกิน ได้แต่ละคำนั้นช่ำงยำกเย็น เฉียวเจิ้นก็ร้อนใจเป็นกังวลถ้ำกิน แทนได้ก็คงดี เขำกลุ้มใจเรื่องนี้มำก

“คนเรำมันเหมือนกันเหรอ? ก็ฉันกินไม่ลงจะให้ทำไง!” สื ออวี้เองก็จนปั ญญำ เธอพยำยำมสุดๆ แล้ว ตอนนี้รู้สึกนับถือใน ตัวประธำนเชี่ยนมำก

ประธำนเชี่ยนของเธอปกติก็ไม่เหมือนใครอยู่แล้ว ขนำด ตอนท้องก็ยังไม่เหมือนคนอื่น ดูไม่มีอำกำรอะไรเลย

ขณะที่ทั้งสองคนกำลังพูดถึงเสี่ยวเชี่ยนอยู่นั้น เสี่ยวเชี่ยนก็ มำทุบประตู

เฉียวเจิ้นมองเสี่ยวเชี่ยน ขณะที่กำลังจะเอ่ยปำกขอให้ช่วย ทำให้สืออวี้กินอะไรหน่อย กลับเห็นเสี่ยวเชี่ยนที่เมื่อครู่เขำยกมำ เป็นตัวอย่ำงยืนเท้ำสะเอวชี้หน้ำเขำ

1 0 1 4 2

“หมำชำเขียวคนสวยของฉันไปไหน? พำฉันไปดูเดี๋ยวนี้”

“… พี่สะใภ้ เรื่องนี้ไปคุยกับหัวหน้ำใหญ่สิ อย่ำมำถำมผม!” เฉียวเจิ้นได้ยินแบบนั้นก็อยำกวิ่งหนี เรื่องที่ต้องขำยพี่น้องเขำไม่ มีทำงท ำ

“ถ้ำนำยพำฉันไปอีกหนึ่งเดือนจำกนี้ถ้ำสืออวี้กินไม่ได้ฉันจะ มำกินเป็นเพื่อนด้วยทุกวัน!”

“ไปโลด! ตำมมำเลย!”

เฉียวเจิ้นทำเครื่องหมำยกำงเขนในใจ ลูกพี่ ผมไม่ได้เอำ ลูกพี่มำขำยนะ ใครใช้ให้เมียลูกพี่แผนสูงแบบนี้ล่ะ!

เฉียวเจิ้นพำเสี่ยวเชี่ยนเข้ำไปที่หน่วย เดินเลี้ยวไปเลี้ยวมำก็ ถึงสวนด้ำนหลัง ที่นี่ดูเหมือนจะเป็นแผนกครัว เสี่ยวเชี่ยนเห็น เล้ำหมู

เฉียวเจิ้นพำเสี่ยวเชี่ยนไปหยุดที่ห้องเล็กๆ ห้องหนึ่งแล้วชี้ เข้ำไปข้ำงใน

เสี่ยวเชี่ยนสูดลมหำยใจเข้ำเต็มปอดแล้วผลักประตู เธอเห็น บนที่นอนของคนสวยมีผ้ำขำวคลุมทับอยู่ เท้ำของคนสวยยื่น

1 0 1 4 3

ออกมำ เสี่ยวเชี่ยนเห็นแบบนั้นก็ตกใจมำกรีบเดินเข้ำไป!

เธอคุกเข่ำลงกับพื้น อยำกเอำมือสั่นๆ ไปเปิดผ้ำออกเพื่อดู ว่ำใช่คนสวยของเธอหรือเปล่ำ แต่ก็กลัวตัวเองจะรับไม่ได้

“พี่สะใภ้” เฉียวเจิ้นอยำกพูดบำงอย่ำงแต่ก็ไม่พูด

“นำยออกไป ฉันอยำกอยู่กับมันตำมลำพัง” เสี่ยวเชี่ยนพูด ด้วยน้ำเสียงขึ้นจมูก

“อย่ำโทษที่หัวหน้ำใหญ่ปิ ดบังไว้เลยนะ เขำเองก็กลัว พี่สะใภ้จะรับไม่ได้ ตอนนี้พี่สะใภ้ท้องอยู่ด้วย”

“เข้ำใจแล้ว ฉันไม่โทษเขำหรอก นำยออกไปเถอะ ปิดประตู ให้ด้วย”

ภำยในห้องเหลือเพียงเสี่ยวเชี่ยนกับคนสวย เสี่ยวเชี่ยนเอำ มือสอดเข้ำไปใต้ผ้ำขำวแล้วลูบขนสั้นๆ ของคนสวยพลำงคิดใน ใจ มันมำอยู่ที่บ้ำนเธอ หอบเอำควำมสุขและควำมวุ่นวำยมำให้ ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดใจ

“ยังคิดอยู่เลยว่ำรอพี่เสี่ยวเหวยออกมำจะให้แกพยุงเขำหัด เดิน โตไปพร้อมกันกับเขำ ทำไมแกถึงจำกไปไวแบบนี้ล่ะ… ยัง

1 0 1 4 4

คิดอยู่เลยว่ำถ้ำแกกลับมำจะเพิ่มอำหำรให้ แกชอบกินซี่โครงหมู ต้มก็จะให้กิน มีกระดูกอ่อนก็จะให้แกกินหมดเลย… แต่ทำไมแก”

“โฮ่ง!” เรื่องซี่โครงหมูพูดจริงปะ?

“ฉันเป็นถึงประธำนเชี่ยนเลยนะ พูดอะไรไว้จะคืนคำได้ไง” เหมือนเสี่ยวเชี่ยนจะฟั งมันเข้ำใจ

“งื้ดๆ?” ขอไส้กรอกนำเข้ำเพิ่มอีกสองชิ้นกล้ำให้ปะ?

“ฉันยังฝำกคนซื้อปลำหิมะอบชีสจำกเมืองนอกมำให้ด้วย นะ” เสี่ยวเชี่ยนยังไม่สังเกตเห็นว่ำมีบำงอย่ำงแปลกไป เธอเอำ แต่พูดอยู่คนเดียว ทันใดนั้นเธอก็ชะงัก จำกนั้นก็เลิ่กผ้ำข่ำวออก เธอเห็นตรงท้องคนสวยมีผ้ำพันแผลพันอยู่ มันกำลังหมอบแลบ ลิ้นหันหน้ำมำทำงเธอ

“หำ! พี่สะใภ้มำ!”

ที่ด้ำนนอก มีทหำรคนหนึ่งถือจำนอำหำรหมำพร้อมทักทำย เสี่ยวเชี่ยนอย่ำงกระตือรือร้น ภรรยำสุดที่รักของหัวหน้ำใหญ่ที่ แสนฉลำดใครๆ ก็จำได้

เสี่ยวเชี่ยนกับคนสวยหันไปมอง สักพักทหำรคนนั้นก็เอำ

1 0 1 4 5

จำนอำหำรมำวำงตรงหน้ำคนสวย เห็นเสี่ยวเชี่ยนน้ำตำคลอเบ้ำ ก็คิดว่ำคงเพรำะสงสำรคนสวย จึงพูดปลอบ

“พี่สะใภ้วำงใจได้ พวกเรำให้สัตวแพทย์มำดูแล้ว แผลช่วง ท้องที่ถูกคนเลวพวกนั้นแทงไม่ได้รุนแรงมำก แต่กลัวว่ำจะติด เชื้อเลยต้องให้น้ำเกลือหลำยวันหน่อย หัวหน้ำใหญ่กลัวสะเทือน ใจพี่สะใภ้ก็เลยให้แผนกครัวช่วยดูแลไปก่อน วำงใจได้ครับ พวก เรำปรนนิบัติรับใช้มันเป็ นอย่ำงดี สมเกียรติที่มันเป็ นฮีโร่ แน่นอน!”

“ฮีโร่?” เสี่ยวเชี่ยนมองคนสวย เธอรู้สึกว่ำที่เมื่อกี้นังหมำตัว นี้ไม่ส่งเสียงตอนแรกเพรำะต้องกำรทำให้เธอตกใจ ปล่อยให้เธอ คิดว่ำมันตำยแล้ว รอเธอร้องไห้ก่อนแล้วมันถึงส่งเสียง จิ๊ จิ๊ นังชำ เขียว!

“ใช่ครับ! คนสวยของพวกเรำเป็นฮีโร่ โดนคนเลวพวกนั้น แทงมันก็ยังกัดไม่ยอมปล่อย สมกับเป็นสุนัขทหำรที่เคยสร้ำง ผลงำนมำเลยครับ!”

พอเสี่ยวเชี่ยนได้ยินว่ำคนสวยไม่ได้เป็นอะไรมำกเธอก็โล่ง ใจ แต่พอนึกถึงตอนเห็นมีผ้ำขำวคลุมอยู่แล้วก็หงุดหงิด เธอจึง พูดเสียงลอดตำมไรฟั น

1 0 1 4 6

“สุนัขยังไม่ตำยแล้วเอำผ้ำขำวมำคลุมทำไม?”

“อ่อ เรื่องนี้เหรอครับ…” ทหำรคนนั้นหยิบผ้ำขำวบนพื้น ขึ้นมำดู จำกนั้นก็พูดกึ่งขำ “พี่สะใภ้ นี่มันผ้ำปูที่นอนครับ กลัวมัน หนำวก็เลยเอำมำปูให้ แล้วตัวแสบนี่ทำอีท่ำไหนเอำมำคลุมตัว ซะได้”

อวี๋หมิงหลำงที่ได้ยินข่ำวก็รีบมำ เขำยืนดูอยู่ข้ำงนอกสักพัก แล้ว พอเห็นเสี่ยวเชี่ยนไม่ได้ดูมีท่ำทีจะอำละวำดเขำจึงพูดขึ้น

“ในค่ำยทหำรมีคำพูดที่ว่ำ ผ้ำปูที่นอนของทหำร ยำมมีชีวิต เรำนอนบนนั้น ยำมพลีชีพเรำนอนใต้นั้นจำกไปอย่ำงสงบ มันจึง มีสีขำวเหมือนกันหมด”

เรื่องนี้ทำให้เสี่ยวเชี่ยนรู้สึกดีขึ้นมำหน่อย จำกตอนแรกที่ เป็นกังวล ต่อมำก็สงสำร ตอนนี้คำพูดนี้ทำให้เธอรู้สึกได้ถึง เกียรติของทหำร

อวี๋หมิงหลำงเดินเข้ำไปพยุงเสี่ยวเชี่ยนให้ยืนขึ้น “ผมไม่ได้ อยำกปิดบังคุณ แต่กลัวคุณเห็นแล้วทำใจไม่ได้”

เฉียวเจิ้นหมอนี่เป็น ‘สปำยสองฝั่ ง’ หลังจำกที่พำเสี่ยวเชี่ยน มำแล้วก็รีบแจ้นไปบอกหัวหน้ำใหญ่ เพรำะกลัวทั้งสองคนจะ

1 0 1 4 7

ทะเลำะกัน อวี๋หมิงหลำงเลยรีบมำ

“นำยกลัวฉันทำใจไม่ได้แล้วไม่กลัวมันไม่ชินกับที่นี่เหรอ?”

เสี่ยวเชี่ยนมองค้อนอวี๋หมิงหลำง ทหำรที่อยู่ข้ำงๆ ไม่ยอม

“พี่สะใภ้ พวกเรำไม่ได้ทรมำนฮีโร่ของเรำเลยนะครับ ดู อำหำรคนป่ วยสิครับ สดๆ ใหม่ๆ ทั้งนั้น!”

เสี่ยวเชี่ยนหันไปยิ้มให้ “พี่สะใภ้ไม่ได้ตำหนิพวกนำยหรอก ทุกคนคงเหนื่อยแย่ เดี๋ยวพี่สะใภ้ควักเงินซื้อหมูสองตัวเลี้ยงทุก คนนะ ขอบคุณมำกที่ดูแลคนสวยของบ้ำนเรำเป็นอย่ำงดี”

“พวกเรำควรทำอยู่แล้วครับ… พี่สะใภ้จะไม่ตำหนิหัวหน้ำ ใหญ่ใช่ไหมครับ? ถ้ำงั้นไม่ต้องเลี้ยงอำหำรพวกเรำก็ได้ แค่อย่ำ ทะเลำะกับหัวหน้ำใหญ่เป็นพอ ให้เขำคุกเข่ำบนกระดำนซักผ้ำก็ ได้”

อวี๋หมิงหลำงถีบไปหนึ่งที “รีบไสหัวไปทำกับข้ำวเลยไป! นำยคิดว่ำฉันเหมือนผู้ชำยที่ถูกลงโทษให้คุกเข่ำบนกระดำนซัก ผ้ำงั้นเหรอ?”

เขำน่ะมำกสุดก็แค่ถูกลงโทษให้เช็ดกระจกถูพื้นเท่ำนั้น

1 0 1 4 8

แหละน่ำ!

สุดท้ำยคนสวยก็ถูกเสี่ยวเชี่ยนพำกลับบ้ำน อวี๋หมิงหลำงเล่ำ เรื่องตอนที่คนสวยสร้ำงผลงำนให้ฟั ง

เสี่ยวเชี่ยนประทับใจมำกตอนที่ได้ยินเขำเล่ำว่ำคนสวยให้ ตำยก็กัดไม่ยอมปล่อยทั้งๆ ที่ตัวเองตกอยู่ในอันตรำย เธอกอด มันด้วยควำมสงสำร อวี๋หมิงหลำงเห็นแล้วก็ยิ้ม

ดีมำก ถึงระหว่ำงนั้นจะมีอุปสรรคบ้ำงแต่จบสวย

“นำย ไปเช็ดกระจก” เสี่ยวเชี่ยนสั่งอวี๋หมิงหลำง จำกนั้นก็ หันไปพูดกับคนสวยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “อยำกกินปลำหิมะ ไหม?”

เปรี้ยง!

เสี่ยวเฉียงสะเทือนใจ

เขำก็สร้ำงผลงำนเหมือนกันนะ ทำไมเขำถูกลงโทษให้เช็ด กระจก แต่คนสวยได้กินของอร่อยล่ะ?

“มองอะไรเล่ำ! ข้อแรกนำยปกป้ องคนสวยไม่ดี ทำให้สุนัข ของเรำบำดเจ็บ ข้อสอง นำยปิดบังฉันไม่บอกเรื่องที่คนสวย

1 0 1 4 9

บำดเจ็บ ลงโทษให้เช็ดกระจกน้อยไป?”

“ไม่… น้อย… จ้ำ” อวี๋หมิงหลำงมองท้องเสี่ยวเชี่ยนพลำงบ่น ในใจ

ช่ำงเถอะ คุณท้องอยู่ คุณถูกเสมอ!