เปลี่ยนชีวิต พลิกชะตารัก - ตอนที่ 323 คิดได้แล้ว (1)

 

 

 

ฝั่งหวางนิวได้ยินคำพูดเฉินฉือหลิวก็ดวงตาเป็นประกาย ดึงฉือหลิวมาพูด “ฉือหลิว บอกย่ามา เธอบอกว่าในท้องคุณน้าเธอมีน้องชายอยู่หรือ?” 

 

 

เห็นสีหน้าหวางนิวแล้วฟังคำพูดเธออีก เฉินเยี่ยนเข้าใจ หวางนิวอยากจะให้ลูกในท้องเธอเป็นผู้ชาย 

 

 

ที่นี่มีความเชื่ออยู่ บอกว่าดวงตาของเด็กนั้นมีความสามารถพิเศษ สามารถเห็นสิ่งของที่ไม่สะอาด และมองทะลุท้องของหญิงตั้งครรภ์ได้ เธอบอกว่าในท้องคุณเป็นเด็กผู้ชายหรือเด็กผู้หญิงนั้น แปดเก้าสิบเปอร์เซ็นต์มักจะแม่น 

 

 

มีหลายคนถึงกับถือเรื่องนี้ ถ้ามีเด็กบอกว่าในท้องผู้หญิงที่ตั้งท้องเป็นน้องสาว คือลูกผู้หญิง บางบ้านถึงกับชักสีหน้าใส่เด็กคนนี้เลย 

 

 

ที่หนักกว่านั้นคือเพราะเรื่องนี้เลยปฏิบัติกับลูกสะใภ้ไม่ดีไปเลย 

 

 

แต่ก็ยังมีหลายคนที่ให้เด็กดู แล้วก็เชื่อ 

 

 

เฉินเยี่ยนรู้ว่านี่คือความเชื่อ แต่เธอเข้าใจความหมายของหวางนิว 

 

 

ตัวเองแต่งงานเข้าบ้านซินมาห้าปียังไม่ท้อง หวางนิวกังวลใจมาตลอด ทุกครั้งที่เจอเธอจะถาม ถึงไม่ถาม ก็จะมองท้องเธอไม่พูดออกมา เธอกังวลแทนตัวเอง กลัวว่าอีกหน่อยตัวเองจะโดนไล่ออกจากบ้านซิน 

 

 

ตอนนี้ตัวเองท้องแล้ว แน่นอนหวางนิวย่อมหวังจะให้ตัวเองท้องลูกชาย แบบนี้เธอก็คิดว่าตัวเองจะมีสถานะที่มั่นคงในบ้านซิน ไม่ต้องกลัวอะไรแล้ว 

 

 

ดังนั้นหลังจากที่ฟังคำพูดฉือหลิว หวางนิวถึงได้ถามอีกรอบ เพื่อให้แน่ใจว่าเธอท้องลูกผู้ชาย 

 

 

“ใช่แล้ว ในท้องคุณน้าเป็นเด็กผู้ชาย หนูจะปฏิบัติกับน้องชายเหมือนเสี่ยวเฟย คุณน้า หนูจะดูแลน้องชายอย่างดี” 

 

 

ฉือหลิวไม่เข้าใจที่คุณย่าถามหมายถึงอะไร แต่พูดเสียงกังวาน แสดงความเฉลียวฉลาดมาก 

 

 

“ดี ดี” 

 

 

หวางนิวพยักหน้าติดต่อกันอย่างดีใจ หลัวเหมยก็ขำขึ้นมา เธอก็หวังในใจว่าเฉินเยี่ยนจะท้องลูกผู้ชาย 

 

 

“ไม่เป็นไร ผู้ชายผู้หญิงหนูก็จะเลี้ยงเหมือนกัน” 

 

 

เฉินเยี่ยนยิ้ม ไม่ได้ใส่ใจอะไร 

 

 

“อย่าพูดเหลวไหล ลูกไม่สนใจ แต่บ้านซินเขาสนใจนะ ซินห้าวเป็นหลานชานคนโต ลูกเป็นหลานสะใภ้คนแรกของรุ่นนี้ ทุกคนต่างก็หวังจะให้ลูกคลอดลูกชายนะ ถ้าคลอดลูกผู้หญิงออกมา พวกเขาต้องผิดหวังแน่นอน แต่ลูกมีลูกได้ก็ดีแล้ว ถ้าไม่ได้จริงๆ ก็ค่อยมีใหม่ ยังไงก็เลี้ยงไหว อีกหน่อยอย่าไปไหนแล้วนะ พักผ่อนอยู่บ้านดีๆ ถ้าคิดถึงพวกเรา เดี๋ยวพวกเราไปเยี่ยมลูกเอง ไม่อย่างนั้นถ้าลูกในท้องเป็นอะไรขึ้นมา พวกเราจะรู้สึกผิดต่อบ้านซินอีก” 

 

 

หวางนิวจ้องเฉินเยี่ยนสายตาฝากฝังเฉินเยี่ยน 

 

 

“รู้แล้วค่ะ” 

 

 

ไปหรือไม่ไปเป็นเรื่องของเธอ แต่เธอจะไม่เถียงกับหวางนิว 

 

 

“ครั้งนี้คอยดูสิว่าแม่สามีลูกคนนั้นจะยังพูดอะไรอีก วันๆ พูดแต่ว่าลูกท้องไม่ได้ ดูว่าอีกหน่อยเธอยังมีหน้ามาพูดอะไรไหม! แม่จะบอกว่าลูกคลอดแล้วไม่ต้องไปในเมือง แม่ไม่เชื่อว่าเธอจะไม่เสียดายหลาน เธอไม่ชอบมาที่หมู่บ้านไม่ใช่หรือ? อยากเจอหลานก็ต้องกลับมาที่หมู่บ้าน ไม่กลับก็ไม่ได้เห็นหน้าหลาน แม่จะดูว่าเธอจะกลับหรือไม่กลับมา” 

 

 

หวางนิวพูดอย่างแค้นเคือง ในที่สุดครั้งนี้เธอก็ได้ระบายแล้ว ในที่สุดก็สามารถเงยหน้าขึ้นมาได้แล้ว 

 

 

เฉินเยี่ยนและหลัวเหมยต่างหัวเราะ ไม่ได้พูดอะไร 

 

 

“ตอนนี้ลูกท้องแล้ว ถือว่าแม่วางใจได้แล้ว ถ้าเสี่ยวเวยกลับมาได้ อีกหน่อยหาสามีให้ ใช้ชีวิตดีๆ ไป และมีลูก จะดีแค่ไหนนะ” 

 

 

หวางนิวถอนหายใจอีกแล้ว 

 

 

มือเฉินเยี่ยนที่กำลังยกถ้วยชาอยู่หยุดชะงัก เธอไม่ได้เล่าเรื่องเฉินเวยให้ที่บ้านฟังเลย เธอไม่อยากให้คนที่บ้านเป็นกังวล 

 

 

แต่คดีของซินเหลยตรวจสำนวนและตัดสิน ตำรวจต้องเข้ามาเกี่ยวข้องกับบ้านเฉินแน่ ถึงตอนนั้นที่บ้านก็ต้องรู้อยู่ดี 

 

 

“แม่คะ” 

 

 

เฉินเยี่ยนเรียกขึ้นมา 

 

 

“ทำไมหรือ? มีตรงไหนไม่สบายหรือเปล่า?” 

 

 

หวางนิวรีบถามอย่างเป็นห่วง 

 

 

“ไม่เป็นไรค่ะ” 

 

 

เฉินเยี่ยนกลืนคำพูดลงไปอีก 

 

 

“ทำแม่ตกใจหมด คิดว่าลูกเป็นอะไรไป ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว” 

 

 

หวางนิวเห็นลูกสาวไม่เป็นอะไรก็วางใจ 

 

 

“แม่ หนูอยากพูดเรื่องเสี่ยวเวย” 

 

 

ในที่สุดเฉินเยี่ยนก็ตัดสินใจพูด ยังไงไม่ช้าก็เร็วที่บ้านต้องรู้อยู่ดี 

 

 

“เสี่ยวเวยทำไมหรือ? ลูกไปหาเสี่ยวเวยมาหรือ? เธอสบายดีไหม? ขาดเหลืออะไรหรือเปล่า?” 

 

 

หวางนิวได้ยินเฉินเยี่ยนพูดแบบนี้ ก็รีบวางมือลงแล้วเดินมาข้างหน้าเฉินเยี่ยน สีหน้าดูกระตือรือร้น 

 

 

“แม่นั่งก่อน ค่อยๆ ฟังหนูพูด” 

 

 

เฉินเยี่ยนส่งสัญญาณให้หลัวเหมยไปดูเด็กสองคน หลัวเหมยพยักหน้า 

 

 

“ก่อนหน้านี้หนูไปในเมืองแล้วเจอเฉินเวย เธอออกมาแล้ว…” 

 

 

เฉินเยี่ยนเพิ่งเล่าตอนแรกก็โดนหวางนิวพูดแทรก “ออกมาแล้ว? ไม่ใช่ว่าติดสิบปีหรือ? ออกมาได้ยังไง! ออกมาแล้วทำไมเธอไม่กลับมา? ลูกคนนี้นี่ ลูกเจอเสี่ยวเวยแล้ว แล้วทำไมไม่บอกพวกเรา” 

 

 

หวางนิวตำหนิเฉินเยี่ยนเล็กน้อย เธอรู้ว่าเฉินเยี่ยนไม่ชอบเฉินเวย แต่เฉินเวยก็เป็นลูกสาวเธอ 

 

 

“แม่ แม่ฟังหนูพูดให้จบก่อน” 

 

 

เฉินเยี่ยนดึงหวางนิวที่ลุกขึ้นยืน หวางนิวรู้ว่าเฉินเยี่ยนท้องอยู่ เลยไม่กล้าออกท่าทางมาก ได้แต่นั่งลง แต่สายตาที่ร้อนรนนั้นไม่ได้โกหก 

 

 

“ที่หนูเจอเฉินเวยนั้นคือบังเอิญเจอ หนูถามว่าเธอออกมาได้ยังไง ถามว่าทำไมไม่กลับไป เธอบอกไม่ให้หนูยุ่ง หนูไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น หนูให้ซินห้าวไปช่วยสืบ แต่ยังไม่ทันสืบชัดเจนเลย หนูก็โดนแม่สามีเรียกไป ที่นั่นหนูเจอเฉินเวย เธอคบกับซินเหลยอยู่” 

 

 

เฉินเยี่ยนพูดมาถึงตรงนี้ก็หยุด หวางนิวเบิ่งตาโต หลัวเหมยก็มองมาอย่างไม่อยากเชื่อ เฉินเวยคบกับซินเหลยหรือ? เป็นไปไม่ได้หรอก? ซุนหม่านเซียงเป็นคนยังไงพวกเธอรู้ดี เธอไม่มีทางให้เฉินเวยเป็นลูกสะใภ้เธอแน่ 

 

 

“เธอไปคบกับซินเหลยได้ยังไง? แม่สามีลูกนั่นโหดขนาดนั้น เธอยอมเสี่ยวเวยหรือ? อีกอย่างแม่ได้ยินมาว่าซินเหลยนั่นก็ไม่ใช่คนดีอะไรไม่ใช่หรือ? ทำไมถึงยอมให้เสี่ยวเวยคบกับเขานะ ไม่ได้ละ แม่ต้องไปพูดกับเสี่ยวเวย” 

 

 

หวางนิวเต็มไปด้วยคำถาม และเต็มไปด้วยความร้อนใจ ถ้าเฉินเยี่ยนไม่ได้บอกว่าเฉินเวยอยู่ในเมือง เกรงว่าตอนนี้เธอคงจะวิ่งออกไปหาเฉินเวยแล้ว 

 

 

“แม่ อย่าเพิ่งใจร้อน เฉินเวยกับซินเหลยฝั่งนั้นแม่สามีหนูไม่มีทางยอมอยู่แล้ว เธอไม่ยอมให้เฉินเวยกับซินเหลยคบกัน แต่ซินเหลยไม่ฟังเธอ พาเฉินเวยหนีไป เธอกับซินเหลยอยู่ด้วยกัน หนูก็ไม่รู้จะกลับมาบอกยังไง คิดว่าจะสืบให้แน่ชัดก่อนว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ทำไมถึงไม่กลับบ้านแล้วค่อยมาบอก” 

 

 

คำพูดเฉินเยี่ยนนั้นกึ่งจริงกึ่งโกหก 

 

 

“แล้วลูกสืบชัดเจนหรือยัง?” 

 

 

หวางนิวกุมมือเฉินเยี่ยน 

 

 

“สืบชัดแล้วค่ะ เธออยู่ในนั้นรู้จักกับหัวหน้าของผู้คุม เธอกับหัวหน้าคนนั้นอยู่ด้วยกัน คบกันมาได้สองปีแล้ว ต่อมาคนนั้นช่วยเธอทำเรื่องว่าเธอเป็นโรคระบาดหนัก บอกว่าเธอป่วย ทำเรื่องให้เธอออกมา เธอไม่อยากกลับมาที่บ้าน เธอกลัวคนอื่นจะรู้เรื่องที่เธอไม่ได้ป่วย แล้วเธอก็คิดว่าตอนนั้นที่เธอต้องติดคุกเป็นเพราะพวกเรา เธอบอกกับหนูว่า เธอเกลียดครอบครัวเรา เธอจะไม่มีวันกลับมาที่บ้านอีกแล้ว และเธอก็จะทำไม่รู้จักกับบ้านพวกเราด้วย” 

 

 

เฉินเยี่ยนไม่พูดคำพูดดีๆ ของเฉินเวยอยู่แล้ว และจะไม่ปิดบังเพื่อเฉินเวย 

 

 

“อยู่กับผู้คุมหรือ? แล้วคนนั้นเป็นยังไง? เขาจะแต่งงานกับเฉินเวยไหม? ยังมีอีก เด็กคนนี้ ทำไมเธอถึงเกลียดพวกเรา? จริงๆ เลย ไม่ได้ แม่ต้องไปหาเธอ แม่ต้องไปพาเธอกลับมา มีอะไรก็พูดกันให้ชัดเจน ให้เธอไปอยู่ข้างนอกแบบนี้ไม่ได้ ตัวคนเดียวจะอยู่ยังไง เธอจะจิตใจโหดร้ายทำไม่รู้จักพวกเราได้ยังไง” 

 

 

หวางนิวมีความหุนหันพลันแล่น แทบอยากจะออกไปตอนนี้เลย 

 

 

“แม่ ผู้ชายคนที่ช่วยเฉินเวยมีภรรยา มีลูกอยู่แล้ว เฉินเวยไม่คิดจะแต่งงานกับเขา เธอแค่หลอกใช้เขา อยากจะออกมา ไม่อยากลำบากอยู่ในนั้น เธอถึงได้อยู่กับเขา คนนั้นก็เห็นว่าเฉินเวยสวย ถึงอยู่กับเฉินเวยเหมือนกัน เขาไม่คิดจะแต่งงานกับเฉินเวย ไม่อย่างนั้นทำไมเฉินเวยออกมาถึงไปหาซินเหลยล่ะ?” 

 

 

เฉินเยี่ยนก็เข้าใจความร้อนใจของหวางนิว ดังนั้นตอนนั้นเธอถึงไม่พูด ไม่อย่างนั้นหวางนิวต้องโวยวายจะไปหาเฉินเวยแน่นอน ที่บ้านก็จะวุ่นวายแน่นอน 

 

 

“เธอ ทำไมเธอถึงได้… แต่เธอไปหาซินเหลย ก็ไม่ใช่เรื่อง” 

 

 

หวางนิวนั่งลงอย่างซึมเศร้า ทำไมลูกสาวถึงได้ทำเรื่องแบบนั้น ทำไมถึงได้ไปคบกับผู้ชายที่มีภรรยาแล้ว พูดออกไปคนอื่นก็ต้องว่าเธอ แต่คิดถึงเรื่องพวกนั้นที่เมื่อก่อนลูกสาวทำ ก็อดไม่ได้ที่เธอจะไม่เชื่อ 

 

 

ทำไมหลายปีผ่านมาแล้ว เฉินเวยยังไม่เปลี่ยนตัวเองอีก? 

 

 

หลัวเหมยก็แอบถอนหายใจ เฉินเยี่ยนกับเฉินเวยเป็นพี่น้องกัน แต่ทำไมถึงได้ต่างกันมากขนาดนี้นะ 

 

 

“ไม่ได้ แม่ต้องไปหาแม่สามีลูก ถึงแม้เฉินเวยเธอจะไม่ดียังไง แต่คบกับซินเหลยแบบนี้ก็ไม่ใช่เรื่อง อีกอย่าง แม่ก็ไม่อยากให้เสี่ยวเวยมาคบกับซินเหลยเฉยๆ แบบนี้ เธอต้องอธิบายให้แม่ฟัง”