เปลี่ยนชีวิต พลิกชะตารัก - ตอนที่ 247: ตบเธอหนึ่งฉาด

               ตอนที่เฉินเยี่ยนเข้ามาในบ้านก็เห็นซินต้าฉุยเงื้อมือแล้ว เหมือนจะตบซุนหม่านเซียง แต่โดนซินฉุ่ยห้ามไว้

แต่เห็นซินต้าฉุยโกรธจนหน้าแดงก่ำ แขนสั่น ที่สำคัญคือเคราเขากระตุกขึ้น เหมือนกำลังเต้นรำ แต่เขากำลังโกรธอยู่

ซุนหม่านเซียงไม่อยากจะเชื่อเลย เธอดูถูกบ้านสามี แต่พวกเขากลับกล้าจะตบตัวเอง นี่รังแกผู้หญิงที่อ่อนแออย่างเธอหรือ?

“พวกคุณทำอย่างนี้ได้ยังไง? ฉันเป็นถึงสะใภ้ของบ้านซินนะ? คุณเป็นพ่อสามี คุณจะตีลูกสะใภ้ตัวเอง คุณยังมีหน้าอยู่ไหม? พูดออกไปไม่กลัวขายขี้หน้าคนอื่นหรือ! คุณไม่กลัวคนอื่นมางอกระดูกสันหลังตัวเองหรือไง!”

ซุนหม่านเซียงโกรธจัด พ่อสามีไม่ไว้หน้าเธอเลย แล้วทำไมเธอจะต้องไว้หน้าเขาด้วย

ซุนหม่านเซียงพูดจบ ที่ทำให้คนอื่นคิดไม่ถึงคือ คุณย่าซินที่ยืนอยู่ข้างหน้าตบฉาดลงไปบนหน้าเธอ

คุณย่าซินเป็นผู้หญิงชราที่มีเมตตามาก เท้าเล็ก รูปร่างไม่ถือว่าสูง ยังไงก็เตี้ยกว่าซุนหม่านเซียง แต่ตบฉาดนี้นั้นมีแรงมาก

เฉินเยี่ยนเห็นคุณย่าเขย่งเท้าขึ้นตบ ด้วยกลัวว่าคุณย่าจะเสียศูนย์หรือล้มลง เลยรีบเข้าไปประคองคุณย่า

ซุนหม่านเซียงโดนตบจนอึ้งไป

ตั้งแต่เธอแต่งงานเข้ามาบ้านนี้ เธอไม่เคยปรนนิบัติแม่สามีเลยสักวัน ในใจเธอ คนบ้านซินนั้นอ่อนแอไม่ได้เรื่อง แต่งเธอเข้ามาถือว่าเป็นบุญของพวกเขา พวกเขาจะต้องยอมเธอ เธอคิดไม่ถึงว่าจะมีวันหนึ่งที่แม่สามีจะตบเธอ แล้วยังต่อหน้าคนอื่นด้วย นี่ทำให้เธอรับไม่ได้

“คุณ คุณ…”

ซุนหม่านเซียงพูดไม่ออกแล้ว ตอนนี้เธอรู้ว่าที่ซินห้าวโดนตบนั้นรู้สึกยังไง โกรธ เสียใจ ทรมาน อับอาย เธออดไม่ได้อยากจะกระโดดขึ้นมาตบคน

“ฉันทำไม? เธอว่าพ่อสามีเธอตบเธอไม่ได้ ฉันเป็นแม่สามี เป็นแม่เธอ ฉันตบได้ใช่ไหม?”

คุณย่าซินหน้าตาเคร่งเครียด เธอทนลูกสะใภ้คนนี้มาหลายปีแล้ว ตอนแรกที่หลานชายถูกส่งตัวไป เธอร้องไห้ขอร้องลูกสะใภ้ บอกให้ส่งหลานชายคนโตมาไว้กับเธอ เธอไม่กลัวอะไรทั้งนั้น เธอจะดูแลอย่างดี

แต่ลูกสะใภ้ไม่ยอม บอกว่าส่งมาไว้กับเธอ กลัวเธอจะเลี้ยงแล้วตาย

ฟังดูคำพูดอะไรกัน ตำพูดแบบนี้ไม่ได้ทิ่มแทงใจเธอหรือ?

นั่นเป็นหลานชายของเธอ เธอจะเลี้ยงให้ตายได้ยังไง? เรื่องนี้ทำให้เธอทั้งโกรธทั้งเสียใจ ไม่นานก็ป่วยนอนอยู่บนเตียง ตอนกลางคืนเธอร้องไห้กับสามี ซินต้าฉุยก็เสียใจ อยู่เป็นเพื่อนเธอ ไม่ง่ายเลยกว่าเธอจะดีขึ้น จนพวกเขาคิดว่าจะลองไปพูดดูอีกครั้ง หลานชายก็ถูกส่งตัวไปแล้ว

ไปครั้งหนึ่งก็ไปถึงสิบปีเลย เธออยากจะไปเยี่ยมหลานก็ไม่ได้

ความขุ่นเคืองนี้เธอระบายให้สามีฟังมาตลอด

ส่วนซินเหลย ก็โดนเธอสั่งสอน พอเห็นพวกเขา แม้แต่คุณปู่คุณย่าเขายังไม่ยอมเรียกเลย บอกว่าที่ตัวพวกเขามีเหา บอกว่าพวกเขาสกปรก ไม่ยอมให้พวกเขาแตะต้องตัว และไม่ยอมกลับมาด้วย เธอจะไม่คับแค้นใจได้ยังไง?

กว่าหลานชายคนโตจะกลับมา ไม่ต้องบอกว่าเธอดีใจมากแค่ไหน หลานชายคนโตยินดีที่จะสนิทสนมกับพวกเขา กลับมาเยี่ยมพวกเขาบ่อยๆ เธอก็ยังไม่พอใจ ก่อเรื่องนี้ เรื่องนั้นขึ้นมา เธออดทนมามากพอแล้ว

ซุนหม่านเซียงไม่รู้ว่าจะพูดอะไร

ในสมัยโบราณแม่สามีสั่งสอนลูกสะใภ้เป็นเรื่องที่สมควร ที่บ้านเธอ ภรรยาของพี่ชายน้องชายทั้งสามคน ยังไม่กล้าต่อกรกับแม่เธอเลย

โดยเฉพาะสะใภ้รอง แม่จะด่าก็ด่าเธอ ทำผิดมาก็ไม่น้อย โดนตบหลายฉาดถือเป็นเรื่องปกติ

พี่สะใภ้ใหญ่และน้องสะใภ้เล็กก็เคยโดนแม่ด่าและตีเหมือนกัน แม่สามีอย่างเธอถือว่าเป็นผู้กุมอำนาจในบ้าน

แต่เธอไม่เคยคิดว่าตัวเองก็จะมีวันแบบนี้ เธอคิดว่าเรื่อแบบนี้ไม่มีทางจะเกิดขึ้นกับตัวเอง

เธอรับความไม่เป็นธรรมนี้ไม่ได้ แต่อีกฝ่ายเป็นแม่สามีเธอ เธอจะตบกลับได้หรือ? ถ้าตบกลับไปจริงๆ แล้วซินชานจะยอมหรือ?

เรื่องนี้ซุนหม่านเซียงเข้าใจดี ต่อให้เสียใจแค่ไหน เธอก็ไม่อาจลงมือกับพ่อแม่สามีได้

ซุนหม่านเซียงกุมหน้าลงไปนั่งบนม้านั่งร้องไห้

ไป๋ซิ่วเหมยถอนหายใจ พี่สะใภ้คนนี้ เธอไม่ค่อยได้สุงสิง และเธอก็ไม่ชอบสะใภ้คนนี้ แต่ตอนนี้เธอร้องไห้น่าสงสาร ไป๋ซิ่วเหมยเดินเข้าไปปลอบ

“เธอออกไป ไม่ต้องมาแกล้งสงสาร อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ความคิดเธอ เธอหลอกพ่อแม่ให้พวกเขาเอาของนั่นให้ลูกชายเธอ ฉันจะบอกเธอไว้ให้ ซินห้าวและซินเหลยลูกของฉันต่างหากที่เป็นหลานคนโต ฉันยังไม่ตาย เธอก็อย่าหวังเลย!”

ซุนหม่านเซียงไม่รับน้ำใจเธอเลย ไม่เพียงแต่ด่าไป๋ซิ่วเหมยแต่ยังผลักเธอออกไปด้วย ถือโอกาสระบายความโกรธไปลงที่ไป๋ซิ่วเหมยเลย

ไป๋ซิ่วเหมยคิดไม่ถึง ว่าผลักนี้จะแรงมาก จนล้มไปนั่งลงที่พื้น

“ซิ่วเหมย เธอไปสนใจทำไม เธอไม่รับน้ำใจ คิดว่าเธอเจตนาไม่ดีนะ”

คุณย่าซินพูดกับสะใภ้รอง จากนั้นเธอมองซุนหม่านเซียงแล้วพูด “ฉันก็ยังไม่ตายนะ ของของฉัน ฉันยินดีจะให้ใครฉันก็ให้ เธอยุ่งไม่ได้ เธอเป็นหญิงสาวชาวเมืองไม่ใช่หรือ? เธอไม่เสียดายนี่? แล้วเธอมาแย่งทำไม? ในเมื่ออยากมีหน้ามีตา ก็อย่ามาปล่อยตัวที่นี่ เธอไม่กลับมา ฉันยังดูเธอดีเสียกว่า ตอนนี้เป็นแบบนี้แล้ว ฉันจะบอกเธอให้ อย่าหวังเลย ถึงแม้ของนั้นฉันจะทิ้ง ฉันก็ไม่ให้เธอ!”

เห็นได้ชัดว่าตอนแรกคุณย่าซินไม่ได้อยากจะทะเลาะกับลูกสะใภ้ใหญ่โตขนาดนี้ แต่พอรู้ว่าลูกสะใภ้ตบหลานชาย แล้วยังว่าสามีเธอ เธอก็ไม่เกรงใจแล้ว

“ซินเหลยเป็นหลานชายคุณ ทำไมคุณทำแบบนี้กับเขา? ถึงแม้เขาจะไม่ค่อยกลับมา แต่เขาก็แซ่ซิน ฉันไม่ได้ขโมยเขามา เขา เกิดมาเป็นผู้ชาย ทำไมเขาถึงไม่ได้”

ซุนหม่านเซียงคิดไม่ถึงว่าแม่สามีจะตัดเยื่อใยแบบนี้ พูดจาเริ่มไม่มีความเคารพแล้ว

“ซินห้าว ซินเหวย คนไหนไม่ได้แซ่ซิน? คนไหนมีดีไม่เท่าเขา? เขาโตขนาดนี้แล้ว เคยเรียกฉันกี่รอบ?”

คุณย่าซินทำหน้าประชดประชัน แต่เธอไม่ได้พูดถึงคำพูดที่ไม่เหมาะสมของลูกสะใภ้

คำพูดนี้ซุนหม่านเซียงฟังแล้วไม่พอใจอย่างมาก ในใจเธอ ซินเหลยดีที่สุด ใครก็เทียบเขาไม่ได้ เธอไม่ให้ซินเหลยมาสุงสิงกับคนที่นี่จริงๆ

“งั้นคุณก็ลำเอียงแบบนี้ไม่ได้ ยังไงฉันก็ไม่สน ไม่มีส่วนแบ่งของซินเหลยไม่ได้”

ซุนหม่านเซียงตัดสินใจไม่คุยเหตุผลแล้ว เธอพูดจบก็พูดต่อ “แล้วยังมีซินห้าว ตอนนี้บ้านเขาก็ไม่กลับ เงินก็ไม่ให้ ตั๋วที่บ้านก็ไม่มีใช้แล้ว เขาไม่เอามาให้ที่บ้าน แล้วเอาให้เฉินเยี่ยนเอาไปให้ที่บ้านของเธอแทน ซินห้าวเป็นลูกชายฉัน ฉันเลี้ยงเขาตั้งแต่เล็กจนโต ลำบากมาไม่น้อย แต่งเมียแล้วก็ลืมแม่ เขามันจิตใจไม่ดี ต่อจากนี้ซินห้าวต้องให้ตั๋วสามสิบชั่ง เงินร้อยเหรียญกับที่บ้านทุกเดือน ไม่อย่างนั้นเรื่องนี้ไม่จบ”

ซุนหม่านเซียงเริ่มพูดถึงเรื่องซินห้าว

คนบ้านซินเบิ่งตาโต ซุนหม่านเซียงไม่ได้โง่ใช่ไหม? ยุคนี้คนงานคนหนึ่งได้เงินเดือนแค่ไม่กี่สิบเหรียญเอง มีบางคนอาจจะหาได้ยี่สิบสามสิบเหรียญ เธออ้าปากก็จะเอาตั๋วสามสิบชั่ง เงินหนึ่งร้อยเหรียญ เธอคิดว่าเงินซินห้าวนี่ได้มาจากเทวดาหรือไง

“เอาไปให้ที่บ้าน? ขอโทษด้วย คำกล่าวหานี้ฉันไม่รับนะคะ ฉันหาเงินได้เพียงพอที่จะเอาไปเลี้ยงที่บ้าน ไม่จำเป็นต้องใช้เงินของสามี อีกอย่าง บ้านฉัน พ่อฉัน พี่ชายฉันต่างก็หาเงินได้ ไม่จำเป็นต้องให้ฉันเลี้ยง ส่วนเงินของซินห้าว เขายินดีให้ฉัน ฉันก็รับไว้ ยินดีให้ทุกคนใช้ งั้นก็ใช้สิ ฉันไม่สนใจ ส่วนที่คุณเรียกร้องจากเขาให้คุณทุกเดือนเท่าไร นั่นก็ต้องดูน้ำใจเขา หวังแค่ว่าคุณอย่าเอาเงินมาเทียบกับความกตัญญู”

เฉินเยี่ยนดูถูกซุนหม่านเซียงจริงๆ เดิมคิดว่าเธอเป็นคนที่ไม่สนใจเรื่องเงิน แต่ตอนนี้ดูแล้ว เธอสนใจน้อยเสียที่ไหน

“ใช่แล้ว แต่งงานแล้วเธอยังจะมาเอาเงินอะไร? ซินชานแต่งงานกับเธอ เงินที่เขาหาได้พวกเราเคยขอแบ่งบ้างไหม? ไม่ใช่ว่าให้เธอไปหมดเหรอ”

ซินต้าฉุยไม่พอใจอย่างมาก