เปลี่ยนชีวิต พลิกชะตารัก - ตอนที่ 298:ต่อต้าน

ถึงแม้จะไม่รู้ว่าซินเหลยคิดยังไง แต่เฉินเยี่ยนพอจะเดาได้คร่าวๆ

“ถึงแม้ลูกจะเล่น แต่ก็ควรหาคนที่มันดีหน่อย ลูกกับจวนจื่อยังคบกันดีอยู่หรือเปล่า? ทำไมไม่ไปหาเธอ? เธอมีดีตรงไหนเทียบกับจวนจื่อได้?”

ซุนหม่านเซียงได้ยินลูกชายพูดแค่เล่นๆ ก็เลยวางใจลงไปบ้าง แต่ก็ยังไม่พอใจอยู่

“อย่าพูดถึงจวนจื่อเลย อยู่กับเธอแค่ไม่กี่วัน ก็เข้ามายุ่มย่ามนู่นนี่แล้ว อยากจะให้ผมอยู่เป็นเพื่อนทุกวัน ไม่ต้องไปไหน น่ารำคาญ อย่าว่าแต่เธอยังไม่ได้เป็นภรรยาผมเลย ถึงเป็นภรรยาผม ก็มาคุมผมไม่ได้”

ซินเหลยทำหน้ารำคาญ เขาเกลียดคนที่เข้ามาควบคุมเขาที่สุด ก่อนหน้านี้ซินชานคุมเขา ตอนแรกเขายังอดทนฟังอยู่สองคำ ต่อมาซินชานไม่ให้เขาออกไปข้างนอก เขาร้อนรน ทะเลาะกับซินชานใหญ่โต ไม่กลับบ้านสามวันเต็มๆ ซินชานโมโหบอกซุนหม่านเซียงให้ตัดเงินเขา ไม่กลับมาก็ไม่ต้องให้เขากลับ

ซุนหม่านเซียงทนได้ที่ไหน แอบให้เงินซินเหลย ให้ซินเหลยอย่าเป็นปรปักษ์กับซินชาน แต่ซินเหลยบอกว่าถ้ามาควบคุมเขาอีก เขาจะไม่กลับบ้านแล้ว สุดท้ายซินชานเห็นลูกชายคนนี้ไม่เชื่อฟังแล้ว ภรรยาก็ไม่อยู่ข้างเขา เขาหมดแรงไม่ตามใจแล้ว รู้สึกท้อแท้ เลยปล่อยซินเหลยไป

“จวนจื่อมายุ่งกับลูกเธอทำไม่ถูก แต่ไม่ว่ายังไงพ่อจวนจื่อเป็นถึงหัวหน้าเขต เธอหน้าตาก็ไม่แย่ แต่งงานกับผู้หญิงแบบจวนจื่อ เล่าออกไปก็น่าฟัง ลูกดูสิลูกพาคนประเภทนี้เข้าบ้าน ถ้าใครรู้เข้าจะไม่หัวเราะเยาะเอาหรือ! ครอบครัวพวกเราจะเอาหน้าไปมุดที่ไหน!”

ซุนหม่านเซียงมองค้อนเฉินเวย ซินเหลยบอกเธอว่าจะพาเธอมานั่งเล่นที่บ้าน ตอนแรกเธอไม่ยอม แต่เธอก็รู้อารมณ์ของซินเหลย ยิ่งเธอไม่ยอมเขา เขายิ่งทำ ดังนั้นเธอเลยให้เฉินเยี่ยนมา และทำให้เฉินเวยลำบากใจต่อหน้า ให้เฉินเวยรู้ ว่าประตูบ้านซินไม่ใช่ที่ที่เธอสามารถเข้ามาได้

เฉินเยี่ยนมองเฉินเวย เธอรู้ ซุนหม่านเซียงพูดแบบนี้ไม่ทำให้เฉินเวยรู้สึกลำบากใจเท่าไร ลำบากใจกว่านี้เฉินเวยก็เจอมาแล้ว อีกอย่างจุดประสงค์ของเฉินเวยก็ไม่ได้จะแต่งงานกับซินเหลย

เดี๋ยวก่อน

สายตาเฉินเยี่ยนเป็นประกายทันที เฉินเวยไม่ใช่ว่าไม่หวังจะแต่งงานกับซินเหลยเลยเสียทีเดียว ถ้าเธอสามารถปราบซินเหวยได้ เฉินเวยต้องยอมแต่งงานแน่นอน

ฐานะโดยรวมของซินเหลยถือว่าไม่แย่ ถึงแม้เขาจะไม่ได้หาเงินเอง

หน้าตาซินเหลยก็ดีเยี่ยม เฉินเวยก็ชอบ เฉินเวยต้องมีจุดประสงค์ไม่กี่อย่างนี้แน่นอน ไม่ว่าจะสำเร็จหรือไม่สำเร็จ เฉินเวยก็ไม่เสียหาย

“แม่ ฉันก็ไม่สนับสนุนให้เฉินเวยคบกับซินเหลย แต่แม่ก็รู้ เธอ ฉันคุมไม่อยู่ ซินเหลยเขาก็ไม่ฟังฉัน เรื่องนี้แม่จัดการเถอะ”

เฉินเยี่ยนไม่อยากพูดมาก ไม่ว่าจะกับซุนหม่านเซียงหรือกับซินเหลย เฉินเวย เธอขี้เกียจจะพูด

“พี่ ฉันรู้ว่าฉันไม่ดี เมื่อก่อนฉันทำผิดกับพี่ ฉันก็รู้ว่าพี่ไม่มีทางเห็นฉันดี อยากจะให้ฉันเจอกับคนห่วยๆ ลำบากไปตลอดชีวิต ตอนแรกฉันก็คิดไม่ถึงว่าฉันจะโชคดีได้เจอซินเหลย ฉันคิดไม่ถึงว่าสวรรค์ยังใจดีกับฉันอยู่ ใช่ ฉันไม่เคยคิดว่าจะแต่งงานกับซินเหลย ฉันรู้ว่าฉันไม่คู่ควรกับเขา ฉันเพียงแต่ เพียงแต่หวัง ว่าจะได้อยู่กับเขานานหน่อย เขา อีกหน่อยเขาก็ต้องแต่งงาน ฉันก็จะอวยพรให้เขามีความสุข”

เฉินเวยตาแดง เหมือนน้ำตาจะไหล และก็กลั้นไว้ไม่ให้ไหล เห็นแล้วน่าสงสาร

ถึงแม้ซินเหลยจะแค่เล่นเล่นกับเฉินเวย แต่เห็นเฉินเวยเป็นแบบนี้ ในใจเขาก็รู้สึกไม่สบายใจ

“พี่สะใภ้สนใจแค่เรื่องพี่ชายก็พอแล้ว ผมกับเฉินเวยจะเป็นยังไงพี่ไม่ต้องยุ่ง ไม่ว่ายังไงเฉินเวยเป็นผู้หญิงของผม พวกเราอย่างจะทำยังไงก็ทำ!”

ซินเหลยพูดประชดเฉินเยี่ยน ต่อให้เฉินเยี่ยนดีแค่ไหน เขาก็ไม่ได้ครอบครอง แต่เฉินเวยไม่เหมือนกัน คิดถึงความรู้สึกตอนที่เฉินเวยอยู่ในอ้อมกอดเขา ไม่ใช่ว่าผู้หญิงคนอื่นจะสามารถให้เขาได้ อีกทั้งเฉินเวยฉลาด และรู้เรื่อง ไม่เคยเซ้าซี้เขาเลย และไม่เข้ามายุ่มย่ามกับเขาด้วย ทำให้เขาสบายใจ เป็นอิสระ

เขาคิด ถึงแม้เขาจะไม่แต่งงานกับเฉินเวย แต่เลี้ยงเฉินเวยไว้ก็ไม่แย่ เฉินเวยชอบเขา เชื่อฟังเขา เขาอยากจะทำยังไงก็ได้ ดีจะตาย

“อย่าว่าพี่ฉัน เป็นฉันที่ไม่ดีเอง เพื่อฉัน คุณกับพี่ทะเลาะกัน ฉันเสียใจนะ”

เฉินเวยกลับส่ายหน้าให้ซินเหลย

“คุณดูว่าเธอเห็นคุณเป็นน้องสาวไหม? เรื่องของพวกเราสองคนไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ ไม่ต้องให้เธอมายุ่ง! คุณไม่ต้องกลัวเธอ มีผมอยู่ ผมหนุนหลังคุณอยู่”

ซินเหลยทนเห็นเฉินเวยเป็นแบบนี้ไม่ไหว

“หนุนหลังอะไร? พี่สะใภ้ลูกไม่ชอบเธอ และก็ไม่รู้ว่าลูกไปเห็นว่าเธอดีตรงไหน เธอมันสุนัขจิ้งจอกส่งมายั่วโดยเฉพาะ ลูกไม่รู้อะไร แม่จะบอกให้ ลูกรีบเลิกกับเธอเถอะ ไม่อย่างนั้นถ้าพ่อรู้เรื่องนี้เข้า ดูสิว่าพ่อจะไม่ตีลูก”

ซุนหม่านเซียงจ้องลูกชาย เรื่องนี้ลูกชายทำได้น่าผิดหวังมาก

“งั้นก็ให้เขาตีผมให้ตายไปเลย ยังไงในสายตาเขา ผมไม่มีอะไรดีอยู่แล้ว แล้วผมก็ไม่ใช่ลูกชายเขาด้วย ถ้ารังเกียจผมมาก งั้นผมจะไม่กลับไปแล้ว พวกแม่มีซินห้าวก็พอแล้ว เขาดีกว่าผมทุกอย่าง พอใจแล้วใช่ไหม”

ซินเหลยกลับหน้าบึ้ง นิสัยเขาเป็นพวกชอบต่อต้าน เขาทนฟังไม่ได้ก็เอาซินห้าวมาเทียบ และไม่สนใจฟังคนอื่นสั่งสอนเขา ซุนหม่านเซียงพูดถึงซินชาน ยิ่งไปสะกิดความต่อต้านในใจเขาขึ้นมา

“แม่ยังไม่ได้พูดอะไรเลย ลูกใจร้อนไปไหน ใครบอกว่าลูกดีไม่เท่าพี่ชาย? ในใจแม่ลูกดีที่สุด แม่แค่พูดเรื่องลูกกับเธออยู่ด้วยกัน”

ซุนหม่านเซียงรีบเปลี่ยนน้ำเสียง

เฉินเยี่ยนยิ้มเย็นชา โตขนาดนี้แล้ว ซุนหม่านเซียงยังโอ๋ซินเหลยแบบนี้อีก พูดได้ว่าที่ซินเหลยกลายเป็นอย่างทุกวันนี้ ซุนหม่านเซียงต้องรับผิดชอบเยอะเลย

“ผมจะอยู่กับเธอ คนอื่นจะพูดยังไงก็ช่าง ไม่พอใจผมก็ไม่กลับไป พวกแม่ก็ให้ซินห้าวเลี้ยงแล้วกัน”

ซินเหลยพูดจบยังโมโหอยู่ ดึงเฉินเวยขึ้นมาแล้วพูด “ไป ที่นี่ไม่สนุกแล้ว พวกเราไปดูวีดีโอกันดีกว่า”

เฉินเวยลุกขึ้นยืนตาม  เธอยังเหลือบมองเฉินเยี่ยน สายตาดูซับซ้อน

“ซินเหลย ซินเหลย”

ซุนหม่านเซียงรีบเรียก

ซินเหลยหยุดเท้า รอยยิ้มบนใบหน้าของซุนหม่านเซียงยังไม่ทันหายไป ก็ได้ยินซินเหลยพูดขึ้นมา “ผมไม่มีเงินติดตัว เอามาให้ผมพันหนึ่ง”

“นี่? อาทิตย์ที่แล้วแม่เพิ่งให้ไปห้าร้อยเองนี่? ใช้หมดแล้วหรือ? ลูกจะทำอะไรน่ะ เอาตั้งหนึ่งพัน? ลูกจะไม่กลับมาแล้วจริงหรือ?”

ซุนหม่านเซียงรู้สึกว่าลูกชายใช้เงินเร็วเกินไป

“ใช้หมดแล้วเดี๋ยวผมก็กลับมาเอง เอาล่ะ ไม่ต้องบ่นแล้ว แม่จะเหมือนพ่อใช่ไหมที่บีบให้ผมไม่กลับมา”

สีหน้าซินเหลยเต็มไปด้วยความรำคาญ

“ลูกคนนี้นี่ ยังแยกแยะไม่ออกอีกว่าใครปกป้องลูก ฝั่งพ่อลูก ถ้าแม่ไม่ปกป้องให้ ลูกคิดว่าเขาจะไม่ตีลูกหรือไง”

ซุนหม่านเซียงบ่น แต่กลับเดินเข้าไปในห้องหยิบเงิน

ซินเหลยและเฉินเวยตามองไปเฉินเยี่ยนที่นั่งอยู่บนโซฟาไม่ขยับ

เฉินเยี่ยนเหลือบมองเฉินเวยแล้วพูด “ไม่อยากคุยกับฉันหรือ?”

เฉินเวยได้ยินเฉินเยี่ยนพูด เหมือนกับกระต่ายน้อยที่ตกใจ ตัวสั่น แล้วยังไปหลบหลังซินเหลย เหมือนว่าเฉินเยี่ยนจะกินเธออย่างนั้น

“มีเรื่องอะไรคุยกับผมได้”

ซินเหลยยืดตัวยืนอยู่หน้าเฉินเวย

เฉินเยี่ยนขำ ไม่มองพวกเขาอีก

ซุนหม่านเซียงหยิบเงินออกมาแล้วพูด “ตอนนี้ที่บ้านมีอยู่สี่ร้อย ไม่มีเงินมากขนาดนั้น ลูกใช้เงินประหยัดหน่อย ถ้าพ่อรู้ว่าแม่ให้เงินลูกอีก เขาจะว่าแม่แล้ว”

ซินเหลยกลับคว้าไป พูดอย่างไม่พอใจ “พอแล้ว พอแล้ว ผมรู้แล้ว”

จากนั้นเขาจูงเฉินเวยไป ไม่หันหน้ากลับมาอีกเลย