แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย - บทที่ 1205 เส้นทำงสู่ควำมสุข

ชีวิตหรูหรำฟุ่ มเฟือยย่อมหำยไปได้ ประวัติศำสตร์ห้ำพันปี ควำมรุ่งเรืองควำมตกอับของตระกูลใหญ่ล้วนมีให้เห็นจนไม่ใช่ เรื่องแปลกอะไร เป็นฮ่องเต้ลูกหลำนตระกูลดีแล้วอย่ำงไร ไม่ใช่ เครื่องยืนยันว่ำชีวิตจะรุ่งเรืองไปตลอด จับผลัดจับผลูตกสวรรค์ มีถมเถไป เมื่อคิดได้แบบนั้นทุกอย่ำงก็ไม่สำคัญแล้ว

คำพูดนี้ของพ่อฉิวฉิวทำให้หลำนชำยตกใจอ้ำปำกค้ำง

“โอ้พระเจ้ำ หมอเฉินล้ำงสมองยังไงเนี่ย อำพูดจำมีระดับ มำกเลย! ไม่เหมือนพวกเศรษฐีใหม่ไร้กำรศึกษำเลยครับ!”

ควำมคิดเหล่ำนี้เสี่ยวเชี่ยนเคยเคยกรอกใส่หัวพ่อฉิวฉิวทั้งที่ ตั้งใจและไม่ตั้งใจ ปำกเขำพูดว่ำไม่เก็บมำให้รกสมอง แต่ตัวเอง กลับจดจำเอำไว้ในใจ เรื่องในวันนี้เป็นเพียงเชื้อเพลิง เสี่ยวเชี่ยน ใช้เล่ห์กลนิดหน่อยก็จุดไฟปลุกควำมคิดเหล่ำนั้นที่เธอกรอกใส่ หัวพ่อฉิวฉิวไว้นำนแล้วขึ้นมำได้ แม้แต่นกกระตั้วที่พ่อฉิวฉิวเลี้ยง ยังถูกเธอล้ำงสมองด้วยกำรให้ท่องบทกลอน

“เด็กคนนี้ แต่เล็กจนโตฉันไม่เคยให้อะไรเขำเลย ตอนนี้ฉัน เหลือเวลำอีกไม่กี่ปีแล้ว ถึงเวลำที่ฉันต้องให้ของขวัญกับเขำบ้ำง

1 0 1 7 7

แล้ว ไปเอำกระดำษกับปำกกำมำ”

ฉิวฉิวกับเสี่ยวเชี่ยนออกไปหำร้ำนน้ำชำ เดิมคิดจะดื่มเหล้ำ แต่ตอนนี้เสี่ยวเชี่ยนท้องอยู่ ทำได้แค่ดื่มชำแทนเหล้ำ

ถึงจะเป็นชำแต่กลับทำให้เมำได้ยิ่งกว่ำเหล้ำ ฉิวฉิวดื่มไป หลำยแก้วโดยไม่สนรสชำติที่เข้ำปำกไป

“หมู่นี้ไม่รู้ทำไม รู้สึกเหนื่อยมำก นอนไม่หลับกินไม่ลง ประธำนเชี่ยนว่ำฉันเป็นอะไร?”

“อ่อ ได้ยินว่ำช่วงนี้นำยดูกังวลๆ คงเพรำะรับช่วงต่อกิจกำร บวกกับควำมรู้สึกที่ไม่ถูกเติมเต็ม เลยทำให้วิตกกังวลน่ะ”

“รักษำยังไง?”

“หำสำวมำช่วยผ่อนคลำยก็จบเรื่องแล้ว”

“อุ๊บ!” ฉิวฉิวพ่นชำออกมำ เสี่ยวเชี่ยนหลบอย่ำงรังเกียจ

“เธอท้องแล้วนะ ทำไมพูดจำไม่ระวังแบบนี้?”

“ท้องแล้วไง? คนท้องก็คนนะ เป็นมนุษย์ก็ย่อมมีอำรมณ์รัก โลภโกรธหลง เก็บเอำไว้ก็อึดอัดเดี๋ยวได้มีปั ญหำทำงจิต ฉันไม่

1 0 1 7 8

ทำตัวโง่แบบนั้นหรอก”

ฉิวฉิวส่ำยหน้ำ เขำก็อยำกหำอยู่หรอก แต่คนที่เขำชอบอยู่ เมืองนอก ไม่รู้ว่ำจะได้เจอกันเมื่อไร

พอนึกถึงตรงนี้ฉิวฉิวก็รินชำให้ตัวเองอีกแก้ว ดื่มลงไปก็ยิ่ง รู้สึกมึนขึ้นเรื่อยๆ

“พูดกันว่ำพอเหล้ำลงท้องก็ยิ่งกลุ้ม ทำไมดื่มชำก็ทำให้รู้สึก มึนๆ ได้เหมือนกันล่ะ…” ไม่รู้ว่ำเป็นเพรำะจิตใจอ่อนแอหรือ เปล่ำ ฉิวฉิวรู้สึกยิ่งดื่มก็ยิ่งหนักหัว หนังตำเริ่มไม่เป็นดั่งใจสั่ง เขำเห็นประธำนเชี่ยนยิ้มเจ้ำเล่ห์ขึ้นเรื่อยๆ

“นอนเถอะนะ นอนเถอะ~”

พอฉิวฉิวตื่นขึ้นมำก็รู้สึกร่ำงกำยหนักหน่วงเหมือนมีหินมำ ถ่วงไว้ เขำสะบัดหน้ำเพื่อให้ตัวเองตื่นเต็มที่ พอลืมตำดูก็เห็น ใบหน้ำสวยๆ อยู่ใกล้มำกกำลังจ้องเขำอยู่ ฉิวฉิวตกใจจนถอย ตัวหนี อ๊ำกผี!

“ตื่นแล้วเหรอคะคุณผู้ชำย!” ผู้หญิงที่แต่งตัวในเครื่องแบบ ก้มตัวลงมำยิ้มให้เขำอย่ำงมีมำรยำท “ไม่ทรำบว่ำจะดื่มอะไรดี คะ? เรำมีกำแฟ นม น้ำผลไม้…”

1 0 1 7 9

แอร์โฮสเตส?

ฉิวฉิวหันไปมอง ที่นอกหน้ำต่ำงมีแต่เมฆสีขำว ดูท่ำทำงจะ บินมำนำนแล้วด้วย

“ทำไมผมมำอยู่ที่นี่?”

เขำดื่มชำอยู่กับประธำนเชี่ยนไม่ใช่เหรอ? ทำไมตื่นมำอยู่ บนเครื่องบินได้ล่ะ?

ฉิวฉิวนวดคอที่เมื่อยมำกแล้วนั่งดีๆ แอร์โฮสเตสยื่น จดหมำยให้เขำอย่ำงมีมำรยำท

“นี่เป็นจดหมำยที่ทำงครอบครัวฝำกให้คุณค่ะ”

ฉิวฉิวส่ำยมือเพื่อให้แอร์โฮสเตสออกไปแล้วเปิดจดหมำย อ่ำน ในซองมีกระดำษสองแผ่น หนึ่งในนั้นมีลำยมือที่น่ำเกลียด มำก ดูก็รู้ว่ำพ่อที่กำรศึกษำน้อยของเขำเป็นคนเขียน

พำเขำกลับมำ

พำใคร?

ฉิวฉิวยังไม่เข้ำใจ แต่พอเขำล้วงกระเป๋ ำเห็นตั๋วเครื่องบินที่

1 0 1 8 0

กำลังบินไปต่ำงประเทศเขำก็เข้ำใจทันที

จุดหมำยของกำรเดินทำงครั้งนี้ก็คือที่ๆ เขำคิดอยู่นำนแต่ ไม่กล้ำไปสักที!

ที่นั่นมีสำวงำมที่เขำเฝ้ำหำมำตลอด

แต่ไม่ได้ติดต่อกันเลยในช่วงหลำยเดือนมำนี้ ไม่รู้ว่ำสบำยดี หรือเปล่ำ ข้ำงกำยมีคนอื่นหรือยังก็ไม่รู้?

อยู่ๆ ฉิวฉิวก็เริ่มเป็นกังวลขึ้นมำ ตอนนี้เขำสับสนไปหมด อยู่ๆ พ่อก็เปลี่ยนไป แต่ก็คงเป็นผลจำกแผนของประธำนเชี่ยน เรื่องที่คิดถึงมำนำน เฝ้ำคอยมำนำน อยู่ๆ ก็เป็นควำมจริง หัวใจ ของฉิวฉิวเหมือนก้อนเมฆที่อยู่นอกหน้ำต่ำง ลอยอยู่ในอำกำศ เคลื่อนไหวไปตำมลม ฝั นอันสวยงำมมำอย่ำงไม่ทันตั้งตัว ทำให้ เขำทำตัวไม่ถูก

กลัวตื่นแล้วทุกอย่ำงจะอันตรธำนหำยไป

ท่ำมกลำงอำรมณ์ที่สับสนอยู่นั้น ฉิวฉิวก็หยิบกระดำษอีก แผ่นขึ้นมำอ่ำน

บอกว่ำเป็นจดหมำยไม่สู้บอกว่ำมันคือแชตบทสนทนำผ่ำน

1 0 1 8 1

โปรแกรมQQ

รูปโปรไฟล์ของสองคนแค่ดูก็รู้ว่ำใคร ด้ำนบนคือเสี่ยวเชี่ยน คนที่ตอบด้ำนล่ำงทำให้ฉิวฉิวละสำยตำไปไม่ได้

นี่มันไอดีของไป๋ จิ่นนี่นำ!

นับตั้งแต่เขำแยกทำงกับเธอ ฉิวฉิวก็ไม่กล้ำล็อคอินเข้ำไป อีกเลย กลัวว่ำถ้ำเห็นไอดีของเธอแล้วเขำจะยิ่งทำใจไม่ได้ กลัว จะควบคุมตัวเองไม่ได้

เขำสงบสติอำรมณ์แล้วอ่ำนบทสนทนำของทั้งสองคน พอ อ่ำนแล้วก็…

เสี่ยวเชี่ยนเขียนบทกลอน ‘หลิวแสนงำม หลิวแสนงำม ยำม นี้สุขสบำยดีหรือ? หำกยังงดงำมเหมือนดั่งแต่ก่อน คงเป็นของ ผู้อื่นแล้วกระมัง’

กลอนบทนี้มันควำมในใจของเขำชัดๆ!!

ถึงฉิวฉิวจะจบด้ำนพละมำ แต่เขำก็มีควำมรู้ด้ำนนี้อยู่บ้ำง บทกลอนจำงไถหลิ่วนี้ดูเหมือนจะพูดชมต้นหลิว จริงแล้วกวี เขียนให้กับคนรักที่พลัดพรำกกันไปในช่วงสงครำม เป็นกำรถำม

1 0 1 8 2

อย่ำงอ้อมๆ ว่ำ ยังสบำยดีอยู่ไหม หำกตอนนี้คุณยังสวยเหมือน อย่ำงตอนนั้นก็คงเป็นของคนอื่นไปเรียบร้อยแล้ว

นี่มันควำมคิดของเขำเมื่อกี้ไม่ใช่เหรอ?

เขำกับไป๋ จิ่นห่ำงกันไปหลำยเดือนแล้ว เธออยู่เมืองนอกที่ สภำพแวดล้อมค่อนข้ำงเปิดกว้ำง คงมีคนตำมจีบอยู่ไม่น้อยหรือ เปล่ำ ประธำนเชี่ยนใช้บทกลอนถำมในสิ่งที่ฉิวฉิวอยำกรู้ ฉิวฉิว รีบดูว่ำไป๋ จิ่นตอบว่ำอะไร

บังเอิญมำก คำตอบของไป๋ จิ่นก็คือบทกลอนหยำงกิ่งหลิวที่ คนรักของกวีตอบพอดี!

‘หยำงกิ่งหลิว คิดถึงยำมนั้น จำกกันนำนนับปี กำลเวลำพำ ให้โรยรำ ไม่รู้เจอกันอีกครำยังเป็นดั่งวันวำนหรือไม่’

กลอนบทนี้ยิ่งพูดอ้อมมำกกว่ำเดิม ควำมหมำยประมำณว่ำ เธอไม่ได้มีใครอื่น เธอยังคงเก็บรักเอำไว้ให้ เพียงแต่ควำมสวย ได้ถดถอยไปตำมกำลเวลำ บำงทีหำกเขำมำเจออำจไม่ต้องกำร เธอแล้วก็ได้

กำรถำมตอบนี้ คนถำมมีกำรศึกษำ คนตอบก็ไม่น้อยหน้ำ ไปกว่ำกัน มือที่จับกระดำษของฉิวฉิวสั่นเทำ

1 0 1 8 3

ประธำนเชี่ยนเป็นพยำธิอยู่ในท้องเขำหรือไง รู้ดีจริงๆ

เกลียดที่เวลำผ่ำนไปช้ำมำก เกลียดที่เขำไม่ได้กอดคนรัก

นั่งทรมำนอยู่บนเครื่องบินเกือบสิบชั่วโมง วินำทีที่ประตูเปิด ฉิวฉิวก็พุ่งออกไปทันที แต่พอออกจำกสนำมบินเขำกลับเคว้ง คว้ำง

แล้วจะไปหำเธอเจอได้ที่ไหน?

ประธำนเชี่ยนที่แสนอัจฉริยะ เธอรอบคอบเสมอไม่ใช่เหรอ?

ทำไมช่วยแล้วไม่ช่วยให้ถึงที่สุดล่ะ ให้มำแค่ภำพบทสนทนำ ทำไมไม่ให้ที่อยู่?

ฉิวฉิวเริ่มคลำหำโทรศัพท์ เขำอยำกโทรถำม แต่กลับพบว่ำ ตัวเองไม่ได้เปิ ดสัญญำณโรมมิ่ง พอมำต่ำงประเทศจึงไม่มี สัญญำณ และที่น่ำเศร้ำยิ่งกว่ำก็คือ เขำไม่มีเงินติดตัวสักบำท…

นี่มันอะไรกันวะเนี่ย! ฉิวฉิวกำลังกลุ้มว่ำตัวเองต้องยอมเป็น ขอทำนเพื่อหำเงินค่ำโทรศัพท์หรือเปล่ำ แต่ก็คิดว่ำมันน่ำขำย หน้ำเกินไป ขณะที่กำลังลังเลอยู่นั้นเขำก็ได้ยินเสียงอันไพเรำะ ถำมขึ้น

1 0 1 8 4

“ฉันกำลังหำงำนอยู่ คุณรับสมัครไหมคะ? ขอแบบมีที่พักมี อำหำรให้ จะทำนำนแค่ไหนก็ได้”

ฉิวฉิวได้ยินเสียงนั้นก็หัวใจอ่อนยวบ หรือจะเป็น…

“ไม่หันมำมองฉันหน่อยเหรอ หรือกลัวฉันจับกิน?”