เปลี่ยนชีวิต พลิกชะตารัก - ตอนที่ 187: หาสามีให้เฉินเวย

ความดีใจของหวางนิวแผ่มาถึงเฉินเยี่ยนด้วย ทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองซื้อจักรยานถือว่าซื้อถูกแล้ว

“จริงสิ แม่คะ รถคันนี้เป็นของเรา แม่ก็หัดขี่ด้วยสิ แม่ขี่เป็นแล้วอยากจะไปไหนก็ได้ ไม่ต้องให้พ่อพาไป”

เฉินเยี่ยนไม่รู้สึกว่าหวางนิวทำแบบนี้ไม่มีอะไรไม่ดี อันที่จริงหวางนิวเป็นคนที่มีความคิดเรียบง่ายมาก

“แม่ไม่เรียนหรอก แขนขาแก่หมดแล้ว ถ้าล้มขึ้นมาจะทำยังไง? แม่ไม่หัด ให้พ่อขี่พาแม่ไปก็ได้

หวางนิวส่ายหน้าเหมือนรัวกลอง

“แม่อยากให้พ่อพาไปใช่ไหมคะ เลยไม่หัดขี่”

เฉินเยี่ยนพูดเสียงเบา ก็เหมือนเธอ เธอก็อยากให้ซินห้าวพาเธอไปเหมือนกัน

“เด็กบ้านี่ ซี้ซั้วพูดอะไร”

หวางนิวตีไหล่เฉินเยี่ยน หันไปเหลือบมองเฉินจง เห็นสามีหัวเราะอยู่ เธอหน้าแดง เธอรู้สึกว่าชีวิตแบบนี้ดีจริงๆ เธอมีความสุขจริงๆ

ตอนเย็นเฉินหู่กลับมาเห็นรถจักรยานก็ดีใจแทบแย่ ให้เฉินเยี่ยนสอนเขาขี่

รูปร่างเฉินหู่ยังไม่ถือว่าสูงมาก เฉินเยี่ยนเห็นเฉินหู่เข็นจักรยานคันใหญ่ก็เป็นห่วงว่าเฉินหู่จะหัดยาก แต่ไม่นานเธอก็รู้ว่าเธอดูถูกเฉินหู่ไปแล้ว

เฉินหู่ไม่สูง รถกับตัวเขาดูไม่สมส่วนกัน แต่เขามีใจมุ่งมั่น มีพลัง มีความอดทน ไม่กลัวว่าจะล้ม ล้มไปก็ลุกขึ้นมาใหม่ ดังนั้นตอนที่เฉินเยี่ยนและเฉินหู่กลับมาบ้าน เฉินหู่เป็นคนขี่จักรยานกลับมา

เห็นน้องชายตัวเล็กแต่ขี่จักรยานคันใหญ่ขนาดนี้ คิดถึงตอนที่เฉินหู่ล้มจนแขนและหัวเข่าเขาถลอกเลือดไหล เขาไม่ร้องสักคำ ยังคงฝึกต่อ เฉินเยี่ยนรู้ วันข้างหน้าน้องชายคนนี้จะต้องมีอนาคตสดใสแน่นอน

จนกลับมาเห็นบนตัวลูกชายมีรอยแผลหวางนิวสงสาร แต่สงสารลูกชายเสร็จแล้วเธอก็สงสารรถจักรยาน นั่นเป็นรถคันใหม่เลยนะ เฉินหู่ล้มไปตั้งหลายครั้ง ถึงแม้จะไม่เสีย แต่ถ้าล้มแบบนี้บ่อยๆ จะไม่หักกระจัดกระจายหรือ?

“ว่ามาสิอายุเพิ่งเท่าไรเองเด็กคนนี้ ขี่ไม่ได้ก็ให้พ่อพาไป จะต้องหัดให้ได้ ดูล้มอย่างนี้ แม่สงสารจะแย่ อีกหน่อยไม่อนุญาตให้ขี่แล้วระ ไม่อย่างนั้นล้มรถเสียไป พวกเราก็ไม่มีรถขี่แล้ว”

หวางนิวบ่นเฉินหู่ ที่สำคัญคือกลัวเฉินหู่ควบคุมไม่อยู่ แล้วเกิดเรื่อง

“ผมจะขี่ พี่บอกแล้ว ให้ผมนี่ แล้วอีกหน่อยก็จะซื้อจักรยานให้ผมอีกด้วย”

เฉินหูเถียงหวางนิว

“ลูกคนนี้นี่ทำไมเชื่อฟังพี่สาว ไม่เชื่อฟังแม่ แม่เป็นแม่แกนะ”

หวางนิวว่าลูกชาย

เฉินเยี่ยนได้ยินเสียงแม่คุยกับน้องชาย ก็ยิ้มออกมา นี่คือชีวิตสินะ

ชีวิตที่มีความสุขดำเนินมาถึงวันขึ้นสองค่ำเดือนสองเป็นวันมังกรเชิดหัว วันนี้หวางนิวสั่งเนื้อหัวหมูมา ตอนครอบครัวกินข้าวกันหวางนิวพูดถึงซินห้าวขึ้นมาอีก บอกนี่เลยเดือนหนึ่งมาแล้วทำไมซินห้าวยังไม่มาสู่ขอ

เฉินเยี่ยนไม่ได้พูดอะไร ตามแผนของซินห้าว เวลานี้เขาน่าจะซื้อบ้านแล้ว แล้วเฉินเยี่ยนก็รู้ว่าฝั่งพ่อแม่ซินห้าวต้องไม่ยินยอมเรื่องของเธอและซินห้าวแน่นอน ไม่อย่างนั้นซินห้าวคงมาสู่ขอนานแล้ว และคงไม่ซื้อบ้านของตัวเอง

แต่เรื่องนี้เธอไม่ได้ถามซินห้าว ว่าพ่อเขาไม่เห็นด้วยหรือแม่เขาไม่เห็นด้วย?

เฉินเยี่ยนคิดว่าน่าจะเป็นแม่ซินห้าว

พ่อซินห้าว เฉินเยี่ยนเคยเจอมาก่อน เป็นข้าราชการในหมู่บ้าน เขาสวมแว่นตา ดูเป็นคนมีความรู้ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้หล่อโดดเด่นเหมือนซินห้าว แต่หน้าตาก็ถือว่าไม่แย่ ไม่อย่างนั้นตอนแรกแม่ซินห้าวคงไม่ชอบเขา อีกทั้งบุคลิกเขาดูเป็นผู้คงแก่เรียน เป็นคนมีคุณธรรมสูงส่ง แต่เวลาพูดคุยกับคนอื่นเขาอัธยาศัยดีมาก ไม่ได้แบ่งชนชั้น ทำให้คนรู้สึกสนิท ดังนั้นความทรงจำที่เฉินเยี่ยนมีต่อเขาเลยไม่แย่

ส่วนแม่ของซินห้าว คิดว่าน่าจะเป็นผู้หญิงสวย แต่เฉินเยี่ยนยังไม่เคยเจอ แม่เขาแทบไม่เคยมาบ้านซินเลย และไม่เคยได้ยินว่าเธอเคยมาเยี่ยมบ้านสามี เหมือนจะดูถูกคนหมู่บ้านเกษตรกรอยู่หน่อยๆ ไม่ชอบชาวเกษตร คิดว่าเธอคงไม่ยอมให้ซินห้าวมาแต่งงานกับสะใภ้ที่อยู่หมู่บ้านเกษตรกร

แต่เฉินเยี่ยนไม่สนใจ ขอแค่ซินห้าวชอบเธอ รักเธอ แค่พวกเขาสองคนตัดสินใจแน่วแน่ พวกเขาก็จะอยู่ด้วยกัน หลังแต่งงาน เธอจะให้ความเคารพและกตัญญูต่อพ่อแม่สามี ถ้าฝ่ายตรงข้ามทำดีกับเธอ เธอก็จะดีด้วย แต่ถ้าฝ่ายตรงข้ามไม่ดีกับเธอ เจอกันน้อยลงก็พอ ยังไงพวกเขาก็ไม่ได้อาศัยที่บ้านกิน และไม่ได้อยู่ด้วยกัน จะกลัวอะไร!

เฉินเวยเอาเนื้อหัวหมูมาตำไปตำมาในชาม เนื้อหอมมาก แต่เธอกลับไม่มีความอยาก ช่วงหลังนี้เธอรู้สึกว่าเธอทำเรื่องอะไรก็ไม่ราบรื่น อยู่ฝั่งนั้น ตอนกลางวันหลัวเหมยแทบจะไม่คุยกับเธอเลย เธอไปหาหลัวเหมย ส่วนใหญ่หลัวเหมยจะยิ้มให้เธอ แล้วบอกว่ายุ่ง

ใช่ หลัวเหมยยุ่งจริงๆ หลังเธอแต่งเข้าบ้านมาหลัวเหมยทำงานทุกอย่าง แต่เธอรู้อยู่แก่ใจ หลัวเหมยไม่ชอบเธอ

รอเฉินกุ้ยเลิกงานกลับมา เฉินกุ้ยและหลัวเหมยอยู่ด้วยกันดี เธอรู้สึกว่าเธอเป็นส่วนเกิน ฝั่งนั้นเธอไม่มีที่อยู่แล้ว

เธอและอวี๋เหวยหมินก็ทะเลาะกันบ่อย อวี๋เหวยหมินยิ่งทียิ่งทำเกินไป พูดจายิ่งทียิ่งเจ็บแสบ เธอจะทนไม่ไหวแล้ว

เธอไม่เจอซินห้าว ในใจเธอร้อนรนแทบจะทนไม่ไหว แต่ก็คิดหาวิธีไม่ออก ชีวิตแบบนี้เมื่อไรจะสิ้นสุดสักที!

“พี่ ผมได้ยินมาว่าแม่อวี๋เหวยหมินจะหาภรรยาให้เขาอีก บอกว่าเป็นลูกสาวจากหมู่บ้านฮั่ว”

เฉินหู่แอบพูดกับเฉินเยี่ยน

“ใครบอก!”

เฉินเวยได้ยิน ถามขึ้นมาโดยไม่คิด ถามเสร็จเธอค่อยตกใจรู้สึกตัวว่าตัวเองใจร้อน แต่เธอไม่จำเป็นต้องใจร้อน เธอไม่ชอบอวี๋เหวยหมินแล้ว แต่อวี๋เหวยหมินเป็นผู้ชายของเธอ เธอไม่ได้พูด ผู้หญิงคนอื่นมาเอาไปได้ยังไง

“เอ้อต้านบอกผมมา บอกว่าแม่อวี๋เหวยหมินจะไปสู่ขอลูกสาวหมู่บ้านฮั่วให้ ได้ยินมาว่าผู้หญิงคนนี้หน้าตาไม่แย่ ที่บ้านมีลูกสาวสองคน ไม่มีลูกชาย พี่สาวเธอแต่งงานไปแล้ว เธอแต่เธอ ฝั่งนั้นให้สินเติมของฝ่ายหญิงไม่น้อยเลย แม่อวี๋เหวยหมินเลยยินดี”

เฉินหู่เล่าเรื่องที่เขารู้มา

เฉินเยี่ยนมองเฉินเวย หน้าเฉินเวยเปลี่ยนสีแล้ว วันก่อนเธอยังเจออวี๋เหวยหมินอยู่ ถึงแม้จะทะเลาะกัน แต่อวี๋เหวยหมินไม่ได้บอกเธอเรื่องนี้ นี่หมายความว่าอวี๋เหวยหมินเปลี่ยนใจไปจากเธอแล้ว?

“อวี๋เหวยหมินไม่มีทางตอบตกลง”

เฉินเวยพูดอย่างโมโห พูดจบก็เห็นคนทั้งโต๊ะมองมาที่เธอ เธอรู้ว่าเธอแสดงออกมากไปหน่อย เธอพยายามทำให้ตัวเองสงบลง ไม่พูดอะไรอีก

“พอแล้ว เรื่องคนอื่นไม่เกี่ยวกับพวกเรา ยังไงพวกเราก็ไม่ไปให้ของขวัญวันแต่งงานเขาหรอก รีบกินข้าวเสีย”

หวางนิวเคาะตะเกียบ ให้ทุกคนกินข้าว

เฉินเยี่ยนขำ อวี๋เหยหมินจะสู่ขอแล้ว สู่ขอเสร็จ อันที่จริงแม่อวี๋เหวยหมินหาคู่หมั้นหมายให้อวี๋เหวยหมินมาตลอด เพราะอายุเขาก็ไม่น้อยแล้ว อวี๋เหวยหมินไม่ยอมมาตลอด ดูตอนนี้เหมือนอวี๋เหวยหมินจะหวั่นไหวแล้ว เขากับเฉินเวยจะต้องมีเรื่องขัดแย้งกันใหญ่โตแน่ ทะเลาะกันก็ดี ให้พวกเขาสองคนทะเลาะกันไป ยิ่งทะเลาะกันแรงเท่าไรยิ่งดี สุดท้ายก็เจ็บกันทั้งสองฝ่าย ตัวเองก็แค่ดูเรื่องสนุก

กินข้าวเที่ยงเสร็จ เฉินเวยก็ไป บอกว่าจะไปเล่นกับพี่ๆ น้องๆ แต่เฉินเยี่ยนรู้ เธอต้องไปหาอวี๋เหวยหมินแน่

“เสี่ยวเวยเป็นแบบนี้ทุกวันไม่ได้เรื่องเลย เยี่ยนจื่อ ลูกดูสิ…”

หวางนิวเป็นห่วงลูกสาวคนเล็ก ในใจเธอคิดว่าถ้าหางานให้เฉินเวยทำ ก็จะไม่เป็นแบบนี้ ดังนั้นเธอเลยอยากให้เฉิยเวยเข้าไปในโรงงาน

“แม่ ไม่อย่างนั้นแม่ก็เริ่มหาสามีให้เฉินเวยสิ เธอก็ไม่ถือว่าเด็กแล้ว หาสามี ไม่แน่ อาจจะสงบจิตสงบใจลงได้”

เฉินเยี่ยนรู้ความตั้งใจของหวางนิว แต่เธอตกลงไม่ได้

“ก็ได้ งั้นแม่จะหาให้เธอ”

หวางนิวคิดว่าลูกสาวพูดมีเหตุผล เลยพยักหน้า เริ่มไหว้วานคนหาสามีให้เฉินเวย