แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย - บทที่ 1210 ต้อนรับเบบี๋น้อย

เสี่ยวเชี่ยนไม่เข้ำใจว่ำทำไมต้ำอีสีหน้ำเปลี่ยน เธอมองต้ำอี ด้วยควำมสงสัย

ต้ำอีร้อนใจ อย่ำทำขำยหน้ำได้ไหม ในบ้ำนมีคนอยู่ เยอะแยะ อำเลี่ยวกับฟู่ กุ้ยก็อยู่ อย่ำฉี่อีกนะ…

เธอร้อนใจมำก แต่ร่ำงกำยก็ไม่เป็นดั่งใจสั่ง รู้สึกร้อนๆ ที่ ส่วนล่ำงอีกแล้ว ต้ำอีแทบอยำกจะแทรกแผ่นดินหนี

มีคนเคำะประตู เธอฉวยโอกำสตอนที่ฟู่ กุ้ยไปเปิดประตูลุก ขึ้นยืนจะเข้ำห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้ำ หน้ำหนำวใส่หลำยชั้น หวังว่ำ ทุกคนจะดูไม่ออก

“พ่อฮะ~” พ่ำนพ่ำนพอเห็นว่ำใครมำก็รีบวิ่งเข้ำไปหำ พี่รอง ที่มำรับเมียกับลูกอุ้มพ่ำนพ่ำนขึ้นมำแล้วจับยกสูง พอวำงลูกชำย ลงแล้วถึงมองต้ำอี เขำรู้สึกแปลกๆ ทำไมสีหน้ำเธอพิลึกแบบ นั้น?

“ต้ำอีเป็นอะไร?” เขำรีบเดินเข้ำไปหำต้ำอี

ต้ำอีมองไปรอบบ้ำนแล้วก็อยำกรีบเดินหนี เธอกระซิบบอก

1 0 2 1 9

พี่รอง ตอนแรกพี่รองก็อึ้งก่อน จำกนั้นก็ก้มหน้ำมองร่ำงกำย ส่วนล่ำงของต้ำอี มีน้ำมำอีกระลอกพอดี ครำวนี้เปียกลงพื้น…

“เร็ว! ต้ำอีจะคลอดแล้ว!” สมกับเป็นผู้ชำยที่อ่ำนคู่มือเตรียม คลอดมำหลำยเดือน พี่รองรู้ดีกว่ำต้ำอี แค่เห็นก็เข้ำใจแล้วว่ำคือ อะไร

“คลอด?!” ทุกคนตกใจ ยังไม่ถึงวันเลยนะ!

“น้ำคร่ำแตกแล้ว รีบพำต้ำอีเข้ำไปเปลี่ยนเสื้อผ้ำ เดี๋ยวพี่จะ พำไปส่งโรงพยำบำล” พี่รองสั่งกำรพลำงโทรหำแม่ที่อยู่บ้ำน เพื่อให้เอำกระเป๋ ำที่เตรียมของใช้ไว้แล้วไปเจอกันที่โรงพยำบำล

ทุกคนชุลมุนรีบช่วยกันเปลี่ยนเสื้อผ้ำให้ต้ำอี ระหว่ำงนั้น หลิวเหมยยังไม่ลืมชมพี่รอง

“สมกับเป็นนักบินจริงๆ อยู่ในสถำนกำรณ์ฉุกเฉินก็ยัง ควบคุมสติได้ดี”

เดิมฟู่ กุ้ยก็อยำกจะชมด้วย แต่พอมองลงไปข้ำงล่ำงก็เห็น เท้ำพี่รองข้ำงหนึ่งใส่รองเท้ำแตะ อีกข้ำงใส่รองเท้ำหนัง อุ้มต้ำอี จะเดินออก เขำข ำออกมำทันที

1 0 2 2 0

“ผมว่ำเขำก็ไม่ได้ดูใจเย็นอย่ำงที่เห็นหรอกนะ”

ในโลกของผู้ชำยหน้ำตำย คุณไม่เข้ำใจหรอก!

กำหนดคลอดของต้ำอียังเหลืออีกหนึ่งเดือน แต่นี่กลับ คลอดก่อนโดยไม่มีสัญญำณล่วงหน้ำ ต่อมำทุกคนก็คุยกันอย่ำง ขำๆ ว่ำเป็นเพรำะประธำนเชี่ยนชม ประธำนเชี่ยนปกติไม่ค่อยชม ใคร พอชมขึ้นมำก็ได้อำตี๋น้อยตัวอ้วน!

เมื่อไปถึงโรงพยำบำลแม่อวี๋ก็มำถึงอย่ำงรวดเร็ว ต้ำอีถูกพำ เข้ำห้องคลอด พี่รองจูงพ่ำนพ่ำนรออยู่ด้ำนนอกพร้อมคนอื่นๆ ที่ กำลังตื่นเต้น สำวๆ วงไพ่ก็มำกันหมด ทุกคนต่ำงรออย่ำงใจจด ใจจ่อ

บังเอิญมำกที่วันนี้ไม่มีใครมำคลอดลูก มีแค่ครอบครัวนี้ ครอบครัวเดียว พอต้ำอีเข้ำไปบรรยำกำศก็เงียบสนิท พี่รองที่แต่ ไหนแต่ไรเป็นคนใจเย็นมำตลอดเวลำนี้หน้ำซีดเดินไปเดินมำ พ่ำนพ่ำนเองก็อยู่ในท่ำเป็นกังวลเหมือนพ่อเขำ เดินด้วยกันกับ พ่อ

เสี่ยวเชี่ยนกำลังคิดว่ำควรพูดอะไรดีเพื่อให้ทุกคนผ่อน คลำย ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงเด็กทำรกร้องไห้ดังมำจำกในห้อง

1 0 2 2 1

คลอด ทุกคนอึ้งไปชั่วขณะ คลอดแล้วเหรอ?

“ไวไปหรือเปล่ำ…” เสี่ยวเชี่ยนดูเวลำ นี่เพิ่งเข้ำไปได้ไม่ถึง สิบนำทีเลยนะ อะไรจะไวขนำดนี้

ไม่มีใครคำดคิดว่ำต้ำอีจะคลอดเร็วขนำดนี้ พี่รองกับพ่ำน พ่ำนกังวลได้ไม่ถึงสิบนำทีก็มีเสียงร้องของเด็กทำรกดังออก มำแล้ว

แม่อวี๋กับเสี่ยวเชี่ยนมองหน้ำกัน นี่มันเรื่องอะไรกัน?

พลโทอวี๋กำลังรีบมำจำกที่ทำงำน ปู่ ยังมำไม่ถึงหลำนก็ ออกมำลืมตำดูโลกแล้ว

ประตูห้องคลอดถูกเปิดออก รองหัวหน้ำแผนกสูตินำรีเวช ถอดหน้ำกำกแสดงควำมยินดีกับแม่อวี๋

“ยินดีด้วยนะจ๊ะเพื่อน เป็นเด็กผู้ชำย ถึงจะคลอดก่อน กำหนดยี่สิบวันแต่ร่ำงกำยแข็งแรงดี น้ำหนักสองโลเจ็ดขีด”

“ภรรยำผมเป็นไงบ้ำงครับ?” อวี๋หมิงอี้ถำมอย่ำงร้อนใจ

“ภรรยำคุณสภำพจิตใจโอเคดีค่ะ ถึงเด็กจะคลอดก่อนสำม สัปดำห์ แต่ก็ครบอำยุครรภ์สำมสิบเจ็ดสัปดำห์ อันที่จริงก็ไม่ถือ

1 0 2 2 2

ว่ำคลอดก่อนกำหนดนะคะ สุขภำพร่ำงกำยของเด็กปกติดี ถ้ำ พวกคุณไม่วำงใจเรำเอำเด็กไว้ในตู้อบเพื่อรอดูอำกำรสักสองวัน ก็ได้นะคะ”

พอได้ยินว่ำแม่ลูกแข็งแรงดีทุกคนถึงโล่งใจ ไม่นำนทำรก น้อยถูกอุ้มออกมำ ถึงเด็กน้อยจะใช้เสียงร้องไห้เพื่อบอกทุกคน ว่ำเขำแข็งแรงดี แต่เพื่อควำมแน่ใจพำไปไว้ในตู้อบสองวันเพื่อ รอดูอำกำรก่อนดีกว่ำ พอแม่อวี๋เห็นเด็กคนนี้ก็ยิ้มตำหยี บอกว่ำ เหมือนพี่รองตอนเด็กๆ

สักพักต้ำอีก็ออกมำ เธอดูเพลียมำก แต่พวกหมอบอกว่ำ เมื่อเทียบกับคนท้องคนอื่นแล้วต้ำอีดูโอเคมำกแล้ว พี่รองช่วยจัด ผมให้เธอด้วยควำมเอำใจใส่จำกนั้นก็จูบเบำๆ ที่หน้ำผำกเธอ แล้วกระซิบข้ำงหู ขอบคุณ คุณมำก

จนถึงตอนนี้ต้ำอียังนึกว่ำฝั นไป ลูกของเธอออกมำเร็วมำก พอเข้ำไปในห้องคลอดหมอเอำช็อกโกแลตให้ยังไม่ทันที่เธอจะ ได้กัดลูกก็ออกมำเจอหน้ำแม่แล้วรำวกับว่ำทนรอต่อไปไม่ได้ แล้ว

“พ่ำนพ่ำนล่ะคะ?” ต้ำอีที่อ่อนเพลียยังไม่ลืมนึกถึงลูกชำยคน โต พ่ำนพ่ำนวิ่งเข้ำมำหำด้วยสีหน้ำดีใจพร้อมยกนิ้วโป้งให้ต้ำอี

1 0 2 2 3

“แม่ไม่ร้องไห้ สุดยอดมำก!”

ต้ำอียิ้มอย่ำงอ่อนแรง พ่ำนพ่ำนพูด

“ถึงน้องจะหน้ำตำไม่น่ำรักไปหน่อย แต่ผมไม่มีทำงรังเกียจ ผมจะดูแลน้องเป็นอย่ำงดีฮะ!”

“ผมก็ไม่รังเกียจ” พี่รองเห็นด้วยกับลูก

ทุกคนหมดคำจะพูด ขนำดพี่รองยังคิดว่ำลูกไม่น่ำรัก? แม่อวี๋รีบลำกลูกชำยที่ซื่อบื้อออกไปด้วยสีหน้ำรังเกียจ

“แต่แม่รังเกียจแก! มีพ่อแบบนี้ด้วยเหรอ? แม่จะบอกแกให้ ลูกคนที่สองของแกพอคลอดออกมำก็ผมดกดำ ขนตำงี้หนำเป็น แพ อีกหน่อยโตขึ้นจะต้องหล่อรำวเทพบุตรแน่นอน! ฉันว่ำเขำ หน้ำตำเหมือนแกตอนเกิดไม่มีผิด”

“เป็นเด็กดีนะลูก คลอดง่ำยๆ แบบนี้บ้ำง” เสี่ยวเชี่ยนรู้สึก อิจฉำ ถ้ำตอนคลอดเธอคลอดง่ำยแบบนี้บ้ำงก็คงดี

“ผมมีวิธีทำให้น้องเลี้ยงง่ำย! ผมก็เคยสอนน้องตั้งแต่อยู่ใน ท้องนะฮะ!” พ่ำนพ่ำนพูดด้วยควำมภูมิใจ ช่วงหลำยเดือนมำนี้ เขำชอบแอบคุยกับน้องชำยเวลำที่ต้ำอีหลับ

1 0 2 2 4

จะว่ำไปก็แปลก เด็กทำรกคนนี้ตอนอยู่ในตู้อบจะร้องไห้ พอ พ่ำนพ่ำนอยู่ข้ำงนอกพูดว่ำพี่มำแล้วเขำก็จะหยุดร้องทันที แม้แต่ พยำบำลก็ยังรู้สึกแปลกใจ เสี่ยวเชี่ยนอธิบำยว่ำ ตอนอยู่ในท้อง ทำรกน้อยก็ฟั งเป็น พ่ำนพ่ำนชอบไปคุยด้วยบ่อยๆ เขำก็ย่อมจำ เสียงของพ่ำนพ่ำนได้ ดังนั้นกำรที่หยุดร้องจึงเป็นปฏิกิริยำตอบ โต้โดยอัตโนมัติ ผ่ำนไปไม่กี่วันก็ลืม

แต่ทุกคนก็ยังคงดีใจ ต่ำงคิดว่ำลูกคนที่สองมีวำสนำกับพี่ รอง ตอนนี้พ่ำนพ่ำนเป็นพี่ชำยแล้วอีกทั้งยังถูกเสี่ยวเชี่ยนกับต้ำอี พูดชมจนเต็มไปด้วยควำมภำคภูมิใจที่ได้เป็นพี่ชำย เดินไปไหน ก็กระโดดโลดเต้นอย่ำงมีควำมสุข แม่มำดูไม่ได้บ่อยๆ ไม่เป็นไร งั้นเขำไปเฝ้ำน้องชำยที่อยู่ในตู้อบเอง สองพี่น้องสบตำกันโดยมี กระจกกั้น พ่ำนพ่ำนชอบน้องมำก

นี่ก็ทำให้ต้ำอีที่เป็นกังวลมำสิบเดือนรู้สึกโล่งอก เธอกังวล มำตลอดว่ำกำรมำของลูกคนที่สองจะทำให้พ่ำนพ่ำนเด็กที่ อ่อนไหวทำงอำรมณ์ง่ำยรู้สึกขำดควำมรักหรือเปล่ำ ดูจำก สถำนกำรณ์ตอนนี้แล้วก็ไม่เห็นมีแนวโน้มเลยสักนิด ซึ่งก็ต้อง ขอบคุณประธำนเชี่ยนที่เตือนไว้ได้ทันตั้งแต่ตั้งท้องช่วงแรก และ ก็ได้พิสูจน์แล้วว่ำทุกอย่ำงอยู่ที่เรำกระทำ ขอแค่มีกำรเตรียมตัว ล่วงหน้ำ เรื่องที่เคยกังวลพวกนั้นจึงไม่เกิด

1 0 2 2 5

เด็กน้อยที่มำเกิดได้อย่ำงรำบรื่นคนนี้สุดท้ำยก็ไม่ได้ชื่ออวี๋ อีรื่อ อำจเพรำะพลโทอวี๋ก็รู้สึกว่ำหลำนชื่อนี้ออกจะแปลกๆ สุดท้ำยเด็กคนนี้จึงชื่อว่ำ อวี๋อีหยำง หยำงก็มีควำมหมำย เดียวกับรื่อ เสี่ยวเชี่ยนดีใจแทนต้ำอีขณะเดียวกันก็อดกังวลไม่ได้