แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย - บทที่ 1209 โอ๊ย เรื่องนี้มันขำมำก

“ตอนนั้นไม่ใช่อำจำรย์เธอหรอกเหรอที่เร่งให้เธอแต่งงำน เพื่อแก้เคล็ด? ถ้ำเขำไม่ใช่แม่หมอ งั้นฉันก็เป็นจิตแพทย์ที่จิตใจ งำมเลิศในปฐพีแล้วล่ะ”

คนที่เก็บค่ำรักษำชั่วโมงละเป็นพันพูดแบบนี้ทุกคนก็พำกัน หัวเรำะ แต่หลิวเหมยกลับจริงจัง

“จริงๆ นะ ถึงอำจำรย์ฉันจะศึกษำเรื่องที่เหนือธรรมชำติ แต่ ถ้ำใช้คำพูดของเขำก็ประมำณว่ำ เรื่องเหนือธรรมชำติเดิมทีก็คือ กำรแสดงออกในเชิงวิทยำศำสตร์ชั้นสูงที่เรำไม่รู้ เขำมักพูดเสมอ ว่ำ เกิดตำยสวรรค์กำหนดแล้วแต่บุญพำวำสนำส่ง เรื่องอื่นๆ ทั้งหมดล้วนกำลังเปลี่ยนแปลง หลำยครั้งที่เขำสอนให้ฉันปล่อย ไปตำมธรรมชำติ อย่ำงเช่นเรื่องตั้งท้อง อำจำรย์ฉันบอกว่ำไม่ ต้องเครียด อย่ำไปเชื่อควำมเชื่องมงำยที่จริงบ้ำงเท็จบ้ำงพวก นั้น”

เสี่ยวเชี่ยนหัวเรำะ “สุดท้ำยแล้วพวกป้ำๆ ในบ้ำนเรำไม่ต้อง สนหรอกว่ำมีกำรศึกษำหรือไร้กำรศึกษำ เอำมำรวมกันยังคิดได้ ไม่เท่ำคนที่บำเพ็ญตบะเลย”

1 0 2 1 1

คนที่ควรงมงำยที่สุดกลับกลำยเป็นคนที่ไม่สนเรื่องพวกนี้

ทั้งสี่คนเล่นกันอยู่สักพักทันใดนั้นประตูก็ถูกเปิดออก เจี่ยซิ่ วฟำงเข้ำบ้ำนมำด้วยสภำพขะมุกขะมอม ทุกคนหันไปมองแล้วก็ ตกใจมำก

“แม่ ไปทำอะไรมำกับผม?!”

เดิมเจี่ยซิ่วฟำงรวบผมมัดไว้ข้ำงหลัง ไม่เจอกันแปบเดียว กลำยเป็นผมสั้น ใส่เสื้อแจ็คเก็ตขนเป็ดของเลี่ยวฟู่ กุ้ย ฟู่ กุ้ยใส่แค่ สเวตเตอร์พอถึงบ้ำนก็เอำแต่จำมไม่หยุด ในมือเจี่ยซิ่วฟำงถือ เสื้อกันหนำวขนเป็ดสีแดงเพลิงที่ใส่ไปเมื่อกี้ เสื้อมีรอยถูกเผำ เป็นรูใหญ่ แค่ขยับมือขนเป็ดก็ลอยฟุ้ง

หลิวเหมยเห็นสำมีตัวเองหนำวสั่นก็รีบพำเข้ำบ้ำนรินชำให้ ดื่ม ตกลงเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

“อย่ำให้พูดเลย คนไปไหว้พระเยอะเป็นบ้ำ ยำยแก่ที่อยู่ ด้ำนหลังมือสั่นอย่ำงกับร่อนกระด้งอยู่ยังออกมำไหว้พระ ฉัน กำลังคิดอยู่ว่ำมือสั่นขนำดนี้จะออกทำไม แล้วอยู่ๆ ก็ได้กลิ่น เหม็นไหม้ ฉันยังพูดกับอำเลี่ยวของแกอยู่เลยว่ำ วัดนี้คนศรัทธำ เยอะจริงๆ มีแต่กลิ่นธูปลอยฟุ้งไปหมด”

1 0 2 1 2

เจี่ยซิ่วฟำงพูดด้วยควำมโมโห พ่อเลี่ยวพูดต่อ “พอแม่เรำพูดจบก็เห็นควันบนหัว…” ภำพนั้นมันช่ำง…

“และที่แค้นยิ่งกว่ำก็คือ ข้ำงหน้ำฉันมีอิเด็กเวรชี้มำแล้วพูด ว่ำ ดูนั่น มีคนบรรลุเป็นเซียนแล้ว! เป็นเซียนพ่อเอ็งสิ อียำยข้ำง หลังมันมือสั่นทำไฟไหม้หัวฉันต่ำงหำก!”

เรื่องนี้ฟั งดูเป็นเรื่องเศร้ำ พอเจี่ยซิ่วฟำงเล่ำด้วยควำมเคียด แค้นทุกคนต่ำงรู้สึกขำ แต่ก็เห็นแก่หน้ำเสี่ยวเชี่ยนจะหัวเรำะมี เสียงก็ไม่ได้ จึงต้องก้มหน้ำกลั้นขำ

โอ๊ย ขำเป็นบ้ำ!

“แล้วแม่ดับไฟยังไง? ไม่เผำโดนผิวใช่ไหม?” เสี่ยวเชี่ยนรีบ ถำม

“ในวัดเตรียมน้ำกับอุปกรณ์ดับเพลิงไว้อยู่แล้ว ได้ยินว่ำทุก ปีจะมีเหตุกำรณ์ไฟไหม้ผมไหม้เสื้อผ้ำเยอะ แปบเดียวฉันก็ถูก สำดน้ำใส่ คนในวัดยังพูดกันว่ำ สีกำปีนี้จะต้องโชติช่วงเหมือนไฟ แน่นอน ถุย! โชติช่วงกับผีสิ!”

1 0 2 1 3

ทุกคนอยำกขำแต่ก็ขำไม่ได้ สืออวี้ผู้ถนัดพูดเอำใจรีบแก้ไข สถำนกำรณ์

“คุณน้ำถือเสียว่ำสะเดำะเครำะห์เถอะค่ะ นับจำกวันนี้ไปโชค ร้ำยได้ออกไปหมดแล้ว เหลือแต่เรื่องดีๆ แล้วนะคะ”

คำพูดแบบนี้เจี่ยซิ่วฟำงชอบฟั ง จำกที่โกรธอยู่ก็เปลี่ยนเป็น ยิ้ม

“เรื่องไร้สำระแบบนี้มีแค่พวกเธอที่เชื่อ เรื่องนี้สุดท้ำยแล้วก็ แม่ฉันนี่แหละที่หำเรื่องใส่ตัว”

คำพูดของลูกสำวแท้ๆ ทำเอำรอยยิ้มของเจี่ยซิ่วฟำงค้ำง

“คำพูดประมำณว่ำโชคร้ำยแล้วเดี๋ยวสิ่งดีๆ ก็จะตำมมำมัน เหมือนกับคำพูดที่ว่ำ ‘พรุ่งนี้ย่อมดีกว่ำ’ เป็นคำปลอบใจที่ชวน ขนลุก ในควำมเป็นจริงเรื่องนี้มันหลีกเลี่ยงได้ ใครใช้ให้แม่ไป ตอนคนเยอะๆ ล่ะ? ไปตอนนี้ยังไม่พอ ก็ยังจะเลือกไปยืนอยู่ ข้ำงหน้ำยำยคนมือสั่น หลบไม่เป็นเหรอ? ไฟไหม้หัวจะไปโทษว่ำ พระไม่คุ้มครองก็ไม่ถูก โลกนี้มีคนตั้งเยอะแยะถ้ำทุกคนสมองไม่ ค่อยดีเหมือนแม่กันหมดพระที่ไหนจะคุ้มครองได้หมด?”

“โอ๊ย! อยำกจะบ้ำตำย!” เจี่ยซิ่วฟำงโมโหเถียงไม่ออก ปกติ

1 0 2 1 4

ลูกสำวยั่วโมโหเธอ เธอก็แค่แกล้งหยิกด้วยควำมหมั่นเขี้ยวไม่ได้ เจ็บอะไรมำกมำย แต่ตอนนี้ลูกสำวเธอตั้งท้องแล้ว ต้องทะนุ ถนอมไว้เหมือนไข่ในหิน จะดุด่ำว่ำตีไม่ได้ ทำได้แค่หันไปสั่งพ่อ เลี่ยว

“นี่คุณ ไปเอำยำแก้แน่นหน้ำอกมำหน่อย ไม่ไหวแล้ว ฉัน หำยใจไม่ออก!”

“เอำล่ะๆ เลิกขู่หนูได้ละ รีบเข้ำไปอำบน้ำอุ่นแล้วเปลี่ยน เสื้อผ้ำก่อนดีกว่ำ หนูไม่ยั่วโมโหแม่แล้ว”

พอเจี่ยซิ่วฟำงเข้ำห้องไปแล้วเสี่ยวเชี่ยนถึงได้พูดเสียงเบำ “เห็นยัง? ป้ำวัยทองรุ่นอัปเกรดใหม่ มีสกิลแกล้งป่ วยแล้วนะ ซีน เอำมือกุมหน้ำอกเมื่อกี้ทั้งโลกควรยกรำงวัลออสกำร์ให้ได้ละ”

ทุกคนขำคำพูดของเสี่ยวเชี่ยน พ่อเลี่ยวเองก็หัวเรำะพลำง ส่ำยหน้ำ “สองแม่ลูกคู่นี้เจอกันทีไรเถียงกันประจำ พอไม่เจอก็ คิดถึง แม่เรำน่ะตอนอยู่บ้ำนก็เอำแต่พูดถึงเรำเป็นสิบๆ รอบ พอ มำเจอก็ทะเลำะกัน”

“ไม่เป็นไรค่ะ พวกเรำเป็นแบบนี้กันมำหลำยปีแล้ว” เสี่ยว เชี่ยนชินกับกำรใช้ชีวิตแบบนี้เวลำอยู่กับแม่ “พี่ฟู่ กุ้ย ยังโอเคใช่

1 0 2 1 5

ไหม?”

ฟู่ กุ้ยจำมออกมำหนึ่งที ทุกคนขำกับท่ำทำงของเขำ

“ขอฉันพูดหน่อยเถอะ แกที่เป็นลูกสำวแท้ๆ ของฉันยังสู้ ฟู่ กุ้ยไม่ได้เลยด้วยซ้ำ พอเขำเห็นฉันถูกสำดน้ำก็รีบถอดเสื้อมำ คลุมให้ แถมยังพำฉันลงจำกเขำไปตัดผม แกน่ะดีแต่พูดจำเหน็บ แนมฉัน!” เจี่ยซิ่วฟำงชะโงกหน้ำออกมำเถียงเสี่ยวเชี่ยน

เสี่ยวเชี่ยนแลบลิ้นให้ แบร่ๆๆ หัวเหม็นไหม้ยังไม่รีบไปสระ ผมอีก!

“อันที่จริงถ้ำจะให้ฉันพูดนะ ขอแค่รู้สึกด้วยใจจริง จะเป็นลูก แท้ๆ หรือไม่ใช่ก็เหมือนกันแหละ ควำมผูกพันที่เกิดขึ้นต่อกัน สุดท้ำยก็เหมือนกันแหละ” สืออวี้พูดพลำงเหลือบมองพ่ำนพ่ำน น้อยที่เอำแต่เล่นกับคนสวย

เจี่ยซิ่วฟำงถึงได้รู้สึกตัวว่ำพ่ำนพ่ำนอยู่ด้วย คำพูดเธอเมื่อ ครู่ไม่ค่อยเหมำะสมเท่ำไรจึงรีบหดหัวเข้ำไปอำบน้ำ

บรรยำกำศเริ่มกระอักกระอ่วน สำยตำของทุกคนมองไปที่ พ่ำนพ่ำนกลัวเด็กน้อยจะคิดมำก

1 0 2 1 6

พ่ำนพ่ำนไม่ได้เงยหน้ำ กอดคนสวยพลำงพูดพึมพำ “พ่อแม่ ของคนสวยเป็นใครเหรอ? พ่อผมชื่ออวี๋หมิงอี้ แม่ผมชื่อต้งอี น้องชำยผมที่กำลังจะเกิดชื่ออวี๋อีรื่อ ผมชื่ออวี๋อีไป๋ !”

คนอื่นฟั งแล้วอำจไม่คิดอะไร แต่เสี่ยวเชี่ยนกับต้ำอีที่เรียน ด้ำนจิตวิทยำกลับเข้ำใจดี ตอนนี้เด็กคนนี้มีควำมมั่นใจในตัวเอง มำก จริงๆ แล้วที่เขำพูดแบบนี้ก็เพื่อให้ผู้ใหญ่สบำยใจ เป็นกำร บอกทำงอ้อมว่ำเขำไม่ได้อ่อนแอและอ่อนไหวง่ำยอย่ำงที่คิด

เสี่ยวเชี่ยนพยักหน้ำให้ต้ำอี “เธอทำได้ไม่เลวเลยนะ”

ช่วงแรกต้ำอีเลือกที่จะพูดควำมจริงกับลูกบำงส่วน ต่อมำ เธอกับพี่รองก็เพิ่มควำมรักควำมเอำใจใส่พ่ำนพ่ำนให้มำกขึ้น เงำมืดในใจเด็กคนนี้ก็ค่อยๆ หำยไป ขนำดเด็กทั่วไปยังรักษำ ยำก แล้วนับประสำอะไรกับพ่ำนพ่ำนเด็กที่มียีนชนิดพิเศษแบบนี้ ล่ะ

ผลงำนนี้ต้องยกควำมดีให้ต้ำอี เธอมอบควำมรักของแม่ให้ พ่ำนพ่ำนไปเยอะมำก เยียวยำบำดแผลในใจของเด็กคนนี้

“ได้รับคำชมจำกเธอฉันดี” พอเสี่ยวเชี่ยนชมเธอก็รู้สึกเขิน ขณะที่กำลังจะพูดถ่อมตัวก็รู้สึกร่ำงกำยส่วนล่ำงร้อนขึ้น ใบหน้ำก็

1 0 2 1 7

เริ่มแดง

อะไรกัน?

หรือเธอดีใจที่ประธำนเชี่ยนชมเลยฉี่แตก?!