เปลี่ยนชีวิต พลิกชะตารัก - ตอนที่ 335 ปล่อยวาง (1)

“ไปซื้ออาหารกระป๋องให้หลานชายคนโตแล้วนะ” 

เฉินจงอุ้มเฉินเฟยขึ้นมาวางไว้บนคอ เฉินเฟยหัวเราะขำ 

“ตอนนี้อยากกินอะไรก็มีหมด ตอนที่แม่เด็กๆ อย่าพูดถึงอาหารกระป๋องเลย ได้กินเส้นก๋วยเตี๋ยวแป้งขาวก็ดีใจจนหลงทิศแล้ว เทียบไม่ได้เลย” 

หวางนิวทอดถอนใจ 

หลัวเหมยพยักหน้า เธอก็คิดว่าชีวิตตอนนี้ช่างสุขสบาย เธอโชคดีจริงๆ ที่ตอนนั้นเธอใจกล้าหนีออกมา ตัดสินใจทำเรื่องแบบนั้น ไม่อย่างนั้นตอนนี้ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไง 

คนในหมู่บ้านต่างบอกว่าเธอโชคดีที่ได้แต่งงานกับเฉินกุ้ย เธอรู้ คนไม่น้อยในหมู่บ้านต่างเสียดายที่ไม่ให้ลูกสาวตัวเองแต่งกับเฉินกุ้ย แล้วยังมีช่างเหลียนคนนั้น ได้ข่าวว่าครอบครัวช่างเสียดายกันมาก แต่ไม่รู้ว่าช่างเหลียนนั้นไปไหนแล้ว ไม่ได้กลับมาเลย 

ตัวเองจะคิดเรื่องพวกนี้ทำไม? ขอแค่รู้สึกพอเพียง เธอเชื่อว่ายังมีชีวิตที่ดีรออยู่ข้างหน้า 

หลัวเหมยมองฉือหลิวที่นั่งอยู่ข้างเฉินเยี่ยนกำลังฟังเฉินเยี่ยนเล่าเรื่องอยู่ก็ยิ้มออกมา 

วันรุ่งขึ้นเฉินเยี่ยนไปโรงงานกระดาษอีกรอบ พรุ่งนี้ซินห้าวน่าจะกลับมาแล้ว ช่วงนี้เธออาจจะไม่ได้มาโรงงานกระดาษแล้ว เห็นที่โรงงานทุกอย่างเป็นปกติ สี่คนนั้นที่ไปไม่ได้มีผลกระทบมาก คนที่รับสมัครก็มาครบแล้ว คนที่เชี่ยวชาญกำลังสอนงานอยู่ ทำงานอย่างตั้งใจมาก 

คุณยายทั้งสองคนก็ไม่เลวเลย ทำงานอย่างสงบสุข ปกติพวกเธอจะนั่งเก็บกระดาษ นั่งสักพักแล้วก็จะลุกขึ้นมาทำงาน พวกเธอไม่ต้องแบกกระดาษแล้ว ถือว่าพวกเธอเบาแรงลง 

ดูแล้วทุกอย่างไปในทิศทางที่ดี เฉินเยี่ยนก็สบายใจ 

ระหว่างทางกลับเฉินเยี่ยนเดินช้าๆ โรงงานกระดาษห่างจากบ้านเฉินไม่ไกล แค่หนึ่งกิโลเมตร เฉินเยี่ยนเลยไม่ได้ให้คนมาส่งเธอ เธอเดินไปกลับถือว่าเป็นการเดินเล่น 

คิดไม่ถึงว่าวันนี้เธอจะบังเอิญเจอคนที่ไม่คิดว่าจะบังเอิญเจอ – อวี๋เหวยหมิน 

พูดขึ้นมาเฉินเยี่ยนไม่ได้เจออวี๋เหวยหมินนานมากแล้ว 

ถึงแม้อวี๋เหวยหมินกับเฉินเยี่ยนจะอยู่หมู่บ้านเดียวกัน แต่เฉินเยี่ยนอยู่ฝั่งตะวันออก อวี๋เหวยหมินอยู่ฝั่งตะวันตก เวลาปกตินอกจากโรงงานกระดาษแล้ว เฉินเยี่ยนไม่ได้ออกจากบ้านเลย ดังนั้นเลยไม่ได้เจออวี๋เวยหมิน 

พูดตามจริง ถ้าวันนี้เขาไม่ได้ปรากฏตรงหน้าเฉินเยี่ยน เฉินเยี่ยนจะลืมเขาสนิทแล้ว 

มองดูผมอวี๋เหวยหมินที่ยุ่งเหยิง มองดูผิวเขาที่อมเหลือง มองดูรอยตีนกาที่หางตาเขา แล้วมองดูผ้าหยาบที่เขาสวมอยู่บนตัวและรองเท้าผ้าสีดำคู่นั้น เฉินเยี่ยนรู้สึกเวทนามาก 

นี่คืออวี๋เหวยหมินหรือ? 

นี่คืออวี๋เหวยหมินที่ดูมีความมั่นใจคนนั้นหรือ? 

ทันใดนั้นเธอนึกถึงทุกอย่างจากชาติที่แล้ว 

อวี๋เหวยหมินก็มองเฉินเยี่ยน เขาก็ไม่ได้เจอเฉินเยี่ยนนานแล้ว เขารู้ว่าช่วงนี้เฉินเยี่ยนอยู่ที่บ้านเฉิน ตอนแรกเขาคิดว่าซินห้าวกับเฉินเยี่ยนสองคนมีปัญหากัน เขายังแอบดีใจ เตรียมจะไปหาเฉินเยี่ยน ดูว่าทั้งสองคนสามารถกลับมาคืนดีกันได้ไหม 

ยังไงตอนนี้เฉินเวยก็ออกมาไม่ได้แล้ว ไม่มีคนขัดขวางเขากับเฉินเยี่ยนแล้ว เขาและเฉินเยี่ยนจะได้กลับมาคืนดีกัน 

ตอนนี้คิดถึงเรื่องพวกนี้เขาลืมไปเลยว่าเขายังมีภรรยาอยู่ ถึงแม้เขากับภรรยามีความสัมพันธ์ที่ไม่ดีมาก 

แต่พอสืบมาก็ได้ข่าวว่าเฉินเยี่ยนท้องแล้ว สามีของเฉินเยี่ยนไปทางใต้ ดังนั้นเธอเลยกลับมาอยู่ที่บ้านแม่หลายวัน 

แผนล่มสลาย อวี๋เหวยหมินผิดหวังมาก 

เขาไม่รู้ว่าทำไมชีวิตเขาถึงกลายมาเป็นแบบนี้? เห็นอยู่ว่าชาติที่แล้วเขากับเฉินเยี่ยนดีกันมาก เฉินเยี่ยนเป็นภรรยาที่อ่อนโยนและเพียบพร้อม ปฏิบัติกับเขาดีกว่าตัวเธอเองอีก ทำไมตอนหลังถึงได้เปลี่ยนไปนะ? 

เพราะเฉินเวยทำลายความสัมพันธ์ของพวกเขา ถ้าตัวเองไม่คบกับเฉินเวยก็คงจะดี 

น่าเสียดายโลกนี้ไม่มียาแก้เสียใจให้กิน 

วันนี้อวี๋เหวยหมินตั้งใจมารอเฉินเยี่ยนที่ถนนเส้นนี้ ส่วนทำไมเขาถึงมารอเฉินเยี่ยนนั้น เพราะเขามีเรื่องอยากจะคุยกับเฉินเยี่ยน 

เห็นท้องเฉินเยี่ยน สายตาอวี๋เหวยหมินสับสน 

ถ้าหากเขากับเฉินเยี่ยนไม่ได้ทะเลาะกัน ไม่ได้มาเกิดใหม่ ตอนนี้ลูกในท้องของเฉินเยี่ยนก็คงจะเป็นลูกของเขา ครอบครัวพวกเขาสามคนจะต้องมีความสุขแน่นอน 

น่าเสียดายโลกนี้ไม่มีคำว่าถ้าหาก 

สวรรค์ช่างเอ็นดูเฉินเยี่ยนมากจริงๆ เฉินเยี่ยนผิวขาวละเอียด ถึงแม้จะอ้วนขึ้นมาหน่อย แต่ยิ่งทำให้ใบหน้าอิ่มเอิบ มีน้ำมีนวล ไม่มีรอยตีนกาเลยสัดนิด 

ใบหน้าแววตาเฉินเยี่ยนเต็มไปด้วยความสุข พิสูจน์ว่าเธอมีชีวิตที่ดีมาก 

เธอมีชีวิตที่ดีมากจริงๆ อวี๋เหวยหมินไม่อยากยอมรับ แต่ไม่ยอมรับไม่ได้ เฉินเยี่ยนมีชีวิตที่ดีกว่าตอนอยู่กับตัวเองอีก 

ที่แท้ตัวเองผิดไปแล้วจริงๆ 

หลังสูญเสียไปถึงค่อยรู้ตัวว่าผิด ถึงค่อยรู้จักคุณค่า แต่ก็สายไปแล้ว เธอไม่ใช่ของตัวเองอีกแล้ว 

เฉินเยี่ยนมองอวี๋เหวยหมิน เขาก็มองตัวเองเหมือนกัน ไม่พูดอะไรสักคำ 

นี่อวี๋เหวยหมินหมายความว่ายังไง? 

“เยี่ยนจื่อ” 

ตอนที่เฉินเยี่ยนกำลังจะไป จู่ๆ อวี๋เหวยหมินก็พูดขึ้นมา เสียงเขาแหบแห้งเล็กน้อย 

เฉินเยี่ยนหยุดเดิน 

“ผมอยากจะหย่า” 

คำพูดอวี๋เหวยหมินทำให้เฉินเยี่ยนขมวดคิ้ว 

“นี่เกี่ยวอะไรกับฉันด้วย?” 

เฉินเยี่ยนมองอวี๋เหวยหมิน จนตอนนี้แล้วเขายังไม่เข้าใจอีกหรือไง? 

“ผมรู้ว่าไม่เกี่ยวกับคุณ เยี่ยนจื่อ ผมอยากจะคุยกับคุณ” 

อวี๋เหวยหมินมองเฉินเยี่ยน มองดูสีหน้าเฉินเยี่ยนที่แสดงออกว่าเตรียมป้องกันตัวเอง เขารู้ว่าเฉินเยี่ยนไม่อยากสนใจตัวเอง 

“คุณวางใจได้ ผมไม่ทำร้ายคุณ และจะไม่พูดจาคำพูดเลวๆ พวกนั้นกับคุณอีก คุณให้โอกาสผมเถอะ ให้ผมได้คุยกับคุณ นี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว” 

สายตาอวี๋เหวยหมินมีแววร้องขอ 

เฉินเยี่ยนมองอวี๋เหวยหมิน สายตาเธอดูสงสัย เธอพบว่าเวลานี้อวี๋เหวยหมินจริงใจ 

“พูดมาสิ” 

เฉินเยี่ยนหาที่นั่งลง ถึงเธอบอกว่าไม่อยากฟัง อวี๋เหวยหมินก็จะพูดอยู่ดี งั้นก็สู้นั่งฟังเขาพูดให้จบไปดีกว่า 

เธอนั่งลงบนพื้นดิน เธอไม่กลัวสกปรก ที่นั่งลงนั่นก็เพื่อลูกในท้องเธอ 

อวี๋เหวยหมินก็หาที่นั่งลง เขาไม่ได้จงใจไปใกล้ชิดเฉินเยี่ยน และรักษาระยะห่างจากเฉินเยี่ยนด้วย แบบนี้เฉินเยี่ยนจะได้วางใจเขา 

“ผมพูดเรื่องหย่าขึ้นมา บอกว่าจะเอาของที่บ้านที่ให้ได้เอาให้เธอหมด เธอไม่ยอมเลี้ยงลูก บอกว่าให้อยู่บ้านผม แม่ผมช่วยเลี้ยง ที่จริงบ้านผมก็ไม่มีของอะไร ผมไม่มีความสามารถ หลายปีนี้ทำอะไรก็ไม่สำเร็จ ไม่เพียงแต่ไม่ได้เงิน ยังเป็นหนี้ด้วยซ้ำ เธออยู่กับผมก็ไม่มีชีวิตที่ดี พวกเราสองคนไม่ทะเลาะก็ตีกันทุกวัน เธอกับแม่ผมก็ไม่ถูกกัน ที่บ้านไม่มีสักวันที่อยู่อย่างสงบเลย แบบนี้สู้หย่าไปเลยดีกว่า จะได้หลุดพ้น”