เปลี่ยนชีวิต พลิกชะตารัก - ตอนที่ 338: ทางเลือก (2)

ซินห้าวไม่ปิดบังเฉินเยี่ยน กับเอ้อร์ฉู่คนนี้ เขารู้สึกว่าไม่แย่เท่าไร เขาคิดว่าคนนี้มีประสบการณ์เยอะ

“คุณพูดถูกเลย งั้นก็ทำตามที่คุณบอก”

เฉินเยี่ยนฟังคำพูดซินห้าวจบก็ไม่ได้คัดค้าน เธอกำลังคิดถึงคนที่ชื่อเอ้อร์ฉู่นี้ เธอสงสัยว่าคนนี้กลับชาติมาเกิดหรือเปล่า ทำไมถึงได้มีวิสัยทัศน์ แต่คนนี้มีวิสัยทัศน์ถือว่าเป็นเรื่องดี ซินห้าวดูคนไม่ผิด ร่วมมือกับคนแบบนี้ ซินห้าวน่าจะหาเงินได้

“งั้นช่วงนี้ผมจะเริ่มหาหน้าร้านแล้วนะ พวกเราเช่าสองร้านมาเปิดขายก่อน ไม่ต้องใหญ่มาก ทำแล้วค่อยมาดูกัน”

ซินห้าวเห็นเฉินเยี่ยนสนับสนุนเขา ก็รู้สึกมั่นใจ

“อย่าเช่าเลย ซื้อไปเถอะ ยังไงตอนนี้ก็ไม่แพง ถ้าเช่ารอจนตั้งธุรกิจได้ กลัวว่าเขาจะขึ้นราคาเอา ถ้าเขาอยากจะทำเหมือนกัน ไม่แน่อาจจะไม่ให้เราเช่าแล้ว จะย้ายที่อะไรพวกนี้ ยุ่งยากด้วย ซื้อร้านแล้วเรามาทำเอง สะดวกกว่า”

เฉินเยี่ยนรู้ว่าเรื่องแบบนี้ไม่ใช่ว่าไม่มี ยังไงในอนาคตก็อยากจะทำการค้า มีร้านของตัวเองนั้นสบายกว่าจริงๆ

“ก็ได้ งั้นก็ซื้อ พรุ่งนี้ผมจะไปจัดการเรื่อง จากนั้นให้พวกเจ้าอ้วนดูว่าทำยังไง รอจนทำเสร็จผมค่อยไปอีกรอบ ไปเอาเสื้อผ้ากลับมา”

ซินห้าวคิดว่าที่เฉินเยี่ยนพูดก็มีเหตุผล เพียงแต่แบบนี้เงินในมือเขาก็จะหมดแล้ว เลยรู้สึกตื่นเต้นมาก

“ได้ค่ะ ตอนนี้ธุรกิจโรงงานกระดาษก็ดีมาก เดือนหนึ่งได้เงินไม่น้อยเลย ใบฝากเงินอยู่ในลิ้นชัก คุณเอาไปถอนเงินออกมาใช้”

เฉินเยี่ยนก็รู้ดีเรื่องจำนวนเงินในตัวซินห้าว

ซินห้าวไม่ปฏิเสธ เขาและเฉินเยี่ยนไม่ต้องแบ่งสัดส่วนกัน

วันรุ่งขึ้นซินห้าวไม่ได้ไปดูร้าน เพราะเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ ซินชาน ซุนหม่านเซียง และซินเหลยต่างมาหา

ดูซุนหม่านเซียงก็รู้ว่าร้องไห้มา นัยน์ตาแดง ผมก็ไม่ได้หวีให้เรียบ สภาพอารมณ์ก็ไม่ดี

นี่ไม่สอดคล้องกับภาพลักษณ์เธอเลย เมื่อก่อนทุกครั้งเธอจะต้องแต่งตัวให้ดูสดใส แต่งจนคนอื่นเทียบไม่ได้เธอถึงพอใจ แต่ครั้งนี้เธอกลับไม่มีภาพลักษณ์นั้นเลย

“นี่เกิดอะไรขึ้น?”

คุณย่าถาม เธอยังคงไม่ชอบซุนหม่านเซียงอยู่ แต่ตอนนี้ซุนหม่านเซียงดีกว่าเมื่อก่อนขึ้นมาหน่อย

“พ่อ แม่ พวกพ่อแม่ต้องออกหน้าให้ฉันนะ”

แล้วซุนหม่านเซียงก็ดึงแขนเสื้อคุณย่าร้องไห้ขึ้นมา

คุณย่าพูดไม่ออก มองไปที่คานบ้าน ลูกสะใภ้คนนี้สนิทกับตัวเองขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไร ยังเรียกให้ตัวเองออกหน้าแทนอีก หรือว่าลูกชายไปทำเรื่องไม่ดีอะไรข้างนอกบ้าน?

คิดมาถึงตรงนี้สายตาคุณย่าก็มองไปที่ลูกชายคนโตของตัวเองอย่างครุ่นคิด

ซินชานรู้สึกเย็นสันหลังวาบ รีบส่ายหน้า ในใจคิด ตายแล้ว เขาไม่ได้ทำเรื่องไม่ดีอะไรเลย แม่เข้าใจลูกชายผิดแบบนี้ไม่ได้นะ เป็นหลานชายแม่ต่างหากที่ก่อเรื่อง

น่าเสียดาย คุณย่าไม่เข้าใจคำพูดในใจของซินชาน แต่มองตามสายตาของซินชานแล้ว เธอมองไปที่ซินห้าว

“แม่ แม่ไม่ต้องร้องไห้แล้ว ไม่ใช่ว่าผมจะไม่กลับมาแล้ว”

ซินเหลยรู้สึกทำอะไรไม่ถูก เขาคิดไว้แล้วว่าแม่จะต้องคัดค้าน แต่คิดไม่ถึงว่าจะรุนแรงอย่างนี้ ตั้งแต่ดีใจที่เจอเขาจนเสียใจหลังจากเขาพูดออกมา ก็เอาแต่ร้องไห้ให้เขาดูตลอด ร้องจนจิตใจเขาเหี่ยวแห้งไปหมด แทบอยากจะออกไปจากบ้านเดี๋ยวนี้เลย

“แกไม่ต้องมาเรียกฉันว่าแม่ ฉันไม่ใช่แม่แก! ในใจแกถ้ามีฉันที่เป็นแม่คนนี้ แกจะไม่ทำเรื่องแบบนี้หรอก”

ซุนหม่านเซียงพูดจบก็ถลึงตาใส่ซินเหลยอย่างโมโห

ทุกคนต่างมองหน้ากันไปมา นี่เกิดเรื่องอะไรขึ้น? ทำไมจะไม่เป็นแม่ลูกกันแล้ว?

แต่ซินชาน ซินห้าว และเฉินเยี่ยนต่างเข้าใจดี

ซินเหลยไม่พูดอะไร มองไปทางซินห้าว ส่งสัญญาณให้ซินห้าวช่วยเขา ยังไม่ทันที่ซินห้าวจะพูดอะไร ซุนหม่านเซียงก็พุ่งไปทางซินห้าว “เป็นเพราะแก! ถ้าไม่ใช่แก ซินเหลยเขาไม่ทำเรื่องแบบนี้หรอก? เขายังเด็ก แกก็เด็กด้วยหรือไง ทำไมแกไม่ห้ามเขา? ไม่รู้เรื่องอะไรสักนิดเลยหรือไง! ถ้าไม่ใช่เพราะแกจะพาเขาไปให้ได้ เขาจะทำแบบนี้หรือ? แกมันตัวหายนะ คลอดแกออกมาก็เป็นศัตรูกับฉันแล้ว ฉันเห็นฉันมีชีวิตที่สุขสบายไม่ได้เลยใช่ไหม? ทำไมไม่ใช่แกอยู่ที่นั่น ทำไมต้องเป็นซินเหลย? ถ้าจะไปแกก็ไป แกไม่ต้องกลับมาก็ดีแล้ว ซินเหลยไปไม่ได้”

ซุนหม่านเซียงระบายอารมณ์ออกมาใครก็คิดไม่ถึง ซินต้าฉุยถามว่าตกลงมันเรื่องอะไรกัน เพราะพวกเขายังไม่รู้ว่าซินเหลยจะไปเป็นนายแบบ

ซินชานเล่าเรื่องทั้งหมด ทุกคนต่างเงียบกันหมด

เห็นซุนหม่านเซียงจ้องซินห้าวเหมือนจ้องคู่แค้นคู่อาฆาต เฉินเยี่ยนหน้าตึง เธอเข้าใจซุนหม่านเซียง แต่เธอทนเห็นซุนหม่านเซียงทำแบบนี้กับซินห้าวไม่ได้

“แม่”

เฉินเยี่ยนตะโกนเรียก ซินห้าวเป็นลูกชาย เขาไม่อยากต่อกรกับซุนหม่านเซียง ยอมทนลำบาก แต่เธอทนไม่ได้

“ตะโกนอะไร! เพราะเธอนั่นแหละ เพราะเธอยุยงส่งเสริม เธอมันตัวหายนะ! เธอมันไม่ใช่คนดี”

ซุนหม่านเซียงด่าเฉินเยี่ยนอีก

“พอได้แล้ว เธอโวยวายอะไร”

ซินชานทนดูไม่ไหวพูดออกมา

“ฉันโวยวายหรือ! ก็เพราะพวกเขา เพราะพวกเขาทำ พวกเขาเกิดมาทำร้ายฉัน พวกเธอทำร้ายฉันกันหมด พวกเธอไม่มีสักคนอยากเห็นฉันได้ดี! ทำไม่ไม่ให้ซินห้าวไป ทำไมจะต้องไม่ให้ซินเหลยอยู่ข้างกายฉัน”

ซุนหม่านเซียงไม่ไว้หน้าซินชานเลย เธอรู้สึกว่าเธอใกล้จะพังทลายแล้ว

“ใช่ พวกเราเกิดมาเพื่อที่จะทำลายคุณ พวกเราเป็นตัวหายนะ ได้ คุณไม่อยากเห็นพวกเรา คุณก็ไม่ต้องมา”

เฉินเยี่ยนพูดจบไม่รอให้ซุนหม่านเซียงพูดกลับ เธอพูดต่อ “ใช่ซินห้าวเป็นคนพาซินเหลยไป แต่ซินเหลยเขาไม่ใช่เด็กแล้ว เขามีความคิดเป็นของตัวเอง คุณรักเขา พวกเราเข้าใจ แต่ความรักของคุณคือให้เขาเชื่อฟังคุณทุกอย่างหรือ? เขามีเส้นทางของตัวเอง เขามีชีวิตของตัวเอง เขาไม่ต้องการให้คนอื่นมาจัดการ เขาเลือกเส้นทางนี้คุณไม่พอใจ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่านี่ไม่ถูกต้อง พวกเราไม่มีใครบังคับซินเหลยให้เขาไม่กลับมา คุณว่าซินห้าวแบบนี้ คุณเคยนึกถึงความรู้สึกของซินห้าวบ้างหรือเปล่า? คุณเป็นแม่  แล้วคุณก็เป็นแม่ของซินห้าวและซินเหลย ไม่ใช่แม่ของซินเหลยคนเดียว! คุณบอกว่าทำไมไม่ให้ซินห้าวไป? หรือว่าซินห้าวไม่กลับมาตลอดชีวิตคุณจะไม่คิดถึงเขา คุณจะไม่รู้สึกอะไร? คุณเคยมีความรู้สึกห่วงใยซินห้าวสักนิดไหม? ตอนที่คุณพูดคำนี้คุณไม่ได้นึกถึงว่าซินห้าวฟังแล้วจะรู้สึกยังไงเลยใช่ไหม? ซินห้าวเขาไม่ใช่คู่แค้นของคุณ คุณโมโหอะไรก็ไประบายลงที่เขา เขาก็เสียใจเป็นเหมือนกันนะ คุณไม่ต้องการเขา ได้ ต่อจากนี้ไม่ให้ซินห้าวไปบ้านคุณอีก พวกเราไม่ต้องไป ตัวคุณก็กลับไปเถอะ ทำพวกเราเจ็บมาพอแล้วใช่ไหม ไม่มีใครสนใจคุณแล้ว คุณถึงค่อยสบายใจ”

เฉินเยี่ยนสงสารซินห้าวจริงๆ ซุนหม่านเซียงทำเกินไปแล้ว เป็นแบบนี้ทุกครั้ง ไม่เคยนึกถึงคนอื่นเลย

ตอนแรกซุนหม่านเซียงฟังคำพูดเฉินเยี่ยนแล้วโมโหจนแทบระเบิดออกมา แต่พอฟังไปเธอไม่สามารถโต้กลับได้ เธอเป็นคนปากไว และเธอก็ไม่ได้พูดจะให้ซินห้าวไป ไม่ให้กลับมาจริงๆ แต่อย่างที่เฉินเยี่ยนบอก เทียบกับซินห้าวแล้ว เธอเป็นห่วงซินเหลยมากกว่า เธอไม่ได้คิดมากขนาดนั้นจริงๆ

ซินห้าวจะเสียใจหรือ?

ซุนหม่านเซียงมองไปทางซินห้าว แววตาซินห้าวมีความเจ็บปวดอยู่ แต่กลับซ่อนไว้ลึกมาก

เธอไม่คิดจะทำร้ายลูกชายคนนี้ แต่ว่า อย่างที่เฉินเยี่ยนพูด เธอกลับทำร้ายไปแล้ว เพราะในใจเธอ ถ้าให้เธอเลือก เธอต้องเลือกให้ซินเหลยอยู่ข้างเธอแน่นอน ถ้าจำเป็นต้องเลือกให้คนหนึ่งอยู่ข้างนอก ก็ยอมให้คนนั้นเป็นซินห้าว

แต่คำพูดแบบนี้เธอพูดอีกไม่ได้แล้ว ถ้าพูดอีกก็จะทำให้ทุกคนโกรธ

แต่ว่า แต่ว่า เธอไม่อยากให้ซินเหลยไปนี่

ทำไมซินเหลยถึงไม่อยู่ข้างๆ เธอนะ? ทำไมซินเหลยไม่เลือกเหมือนซินห้าวนะ?

ซุนหม่านเซียงไม่กล้าเผชิญหน้ากับสายตาของซินห้าว และไม่สามารถทนรับความจริงที่ซินเหลยต้องไปอยู่ต่างถิ่นได้ เธอปิดหน้าร้องไห้ฮือๆ