เปลี่ยนชีวิต พลิกชะตารัก - ตอนที่ 320 ไม่พอใจ

“เธอหมายความว่าในท้องเธอมีเหลนของพวกเราบ้านซินแล้วหรือ?” 

ซินต้าฉุยมองหลานสะใภ้แล้วก็เข้าใจ พูดเสียงสูง เขารอมาตลอด อยากจะได้เห็นหน้าเหลนก่อนตาย แบบนั้นเขาถึงตายตาหลับได้ 

“คิดว่าใช่ค่ะ แต่ตอนนี้เดือนยังน้อยอยู่ เลยยังไม่แน่ใจ หนูคิดว่าอีกอาทิตย์หนึ่งจะไปตรวจดู น่าจะยืนยันได้” 

เฉินเยี่ยนหน้าแดงเล็กน้อย เธอยืนยันกับหลุมอวกาศแล้ว เธอท้องจริงๆ เรื่องนี้เธอมั่นใจ 

“สวรรค์ ในที่สุดข้าก็มีเหลนแล้ว บ้านซินของพวกเรามีผู้สืบทอดแล้ว ดี ดี เป็นเรื่องดี พวกเธออยากอยู่ในเมืองก็ไปอยู่เถอะ ที่หมู่บ้านยังไม่มีของมากมาย พวกเธออยากมาก็มา ขอแค่คลอดเหลนออกมาได้ พวกเธออยากทำอะไรก็ได้” 

ซินต้าฉุยดีใจจนไม่หยุดยิ้ม 

“เยี่ยนจื่อ ทรมานไหม? รู้สึกอยากจะอาเจียนหรือเปล่า? ตอนนี้นานเท่าไรแล้ว?” 

คุณย่าดึงมือเฉินเยี่ยนมา ไป๋ซิ่วเหมยก็ถามอย่างเป็นห่วง 

“เพิ่งเดือนกว่าเองค่ะ แต่ฉันคิดว่าน่าจะมี รอไปยืนยันที่โรงพยาบาล แล้วหนูจะบอกข่าวที่แน่นอนกับทุกคนนะคะ งั้นพรุ่งนี้พวกเราจะไปอยู่ในเมืองเลย ถ้าอีกหลายวันมีข่าวอะไร พวกเราจะกลับมา” 

เฉินเยี่ยนก็ดีใจมาก เธอรู้สึกได้ คนในครอบครัวต่างดีใจแทนเธอด้วยความจริงใจ 

“ได้ ได้ เธอระวังหน่อยล่ะ” 

ซินต้าฉุยพยักหน้าติดต่อกัน ไม่ได้ไม่เห็นด้วยเลย ลูกชายคนโตและลูกสะใภ้ก็อยู่ในเมือง ตอนนั้นเขาคิดว่าหลานชายคนโตแต่งงานแล้ว กลับมาเยี่ยมพวกเขาบ่อยๆ ก็ดีแล้ว คิดไม่ถึงว่าจะอยู่ในหมู่บ้านเลย ตอนนี้พวกเขาคิดจะกลับไปอยู่ในเมืองก็ถือว่าไม่แย่แล้ว 

กินข้าวเสร็จ เฉินเยี่ยนก็โดนลากไปถามมากมาย ซินห้าวนั่งมองเงียบๆ เวลานี้เขารู้สึกมีความสุขมาก 

กลับมาถึงบ้านพวกเขา ทั้งสองคนล้างหน้าล้างตาเสร็จก็ลงนอน ซินห้าวอยากจะทำอะไร แต่ก็กลัวทำเฉินเยี่ยนเจ็บ ดังนั้นเลยยับยั้งชั่งใจตัวเองไว้ 

เฉินเยี่ยนรู้สึกเหนื่อย หลายวันนี้ซินห้าวก็ลำบากมาก ดังนั้นทั้งสองคนเลยหลับอย่างรวดเร็ว 

กินข้าวเช้าเสร็จ ซินห้าวไปกับเฉินเยี่ยน บ้านซินฝั่งนี้บอกพวกเขาว่าได้ข่าวแล้วรีบกลับมาบอกพวกเขาด้วย 

“เยี่ยนจื่อ คุณมั่นใจหรือเปล่า? ที่จริงอีกสองปีพวกเราค่อยมีลูกก็ไม่สาย” 

ซินห้าวไม่มั่นใจ ที่บ้านดีใจขนาดนี้ สนใจขนาดนี้ ถ้าสุดท้ายแล้วไม่ใช่ พวกเขาต้องเสียใจแน่ เขากลัวว่าเฉินเยี่ยนจะมองหน้าคนที่บ้านไม่ติด 

“วางใจได้ค่ะ ใช่แน่นอน” 

เฉินเยี่ยนพูดอย่างมั่นใจมาก ที่จริงตอนแรกเธอไม่คิดจะบอกเร็วขนาดนี้ คิดว่าผ่านไปสองเดือนค่อยบอก แต่ตอนนี้พวกเขาต้องการข้ออ้างไปอยู่ในเมือง กลัวว่าคุณปู่คุณย่าพวกเขาจะสงสัย จึงต้องบอกออกไป มีเรื่องนี้เป็นข้ออ้าง ที่บ้านก็จะไม่คิดมากแล้ว แบบนี้พวกเขาจะได้อยู่ในเมืองดูแลซินเหลยได้ 

ตอนกลางวันซินชานต้องทำงาน ถ้าตอนกลางคืนเขาต้องอยู่เฝ้าอีก ร่างกายเขาจะไม่ไหว 

ซุนหม่านเซียงคนเดียวก็ไม่ได้ 

จนสองคนไปที่โรงพยาบาล ซินชานและซุนหม่านเซียงอยู่ทั้งคู่ สภาพทั้งสองคนดูอ่อนล้า 

“ที่บ้านสบายดีกันไหม?” 

ซินชานถามซินห้าว นัยน์ตาเขาเต็มไปด้วยเส้นเลือด เห็นได้ชัดว่าเมื่อวานเขาเฝ้าทั้งคืน 

“ดีมากครับ สุขภาพคุณปู่คุณย่าไม่มีปัญหาอะไร” 

ซินห้าวพยักหน้า 

“วันนี้พ่อแม่อยู่กันทั้งคู่ พวกเราคุยกันเรื่องเฝ้าตอนกลางคืนกันเถอะ ความหมายผมคือผมกับเยื่อนจื่อเฝ้าตอนกลางวัน แม่กับพ่อผลัดกันเฝ้าตอนกลางคืน แน่นอน ตอนกลางคืนผมก็สามารถมาเฝ้าได้ แบบนี้ดีไหมครับ?” 

ซินห้าวบอกแผนของเขา 

“ตอนกลางวันแกกับพ่อแกต้องทำงาน ภรรยาแกยังอายุน้อย ตอนกลางวันก็ไม่ได้ทำงานอะไร ให้เธอพักอยู่บ้านตอนกลางวัน เฝ้าตอนกลางคืนไม่ถึงกับต้องเอาชีวิตเธอเสียหน่อย ทำไมแกสงสารเธอขนาดนี้ ฉันว่าให้ฉันกับภรรยาแกเฝ้าตอนกลางคืนดีกว่า” 

ซุนหม่านเซียงไม่พอใจ คิดว่าลูกชายเอาแต่คิดแทนภรรยาตัวเอง 

“ไม่ได้ เยี่ยนจื่อเฝ้าตอนกลางคืนไม่ได้ อยู่ที่นี่ตอนกลางคืนไม่มีทางได้นอน ถ้าไปกระทบกระแทกอะไรเข้าจะไม่ดี” 

ซินห้าวปฏิเสธ ตอนนี้เฉินเยี่ยนอยู่ในช่วงสำคัญ ถ้าไม่ใช่เรื่องนี้ เขาไม่มีทางให้เฉินเยี่ยนอยู่โรงพยาบาลแน่ เขาจะให้เฉินเยี่ยนพักผ่อน 

“เธอล้ำค่าขนาดนี้ ตั้งแต่เด็กเธอโตมากับดิน มีอะไรที่ไม่เคยทำ แล้วกระทบกระแทกอีก กระทบกระแทกไปจะเป็นอะไร? ฉันกับพ่อแกอายุมากแล้ว ไม่เห็นแกจะสงสารพวกฉันเลย” 

ซุนหม่านเซียงเถียง น้ำเสียงไม่ดี 

“เอาล่ะ ร่างกายก็เป็นเรื่องของพวกเราสองคน เยี่ยนจื่อกับซินห้าวยุ่งกันวิ่งเต้นไปมาก็ไม่ดีเหมือนกัน ถ้าคุณไม่อยาก ตอนกลางคืนผมอยู่ให้ก็ได้ จะโวยวายทำไม” 

ซินชานเหลือบมองซุนหม่านเซียง ภรรยาคนนี้ไม่เข้าใจอะไรเลย 

“พวกเขาวิ่งเต้นไปมาก็สมควรแล้วไม่ใช่หรือ? พวกเขาเป็นพี่น้องกันนะ เวลานี้ต้องการคนไม่ใช่หรือ?” 

ซุนหม่านเซียงเถียงสามี 

“แม่ หยุดโวยวายได้แล้ว พี่ชายผมพูดถูก ตอนกลางคืนให้พี่สะใภ้เฝ้าก็ดูไม่ดี แม่ไม่ต้องพูดแล้ว” 

ซินเหลยก็โน้มน้าวแม่ตัวเอง 

ซุนหม่านเซียงถึงค่อยหยุดพูด 

เฉินเยี่ยนเหลือบมองซินห้าว ทั้งสองคนไม่มีใครพูดเรื่องเฉินเยี่ยนท้อง เพราะตอนนี้ยังไม่แน่ใจ 

“ลุงกับน้าลูกก็ใช่ แม่บอกกับพวกเขา ถ้าไม่มีเรื่องอะไรก็ให้ช่วยมาเฝ้าตอนกลางคืนหน่อย พวกเขาก็ไม่ยอม แล้วยังบอกว่าที่บ้านมีเรื่อง จะมีเรื่องอะไร! ลูกพี่ลูกน้องกับภรรยาก็อะไรไม่รู้ แต่ละคนกลับไปเร็วกว่าใครเลย แล้วยังพูดอะไรบอกว่าแม่เลี้ยงลูกจนเสียนิสัย เสียเงินเยอะขนาดนี้ อย่างนู้นอย่างนี้ ไม่ได้ใช้เงินพวกเขาสักหน่อย พวกเขาจะมายุ่งยากใจอะไรกัน!” 

ซุนหม่านเซียงเริ่มบ่นครอบครัวตัวเอง เมื่อวานคนที่บ้านเธอมาเยี่ยมซินเหลย ตอนแรกเธอดีใจมาก นอกจากบ้านน้องคนที่สองแล้ว ไม่มีใครอยากมาช่วยเลย ปกติเธอไม่ชอบบ้านน้องสองเลย อีกทั้งร่างกายน้าสองของซินเหลยช่วงนี้เป็นโรคบ่อย เธอไม่สามารถให้คนป่วยมาดูแลซินเหลยได้จริงๆ ถ้าเกิดปัญหาอะไร ก็เป็นเพราะเธอเอง 

อีกสองคนที่เวลาปกติคุยกับเธอดี สนิทกัน ปรากฏว่าเกิดเรื่องขึ้น ต้องการพวกเขา แต่ละคนไม่มีใครมาเลย 

แม่เธอยังบ่นเธอด้วย บอกว่าให้เงินพวกนั้นเยอะไป มีเงินก็เอามาให้ที่บ้านบ้าง ไม่ใช่ให้คนอื่นไปหมด พวกนั้นจะฟ้องลูกชาย ถ้าลูกชายติดคุก พวกเขาจะติดแทนไหม? 

นี่เป็นครั้งแรกที่ซุนหม่านเซียงไม่พอใจบ้านตัวเอง 

เฉินเยี่ยนฟังก็เข้าใจแล้ว ที่จริงเธอคิดไว้อยู่แล้ว และไม่ได้คิดจะให้ฝั่งครอบครัวคุณยายมาช่วยเหลือ พวกเขาฝั่งนั้นคนเยอะ ถ้าพวกเขายอมช่วย นั่นเป็นเรื่องที่ดี แต่พวกเขาหวังพึ่งไม่ได้เลย ดังนั้นเฉินเยี่ยนเลยไม่คิดจะอาศัย 

แบบนี้ก็ดี ให้แม่สามีรู้ว่าครอบครัวตัวเองเป็นคนยังไง ต่อจากนี้จะได้ติดต่อน้อยลง หรือไม่เกิดเรื่องที่ตีลูกชายตัวเองเพื่อครอบครัวตัวเองอีกก็ดีแล้ว 

ยังไงก็เป็นครอบครัวของซุนหม่านเซียง ดังนั้นซินชาน ซินห้าว ซินเหลยไม่ได้พูดอะไรต่อ เฉินเยี่ยนก็ไม่โง่ เธอยิ่งไม่พูดต่อแน่นอน 

“แต่ว่าฝั่งคุณยายพวกเธอก็ลำบากใจ ไหนจะหาลูกสะใภ้ ไหนจะแต่งงาน ปีนี้น้าสองของพวกเธอร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง น้าคนโตกับน้าสามของพวกเธอต่างก็ยุ่ง คุณยายก็อายุมากแล้ว ยังต้องมานั่งกังวลใจอีก เฮ้อ รอซินเหลยหายดีแล้ว ช่วยฝั่งนั้นได้ก็ไปช่วยหน่อย ซินห้าว ถ้าแกมีเงิน ก็เอาให้คุณยายบ้าง 

ยังไม่ทันหนึ่งนาทีเลย ซุนหม่านเซียงก็พูดแทนครอบครัวตัวเองอีกแล้ว แล้วยังให้ซินห้าวออกเงินมาอีก 

เฉินเยี่ยนมองบนใส่ซุนหม่านเซียง เธอรู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ 

“แม่ ซินเหลยผ่าตัดครั้งนี้รวมกับอยู่โรงพยาบาลอีกทั้งยังต้องจ่ายค่าชดใช้ให้ฟังนั้นอีก รวมกันแล้วสองหมื่นห้ายังไม่อยู่เลย ผมไม่ใช่ธนาคาร และผมก็ผลิตเงินไม่ได้ เงินพวกนี้ไม่ใช่ว่าผมแค่ขยับปากก็ผลิตออกมาได้แล้ว ผมต้องไปยืม เมื่อวานพวกเรากลับไปยังต้องไปบ้านครอบครัวเยี่ยนจื่อ พวกเขาตกลงจะให้พวกเรายืมเงินห้าพัน ผมยังต้องไปหาเพื่อนยืมกว่าจะได้มา เงินพวกนี้อีกหน่อยผมต้องเอาไปคืน ผมกับเยี่ยนจื่อยังต้องใช้ชีวิตอยู่ ใครจะเอาเงินมาให้พวกเรา!” 

ซินห้าวหน้าตึง แม่แท้ๆ ของตัวเอง เธอไม่เคยคิดถึงตัวเองบ้างเลยหรือไง? ทำไมถึงคิดแต่จะเอาเงินจากตัวเอง!