เปลี่ยนชีวิต พลิกชะตารัก - ตอนที่ 259: ขอโทษด้วย ไม่มีเงิน

เห็นหัวหน้าจ้าวเดินเข้ามาในโรงงานอย่างโมโหกระฟัดกระเฟียด เฉินเยี่ยนยิ้มเยาะในใจ คุณไม่เห็นความสำคัญไม่ใช่หรือ? เอาเงินไปแล้วก็ทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นไม่ใช่หรือ? ตอนนี้ก็ยังมาเหมือนเดิม

“เฉินจง พวกคุณหมายความว่ายังไง? มีคนสั่งบุหรี่แล้วทำไมพวกคุณไม่รับ? ปีใหม่เลยไปแล้ว พวกคุณให้คนงานหยุดทำไม? ทำไมไม่ให้พวกเขาทำงาน! อำเภอเอาโรงงานให้พวกคุณดูแล พวกคุณกลับทำอย่างนี้? ที่พวกคุณทำลายนั่นคือโรงงาน คือรายได้ของอำเภอ พวกคุณรู้ไหม!”

พอหัวหน้าจ้าวเข้ามาในโรงงานก็ตะโกนใหญ่ แล้วยังมาโทษเฉินจงอีก

“หัวหน้าเชิญนั่ง”

เฉินเยี่ยนชี้ไปที่ม้านั่ง ไม่ได้ตอบโต้อะไรจากการที่หัวหน้าโวยวาย

“นั่งอะไรกัน!ผมมีอารมณ์นั่งพักที่ไหน! เฉินเยี่ยน เป็นคุณที่ก่อเรื่องอีกแล้วใช่ไหม? คุณว่ามา คุณแต่งงานไปแล้ว ทำไมไม่อยู่ของคุณดีๆ วันๆ คิดแต่สร้างเรื่องแล้วเรื่องเล่า สร้างอะไรกันนักหนา! คุณรู้ไหมว่าหยุดไปวันหนึ่ง บุหรี่ขาดการผลิตไปเท่าไร? คุณไม่รับออเดอร์ จะไปเอาเงินจากที่ไหน! เป็นแบบนี้ต่อไป พวกคุณก็ให้คนงานอดอยากตายได้เลย”

ครั้งนี้หัวหน้าจ้าวเล่นงานเฉินเยี่ยนโดยตรง

เฉินเยี่ยนไม่เข้าใจ ในช่วงเวลายุคนี้เจ้าหน้าที่ราชการส่วนใหญ่มือสะอาด ซื่อสัตย์ ทำเพื่อประชาชนจริงๆ ทำไมตัวเองถึงได้มาเจอคนแบบนี้นะ?

ก็ไม่ได้บอกว่าหัวหน้าจ้าวคนนี้แย่มาก เพียงแต่เขาเห็นแก่ตัวไปหน่อย มองโลกแคบ

ถ้าเปลี่ยนเป็นคนที่วิสัยทัศน์กว้าง มีคนอย่างเฉินเยี่ยน อำเภอจะต้องสนับสนุนเต็มที่แน่นอน

เฉินเยี่ยนทำงานดี อำเภอก็มีเงิน ก็จะสามารถจัดการเรื่องต่างๆ ได้มากมาย และสามารถพัฒนาเศรษฐกิจให้ก้าวหน้าด้วย เศรษฐกิจเจริญแล้ว ชีวิตของชาวบ้านค่อยดีขึ้นตาม

เป็นแบบนี้แล้วก็ถือว่าเป็นผลงานของฝ่าย ได้รับการยอมรับ ไม่แน่อาจจะได้เลื่อนขั้นอีกด้วย ซื้อใจคนอื่นได้ ได้รับการสนับสนุน

แต่หัวหน้าจ้าวนี่?

เขาคิดอย่างเดียวว่าอยากจะเอาสูตรมา แล้วไล่ครอบครัวตัวเองออกไปจากโรงงาน คิดแต่จะเอาเรื่องดีใส่ตัวอย่างเดียว เขาอยากได้กำไรมากกว่านี้ แต่ไม่คำนึงถึงคนอื่นเลย

“หัวหน้า คุณพูดแบบนี้นี่ไม่ถูกต้องนะ ไม่ว่าจะสูญเสียไปเท่าไรก็ไม่เกี่ยวกับคนงานหรือเปล่า? เพราะถึงแม้พวกเขาทำงานลำบากทั้งเดือน ทำงานล่วงเวลา เหนื่อยจะเป็นจะตาย ก็ไม่ได้เงิน ตอนนี้ก็เริ่มจะไม่มีกินแล้ว สู้ให้พวกเขากลับไปพักผ่อนดีกว่า ยังไงเดือนนี้รับออเดอร์น้อยลงหน่อย ได้เงินมาเท่าไร ฉันก็ไม่ได้ แล้วฉันจะอยู่ต่อทำไม? สู้ฉันอยู่อย่างสบายใจดีกว่า ที่หัวหน้าพูดก็ถูก ฉันแต่งงานแล้ว สู้ใช้เวลาอยู่บ้านกับสามีมากขึ้นดีกว่า รีบมีลูก จะได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ทำไมจะต้องมาอยู่ในโรงงานทั้งวันจนถึงค่ำ เหนื่อยกายเหนื่อยใจ สุดท้ายแล้ว ไม่ได้เงินสักสตางค์ แล้วยังโดนคนว่าว่าไม่มีจิตสำนึกอีก”

น้ำเสียงเฉินเยี่ยนไม่ร้อนรน กับหัวหน้าจ้าวคนนี้ เธอหมดหวังครั้งแล้วครั้งเล่าจริงๆ

หัวหน้าจ้าวได้ยินคำพูดเฉินเยี่ยนก็หน้าแดง

“ใช่แล้ว หัวหน้า ไม่ต้องพูดเรื่องอื่น โรงงานม้วนบุหรี่นี้ ปีหนึ่งทำเงินได้เท่าไรหัวหน้าก็รู้ พวกเราได้รับในสิ่งที่ควรได้ แต่ไม่เคยลักเก็บไว้เองสักสตางค์ เวลาปกติพวกเราก็ไม่เคยทำให้หัวหน้าต้องเป็นกังวล แต่นี่ทำงานหนึ่งเดือน เงินก็ไม่ให้คนงาน จะให้ไปพูดยังไง หัวหน้าอย่าว่าลูกสาวผมเลย เรื่องนี้โทษลูกสาวผมไม่ได้ หัวหน้าอย่าโทษที่ผมพูดจาไม่น่าฟัง ผมรู้สึกว่าถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป โรงงานม้วนบุหรี่คงทำต่อไปไม่ไหวแล้ว”

เฉินจงก็พูดบ้าง เรื่องนี้เขาก็คิดว่าหัวหน้าทำเกินไป

“พวกคุณหมายความว่ายังไง? เงินนี่ผมยังไม่ได้บอกเลยว่าไม่ให้ อย่างมากก็หักกำไรเดือนหน้าออกไปก็ได้แล้ว พวกคุณรีบให้คนงานกลับมาทำงาน เป็นแบบนี้ไปทุกวันจะทำให้ผมลำบาก”

หัวหน้าจ้าวกลั้นความโกรธไว้ แต่เขาก็ไม่มีวิธีอื่น เขายังต้องอาศัยเฉินจงและเฉินเยี่ยนอยู่

“ขอโทษด้วย ไม่จ่ายค่าแรง พวกเขาก็ไม่กลับมา”

เฉินเยี่ยนไม่เชื่อหัวหน้า ใครจะรู้ว่าเดือนหน้าหัวหน้าจะมาไม้ไหนอีก

“เฉินเยี่ยน นี่ผมไม่ได้ขอร้องคุณ แต่เป็นคำสั่ง คุณยังอยากจะทำอยู่ไหม”

หัวหน้าจ้าวสีหน้าเคร่งเครียด เขาไม่เคยเจอคนที่พูดจาด้วยยากอย่างเฉินเยี่ยนเลย หัวแข็งขนาดนี้

“หึหึ”

เฉินเยี่ยนขำหึหึ ยังมาสั่งเธอ เขาเป็นใคร? ถึงแม้จะเป็นหัวหน้า แล้วยังไง อย่างมากเธอก็ไม่ทำแล้ว ไม่ต้องมาทนแบบนี้

“งั้นบอกมา คุณจะเอายังไง”

หัวหน้าจ้าวแค่มองก็รู้แล้วว่าเฉินเยี่ยนไม่ยอม

“ข้อแรก ต่อจากนี้ห้ามหัวหน้าจ้าวมายุ่งกับค่าแรงคนงานอีก ข้อสอง พวกเราจะเพิ่มนักบัญชีอีกคนหนึ่ง ต่อจากนี้บัญชี เงินและตั๋ว จำเป็นต้องให้นักบัญชีสองคนเห็นด้วยถึงเบิกไปได้ ถ้าเกิดเรื่องที่หัวหน้าเอาเงินไปอีกครั้ง ก็ให้นักบัญชีกลับไปเลย โรงงานไม่ต้องการเขา ข้อสาม หัวหน้าต้องรับปากว่าต่อจากนี้จะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก พวกเราจะร่วมกันทำโรงงานนี้ให้ดี ให้ได้เงิน เพื่อประชาชน เพื่ออำเภอ ถ้าหัวหน้าไม่รับปากเงื่อนไขพวกนี้ ก็รอให้หัวหน้าคิดให้ดีแล้วค่อยว่ากันค่ะ”

เฉินเยี่ยนไม่ใช่แม่พระ เธอไม่สามารถขอร้องให้หัวหน้าเอาเงินอำเภอไปใช้กับประชาชนจนหมด เธอก็อยาก แต่เธอรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ ตอนนี้เธอทำได้แค่รับปากว่าเธอและคนงานจะได้กำไรเท่านั้น

สายตาหัวหน้าจ้าวมองเฉินเยี่ยนอย่างดุดัน ถ้าเป็นไปได้ เขาอยากจะหันหลังแล้วเดินออกไป ไม่ฟังเฉินเยี่ยน

แต่เขารู้ว่าไม่ได้

เฉินเยี่ยนไม่คิดจะถอยกลับเลย เฉินจงยืนอยู่ตรงนั้น หมายความว่าเขาสนับสนุน โรงงานนี้เขาไม่ทำได้ แต่ลูกสาวเขาเขาต้องสนับสนุน

“ได้ พรุ่งนี้ให้คนงานกลับมาแล้วกัน ต่อจากนี้เงินนี่นอกจากส่วนที่อำเภอควรจะได้แล้วผมจะไม่แตะต้องเลย ส่วนค่าแรง คุณสำรองออกไปก่อน เดือนหน้าค่อยให้คุณ”

หัวหน้าจ้าวถอยไปหนึ่งก้าว

“ขอโทษด้วยค่ะ หัวหน้า ที่ตัวฉันไม่มีเงิน และฉันก็สำรองให้ไม่ได้ด้วย ถ้าหัวหน้าอยากจะให้คนงานกลับมาทำงานพรุ่งนี้ หัวหน้ารีบเอาเงินคืนมาดีกว่าค่ะ”

เฉินเยี่ยนส่ายหน้า เธอไม่ออกให้ก่อน ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าคนอย่างหัวหน้า ถ้าเธอยอมออกให้ก่อน เดือนหน้าหัวหน้าก็จะหาข้ออ้างอื่นให้เธออื่น แล้วก็ค่อยๆ ตอดเธอไปเรื่อยๆ ทีละเล็กละน้อย

“เฉินจง คุณเป็นหัวหน้าโรงงาน เงินนี่คุณเอาออกมาก่อนเถอะ วางใจได้ อำเภอต้องคืนเงินพวกคุณแน่นอน เป็นหัวหน้าโรงงาน คุณต้องมีจิตสำนึกหน่อย”

หัวหน้าจ้าวอยากตีเฉินเยี่ยนมาก ปีหนึ่งเฉินเยี่ยนได้เงินไปเป็นหมื่นเหรียญ เธอจะไม่มีเงินได้ยังไง? ตีเธอให้ตาย เขาก็ไม่เชื่อ

“หัวหน้าจ้าว ขอโทษด้วย ผมก็ไม่มีเงิน เดือนหนึ่งผมได้ค่าแรงไม่เท่าไรเอง เอาไปให้ภรรยาหมดแล้ว ผมต้องเลี้ยงภรรยา เลี้ยงลูก ตอนนี้มีหลานอีก ผมเลี้ยงครอบครัวใหญ่ ผมไม่มีจริงๆ”

เฉินจงส่ายหน้า จิตใจสำนึกอะไร กินได้ดื่มได้ไหม? หัวหน้ามาพูดลอยๆ แบบนี้ คิดอยากจะเอาเงิน ไม่มีทาง เขาไม่ยอมโดนหลอกหรอก

หัวหน้าจ้าว…

สองพ่อลูกนี่จริงๆ ตั้งใจจะเป็นศัตรูกับเขา

“สหายเฉินเยี่ยนปีหนึ่งได้โบนัสแบ่งไปไม่น้อยเลยใช่ไหม? ทำไมเงินแค่นี้ถึงเอาออกมาไม่ได้นะ”

หัวหน้าจ้าวทนไม่ไหวเริ่มต่อว่าเฉินเยี่ยนแล้ว

“เงินฉันออมไว้หมดแล้ว เก็บไว้ให้ลูกใช้ หัวหน้าจ้าวบอกให้ฉันมีชีวิตที่ดีไม่ใช่หรือ? ชีวิตแบบนั้นไม่มีเงินไม่มีตั๋วจะอยู่ได้ยังไง? หัวหน้าคะ มีเวลามาโต้เถียงกันนี่รีบเอาเงินออกมาดีกว่า จะได้เริ่มงาน ฉันจะได้รับออเดอร์ได้ ยิ่งกลับมาเร็วก็ยิ่งได้เงินเร็ว ถ้าหยุดไปสิบวันครึ่งเดือน จะเสียออเดอร์ไปเท่าไรฉันก็ไม่รู้ ยังไงฉันก็เป็นหญิงสาวในหมู่บ้านเกษตร มีสามีฉันก็ไม่หิวตาย ฉันไม่รีบ ได้พักสองวันพอดี หัวหน้าไม่รีบก็ได้ค่ะ ใช่แล้ว พ่อคะ เดี๋ยวหนูกลับกับพ่อนะคะ ไปดูฉือหลิวหน่อย หนูคิดถึงเธอ”

เฉินเยี่ยนเข้าใจความหมายของหัวหน้าจ้าว เธอไม่ยอมโดนเขาหลอกหรอก ตอนนี้ทำอะไรไม่ได้ ต้องร่วมมือกับอำเภอ แต่ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะยอมทุกอย่าง