แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย - บทที่ 1203 พำกเพียรเรียนหนังสือแล้วจะดีเอง

“เอำล่ะ อย่ำไปโทษคนป่ วยเลยน่ำ เดี๋ยวนำยกล่อมคนสวย นอนแล้วพวกเรำค่อยมำนั่งวิจัยวรรณกรรมโบรำณกันต่อ”

“ควำมฝั นในหอแดง?” อยู่ๆ เสี่ยวเฉียงก็นึกถึง ‘นิ้วช่วยให้ หมดกลุ้ม’ อันนี้ได้ อะฮ้ำ!

“สมองนำยนอกจำกเรื่องนี้แล้วไม่มีอย่ำงอื่นเหรอ? วันนี้ฉัน จะว่ำด้วยเรื่องบทกวีสมัยหยวน!”

เห้อ เสี่ยวเฉียงเซ็งนิดหน่อย แต่ก็ไม่กล้ำขัดใจคนท้องผู้ เรืองอำนำจ ทำได้แค่หอบเอำควำมโกรธพำคนสวยไปเข้ำ ห้องน้ำ คนสวยขึ้นไปฉี่บนห้องน้ำของสุนัขโดยเฉพำะอย่ำงมี ควำมสุข อวี๋หมิงหลำงยืนบ่นอยู่ข้ำงๆ

“แกนี่นะ ตั้งนำนไม่ร้อง พอเมียจะเข้ำมำจุ๊บฉันแกก็ร้อง ขึ้นมำ โอกำสแบบนี้ของฉันแกคิดว่ำมันหำง่ำยนักเหรอ!”

เขำเดินกลับเข้ำห้องอย่ำงไม่สบอำรมณ์ เสี่ยวเชี่ยนนั่งพิงหัว เตียงอ่ำนหนังสือพลำงถำมโดยไม่เงยหน้ำขึ้นมอง

“ล้ำงมือแล้วยัง?”

1 0 1 5 9

“อืม”

“บทกวีนี้ช่วยส่งผลต่อเด็กในครรภ์มำก บทกวีหยวนเป็น ควำมรุ่งเรืองอย่ำงหนึ่งของวัฒนธรรมสมัยหยวน ในนั้นบรรยำย เหตุกำรณ์เด่นๆ เอำไว้มำกมำย” หนังสือที่อยู่ในมือเสี่ยวเชี่ยน คือ รวมบทกวีหยวน

“คุณอ่ำนไปแล้วกัน ผมนอนล่ะ” อวี๋หมิงหลำงได้ยินเธอพูด ปำวๆ ก็ไม่ได้รู้สึกสนใจเลยสักนิด เขำล้มตัวลงนอนแล้วดึงผ้ำ ห่มคลุมหัว

“ไม่ได้ นำยต้องลุกขึ้นมำอ่ำนบทนี้ให้ฉันฟั ง”

เสี่ยวเฉียงลุกขึ้นมำอย่ำงยอมรับชะตำกรรม รับหนังสือมำ จำกเสี่ยวเชี่ยนอย่ำงไม่เต็มใจ พอมองไปก็ตำโตทันที

“ผ้ำห่มผ้ำไหมสีแดง เตียงงำช้ำง กอดชำยหนุ่มไว้ในอ้อม อก…”

ไอ๊หยำ! นี่มันอะไรกัน? เขำหันไปมองเสี่ยวเชี่ยน เสี่ยวเชี่ยน เลิ่กคิ้ว

“อ่ำนต่อสิ!”

1 0 1 6 0

อวี๋หมิงหลำงใบหน้ำร้อนผ่ำว ทำไมเขำจะไม่เข้ำใจ ควำมหมำยของเธอล่ะ

เสี่ยวเชี่ยนเห็นเขำไม่อ่ำนแล้วจึงเข้ำไปโอบคอแล้วอ่ำนแทน “เรียกพี่ชำยค่อยๆ เย้ำยวน อย่ำได้ทำหมำของข้ำตกใจ พี่ชำยจ๊ะ พี่ชำยจ๋ำ น้องนำงฝำกกำยไว้กับพี่”

ถ้ำอ่ำนต่อก็จะเป็นบทบรรยำยในเรื่องอย่ำงว่ำแล้ว

ค่ำคืนนี้อวี๋หมิงหลำงได้แอบตัดสินใจแล้วว่ำ ต่อไปจะต้อง สั่งสอนให้ลูกตั้งใจเรียนหนังสือ คนไร้ควำมรู้ทำได้แค่พูดเรื่อย เปื่อย คนมีควำมรู้ร่ำยยำวเป็นบทกวีที่น่ำประทับใจ

คนมีควำมรู้มีวัฒนธรรมนี่แตกต่ำงออกไป เย้ำยวนได้อย่ำง มีเสน่ห์!

“แสงอำทิตย์สำดส่องที่ยอดเขำ!”

นกกระตั้วที่พ่อฉิวฉิวเลี้ยงพูดคำที่มันเพิ่งเรียนไปให้เสี่ยว เชี่ยนฟั ง พ่อฉิวฉิวอวดเสี่ยวเชี่ยนอย่ำงภูมิใจ

“เป็นไงหมอเฉิน? ผมสอนใช้ได้เลยใช่ไหมล่ะ? ต้องให้นก ของผมหัดท่องพวกบทกวีบ้ำงแล้ว”

1 0 1 6 1

ประโยคนี้ทำให้เสี่ยวเชี่ยนนึกถึงกวีหยวนเมื่อไม่กี่คืนก่อน ใบหน้ำเธอแดงเล็กน้อย โชคดีที่พ่อฉิวฉิวไม่สังเกตเห็น

“จริงสิหมอเฉิน ได้ยินว่ำหมอท้องแล้วเหรอ?”

“ใช่ค่ะ”

“ฮ่ำ ฮ่ำ กำลังดีเลยนะ สำมีหมอก็อำยุไม่น้อยแล้ว ถึงเวลำที่ ต้องมีทำยำทสืบสกุลแล้ว”

“ลูกของฉันเป็นลูกสำว” ยังไงเสี่ยวเชี่ยนก็ยังเชื่อว่ำเสี่ยว เหวยจะต้องกลับมำ

“ลูกสำวก็ไม่เป็นไร พวกคุณยังหนุ่มยังสำว มีอีกก็ได้” ควำมคิดรักลูกชำยมำกกว่ำลูกสำวของพ่อฉิวฉิวจนตำยก็คงไม่ เปลี่ยน

เสี่ยวเชี่ยนเคยลองเปลี่ยนควำมคิดนี้ให้เขำ แต่ก็ไม่ได้ผล มะเร็งทำงควำมคิดของผู้ชำยจิตแพทย์รักษำไม่ได้

“ฉิวฉิวของผมก็อำยุพอๆ กับหมอ ถ้ำเขำมีหลำนให้ผมได้ เมื่อไรก็คงดี” พ่อฉิวฉิวถอนหำยใจ ถึงตอนนี้เขำจะปลงๆ กับ ควำมตำยแล้วแต่ก็ยังหวังว่ำจะได้อุ้มหลำนก่อนตำย

1 0 1 6 2

เสี่ยวเชี่ยนนึกสภำพฉิวฉิวท้องแก่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเวทนำ ผู้ชำยคลอดลูกมันจะเป็นเรื่องที่โหดร้ำยขนำดไหนกันนะ

“คุณอำคะ วันนี้ฉันไม่อยำกรักษำแบบปกติ เรำมำคุย สัพเพเหระกันไหมคะ?”

“เอำสิ มำๆๆ ผมให้พี่หวำงจัดชุดชำไว้ให้แล้ว เรำมำดื่มกัน หน่อย” พ่อฉิวฉิวชอบคุยกับเสี่ยวเชี่ยน เด็กคนนี้ฉลำด รอบรู้ ตั้งแต่เรื่องดวงดำวสวรรค์ไปยังพื้นพิภพ อยู่กับคนที่ไร้กำรศึกษำ แบบเขำก็ยังไม่ทำให้รู้สึกต่ำต้อย

ทั้งสองคนดื่มชำชั้นยอด ตอนแรกก็คุยกันเรื่องธุรกิจ จำกนั้นเสี่ยวเชี่ยนก็เปลี่ยนเรื่องคุยอย่ำงเป็นธรรมชำติ

“คุณอำคะ สมมติว่ำคุณอำเหลือเวลำอีกแค่วันเดียว อยำก เห็นอะไรมำกที่สุดคะ?”

“แน่นอนว่ำต้องอยำกเห็นฉิวฉิวมีครอบครัวสิ และจะดีมำก ถ้ำมีหลำนให้ผมอุ้ม แค่นั้นผมตำยก็ไม่เสียดำยแล้ว”

สมัยหนุ่มๆ มำนะต่อสู้เพื่อสร้ำงเนื้อสร้ำงตัว พอแก่ตัวลงถึง ได้พบว่ำสิ่งเหล่ำนั้นไม่สำคัญ สิ่งเดียวที่ห่วงก็คือลูก

1 0 1 6 3

“แล้วคุณอำอยำกให้ฉิวฉิวมีควำมสุขในแบบของเขำ หรือ อยำกให้เขำใช้ชีวิตแบบที่คุณอำต้องกำรแต่ไม่มีควำมสุขล่ะคะ?”

“หมอเฉิน ขุดหลุมดักผมเหรอ? ผมไม่หลงกลหรอกนะ ผม อยำกให้ฉิวฉิวมีควำมสุขบนเส้นทำงที่ผมออกแบบให้!”

คนแก่หัวดื้อป้องกันเสี่ยวเชี่ยนล้ำงสมอง เสี่ยวเชี่ยนเองก็ไม่ รีบร้อนเถียงเขำ เธอแค่ยกแก้วชำขึ้นมำจิบ

“อำ แย่แล้ว!”

เด็กหนุ่มคนหนึ่งรีบร้อนวิ่งเข้ำมำ คนๆ นี้เป็นลูกพี่ลูกน้อง ของฉิวฉิว เมื่อก่อนเป็นเลขำของพ่อฉิวฉิว ตอนนี้ไปเป็นผู้ช่วยฉิว ฉิวอยู่

“มีอะไร? แกไม่ได้ไปคุยงำนกับฉิวฉิวที่ทำงใต้หรอกเหรอ?” พ่อฉิวฉิวเห็นเขำก็ตกใจเล็กน้อย

เด็กหนุ่มมองเสี่ยวเชี่ยน เสี่ยวเชี่ยนพยักหน้ำ เขำจึงพูดอ้ำๆ อึ้งๆ

“เหมืองถล่มแล้ว!”

“ว่ำไงนะ?!”

1 0 1 6 4

“ฉิวฉิว… อยู่ในนั้นด้วย…”

พ่อฉิวฉิวหน้ำมืดแล้วสลบไป

เด็กหนุ่มตกใจรีบเรียกหมอมำ แต่ก็ยังไม่ลืมถำมเสี่ยวเชี่ยน

“หมอเฉิน อำผมจะไม่ตำยใช่ไหม?”

เดิมก็เป็นมะเร็งระยะสี่อยู่แล้ว นี่ถ้ำเกิดช็อคตำยไวกว่ำเดิม จะท ำไง?

“ไม่เป็นไร ฉันมั่นใจ”

เสี่ยวเชี่ยนเรียกหมอมำรออยู่ก่อนแล้ว หลังตรวจร่ำงกำย พร้อมปฐมพยำบำล ในที่สุดพ่อฉิวฉิวก็ฟื้น

“ฉิวฉิว!” พ่อฉิวฉิวลืมตำขึ้น เขำรู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งตัว

นับตั้งแต่ผ่ำตัดมำครั้งนั้น นี่ก็นำนแล้วที่เขำไม่ได้รู้สึก เจ็บปวดแบบนี้ ตอนนี้รู้สึกว่ำควำมเจ็บปวดทั้งหมดได้ถำโถมเข้ำ มำ

พอฟื้ นขึ้นกลับเห็นตัวเองอยู่ในห้องเล็กๆ ที่มืดมิด รอบตัว มืดสนิท หรือว่ำเขำจะตำยแล้ว นี่คือนรก?

1 0 1 6 5

พ่อฉิวฉิวนึกถึงเรื่องเมื่อกี้ที่ได้ยินว่ำฉิวฉิวติดอยู่ในเหมือง ถล่ม เขำอยำกลุกขึ้นแต่กลับพบว่ำแขนขำขยับไม่ได้

ทันใดนั้นบนกำแพงก็มีภำพปรำกฏขึ้น ฉิวฉิว!

ท่ำมกลำงควำมเงียบ ภำพถ่ำยของฉิวฉิวปรำกฏบนนั้น

ตั้งแต่เด็กจนกระทั่งโต ระยะเวลำของรูปแต่ละใบเพียง พอที่จะให้พ่อฉิวฉิวนึกถึงเรื่องรำวในอดีต กำแพงเป็นเหมือน ฉำกที่ถูกใช้เฉพำะกิจเพื่อฉำยภำพให้พ่อฉิวฉิวดู

พ่อฉิวฉิวไม่ค่อยได้ดูรูปพวกนี้ เขำเองก็ไม่รู้ว่ำรูปพวกนี้มำ ได้ยังไง เขำอยำกลุกออกไปถำมว่ำตอนนี้ฉิวฉิวเป็นอย่ำงไรบ้ำง แต่แขนขำถูกมัดไว้ลุกไม่ขึ้น ทำได้แค่มองอย่ำงอดทน

ภำพถ่ำยพวกนี้ไร้เสียง บำงรูปซีดจำงไปตำมกำลเวลำ แต่ดู เหมือนพ่อฉิวฉิวจะสังเกตเห็นอะไรแล้ว

ฉิวฉิวในตอนเด็กยิ้มเก่ง พอโตมำแต่งตัวแบบผู้ชำย ถึงจะดู ขัดๆ ไปบ้ำง แต่กลับรู้สึกได้ถึงควำมสุขของเขำ มีรูปหลำยใบ สมัยเรียนมหำวิทยำลัยที่พ่อฉิวฉิวไม่เคยเห็น ล้วนเป็นรูปที่เสี่ยว เชี่ยนเสำะหำมำจำกหลำยช่องทำง

1 0 1 6 6

มีทั้งรูปตอนที่ฉิวฉิวแข่งบำสเก็ตบอล ฉิวฉิวตอนแข่งกีฬำสี เข้ำชมรม และยังมีตอนที่เขำออกไปทำงำนพิเศษแจกใบปลิว มองออกเลยว่ำถึงตอนนั้นเขำจะรำยได้น้อยแต่ก็มีควำมสุขมำก เขำมีชีวิตเป็นของตัวเอง

รูปล่ำสุดเป็นรูปหลังจำกที่ฉิวฉิวรับช่วงกิจกำรต่อ มีทั้งรูปที่ เขำท ำงำนจนดึกดื่น ใส่ชุดทำงำนไปตรวจเหมือง พ่อฉิวฉิว สังเกตเห็นว่ำไม่มีรอยยิ้มบนใบหน้ำฉิวฉิวเลยแม้แต่รูปเดียว มี แต่ควำมเหนื่อยล้ำ