เปลี่ยนชีวิต พลิกชะตารัก - ตอนที่ 217: ถูกจับ
“ใช่”
เฉินเยี่ยนพยักหน้า คนมาถึงแล้ว ก็แปลว่าซินห้าวช่วยเธอแจ้งความแล้ว
“พวกเราได้รับแจ้งความ บอกว่าที่นี่ทีคนวางยาทำร้ายคน ดังนั้นเลยมาสอบถาม มีเรื่องแบบนี้หรือเปล่า?”
คนที่อายุมากถาม คนอายุน้อยมองเฉินเยี่ยนอยู่สองที แล้วหน้าแดงเล็กน้อย ดูท่าทางแล้ว น่าจะยังไม่มีภรรยา
เฉินเยี่ยนเล่าเหตุการณ์ให้ฟัง
“งั้นผู้เสียหายก็คือแม่คุณ แล้วน้องสาวคุณอยู่ในห้องไหม?”
คนอายุมากฟังจบก็ถามเฉินเยี่ยน
เฉินเยี่ยนพาพวกเขาเข้าไปในห้อง
เฉินจงเห็นคนจากสถานีตำรวจก็รู้สึกแปลกใจ เฉินเวยกลับสีหน้าเปลี่ยน ทำไมคนจากสถานีตำรวจถึงมา? เธอมองเฉินเยี่ยน เห็นแค่สายตาที่เย็นชาของเฉินเยี่ยน
“เธอเหรอ? เธอเป็นคนแจ้งความ? เฉินเยี่ยน เธอกล้าทำแบบนี้กับฉัน!”
เฉินเวยกระโจนเข้าไปหาเฉินเยี่ยน วินาทีนี้เธอแทบจะสูญสิ้นสติแล้ว ถ้าเธอถูกจับ เธอติดคุก งั้นเธอก็จบเห่แล้ว ช่วงเวลาอันสวยงามของเธอ เธอยังไม่ได้เสพสุขเลย เธอจะมีจุดจบแบบนี้ได้ยังไง
เฉินเยี่ยนจับเฉินเวยไว้ เฉินเวยดิ้น แต่เธอสู้เฉินเยี่ยนได้ที่ไหน
“ตอนที่เธอวางแผน ตอนที่เธอวางยา เธอควรจะคิดว่าเธอจะมีจุดจบแบบนี้”
เสียงเฉินเยี่ยนเย็นชา
“ไม่ ไม่ ฉันเปล่า ฉันเปล่า แม่ พ่อ ช่วยหนูด้วย หนูเปล่า”
เฉินเวยไม่ยอมรับ วินาทีนี้เธอกลัวจริงๆ แล้ว ไม่ได้แกล้ง
หวางนิวพยายามจะลุกขึ้น เฉินจงประคองเธอไว้
“ไม่ต้องรีบ ให้พวกเราเข้าในสถานการณ์ก่อน”
คนที่อายุมากกว่าพูดขึ้นมา ตำรวจที่อายุน้อยมองเฉินเวย สายตามีความรังเกียจ และก็มีความสงสาร เขาเพิ่งมาเป็นตำรวจ ยังรับมาไม่กี่คดี รู้ว่าเฉินเยี่ยนวางยาทำร้ายคน แล้วยังเป็นแม่ตัวเอง เขาเกลียดคนแบบนี้ แต่เฉินเวยดูแล้วก็น่าสงสาร เขาเลยรู้สึกสงสาร
ตำรวจเริ่มสอบถาม
เฉินจงพูดความจริง
“ไม่ ไม่ใช่แบบนั้น”
อยู่ๆ หวางนิวกลับพยายามพูดขึ้นมา
“เป็นฉันเองที่ดื่มยา ไม่ใช่ลูกสาวเอายาให้ฉันดื่ม”
“ฉันคิดว่าสามีไม่ต้องการฉันแล้ว ฉันเสียใจ ฉันคิดสั้น ฉันเลยดื่มยา ไม่ใช่ลูกสาวฉัน”
“พวกคุณอย่าจับเธอ อย่าจับเธอ”
หวางนิวทนเจ็บคอ รีบแก้ตัวแทนเฉินเวย
เฉินเยี่ยนรู้อยู่แล้วว่าหวางนิวจะต้องทำแบบนี้ ถึงแม้เฉินเวยจะทำเรื่องนี้ เกือบทำให้เธอตาย หวางนิวก็ยังจะปกป้องเฉินเวย คิดแทนเฉินเวย ทนไม่ได้ที่จะให้เฉินเวยเข้าคุก นี่คือคนเป็นแม่ ทำให้คนรู้สึกว่าโง่เขลา แต่เป็นความรักที่แท้จริง
เฉินจงฟังภรรยาพูดแบบนี้ เขาก็เข้าใจ ถ้าเป็นไปได้เขาก็ไม่อยากให้ลูกสาวติดคุก
“คุณป้า ดูสิว่าป้าเกือบจะไม่รอดแล้ว ลูกทำผิด หนึ่งคือหนึ่ง สองคือสอง พวกคุณปกปิดแทนเธอไม่ได้ วันนี้เธอทำแบบนี้กับป้า พรุ่งนี้ไม่แน่อาจจะก่อเรื่องอะไรอีกก็ได้”
ตำรวจที่อายุมากกว่าโน้มน้าวหวางนิว
“ไม่ เธอเปล่า ฉันเอง เป็นฉันที่ดื่มเอง”
หวางนิวกัดฟันพูดประโยคนี้
ตัวเฉินเวยสั่นไม่หยุด โชคดี โชคดีที่แม่ช่วยปกป้องเธอ แบบนี้ก็ดี แบบนี้ก็ดี เธอไม่อยากติดคุก
“แม่ ถ้าให้การเท็จกับตำรวจ ทำหลักฐานปลอม จะมีโทษนะ”
เฉินเยี่ยนพูด
เฉินเวยมองเฉินเยี่ยนด้วยความโมโห เวลานี้เธออยากจะฉีกเฉินเยี่ยนเป็นชิ้นๆ
“งั้นก็ให้พวกเขามาจับแม่ไป”
คำพูดนี้ของหวางนิวทำให้เฉินเยี่ยนไม่รู้จะพูดอย่างไร
คนในห้องต่างมองหน้ากันไปมา คิดไม่ถึงว่าหวางนิวจะทำแบบนี้
“คุณตำรวจคะ”
เฉินเยี่ยนเรียก
ตำรวจทั้งสองคนมองมาที่เฉินเยี่ยน
“เมื่อวานเธอยอมรับแล้วว่าเธอใส่ยาให้แม่ฉัน พวกเราได้ยินกันหมด พวกเราสามารถเป็นพยานได้ อีกทั้งตอนนั้นเธอเป็นคนยกของกินไปให้แม่ฉัน พักหลังบ้านฉันไม่ได้ซื้อยาเบื่อหนู แล้วยานี่มาจากไหน? ถามว่าเธอซื้อมาจากไหน แล้วไปถามร้านที่ขายยาก็รู้แล้ว ถึงแม้แม่ฉันจะไม่ตาย แต่ไม่ง่ายเลยกว่าจะช่วยเธอกลับมาได้ ไม่สามารถปกปิดความจริงเรื่องวางยาได้ พวกเราเป็นผู้เสียหาย พวกเราแจ้งความแล้ว เธอเป็นผู้ต้องสงสัยที่ทำผิด พวกเราควรนำตัวเธอไปหรือเปล่า จากนั้นมาสืบสวนความจริงเรื่องนี้? ถ้าไม่ใช่เธอทำ ถึงเวลาก็ค่อยปล่อยเธอไป คืนความบริสุทธิ์ให้เธอ ถ้าเธอเป็นคนทำ ถึงตอนนั้นจะทำยังไงก็ทำ”
เฉินเยี่ยนพูด ถึงแม้ว่าเธอไม่ได้มีความรู้เรื่องกฎหมายมาก แต่มีละครในทีวี ถึงแม้ที่เธอพูดจะไม่ถูกต้อง แต่คิดแล้วก็ไม่น่าจะผิด
ตำรวจที่อายุมากกว่าพยักหน้า เขาเป็นตำรวจมาหลายปีแล้ว เขาเข้าใจเรื่องราวมากมาย เรื่องที่ประชาชนไม่แจ้งทางการก็ไม่สืบ มีการกระทำผิดมากมายหลายที่ ไม่มีคนแจ้งความ ก็ย่อมไม่มีคนสนใจ บางครั้งพวกเขาไปจับคนกระทำผิด แต่ยังโดนคนห้ามไม่ให้จับ แต่แบบเฉินเยี่ยนนี่เป็นครั้งแรกที่เขาเคยเจอ
“คุณพูดถูก พวกเราต้องนำคนกลับไป ในเมื่อเรื่องนี้พวกคุณแจ้งความแล้ว พวกเราต้องสืบสวน จะไม่ละเลยแน่นอน”
ตำรวจอายุมากกว่าพยักหน้า
“จับไม่ได้ เยี่ยนจื่อ อย่าให้พวกเขาจับเสี่ยวเวยไป เสี่ยวเวยเป็นน้องสาวลูก ถ้าถูกจับเธอก็จบสิ้นแล้ว”
หวางนิวยื่นแขนไปจะดึงเฉินเยี่ยน เฉินเวยก็ฝืนจะไปหาหวางนิว แต่เฉินเยี่ยนดึงเฉินเวยไว้แน่นหนา เธอดิ้นยังไงก็ไม่ยอมปล่อยมือ
“เฉินเยี่ยน เธอมันไม่ใช่คน ทำไมถึงทำร้ายฉันแบบนี้ ฉันจะสู้กับเธอ!”
เฉินเวยเห็นว่าดิ้นไม่หลุด ทั้งถีบทั้งกัดเฉินเยี่ยน เธอฮึกเหิมมาก เพราะเธอไม่อยากเข้าคุก
เฉินเยี่ยนเห็นเฉินเวยกัดเธอ เธอจับแขนเฉินเวยแล้ว แล้วตบเฉินเวยไปหนึ่งฉาด
“ทำตัวดีๆ หน่อย เป็นบ้าอะไร! เธอบอกว่าเธอเปล่า งั้นก็ดี เธอไปบอกกับตำรวจนู่น ถ้าเธอไม่ได้ทำ เขาก็จะปล่อยเธอคืนความบริสุทธิ์ให้เธอเอง”
เฉินเยี่ยนเด็ดขาดมาก เธอรู้ดี ถ้าเฉินเวยไปแล้ว เฉินเวยต้องยอมรับผิดแน่นอน
ตำรวจทั้งสองคนจ้องเฉินเยี่ยนไม่ขยับ คิดไม่ถึงว่าเฉินเยี่ยนจะตบคน แต่พวกเขาไม่ได้พูดอะไร
“ฉันไม่ ฉันไม่ไป ให้ตายฉันก็ไม่ไป เธอทำร้ายฉันแบบนี้ไม่ได้ แม่ ช่วยหนูด้วย”
เฉินเวยเริ่มลงไปนั่งบนพื้น ร้องไห้โวยวาย เธอไม่อยากไปกับตำรวจ
แต่สุดท้ายเธอโวยวายยังไง ตำรวจทั้งสองคนก็พาเธอไปอยู่ดี
เฉินจงก็ตามไปด้วย เขาต้องไปลงบันทึก แล้วต้องไปดูสถานการณ์
เฉินเยี่ยนกลับมา หวางนิวที่อยู่บนเตียงมองเธอด้วยสายตาที่สับสน
“แม่ ถึงแม้แม่จะเกลียดหนู แต่หนูก็จะทำแบบนี้ เธอทำเรื่องแบบนี้ ถ้าให้อภัยเธอไป ไม่รู้ว่าอีกหน่อยเธอจะทำร้ายคนอื่นยังไง หนูไม่วางใจ มีครั้งแรกก็ต้องมีครั้งที่สอง หนูไม่สามารถปล่อยให้เธออยู่ที่บ้านแบบนี้ หนูไม่สามารถปล่อยให้ความปลอดภัยของทุกคนไม่มีหลักประกันได้ เธอจำเป็นต้องได้รับบทเรียน”
เฉินเยี่ยนยืนตัวตรง ถึงแม้หวางนิวจะเกลียดที่เธอส่งเฉินเวยไป ไม่เข้าใจเธอ เธอก็จำเป็นต้องทำแบบนี้อยู่ดี
“เยี่ยนจื่อ ถ้าเป็นลูก แม่ก็จะทำแบบนี้เหมือนกัน”
ผ่านไปนานหวางนิวถึงพูดประโยคนี้ ไม่ว่าจะเป็นลูกคนไหนของเธอ เธอก็รักเหมือนกันหมด
“หนูรู้ค่ะ แม่ หนูรู้”
เฉินเยี่ยนนัยน์ตาเริ่มแดง เธอรู้ว่าในใจหวางนิวทนไม่ไหว สองวัน เวลาแค่สองวัน เดิมทีหวางนิวดีใจเพราะเรื่องตัวเองและซินห้าวจะแต่งงานกันกลายเป็นแบบนี้ เธอจะไม่เสียใจได้ยังไงนะ
“แม่นอนเถอะ เดี๋ยวพ่อกลับมาหนูจะมาเรียก”
เฉินเยี่ยนให้หวางนิวพักผ่อน
YOU MAY ALSO LIKE
