เปลี่ยนชีวิต พลิกชะตารัก - ตอนที่ 313 ทำตัวดีๆ หน่อย
เฉินเยี่ยนห้ามซินเหลยและซุนหม่านเซียงเถียงกลับ
“เธอคิดว่าเธอเก่งมาก เธอดีไปหมด แต่เธอคิดบ้างไหมว่าจนถึงวันนี้เธอเคยทำเรื่องที่ทำให้ทุกคนยอมรับบ้างหรือเปล่า? อาศัยหน้าตาเธอดี หลอกล่อหญิงสาวไปทั่ว คนอย่างเธอสำหรับคนอื่นแล้วคือความหายนะ เธอใช้เงินมือเติบ แต่เงินนั้นมีสักสตางค์ที่ตัวเองเป็นคนหาไหม? เธอเคยคิดบ้างไหมว่าหาเงินมันลำบาก?”
“เธอออกไปข้างนอก ไปทะเลาะก่อเรื่อง เธอทำตัวยโสโอหัง พอเกิดเรื่องมา คนที่เสียใจ คนที่ทุกข์ทรมานก็คือพ่อแม่ ถ้าวันนี้เธอโชคร้าย ช่วยชีวิตกลับมาไม่ได้ เธอเคยคิดบ้างไหมว่าพ่อแม่จะเสียใจแค่ไหน จะเป็นยังไง? เธอเคยคิดถึงคุณปู่คุณย่าว่าจะทุกข์ใจแค่ไหนไหม? เธอเคยคิดว่าพี่ชายเธอจะเสียใจไหม? เธอไม่เคย เธอคิดถึงแต่ตัวเอง เธอไม่เคยคิดถึงคนอื่น”
“ตอนนี้เธอรอดชีวิตกลับมาแล้ว แต่พ่อและซินห้าวต้องอยู่ที่สถานีตำรวจถึงเที่ยงคืน เพราะเรื่องของเธอฝั่งนั้นเลยโวยวายจะหาเรื่อง พวกเขาพูดขอโทษจะชดใช้ให้เจรจาอย่างดี เพราะอะไร? เพราะพวกเขาไม่อยากให้เธอติดคุก! เธอคิดว่าพวกนั้นทำเกินไป แต่ครอบครัวพวกเขามีคนตายแล้ว! แค่ครอบครัวของเราหรือไงที่เป็นคน? คนบ้านอื่นไม่ใช่คน? ทุกคนเขาก็มีพ่อแม่เหมือนกัน พ่อแม่คลอดเลี้ยงดูมาเหมือนกัน ต่อให้เขาเลวยังไง ก็ยังเป็นลูกของพ่อแม่เขา พ่อแม่เขาก็เสียใจ ทุกข์ใจเป็นเหมือนกัน”
“เธอยังเรียกให้ไปจัดการเขา เธอมีสิทธิ์อะไรไปจัดการเขา? เธอมีความสามารถอะไรไปจัดการเขา?”
“เธอไม่เข้าใจอะไรเลย ทำอะไรก็ไม่เป็น ไม่รู้เรื่องสักอย่าง พึ่งพาที่บ้านอยู่แล้วก็พาลไปทั่ว เกิดเรื่องนี้ขึ้นมาเธอยังไม่รู้สึกผิด ยังจะไปจัดการคนเขาอีก เธอรู้ไหมว่าตอนนี้พวกเรากังวลกันอยู่ว่าเดี๋ยวเธอหายแล้วต้องเข้าคุก ต้องวิ่งเต้นให้เธอ เธอสร้างเรื่อง แล้วยังให้คนในครอบครัวมาแก้ปัญหาให้ เพื่อเธอ พวกเราแต่ละคนต่างร้อนอกร้อนใจ แล้วเธอล่ะ? เธอยังคงอวดดี ความอวดดีนี้ของเธอแก้ปัญหาได้ไหม? เธอคิดว่าเธอพูดเรื่องอะไรก็จะเป็นอย่างนั้นเหรอ!”
เฉินเยี่ยนถามซินเหลยตรงๆ สายตาที่เธอมองซินเหลยดุดันมาก แล้วยังมีความเจ็บปวดอยู่ในนั้นด้วย
“พูดบ้าๆ! ผมไม่ใช่คนอย่างนั้น อีกอย่างพวกนั้นลงมือก่อน เขาเอามีดมาแทงผม ผมจะติดคุกได้ยังไง! ไม่มีทาง แม่ แม่บอกมา ผมจะไม่ติดคุกใช่ไหม!”
ซินเหลยกลับไม่เชื่อ แต่สีหน้าเขามีแววลนลานและหวาดกลัว
“เขาเพิ่งฟื้น เธอพูดเรื่องพวกนี้กับเขาทำไม? เธอเป็นพี่สะใภ้เขา แล้วยังมีซินห้าวอีก พวกเธอไปช่วยเขาหาคนสิ ไม่ให้เขาต้องติดคุก”
ซุนหม่านเซียงตาแดง เธอโกรธเฉินเยี่ยนที่พูดเรื่องนี้เวลานี้
เธอพูดจบก็ปลอบซินเหลยต่อ “เด็กดี ไม่มีทาง ลูกจะไม่ติดคุก แม่ให้พ่อกับพี่ชายลูกไปหาคนมาช่วย ต้องไม่ให้ลูกติดคุกแน่นอน”
“แม่ตื่นสักทีเถอะ และให้เขาตื่นด้วย นี่แม่ไม่ได้ช่วยเขา แม่กำลังทำร้ายเขา ถ้าแม่ไม่ให้เขารู้ถึงความผิดของตัวเอง ถึงตอนนั้นเขาก็จะไม่มีท่าทีที่จะยอมรับความผิด ไม่แน่จะยิ่งหนักกว่านี้อีก”
เฉินเยี่ยนก็ไม่อยากเป็นคนชั่วร้าย แต่สถานการณ์ตอนนี้เธอจำเป็นต้องเป็นคนใจร้าย
“ใช่แล้วแม่ เยี่ยนจื่อพูดถูก ผมกับพ่อถามสถานการณ์มาแล้ว เขาบอกว่าถ้ามีท่าทียอมรับผิดดี แล้วครอบครัวฝั่งนั้นยอมเข้าใจ ถึงตอนนั้นก็อาจจะโดนโทษสถานเบา”
ซินห้าวก็เกลี้ยกล่อม เขาเข้าใจความคิดซุนหม่านเซียงดี แต่เรื่องนี้เขาไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจ
“พี่มันแมลงตามก้นพี่สะใภ้ ไม่ต้องให้พี่มาพูดหรอก พ่อ พ่อบอกมา ที่เธอพูดนั้นจริงหรือ?”
ซินเหลยมองซินชาน นัยน์ตามีแววขอร้อง เขาหวังว่าพ่อเขาจะให้คำตอบเขาได้
ซินชานพยักหน้า มองดูลูกชายหน้าซีดเผือด ตาลอย เขาไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ ลูกชายคนนี้ เขาไม่รู้จะพูดยังไงจริงๆ
“ไม่มีทาง ไม่มีทาง ไม่มีทาง! ผมจะไม่ติดคุก ผมไม่ได้ฆ่าคน ผมไม่ได้ฆ่าคน เฉินเวยเป็นคนบอกให้ผมลงมือ ผมไม่อยากติดคุก พวกคุณมันคนไม่ดี ผมต้องการเฉินเวย พวกคุณไปให้หมด ผมไม่ต้องการพวกคุณ ให้เฉินเวยมา”
ซินเหลยดูรับไม่ได้ ขยับตัวไม่หยุด ร้องตะโกน บ้าคลั่งมาก ซุนหม่านเซียงและซินชานกดเขาไว้ กลัวว่าบาดแผลเขาจะปริ
“เธอทำตัวดีๆ หน่อย!”
เฉินเยี่ยนตะคอก ตะคอกจนซินเหลยอึ้งไป แล้วก็สงบลง
“เธอต้องการเฉินเวย เคยคิดหรือเปล่า ว่าที่เธอเป็นอยู่ตอนนี้เพราะโดนเฉินเวยวางแผนทำร้ายเธอ แน่นอน ไม่ใช่ความผิดของเฉินเวยทั้งหมด ตัวเธอเองก็มีส่วนรับผิดชอบมากเหมือนกัน”
“เธอยังจะโวยวาย ต้องโวยวายจนพวกเราไปให้ได้ เธอนอนอยู่ที่นี่คนเดียวถึงจะสบายใจใช่ไหม?”
เฉินเยี่ยนไม่รู้ว่าในสมองของซินเหลยมีอะไรบ้าง
“เฉินเวยไม่มีทางทำร้ายผม! พี่นั่นแหละ พี่กับพี่ชายอยากจะให้ผมตาย พวกพี่ออกไปเลย ผมไม่สนใจ”
ซินเหลยยังคงปากแข็ง เขาไม่เชื่อว่าเฉินเวยจะทำร้ายเขา เฉินเวยรักเขาขนาดนั้น อยู่ห่างเขาไม่ได้
“ได้ เธอไม่สนใจ งั้นพวกเราไป”
เฉินเยี่ยนพูดจบก็ดึงซินห้าว
ซินห้าวเชื่อเฉินเยี่ยน เขาลุกขึ้น ซินชานก็เชื่อลูกสะใภ้ เขาลุกขึ้นมาเหมือนกัน จากนั้นเขาดึงซุนหม่านเซียง
“ฉันไม่ไป ถ้าจะไปพวกคุณไปเลย เขาเป็นลูกชายฉัน ฉันจะดูแลเขา พวกคุณไม่สนใจเขา แต่ฉันสนใจ!”
ซุนหม่านเซียงสะบัดมือออกจากซินชาน จ้องมองหลายคนนี้
เฉินเยี่ยนส่งสายตาให้ซินห้าว ซินห้าวเดินเข้าไปจูงแม่ตัวเอง ไม่สนใจที่ซุนหม่านเซียงขัดขืน ลากซุนหม่านเซียงออกไป
ซินเหลยเห็นพวกเขาจะไปจริงๆ ก็ร้อนรน เขาบาดเจ็บหนักขนาดนี้ ไม่มีใครดูแลเขา เขาไม่ต้องรอความตายหรือ? เขาไม่อยากอยู่ที่โรงพยาบาลคนเดียว เขาขยับไม่ได้ อย่ามองว่าเขาปากแข็งเลย ตอนนี้เขาไม่มีสิทธิ์ปากแข็งแล้ว
เห็นซินห้าวและเฉินเยี่ยนไม่ได้ล้อเล่น ลากซุนหม่านเซียงไปหน้าประตูแล้ว รอซุนหม่านเซียงต่อต้านไม่ทัน เขาก็ทนไม่ไหวแล้ว
“ผม ผมเชื่อฟังก็ได้แล้วไม่ใช่หรือ? ไม่ต้องไปแล้ว”
ซินเหลยยอมอ่อนลง พูดอย่างไม่สบอารมณ์ ถ้าทิ้งเขาไว้คนเดียวที่นี่ เขากลัว เขากลัวจริงๆ
“ยอมเชื่อฟัง ยอมพูดจาดีๆ แล้วใช่ไหม?”
เฉินเยี่ยนมองเขา สายตายังไม่ผ่อนคลาย
“ยอม”
เสียงซินเหลยเบามาก แต่พยักหน้าจริงๆ
ซินห้าวปล่อยมือ ซุนหม่านเซียงรีบพุ่งไปที่หน้าเตียง
“เหลย ไม่ต้องกลัว แม่อยู่นี่ แม่จะรับผิดชอบแทนลูก จะไม่มีใครทำอะไรลูกได้ ถ้าพวกเขากล้าให้ลูกไปสถานีตำรวจ งั้นก็ให้พวกเขาจับแม่ไปแทน แม่ติดคุกแทนลูก”
ซุนหม่านเซียงคว้ามือลูกชาย ปลอบใจซินเหลย
“แม่ ตั้งแต่นี้ต่อไปแม่ไม่ต้องพูดแล้ว ถ้าแม่พูดเหลวไหลอีก หนูจะให้ซินห้าวพาแม่กลับไปก่อน”
เฉินเยี่ยนปวดหัวกับแม่สามีคนนี้
ซุนหม่านเซียงจะถลึงตา เห็นลูกชายตัวเอง ซินห้าวยืนอยู่ข้างเธอ เธอกลืนคำพูดลงไป ลูกชายคนนี้ไม่กตัญญูเลยจริงๆ ฟังแต่ภรรยาตัวเอง ไม่ฟังคำพูดของแม่คนนี้เลย
“ฉันคลอดแกมาเสียเปล่า เธอพูดอะไรก็เชื่อฟัง”
ซุนหม่านเซียงโกรธจริง
ซินห้าวไม่ได้พูดอะไร ชาติที่แล้วเฉินเยี่ยนอยู่มาก่อนตั้งหลายปี รู้เรื่องมากมายกว่าเขาแน่นอน ถ้าครั้งนี้เฉินเยี่ยนสามารถปลุกซินเหลยให้รู้สึกตัวได้ ทำให้ซินเหลยยอมรับผิดได้ ปรับปรุงตัว เขายอมเชื่อฟังเฉินเยี่ยนทั้งหมด
“ซินเหลย ตอนนี้เธอเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นตอนนั้นให้พวกเราฟังอย่างละเอียด ห้ามปิดบังอะไรทั้งสิ้น”
เฉินเยี่ยนนั่งลง ถามซินเหลยอย่างจริงจัง
YOU MAY ALSO LIKE
