เปลี่ยนชีวิต พลิกชะตารัก - ตอนที่ 250: คำตัดสินของเฉินเวย

ซินห้าวก็มองเฉินเยี่ยนแล้วยิ้ม เรื่องลูกนั้นเขาก็ไม่รีบ เขาอยากจะใช้เวลาอยู่กับเฉินเยี่ยนสองคนสักสองปี

ถ้ามีลูกเลย กลัวว่าใจเฉินเยี่ยนจะอยู่แต่กับลูก เขาก็จะไม่ได้รับความรักแล้ว

พอคิดว่าในเฉินเยี่ยนไม่มีเขาแล้ว ซินห้าวก็เสียใจ จนไม่คิดอยากจะมีลูกเลย ยังไงตอนนี้ก็ยังไม่อยากมี

ซุนหม่านเซียงเห็นไม่มีใครเป็นพวกเดียวกับเธอเลย ก็โกรธจนหมดอารมณ์กินข้าวแล้ว

กินข้าวเสร็จ เฉินเยี่ยนกับไป๋ซิ่วเหมยล้างชามอยู่นาน ซินชานค่อยเข็นรถกลับมาถึงบ้าน

พอเห็นซินชาน เดิมซุนหม่านเซียงอยากจะตะคอก แต่คิดถึงคำพูดของเฉินเยี่ยน เธอเลยพูดเสียงเบาลง “ทำไมถึงเพิ่งกลับมาตอนนี้ล่ะ?”

“คุณมาได้ยังไง?”

ซินชานคิดไม่ถึงว่าภรรยาตัวเองจะมาได้ เลยถามกลับอย่างสงสัย เธอไม่ได้กลับมาที่หมู่บ้านเกษตรกรตั้งหลายปีแล้ว

ทำไมจะมาไม่ได้ล่ะ คุณไม่ชอบฉันหรือว่ายังไง? ขอร้องให้ฉันมา ฉันยังไม่อยากจะมาเลย

ซุนหม่านเซียงกลืนคำพูดที่อยากจะพ่นออกมาลงไป

“ฉันมาหาคุณ ซินห้าวบอกว่าช่วงนี้คุณยุ่ง แล้วคุณก็ไม่กลับบ้าน ฉันก็แค่กลัวว่าคุณจะเหนื่อยเกินไปหรือเปล่า ฉันกลัวว่าคุณจะกินไม่ได้ นอนไม่หลับ ฉันเป็นห่วง”

น้ำเสียงซุนหม่านเซียงมีแววตัดพ้อ แต่ไม่ได้ทำให้คนรังเกียจ

นี่ก็พูดดีได้ไม่ใช่หรือไง ดูเหมือนจะติดเป็นนิสัย

เฉินเยี่ยนสรุปอยู่ข้างๆ

“ช่วงนี้ยุ่งจริง คนลาออกไปสองคน คนใหม่ก็ยังไม่มา เลยค่อนข้างยุ่ง เข้าไปในบ้านเถอะ”

ซินชานเหนื่อยมากจริงๆ ที่ภรรยาอ้าปากพูดมาไม่ได้บ่นอะไร ในใจเขาค่อยโล่งขึ้นมาหน่อย

เข้ามาในบ้าน ไป๋ซิ่วเหมยเอาข้าวให้ซินชาน

เฉินเยี่ยนกลับเห็นว่าใบหน้าซินชานมีแผล เสื้อผ้ายังเลอะดินด้วย

“ทำอะไรมา? หน้าคุณไปโดนอะไร?”

ซุนหม่านเซียงก็สังเกตเห็น ตอนที่ถามเสียงเธอแหลมขึ้นมา

คนที่เหลือได้ยินก็ล้อมเข้ามา

“ไม่มีอะไร ไม่มีอะไร แค่ระหว่างทางกลับขี่ไม่ระวังตกลงไปในหลุม”

ซินชานโบกมือ เขาเหนื่อยมากจริงๆ ถนนไม่ดี ฟ้าก็มืด ไม่ทันระวังตกลงไปในหลุม

“คุณนี่นะ ทำไมไม่ระวังเลย เจ็บหรือเปล่า?”

แววตาซุนหม่านเซียงเต็มไปด้วยความห่วงใย

เฉินเยี่ยนมองออก ความห่วงใยและความสงสารของซุนหม่านเซียงไม่ได้เสแสร้ง เห็นได้ชัดว่าเธอรักซินชานจริงๆ

“ไม่เป็นไร ไม่เจ็บ”

ซินชานส่ายหน้า ไม่มีทางที่จะไม่เจ็บ แต่เขาร้องไม่ได้

ซุนหม่านเซียงยังตรวจสอบอยู่ มีแผลหลายที่ นอกจากหน้าแล้วยังมีที่แขนและหัวเข่า แต่ไม่ถือว่าหนักมาก

“ดูสิถ้าคุณกลับเข้าเมืองก็ไม่เกิดเรื่องแบบนี้แล้ว”

ซุนหม่านเซียงบ่น

ซินชานไม่ได้พูดอะไร ซินต้าฉุยอยากจะพูดอะไร คุณย่าซินเหลือบมองเขา เขาเลยไม่ได้พูดอะไร

ซินชานกินข้าวเสร็จ เป็นเวลาดึกแล้ว เวลานี้คนไม่น้อยต่างหลับกันแล้ว

“พี่ใหญ่ ไม่อย่างนั้นพี่กับพี่สะใภ้นอนที่นี่เถอะ มีห้องอยู่ ฝั่งซินห้าวก็มีที่อยู่ พรุ่งนี้ค่อยกลับ”

ไป๋ซิ่วเหมยพูด เวลานี้มืดแล้ว ซินชานขี่รถล้มมา เธอมองออกว่าซินชานสีหน้าไม่ดีเลย ถ้ายังกลับไปอีก เกิดล้มอีกครั้ง จะแย่เอา

“ไม่ได้หรอก ซินเหลยอยู่บ้านคนเดียว ตอนนี้เขายังไม่ได้กินข้าวเลย ฉันไม่สบายใจ ยังไงก็ต้องกลับไป”

ในใจซุนหม่านเซียงร้อนรนกระวนกระวายมาก จะอยู่ที่นี่ได้ยังไง

“พ่อ พักผ่อนเถอะ เดี๋ยวผมไปส่งแม่กลับ แล้วผมค่อยกลับมา”

ซินห้าวทนไม่ไหว พ่อทั้งเหนื่อยแล้วก็บาดเจ็บ ให้เขาขี่กลับเข้าเมืองอีก จะลำบากเกินไป แต่ให้แม่เป็นผู้หญิงกลับไปคนเดียว มืดขนาดนี้ก็ไม่เหมาะสม

ซุนหม่านเซียงไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่ใช้สายตาวิงวอนมองซินชาน เธออยากให้สามีกลับไปกับเธอ แต่ซินชานเหนื่อยแล้วก็บาดเจ็บด้วย ถ้าเธอเรียกร้อง เธอก็ไม่สบายใจเหมือนกัน

“พ่อกลับไปกับแม่ดีกว่า”

ซินชานรู้ใจภรรยาตัวเอง อีกทั้งภรรยามาครั้งนี้ ไม่เหมือนเมื่อก่อน เห็นได้ชัดว่าเธอคิดจะเปลี่ยนแปลง เขาก็พร้อมที่จะคุยกับภรรยาอีกครั้ง

“ได้ ได้ งั้นแม่กลับกับพ่อแล้วกัน”

ซุนหม่านเซียงพยักหน้าติดต่อกัน ซินชานยอมกลับไปกับเธอก็ดี เฉินเยี่ยนนั่นพูดถูก เธอไม่ทะเลาะกับซินชาน พูดจาดีๆ ซินชานก็จะสงสารเธอ อีกหน่อยตัวเองต้องเปลี่ยนแปลงแล้ว ส่วนพวกเครื่องประดับของแม่สามีนั่น ซินเหลยโตกว่าซินเหวย รอตอนซินเหลยแต่งงาน เธอค่อยมาขอ เธอไม่เชื่อว่าแม่สามีจะไม่ให้

ซินชานกับซุนหม่านเซียงขี่รถออกไปแล้ว

คนบ้านซินถอนหายใจยาว

“ดูเหมือนที่เธอพูดจะใช้ได้นะ เธอไม่ได้ทะเลาะกับซินชาน หวังว่าเธอจะคิดได้นะ ถ้าเธอคิดได้ ซินห้าวจะได้ทุกข์น้อยลงหน่อย”

คุณย่าซินทอดถอนใจ

เฉินเยี่ยนกลับรู้สึกว่ายากมาก นิสัยคนไม่ใช่ว่าจะเปลี่ยนได้ง่ายๆ

ตอนกลางคืนเฉินเยี่ยนเล่าเรื่องทั้งหมดให้ซินห้าวฟัง ซินห้าวกอดเฉินเยี่ยนแน่น เขาบอกว่า เขาจะทำดีกับเฉินเยี่ยนทั้งชีวิต

เฉินเยี่ยนก็เข้าใจความหมายซินห้าว เธอคิดว่าเธอไม่มีทางเป็นเหมือนซุนหม่านเซียงแน่

เฉินเยี่ยนก็กอดตอบซินห้าวแน่น เธอหวังว่าเธอและซินห้าวจะดีด้วยกันตลอดไปทั้งชีวิต จะไม่เป็นแบบนั้น

วันรุ่งขึ้นซินชานไม่ได้กลับมาที่นี่ วันที่สามก็ไม่ได้กลับมา ซินห้าวกลับมาบอกว่า พ่อกลับบ้านแล้ว อีกหลายวันค่อยกลับมาเยี่ยมคุณปู่คุณย่า

คนในบ้านต่างเข้าใจ ซินชานและซุนหม่านเซียงคืนดีกันแล้ว

ถึงแม้ว่าในใจจะยังรู้สึกหงุดหงิดอยู่ แต่ก็ไม่มีใครอยากให้ซินชานและซุนหม่านเซียงเลิกกันจริงๆ

วันเวลาผ่านไป ทุกวันยุ่งกับงาน ตอนกลางคืนก็อยู่ด้วยกันกับซินห้าว ใช้ชีวิตแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนถึงเดือนสิบสอง

เดือนสิบสอง โรงงานม้วนบุหรี่และโรงงานซินห้าวต่างยุ่งมาก ตอนกลางวันเฉินเยี่ยนไม่มีเวลากลับไปกินข้าว จึงต้องกินที่โรงงาน

ซินหลานก็ทำงานที่โรงงานมาได้สามเดือนแล้ว เธอทำได้ดี

มีหัวหน้าที่ส่งมาห้าคนนั้น หนึ่งคนโดนเฉินเยี่ยนส่งกลับไป เด็กวัยรุ่นคนนั้นมาถึงก็ไม่ทำอะไรเลย วันๆ ทำตัวเหมือนคุณชายรอง เฉินเยี่ยนว่าเขา เขาไม่ฟัง ยังเถียงกลับ ตอนเช้ามาโรงงานพร้อมคนอื่นแล้วก็ไม่เห็นตัวแล้ว หลังจากนั้นหนึ่งเดือนก็รังเกียจค่าแรงที่ได้น้อย แล้วยังไปทะเลาะกับเฉินจงและเฉินเยี่ยนด้วย บอกว่าเขารู้จักคน

ผ่านไปอีกเดือนก็ยังเป็นอย่างนี้ เฉินเยี่ยนเลยไปหาหัวหน้า หัวหน้าก็พูดอะไรไม่ได้ คนนี้ขอร้องให้เขาส่งเข้าไป ใช้ไม่ได้จริงๆ เขาจึงต้องส่งคนใหม่เข้าไป

นี่ไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่ที่สำคัญคือวันที่สิบแปดเดือนสิบสองนี้ ก็มีคำตัดสินของเฉินเวยออกมา

เดิมทีเฉินเยี่ยนคิดว่ารอหลังปีใหม่ คิดไม่ถึงว่าก่อนปีใหม่ก็ออกมาแล้ว

เฉินเวยถือว่าตั้งใจฆ่าคน แต่เพราะว่าหวางนิวผู้เสียหายขอร้องไว้ ท่าทางที่เฉินเวยยอมรับผิดนั้นก็ดีมาก เธอเลยโดนตัดสินจำคุกสิบปี

หลังเฉินเยี่ยนได้ยินก็แอบถอนใจ ขณะเดียวกันก็มีความรู้สึกสับสน

สิบปี เฉินเวยจะไม่สามารถออกมาวุ่นวายได้ ไม่มีเธอตัวบ่อนทำลายนี้ ก็จะสามารถใช้ชีวิตอย่างสงบสุขได้แล้ว

แต่ในใจหวางนิวและเฉินจงกลับทุกข์ใจ โดยเฉพาะคำตัดสินมาออกตอนที่กำลังจะปีใหม่แล้ว

เฉินเยี่ยนคิดอีกที ตอนที่เธอเพิ่งรับเฉินเวยมา ตอนนั้นเธอสงสารเฉินเวยมาก หลังจากที่เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น เธอ เฉินเวยและอวี๋เหวยหมินต่างมาเกิดใหม่ที่นี่ คิดว่าจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ คิดไม่ถึงว่าเฉินเวยยังคงเหมือนเดิม และอวี๋เหวยหมินก็เป็นพวกเดียวกับเธอ

ตอนนี้เฉินเวยทำจนตัวเองเป็นแบบนี้แล้ว สิบปี ช่วงชีวิตที่ดีที่สุดต้องผ่านไปในนั้น แต่นี่เป็นสิ่งที่เธอควรได้รับ เฉินเยี่ยนไม่สงสารเธอ