แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย - บทที่ 1204 แต่เพื่ออำนะครับ

สุดท้ำยหยุดอยู่ที่ภำพฉิวฉิวนั่งอยู่บนเก้ำอี้ทำงำนของบอส กำลังเหม่อมองออกไปนอกหน้ำต่ำง ดูจำกวันที่ภำพนี้ถูกถ่ำยขึ้น เมื่อวำน

อำกำรไม่มีควำมสุขของเขำส่งผ่ำนออกมำจำกรูปถ่ำย

ทันใดนั้นแสงไฟก็ดับลง

พ่อฉิวฉิวตกใจ ตอนนี้เขำแยกไม่ออกแล้วว่ำนี่เรื่องจริงหรือ ควำมฝั น เขำเหมือนได้นึกย้อนควำมหลังช่วงที่ฉิวฉิวเติบโตมำ อำรมณ์เหมือนคนก่อนตำยที่จะได้เห็นภำพในอดีต

กำแพงที่มืดสนิทรำวกับรู้สึกได้ถึงควำมลนลำนของเขำ มี อักษรปรำกฏขึ้นบนกำแพง ไม่ได้โผล่มำทีเดียว แต่มำทีละ บรรทัด

เขำเคยเป็นหญิง แต่เขำไม่มีควำมสุข

เพื่อที่จะค้นพบตัวเอง เขำเคยเคว้งคว้ำง เคยพยำยำม

คนบนโลกนี้ไม่เข้ำใจเขำ แต่เขำก็ยังคงเฝ้ำรอด้วยควำมรู้สึก ที่ร่ำเริงเบิกบำนหวังว่ำพรุ่งนี้จะดีกว่ำ

1 0 1 6 8

แต่คนที่มีสำยเลือดเดียวกับเขำกลับเป็นคนที่ทอดทิ้งเขำ มำกที่สุด

ตอนนี้ชีวิตของคนๆ นั้นกำลังอยู่บนเส้นทำงแห่งควำมเป็น ควำมตำย เขำจึงเลือกที่จะแผดเผำควำมต้องกำรของตัวเองเพื่อ แลกมำซึ่งสุขภำพที่แข็งแรงของคนๆ นั้น

แต่ว่ำ…

แสงไฟดับลงอีกครั้ง อักษรพวกนั้นหำยไป เหลือเพียง…

เขำไม่มีควำมสุข

จำกนั้นอักษรก็ค่อยๆ เลือนหำยไป

เสี่ยวเชี่ยนเป็นคนหำคนมำทำภำพสไลด์พวกนี้ กำรเลือกรูป ไปจนถึงระยะเวลำที่หยุดของแต่ละภำพแต่ละช่วงล้วนทำตำม หลักจิตวิทยำ

พ่อฉิวฉิวพบว่ำไม่รู้ว่ำตัวเองน้ำตำนองหน้ำตั้งแต่เมื่อไร ภำยในห้องมืดสนิทอีกครั้ง เสียงของเสี่ยวเชี่ยนดังขึ้นภำยในห้อง ที่เงียบสงัดเกินเหตุนี้

“ถ้ำให้คุณเลือกระหว่ำงฉิวฉิวปลอดภัยกับฉิวฉิวมีควำมสุข

1 0 1 6 9

คุณจะเลือกอย่ำงไหนคะ?” “ผมเลือก… ให้เขำทั้งปลอดภัยและมีควำมสุข” เมื่อเทียบกับควำมเป็นควำมตำย เรื่องบำงอย่ำงก็ไม่สำคัญ

แล้วจริงๆ “แต่มันสำยไปแล้ว เพรำะควำมดื้อรั้นของคุณ ตอนนี้เขำติด

อยู่ในเหมืองไปแล้ว” “ฉิวฉิว! ลูกพ่อ!” พ่อฉิวฉิวปล่อยโฮ “ทำไมสวรรค์จ้องเอำ

แกไปด้วย คนที่ควรไปควรเป็นพ่อที่เป็นโรคร้ำยแรงนี่!” “คุณยังอยำกให้เขำเป็นผู้หญิง อยำกให้เขำมีลูกอีกไหม

คะ?” “ขอแค่เขำมีชีวิตอยู่ต่อ เขำจะเป็นอะไรก็ได้ ผมทำผิดต่อ

เขำ!”

∗∗∗

“พ่อผมล่ะ?” ฉิวฉิวรีบร้อนกลับมำ พอลงจำกเครื่องบินเสี่ยว เชี่ยนก็โทรไปบอกว่ำพ่อเขำสลบไป

1 0 1 7 0

พี่ชำยที่เป็นลูกพี่ลูกน้องชี้เข้ำไปในห้อง ฉิวฉิวรีบเดินไปจะ เปิ ดประตู แต่มันถูกล็อคอยู่ ทันใดนั้นเขำก็ได้ยินเสียงพ่อดัง ออกมำ เขำสะดุ้งตกใจ

“ฉิวฉิว พ่อขอโทษ!”

เสียงนี้ดังมำกจนน่ำตกใจ ฉิวฉิวจึงสังเกตเห็นว่ำข้ำงๆ มี ลำโพงตั้งอยู่

เสียงข้ำงในจึงดังออกมำข้ำงนอก

“เลิกโวยวำยได้แล้ว พ่อทำผิดต่อผมตั้งหลำยเรื่อง ผมไม่ได้ โกรธพ่อจริงๆ เสียหน่อย รีบเปิดประตูสิ” ฉิวฉิวทุบประตู แต่ เสียงของเขำกลับไม่เข้ำไปด้ำนใน

เสี่ยวเชี่ยนให้คนมำทำที่เก็บเสียงในห้องนี้ไว้ก่อนแล้ว จึง เก็บเสียงได้ดีมำก

“คุณยังยืนยันจะให้เขำเป็นผู้หญิงอีกไหม?” เสียงของเสี่ยว เชี่ยนก็ดังออกมำ

ฉิวฉิวเข้ำใจแล้ว นี่เป็นแผนของประธำนเชี่ยน!

“ขอแค่เขำยังมีชีวิต ตอนนี้ผมยอมทุกอย่ำงแล้ว…” พ่อฉิวฉิว

1 0 1 7 1

ร้องไห้อย่ำงทุกข์ทรมำน ลูกที่แสนดีของเขำ ทำไมถึงได้อำยุสั้น แบบนี้

มีแสงสว่ำงลอดเข้ำมำท่ำมกลำงควำมมืด ประตูถูกเปิดออก พ่อฉิวฉิวเพ่งมองแล้วก็เห็นเงำร่ำงสูงที่ดูดี นี่มันฉิวฉิวของเขำ ไม่ใช่เหรอ?

“ประธำนเชี่ยนมัดพ่อฉันไว้ด้วยเหรอ?” ฉิวฉิวหันหน้ำไป ถำม

เสี่ยวเชี่ยนที่อยู่ข้ำงเขำถือไมโครโฟนอยู่ เมื่อครู่เธอควบคุม ทุกอย่ำงที่ด้ำนนอกไว้

“ไม่มัดแล้วเขำจะเชื่อฟั งเหรอ?”

พ่อฉิวฉิวหยุดร้องไห้ นี่มันอะไรกัน

นี่ตกลงว่ำเขำฝั นหรืออะไร?

“จิ๊ จิ๊ มัดไว้ท่ำนี้ใช้ได้เลยนี่ คล้ำยๆ กับหมูที่กำลังจะโดน เชือด” ฉิวฉิวเข้ำไปจิ้มๆ เชือกที่มัดพ่อเขำไว้ ประธำนเชี่ยนนี่ อัจฉริยะจริงๆ

“พวกแก พวกแก?” พ่อฉิวฉิวงงไปหมด

1 0 1 7 2

“เหมืองถล่มแล้ว แต่เป็นเหมืองของที่อื่น ฉิวฉิวติดอยู่ใน เหมืองจริง แต่เหมืองของเขำไม่ได้ถล่ม”

เสี่ยวเชี่ยนตบบ่ำฉิวฉิว “วันนี้ไม่คิดค่ำรักษำ ถือเป็นน้ำใจ จำกมิตรภำพของเรำ!”

คนท้องชอบสร้ำงกุศล บำงครั้งทำควำมดีก็เพื่อสะสมแต้ม บุญเอำไว้

พ่อฉิวฉิวผ่ำนอำรมณ์ทั้งเศร้ำทั้งดีใจ เวลำนี้เขำเห็นลูก ปลอดภัยดีก็ดีใจมำก แต่ไม่นำนก็แปรเปลี่ยนเป็นควำมโกรธ

“หมอเฉินคุณหลอกผม! ไม่ยุติธรรม!”

“ฉันไม่ได้หลอกนะคะ ฉันแค่เลือกที่จะปกปิ ดควำมจริง บำงส่วนเอำไว้ คุณจะบอกว่ำฉันเอำควำมจริงมำใช้ให้เกิด ประโยชน์ก็ได้”

“ทุเรศมำก พวกแกไปได้แล้ว! ออกไปให้หมดเลย!” พ่อฉิว ฉิวโมโห

ฉิวฉิวพยักหน้ำ “ไปเถอะประธำนเชี่ยน เรำไปดื่มกัน”

“แกกลับมำนี่! แก้มัดให้ฉันด้วย!” พ่อฉิวฉิวเรียกฉิวฉิว

1 0 1 7 3

ฉิวฉิวปรำยตำมอง “ผมว่ำพ่อถูกมัดไว้แบบนี้ดูแล้วก็รื่นตำดี นะ อยู่แบบนี้ไปเถอะ”

พูดจบก็พำเสี่ยวเชี่ยนออกไป พ่อฉิวฉิวตะโกนโวยวำยฉิวฉิว ก็ไม่กลับมำ จึงเรียกหลำนชำยแทน

หลำนชำยแก้มัดให้อำ พ่อฉิวฉิวกระโดดเตะพร้อมด่ำ “ท ำไมแกก็เอำกับเขำด้วย!”

“อำ เรื่องนี้ฉิวฉิวไม่รู้เรื่องนะครับ เป็นควำมคิดของผมกับ หมอเฉิน”

“ฉันอยำกจะเด็ดหัวแกจริงๆ! ทำไมแกถึงได้ไปบ้ำตำมหมอ เฉิน!” พอนึกถึงสภำพตัวเองที่ร้องไห้ฟูมฟำยเมื่อครู่เขำก็รู้สึกอับ อำยมำก!

“อำ ถ้ำลงที่ผมแล้วอำพอใจเอำเลยครับ”

“ไอ้พวกเด็กปั ญญำอ่อน! พูดมำ ทำไมต้องไปช่วยเฉินเสี่ยว เชี่ยน? แกก็คิดว่ำฉันไม่ดีกับฉิวฉิวเหรอ เลยอยำกเอำคืนให้ฉิว ฉิวด้วย? หรือเห็นว่ำเดี๋ยวฉันก็จะตำยแล้วเลยอยำกประจบฉิว ฉิว?”

1 0 1 7 4

หลำนชำยจนปั ญญำ “อำ พูดอะไรแบบนั้นครับ? ผมท ำ แบบนี้ไม่ได้เพื่อฉิวฉิวนะครับ แต่ทำเพื่ออำต่ำงหำก”

“พูดมำ!”

หมอนี่อยู่กับเขำมำตั้งนำน ไม่ใช่ลูกก็เหมือนลูก พ่อฉิวฉิว อยำกรู้ว่ำทำไมเขำต้องมำถูกหักหลังตอนแก่ด้วย

“ฉิวฉิวไม่มีควำมสุขจริงๆ ครับ ช่วงหลำยเดือนนี้พี่ผมอยู่ กับเขำเห็นเขำเอำแต่ทำงำนไม่สนใจเรื่องกินเลยสักนิด เมื่อวำน ซืนไปนอนให้น้ำเกลือที่โรงพยำบำลเพรำะโรคกระเพำะกำเริบ นี่ ก็ยังจะไปท ำงำน… ผมกลัวฉิวฉิวจะเป็นเหมือนอำ มัวแต่สนใจหำ เงินชีวิตไม่ได้ดูมีควำมสุข ถึงตอนนั้นคนที่ผมเป็นห่วงมำกที่สุดก็ คืออำนะครับ”

“ถึงตอนนั้นฉันก็ตำยแล้ว ฉันจะมีเวลำสนว่ำไอ้ลูกคนนี้จะ เป็นยังไงอีกเหรอ?” พ่อฉิวฉิวพูดด้วยควำมโมโห

หลำนชำยไม่กล้ำพูดอะไรอีก

พ่อฉิวฉิวมองกำแพงที่ว่ำงเปล่ำ นึกถึงรูปภำพที่เสี่ยวเชี่ยน เอำมำฉำยแล้วก็ถอนหำยใจ

1 0 1 7 5

“เห้อ ว่ำกันว่ำคนเรำต้องมีทำยำทสืบสกุล แต่หมอเฉินก็ บอกแล้ว ตำยไปก็เหลือเพียงควำมว่ำงเปล่ำ ตอนมีชีวิตอยู่เรำ ต่ำงคิดว่ำมนุษย์มีวิญญำณ มีชำติหน้ำ มีกฎแห่งกรรม แต่ถ้ำไม่ ถึงตอนตำยก็ไม่รู้หรอกว่ำเรื่องพวกนี้มีจริงหรือเปล่ำ แกว่ำโลกนี้ มีผีไหม?”

“เอ่อ ก็อำจจะมี?”

พ่อฉิวฉิวส่ำยหน้ำ “มันไม่ใช่สิ่งสำคัญ ถ้ำโลกนี้มีผีจริง วิญญำณบรรพบุรุษในประวัติศำสตร์ที่มีเป็นพันๆ ปีทำไมไม่มีผี มำรังควำนพวกเรำเลยล่ะ? พวกผีบรรพบุรุษแค่มำแสดง อิทธิฤทธิ์เปรี้ยงเดียวก็ตำยกันเป็นเบือแล้ว แล้วจะทำสงครำมให้ เหนื่อยท ำไม? คนบ้ำนเรำเคร่งครัดเรื่องไหว้บรรพบุรุษ เอำแค่ ขั้นตอนก็เหนื่อยตำยแล้ว แต่พอยุคสมัยเปลี่ยนไป มีบรรพบุรุษ บ้ำนไหนบ้ำงที่คุ้มครองให้ลูกหลำนเจริญรุ่งเรืองตลอดไปได้? เก่ำไปใหม่มำ ชีวิตมีขึ้นมีลง คำพูดพวกนี้อธิบำยทุกอย่ำงได้ดี รุ่งเรืองกันอยู่ได้ไม่ถึงสำมรุ่นหรอก!”