เปลี่ยนชีวิต พลิกชะตารัก - ตอนที่ 324 คิดได้แล้ว (2)

หวางนิวลุกขึ้นยืนอีกครั้ง สีหน้าเต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยว ไม่ว่าจะพูดยังไง เฉินเวยก็เป็นลูกสาวเธอ เธอต้องออกหน้าแทนเฉินเวย 

“แม่ หนูยังเล่าไม่จบ อย่าเพิ่งใจร้อน ตอนนี้ไปหาแม่สามีหนู เธอต้องตบตีกับแม่แน่นอน ตอนนี้เธอเกลียดเฉินเวยอยู่” 

เฉินเยี่ยนดึงหวางนิวไว้ 

หวางนิวมองเฉินเยี่ยนไม่เข้าใจ ถึงแม้ซุนหม่านเซียงจะไม่พอใจ แต่ก็ไม่ควรตบตีเธอนะ 

“หนูให้ซินห้าวไปสืบมาเสร็จ ยังไม่ทันได้รอคุยกันเลย ก่อนหน้านี้ก็มีคนโทรมาที่โรงงาน จากนั้นหนูให้พี่เถี่ยจู้ไปส่งหนูเข้าเมือง พวกแม่ก็รู้ใช่ไหม?” 

เฉินเยี่ยนถามสองคน หวางนิวและหลัวเหมยพยักหน้า พวกเธอรู้เรื่องครั้งนั้น เฉินจงกลับมาเล่า 

“ครั้งนั้นซินเหลยเป็นคนเรียกหนูไป บอกว่าเห็นเฉินเวยเรียกซินห้าวมา หลังหนูไปก็พบว่าเฉินเวยเรียกซินห้าวไปหาจริงๆ พูดว่าหนูกับอวี๋เหวยหมินเป็นยังไง บอกว่าเธอชอบซินห้าวไม่ได้ชอบซินเหลย เธออยากจะอยู่กับซินห้าวอะไรพวกนี้ หนูโกรธมาก เลยลากซินห้าวกลับไป” 

เฉินเยี่ยนไม่ได้เล่าเรื่องชาติที่แล้ว เรื่องนี้ให้คนรู้น้อยหน่อยดีกว่า 

“เธอไปเรียกซินห้าวได้ยังไง ทำไมเธอยังทำแบบนี้ ลูกสาวคนนี้ รอกลับมาก่อนแม่จะด่าให้เสียคนเลย” 

หวางนิวรู้สึกไม่ได้ดั่งใจเลย ซินห้าวเป็นถึงพี่เขยเธอ ลูกสาวคนเล็กไม่รู้จักเปลี่ยนนิสัยตัวเองเลยหรือไง! 

“แม่ หลังพวกเรากลับไป หนูกับซินห้าวก็ไปหาแม่สามี กำลังจะเล่าเรื่องเฉินเวย แต่ตำรวจก็โทรมาหาพวกเรา พวกเราไปโรงพยาบาล ถึงรู้ว่าซินเหลยบาดเจ็บ” 

เฉินเยี่ยนเล่าเรื่องให้หวางนิวฟังอย่างช้าๆ 

“อะไรนะ? ซินเหลยบาดเจ็บ เขาเป็นถึงแก้วตาดวงใจของแม่สามีลูก ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” 

หวางนิวถามอย่างเป็นห่วง 

“ตอนที่พวกเราไปถึงซินเหลยบาดเจ็บสาหัส เกือบจะไม่รอดชีวิตแล้ว ต่อมาถึงรู้ว่าเรื่องทะเลาะกันนั้นเฉินเวยเป็นต้นเหตุ เธอไม่ได้ชอบซินเหลยจริงๆ เธอแค้นที่ซินห้าวไม่สนใจเธอ แค้นครอบครัวพวกเรา ดังนั้นเธอเลยแก้แค้น เธอก่อเรื่องทะเลาะ จากนั้นคนที่ทะเลาะหยิบมีดแทงซินเหลย แล้วเธอให้ซินเหลยแทงคนนั้น จากนั้นซินเหลยได้รับบาดเจ็บจนเกือบตาย คนที่เฉินเวยเรียกให้ซินเหลยแทงนั้นตายแล้ว” 

เฉินเยี่ยนไม่พูดเข้าข้างเฉินเวย เธอต้องการให้คนบ้านเฉินผิดหวังในตัวเฉินเวย 

“อะไรนะ! ตายแล้ว? สวรรค์ นี่ เรื่องนี้เสี่ยวเวยเป็นคนทำทั้งหมดหรือ?” 

หวางนิวอึ้งไป สายตาไม่อยากเชื่อ ริมฝีปากสั่นขึ้นมา มือก็สั่นไม่หยุด เธอเชื่อว่าลูกสาวคนโตไม่โกหกเธอ แต่เธอยอมรับเรื่องแบบนี้ไม่ได้ 

“ใช่ค่ะ ก่อนหน้านี้พวกเราอยู่ในเมืองมาตลอด ก็เพราะต้องดูแลซินเหลย ซินเหลยก็เกือบตาย ตอนนี้ยังนอนอยู่ที่โรงพยาบาลอยู่เลย ถึงแม้ว่าจะหายดีแล้ว ยังอาจจะต้องติดคุก แม่สามีหนูเกลียดเฉินเวยเข้าไส้ ถ้าแม่ไปหาเธอ เธอต้องตบตีกับแม่แน่ๆ แล้วฝั่งนั้นก็มีคนตาย โวยวายใหญ่โต ต้องการให้พวกเราชดใช้ให้ห้าหมื่น สุดท้ายเจรจากันได้ถึงยอมรับที่สองหมื่น เฉินเวยออกมาก็ก่อเรื่องได้ขนาดนี้ เกือบทำคนตายสองคน” 

เฉินเยี่ยนพูดมาถึงตรงนี้ก็เห็นหวางนิวนั่งนิ่งเหมือนไม่มีจิตวิญญาณอยู่บนเก้าอี้เหมือนว่าเรี่ยวแรงทั้งตัวโดนสูบออกไปหมด เธอเลยพูดขึ้นมาอีก “แม่ เมื่อก่อนหนูไม่เข้าใจ แต่ตอนนี้หนูท้องแล้ว หนูรู้ว่าแม่รักเฉินเวย เพราะเป็นเลือดเนื้อที่คลอดออกมาจากตัวแม่ ที่ตอนนั้นทำไมหนูไม่พูด? ก็เพราะว่ากลัวแม่รับเฉินเวยกลับมา พวกเราอาจจะไม่เป็นไร แต่ใครจะรับประกันได้ว่าเฉินเวยไม่แค้นพวกเรา ไม่ทำเรื่องโง่? ถ้าเธอยังวางยาอีกล่ะ? ที่บ้านมีฉือหลิวกับเสี่ยวเฟย พวกเขาเป็นเด็ก หนูไม่กล้าให้พวกเขาอยู่ท่ามกลางอันตราย และหนูก็ไม่สามารถให้คนที่บ้านอยู่อย่างอกสั่นขวัญแขวนได้ ถ้าเฉินเวยทำขึ้นมาจริงๆ ผลที่ตามมาใครจะรับผิดชอบไหว? นั่นคือเสียใจทั้งชีวิตเลยนะคะ” 

เฉินเยี่ยนอดทำให้หวางนิวเสียใจไม่ได้ แต่ไม่พูดคำพูดพวกนี้ก็ไม่ได้ ต่อจากนี้เธอไม่สามารถให้เฉินเวยเข้ามาบ้านเฉินได้แล้ว 

หลัวเหมยก็พยักหน้าให้เฉินเยี่ยนอย่างขอบคุณ เธอไม่ต้อนรับเฉินเวยกลับมา แต่ถ้าแม่สามียืนยัน เธอก็พูดอะไรไม่ได้ เหมือนที่เฉินเยี่ยนว่า กลัวว่าอีกหน่อยคนบ้านเฉินต้องอยู่กันอย่างหวาดกลัว ตอนนี้เฉินเวยไม่ต้องกลับมาแล้ว ดีจริงๆ เธอขอบคุณเฉินเยี่ยนจริงๆ ที่ตอนแรกไม่ได้พูด 

หวางนิวมองเฉินเยี่ยน แล้วมองเฉินฉือหลิวและเฉินเฟยที่อยู่ในอ้อมกอดของหลัวเหมย น้ำตาเธอไหลลงมา แต่กลับพูดอะไรไม่ออก 

เธอจะพูดอะไรได้? จะรับเฉินเวยกลับมาให้ได้? ถ้าเฉินเวยจิตใจโหดเ**้ยมจริง งั้นถ้าหลานชายและหลานสาวเธอเกิดเรื่องขึ้นมา ให้เธอตายเธอยังไม่ให้อภัยตัวเองเลย 

แต่เฉินเวยเป็นลูกสาวเธอ ลูกสาวแท้ๆ เลยนะ 

“แม่ แม่คิดเสียว่าเฉินเวยออกเรือนไปแล้วก็แล้วกัน เธออยู่ในนั้นยังสามารถคบกับคนอื่นได้ ให้คนนั้นปล่อยเธอออกมาได้ เห็นความสามารถของเธอแล้ว หนูไม่ได้บอกว่าไม่ให้แม่คิดถึงเธอ แต่ดูที่บ้าน แม่ลองคิดถึงคนที่บ้านดู ยังไงก็ไม่สามารถให้เธอคนเดียว มาทำให้ทุกคนอยู่กันอย่างไม่มีความสุขได้นะ? ตอนนี้เธอก่อเรื่องใหญ่ขนาดนี้ เธอจะกลับมาก็ไม่ได้แล้ว” 

เฉินเยี่ยนรู้สึกเสียใจ แต่เธอจำเป็นต้องทำอย่างนี้ 

“แม่ ฉือหลิวและเสี่ยวเฟยยังเด็ก พวกเขาไม่รู้เรื่องอะไรเลย” 

หลัวเหมยก็พูดขึ้นมา เธอไม่อยากบีบบังคับแม่สามี แต่เธอจำเป็นต้องคิดถึงลูก 

หวางนิวหลับตาลง ปิดบังความเจ็บปวดข้างใน 

“แม่รู้ แม่รู้แล้ว แม่เข้าใจความหมายของพวกเธอ แต่เสี่ยวเวยเป็นเลือดเนื้อที่ออกมาจากแม่ แม่จะไม่คิดถึงได้ยังไง! หลายคืนที่แม่ร้องไห้จนตื่น พ่อลูกเขาก็รู้ว่าแม่เสียใจมากแค่ไหน แต่ แต่แม่คิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าเสี่ยวเวยจะทำแบบนี้ ทำไมเธอถึงกลายเป็นหายนะไปได้นะ ทำไมเธอถึงทำร้ายคนได้” 

หวางนิวร้องไห้ออกมา แล้วพูดอีก “ช่างเถอะ ถึงเวลานี้แม่ก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว เธอทำเรื่องแบบนี้ แม่จะทำอะไรได้ แม่ก็ไม่สามารถแทนที่เธอเลย ถือว่าเธอออกเรือนไปแล้วกัน ถือว่าแม่ไม่ได้คลอดลูกสาวคนนี้ออกมา แม่ไม่สามารถให้ฉือหลิวและเสี่ยวเฟยอยู่ในความกลัวทุกวันได้เพื่อเธอ เธอไม่อยู่ที่บ้านก็มีความสุขดี ถ้าเธอกลับมา แล้วอยู่กันอย่างไม่มีความสุข พวกเธอก็จะโทษแม่ แม่ไม่ไปหาเธอแล้ว ถือว่าแม่เธอตายไปแล้วก็แล้วกัน” 

สีหน้าหวางนิวโศกเศร้ามาก ในใจเฉินเยี่ยนก็เจ็บปวด แต่เธอรู้ ผ่านครั้งนี้ไปแล้ว หวางนิวจะค่อยๆ ทำใจ ถึงแม้หลังจากนี้ เฉินเวยจะไม่เข้ามาในบ้านนี้อีกก็ตาม ความเสียใจของหวางนิวจะค่อยๆ ทุเลาลงตามกาลเวลา ขอแค่เฉินเวยหลุดพ้นไปจากบ้านนี้ก็ดี