เปลี่ยนชีวิต พลิกชะตารัก - ตอนที่ 300:ใส่ร้าย

ต่อมาเฉินเวยไม่ได้มาหาซินห้าวอีก และเธอก็ไม่ได้กลับบ้านเฉินด้วย

เฉินเยี่ยนไปบ้านเฉินครั้งหนึ่ง เห็นท่าทางหวางนิวเธอดูไม่รู้เรื่องที่เฉินเวยออกมาแล้วเลย

ก็ใช่ ตอนนี้ที่หมู่บ้านยังไม่มีใครรู้ว่าเฉินเวยออกมาแล้ว ดังนั้นเลยไม่มีข่าวแพร่ออกมา หวางนิวย่อมไม่รู้

ฟังจากที่ซินห้าวเล่า ทุกวันนี้ซินเหลยไม่กลับบ้าน เขาเช่าบ้านอยู่ข้างนอก เช่าได้สองเดือนแล้ว นั่นเป็นที่ที่เขาพาผู้หญิงไป เขารู้สึกเป็นอิสระที่มีบ้านหลังนั้น

ช่วงซินเหลยและเฉินเวยคบกันไปได้ดี เหมือนซินเหลยจะติดใจเฉินเวยอยู่ไม่น้อย พาเฉินเวยกลับไปบ้านที่เขาเช่าอยู่ ทุกวันทั้งสองคนออกไปเที่ยวเล่นด้วยกัน ตอนกลางคืนกลับมาอยู่ด้วยกัน เหมือนกับคู่แต่งงานใหม่ สวีทกันมาก

ซินชานโกรธจัด ว่าซุนหม่านเซียงอย่างแรงไปครั้งหนึ่ง บอกว่าซินเหลยทำตัวแบบนี้ก็ให้เขาอยู่ข้างนอกไปเลย ไม่ต้องกลับมา และไม่อนุญาตให้ซุนหม่านเซียงให้เงินซินเหลยแล้ว

แต่ฝั่งซินชานคุมซุนหม่านเซียงได้ที่ไหน ซุนหม่านเซียงถือโอกาสตอนกลางวันที่ซินชานทำงาน เธอเอาหนึ่งพันเหรียญไปให้ซินเหลย กลัวว่าลูกชายอยู่ข้างนอกจะไม่มีเงินใช้ แล้วลำบาก

ซุนหม่านเซียงด่าเฉินเวยอีกชุด เฉินเวยเหมือนลูกสะใภ้ที่โดนกระทำ ไม่พูดอะไรสักคำ ปล่อยให้ซุนหม่านเซียงด่าตามใจชอบ แล้วยังบอกซินเหลยไม่ให้โกรธซุนหม่านเซียงด้วย

ซินเหลยนับวันยิ่งรำคาญที่บ้าน เขายิ่งชอบเฉินเวยขึ้นเรื่อยๆ

เดิมทีซินเหลยเป็นคนรักสนุก หลังมาเจอเฉินเวยยิ่งมีลูกเล่นมากมาย เฉินเวยสอนวิธีเล่นใหม่ๆ ให้เขาไม่น้อยเลย ซินเหลยคิดว่าเฉินเวยล้ำหน้ามาก เหมือนเข้าใจในทุกเรื่อง ตรงใจเขายิ่งนัก

ซินเหลยทำดีกับเฉินเวย ทุกวันพาเฉินเวยไปเที่ยว พาเธอไปร้านอาหาร ซื้อเสื้อผ้าให้เฉินเวย ซื้อของให้ ใช้เงินโดยไม่เสียดายเลยสักนิด ถึงยังไงใช้หมดแม่เธอก็ต้องให้เขาใหม่อยู่ดี เงินก็ไม่ใช่เขาหา เขาใช้เงินพี่ชาย เขามีอะไรต้องเสียดาย

ช่วงนี้สีหน้าเฉินเวยดูดีขึ้นมาก ตัวเธอก็ดูเปล่งปลั่งเป็นสาว ดูดีขึ้นมาก ซินเหลยยิ่งทียิ่งรู้สึกว่าเฉินเวยไม่แย่เลย ถ้าเฉินเวยไม่เคยติดคุกมาก่อน ถ้าไม่ใช่สถานภาพของเฉินเวยนั้นธรรมดา ไม่แน่เขาอาจจะคิดแต่งงานกับเฉินเวยขึ้นมาจริงๆ

ที่สำคัญคือเฉินเวยรู้เรื่อง ไม่ก่อเรื่อง ไม่หึง

ตอนที่เขาพาเฉินเวยเที่ยวเล่นบังเอิญเจอผู้หญิงที่เขาเคยคบก่อนหน้านี้ ผู้หญิงคนนั้นตามตื๊อเขาหนักมากเมื่อก่อน พอเห็นเขา ก็ลากเขาไปถามว่าทำไมไม่ไปหาเธอ พูดนู่นนี่เป็นชุด แล้วยังด่าเฉินเวยด้วย

เฉินเวยยืนอยู่ข้างๆ ไม่พูดอะไรสักคำ ผู้หญิงคนนั้นโวยวายไร้เหตุผล เฉินเวยยังปลอบเขาด้วย แล้วยังพูดจาดีปลอบผู้หญิงคนนั้นอีก บอกว่ารักซินเหลย ก็ควรคิดเพื่อซินเหลย ถ้าซินเหลยมีความสุข เธอก็จะมีความสุขด้วย ให้ผู้หญิงคนนั้นคิดเพื่อซินเหลยให้มาก

ตอนนั้นซินเหลยรู้สึกสบายใจมาก ถ้าทุกคนรู้เรื่องเป็นเหมือนเฉินเวยก็ดี แบบนั้นเขาก็ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว

ซินเหลยเคยลองใจเฉินเวยมาก่อน เขาอยากจะรู้ว่าเฉินเวยอยู่กับเขาเพื่ออะไร? เขาถามเฉินเวยว่าต้องการให้เขาช่วยแก้แค้นไหม

แต่เฉินเวยไม่ต้องการ บอกว่าเฉินเยี่ยนเป็นพี่สาวเธอ เป็นเธอที่ทำผิดต่อเฉินเยี่ยน ไม่ว่าเฉินเยี่ยนจะทำอะไร เธอก็ยังคิดถึงความสัมพันธ์ฉันท์พี่น้องอยู่

แล้วยังบอกว่าเธอขายหน้า ถึงแม้จะออกมาแล้ว ก็ไม่มีหน้ากลับไปบ้านเฉิน ดังนั้นเธอเลยไม่กลับไป ให้ซินเหลยอย่าบอกครอบครัวเฉิน ไม่อย่างนั้นเธอจะไม่ได้มาอยู่ในเมืองนี้อีกแล้ว

ซินเหลยคิดว่าเฉินเวยน่าสงสาร เลยยิ่งเห็นอกเห็นใจเธอเข้าไปอีก ไม่ได้พี่สะใภ้ ตัวเองคบกับน้องสาวพี่สะใภ้ก็ไม่แย่ ยังไงเฉินเวยก็ไม่โต้แย้งอะไร

จนกระทั่งกลางวันหนึ่งหลังจากนั้นหนึ่งเดือน เขาและเฉินเวยไปกินเที่ยวเล่นกลับมา เขาดื่มเหล้าไปหน่อย กลับมาที่ห้องพัก มองดูเฉินเวยที่น่ารัก เขาก็มีอะไรกันกับเฉินเวยรอบหนึ่ง

เขาถามเฉินเวยว่าทำไมถึงมีประสบการณ์อย่างนี้ ทำไมถึงสามารถทำให้เขามีความสุขได้ขนาดนี้

เฉินเวยไม่ตอบ

ตอนนั้นซินเหลยก็ไม่รู้ว่าสมองคิดอะไรอยู่ ถามเฉินเวยไปว่าผู้ชายคนแรกของเธอคือใคร?

เขาพูดไม่ได้ว่าสนใจหรือไม่สนใจ ยังไงอยู่ๆ ก็ถามออกไปแล้ว เขาก็ผ่านผู้หญิงมาไม่น้อย ผู้หญิงพวกนั้นตอนแรกใสซื่อบริสุทธิ์ ถึงแม้จะไม่มีรสชาติ แต่ก็สะอาด

แต่เฉินเวยไม่เหมือนกัน เฉินเวยมีประสบการณ์มากมาย เขาคิดว่าเฉินเวยต้องมีผู้ชายไม่น้อยแน่ อยู่ๆ ในใจเขาก็รู้สึกไม่เป็นสุข

เฉินเวยตาแดง หน้าก็แดง บอกให้เขาอย่าถาม

“ทำไม? เสี่ยวเวย ผมก็แค่ถาม วางใจได้ ผมไม่ว่าคุณหรอก”

ซินเหลยเห็นเฉินเวยไม่พูด เขากลับยิ่งสนใจ

“อย่าถามเลยค่ะ ขอร้อง ซินเหลย ฉันไม่มีหน้าจะพูด”

เฉินเวยกุมหน้า จะร้องไห้แล้ว

“ไม่พูดก็ได้”

ซินเหลยโมโหนิดหน่อย เขาลุกขึ้นยืน และลงจากเตียงไปโดยไม่สนใจสวมเสื้อผ้า

“อย่าไปค่ะ ฉัน ฉันบอกแล้วได้ไหม?”

เฉินเยี่ยนดึงซินเหลยไว้ ตาแดง ท่าทางน่าสงสาร

ซินเหลยยืนอยู่ตรงนั้น เขารอคำตอบเฉินเวย

“คือ คือซินห้าว”

เฉินเวยตัวสั่นพูดชื่อออกมา

“เป็นไปไม่ได้!”

ซินเหลยเบิ่งตาโตตะโกนออกมา เขาไม่เชื่อ

“ฉันรู้ว่าคุณไม่เชื่อ เป็นเรื่องจริง มาถึงขนาดนี้แล้ว ฉันก็ไม่จำเป็นต้องปิดบังคุณ ถ้าไม่ใช่เรื่องนี้ พี่สาวฉันคงไม่เกลียดฉันขนาดนี้หรอก”

เฉินเวยน้ำตาไหล แต่ไม่มีเสียงร้องไห้

“เป็นไปได้ยังไง? ซินห้าวนั่นถึงแม้จะน่ารำคาญ แต่ผมรู้ว่าปกติแล้วเขาไม่แตะต้องตัวผู้หญิง เมื่อก่อนผมสงสัยว่าเขาผิดปกติ เขาแต่งงานกับเฉินเยี่ยนไม่ใช่หรือ? จะมาอยู่กับคุณได้ยังไง คุณบอกผมมาดีๆ”

ซินเหลยขมวดคิ้ว เขาไม่ชอบซินห้าว แต่เขารู้ว่าเรื่องนี้ซินห้าวมีความชอบธรรมกว่าเขา

“ตอนแรกพี่ฉันหมั้นกับอวี๋เหวยหมิน แต่อวี๋เหวยหมินชอบฉัน เขาชอบมาหาฉัน ฉันไม่ยอม ต่อมาพี่ฉันเลยหมั้นกับคนอื่น แต่ตอนนั้นผู้ชายคนนั้นก็ชอบฉันเหมือนกัน พี่ฉันบอกว่าฉันแย่งผู้ชายกับเธอ เธอโกรธฉันมาก ต่อมาพี่ชายคุณปรากฏตัว พี่ฉันชอบพี่ชายคุณ พี่ซินห้าวเป็นคนดีมาก ตอนแรกฉันไม่ได้คิดอะไรมาก มีวันหนึ่งฉันไปสวนผลไม้คิดไม่ถึงว่าจะเจอพี่ซินห้าว เขาบอกว่าเขารอพี่ฉัน ฉันคิดจะไป แต่พี่ซินห้าวบอกให้ฉันอยู่คุยเป็นเพื่อนเขา เหมือนเขาดื่มเหล้ามา ฉันกลัวว่าเขาจะเป็นอะไร เลยอยู่เป็นเพื่อนคุยกับเขา คุยไปคุยมา เขาก็กอดฉัน…”

เฉินเวยดูท่าพูดต่อไปไม่ไหว ยังแอบเหลือบมองซินเหลย

“เขาเลยทำกับคุณในสวนผลไม้หรือ?”

สายตาซินเหลยมีแววโกรธ

“ไม่ ไม่”

เฉินเวยรีบส่ายหน้า แล้วอธิบายต่อ “เขาทับร่างฉันอยู่ข้างใต้ ฉันไม่ยอม บอกว่าจะเรียกคน จากนั้นเขาเลยปล่อยฉัน ฉันกลับไปก็ไม่กล้าพูด พี่ซินห้าวหน้าตาหล่อ ฉัน ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันเป็นอะไรไป ในใจทั้งเสียใจทั้งกลัวแต่ก็ยังดีใจ ต่อมาฉันได้เจอพี่ซินห้าวอีกสองครั้ง เขาทั้งกอดฉัน จูบฉัน แต่พวกเราไม่ได้มีอะไรกัน พี่ซินห้าวไม่ให้ฉันไปพูดกับคนอื่น ฉันเลยเชื่อฟังเขา มีวันหนึ่งเขากลับมาจากฝั่งตะวันออก ดึกมากแล้ว ฉันบังเอิญเจอเขาที่ประตูบ้านฝั่งตะวันตก เขาบอกว่าเขาแค่อยากจะคุยกับฉัน ในใจฉันกลัว แต่ฉันยังให้พี่ซินเข้ามา จากนั้น จากนั้นในบ้านฉัน พี่ซินก็ ทำกับฉัน… ฉันไม่ยอม ฉันอยากจะร้อง แต่ตอนนั้นฉันคิดว่าพี่ซินทั้งหล่อทั้งเก่ง ถึงแม้ฉันจะเสียใจ แต่ฉันคิดว่าถ้าฉันยอมมอบร่างกายให้พี่ซินแล้ว เขาน่าจะขอฉันแต่งงานใช่ไหม?”

เฉินเวยพูดมาถึงตรงนี้ก็มองซินเหลย สีหน้าเธอมีแววเพ้อฝัน หญิงสาวคนนี้หวั่นไหว