เปลี่ยนชีวิต พลิกชะตารัก - ตอนที่ 339 : ทางเลือก (3)

ซินห้าวกุมมือเฉินเยี่ยน เขารู้ว่าเฉินเยี่ยนคับแค้นใจแทนเขา ซุนหม่านเซียงทำแบบนี้กับเขา เขาเสียใจจริงๆ แต่เขาจะพูดอะไรได้ อีกฝ่ายเป็นแม่เขา

“ทุกคน เดิมทีข้าไม่อยากจะพูด ซินเหลยจะออกจากบ้าน ใจข้าก็เสียดาย ข้าก็ไม่อยากให้เขาไป แต่ทำไมจะต้องไประบายอารมณ์ลงที่ซินห้าวและเฉินเยี่ยนด้วย? เด็กสองคนนี้ดีขนาดไหน เธอเป็นแม่คน เธอทำแบบนี้ทำให้คนเขาผิดหวัง ซินเหลยเธอคลอดออกมา ซินห้าวเธอไม่ได้คลอดหรือ? เธอรักคนนี้ แล้วว่าคนนั้นไม่ได้ ซินเหลยเขาอยากจะไปเป็นอะไรนั่น ซินห้าวจะดึงขาเขาไม่ให้เขาไปได้ไหม? เธอไม่อยากเห็นซินห้าว เธอเห็นเขาแล้วก็ขวางหูขวางตา มีอารมณ์ขึ้นมาก็ไปพาลลงที่เด็ก นี่เธอทำตัวเป็นแม่หรือเปล่า! เธอไม่รักแต่ข้ารัก ถ้าเธอไม่อยากเห็นซินห้าวจริงๆ ก็ได้ ต่อไปนี้ไม่ต้องกลับมาอีกแล้ว”

ซินต้าฉุยก็โกรธมาก ซินห้าวเป็นถึงหลานชายคนโตของเขา เขาก็รัก เมื่อก่อนไม่ชอบใจซุนหม่านเซียง เขาได้แต่อดทน ครั้งนี้ลูกสะใภ้พูดจาแรงเกินไปแล้ว เขาทนไม่ไหว

“ฉัน ฉันแค่อาลัยอาวรณ์ซินเหลย ฉันก็ไม่ได้พูดอะไรนี่”

ซุนหม่านเซียงคิดไม่ถึงว่าพ่อสามีจะว่าเธออย่างนี้ เธอร้องไห้เสียใจ

“อาลัยอาวรณ์ อาลัยอาวรณ์ ใครอาลัยอาวรณ์? ตอนนั้นซินห้าวเด็กขนาดนั้นเธอยังส่งไปเลย ส่งไปทีเป็นสิบปี ข้าไม่เห็นเธอจะอาลัยอาวรณ์เลย ตอนนี้พอเป็นซินเหลย เธออาลัยอาวรณ์ หรือว่าเขาเด็กกว่าซินห้าว?”

ซินต้าฉุยหน้าเครียด พูดเสียงดัง เขาทนไม่ไหวตบโต๊ะ ลูกสะใภ้นี่ช่างลำเอียงเหลือเกิน

ซุนหม่านเซียงอ้าปาก อยากจะบอกว่านั่นทำเพื่อชีวิตของซินห้าว แต่เธอรู้ว่าเรื่องนี้เป็นหนามในใจของพ่อแม่สามี เธอพูดไปมีแต่จะทำให้พวกเขายิ่งว่าตัวเองเข้าไปอีก

“เธอก็อย่าไม่พอใจที่พ่อเขาว่าเธอเลย เธอทำไม่ถูกจริงๆ ใช่ ซินห้าวอยู่ในสายตาของพวกเรามาตลอด พวกเราอาจจะพูดจากใจได้ว่าลำเอียงรักซินห้าวมากกว่าหน่อย แต่ซินเหลยก็เป็นหลานพวกเราเหมือนกัน ไม่ใช่บอกว่าไม่รักเขา พวกเราก็อาลัยอาวรณ์เขาเช่นเดียวกัน แต่เขาโตแล้ว เขามีความคิดของเขา เหมือนซินชาน เขาอยากทำอะไร พวกเราทำได้แค่พูด แต่ก็ให้เขาเลือกของเขาเอง ถ้าเป็นเหมือนเธอ เอาความคิดลูกผูกรัดติดไว้กับเข็มขัด งั้นซินชานก็อยู่หมู่บ้านนี้ไม่ต้องไปไหนแล้ว เธอเสียใจ แต่เธอพูดจาร้ายแบบนี้ไม่ได้ เหมือนที่เยี่ยนจื่อบอก ถ้าไม่สนใจเธอ เธอก็จะสบายใจแล้วใช่ไหม?”

คุณย่าก็พูดต่อ ลูกสะใภ้คนนี้ลำเอียงจนไม่มีฝั่งแล้ว

“ฉันก็แค่อาลัยอาวรณ์ซินเหลย ทำไมต้องว่าฉันด้วย?”

ซุนหม่านเซียงก้มหน้าร้องไห้ รู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรมมาก

ซินฉุ่ยมองซินชาน ส่งสัญญาณให้เขาปลอบ

ไป๋ซิ่วเหมยไม่ได้พูดอะไร ซุนหม่านเซียงก็ไม่เคยเป็นมิตรกับเธอ ถ้าเธอพูดอะไร ซุนหม่านเซียงต้องคิดว่าเธอเจตนาไม่ดีแน่นอน ไม่แน่อาจจะพุ่งมาที่เธอ เธอไม่กลัว เพียงแต่ไม่อยากทะเลาะ ช่วงเวลานี้เธอเงียบดีกว่า

ซุนหม่านเซียงเสียใจมาก เห็นอยู่ว่าเธออยากจะมาให้ทุกคนช่วยเธอโน้มน้าวซินเหลย ทำไมถึงกลายเป็นเวทีวิจารณ์เธอไปได้? บ้านนี้ไม่มีใครเข้าข้างเธอสักคน

เห็นซุนหม่านเซียงเสียใจ ซินชานถอนหายใจ เขามองซินเหลย ปัญหาควรจะจบลงได้แล้ว ตอนนี้เขาพูดอะไรก็ไม่มีประโยชน์ พูดอะไรซุนหม่านเซียงก็ไม่พอใจ เรื่องนี้จำเป็นต้องให้ซินเหลยออกหน้า

ซินเหลยมองความหมายในสายตาพ่อเขาออก เลยเดินไปข้างหน้าคว้ามือซุนหม่านเซียงไว้

“แม่ ไม่ต้องร้องไห้แล้ว เรื่องนี้โทษพี่ชายไม่ได้ พี่เขาพูดให้ผมฟังหมดแล้ว เป็นผมเองที่อยากจะเป็นนายแบบ แม่จะด่าก็ด่าผม อย่าว่าพี่ชายกับพี่สะใภ้ ผมไม่กตัญญูเอง แต่ผมอยากเป็นนายแบบจริงๆ ผมอยากจะลองออกไปเผชิญโลกกว้างทำงานข้างนอกดูบ้าง ดูว่าผมจะทำสำเร็จไหม”

ซินเหลยพูดเสียงเบา แม่ร้องไห้จนเป็นแบบนี้ แล้วยังว่าพี่ชายแบบนั้นอีก เขาคิดไม่ถึง แต่เขาไม่อยากล้มเลิก

“ออกไปเผชิญโลกกว้าง ข้างนอกน่าเผชิญขนาดนั้นเลยหรือ? ไกลบ้านขนาดนั้น อยากเจอก็ไม่ได้เจอ อยู่ข้างนอกลูกจะได้กินดีนอนหลับสบายหรือเปล่า? ตั้งแต่เล็กจนโตลูกไม่เคยลำบากมาก่อน ลูกจะให้แม่วางใจลูกอยู่ข้างนอกได้ยังไง ดูสิ ลูกอยู่บ้านดีๆ ไม่ได้หรือไง ถือว่าแม่ขอร้องได้ไหม?”

ซุนหม่านเซียงกำมือซินเหลยแน่น เธอออกแรงมาก กลัวว่าถ้าปล่อยไปแล้ว จะไม่ได้เจอซินเหลยอีกแล้ว

ซินเหลยเงียบ จากนั้นเงยหน้าขึ้นมองซุนหม่านเซียง สายตาจริงจัง แล้วพูดขึ้นมา “แม่ ผมรู้ว่าแม่ไม่อยากให้ผมไปอยู่ข้างนอก แต่อยู่ที่นี่ผมไม่รู้ว่าผมทำอะไรได้บ้าง บางทีแม่คิดว่าผมไปเป็นคนงาน หาภรรยา มีลูก ก็ดีมากแล้ว ไม่ต้องกังวลเรื่องเงิน ยังไงพี่ชายกับพี่สะใภ้ก็หาได้ มีเงินใช้ รอพ่อกับแม่แก่แล้ว ผมเลี้ยงดูพ่อแม่ได้ แต่แม่ นี่ไม่ใช่ชีวิตที่ผมอยากได้ ผมไม่อยากใช้ชีวิตแบบนี้ ผมชอบข้างนอก ที่นั่นแปลกใหม่ ที่นั่นมีทุกอย่างที่ผมต้องการ โลกที่มีสีสันมันดึงดูดผม”

“แต่นี่ไม่ได้หมายความว่าผมจะไม่กลับมาแล้ว ตอนไม่มีงานผมก็กลับมาเยี่ยมแม่ เยี่ยมคุณปู่คุณย่า พ่อกับทุกคนได้ ผมหาเงินได้แล้ว ผมก็จะเอาให้แม่ใช้ ผมจะซื้อบ้านหลังใหญ่ให้แม่ ซื้อเสื้อผ้าใหม่ ผมจะกตัญญูกับแม่ อีกหน่อยแม่กับพ่อแก่แล้ว ผมก็จะดูแลพ่อแม่ ไม่ใช่ว่าผมไม่ต้องการแม่ ไม่ต้องการครอบครัวนี้ ผมแค่ไปอยู่ที่ไกลหน่อย แม่ ผมอยากจะเป็นความภาคภูมิใจของแม่ ไม่ใช่มีชีวิตอยู่ที่นี่โดยไม่มีเป้าหมาย”

พูดจนตอนสุดท้ายซินเหลยก็คุกเข่าลงต่อหน้าซุนหม่านเซียง เขารู้ ผู้หญิงคนนี้ตรงหน้า แม่ของเขา บางทีในบ้านหลังนี้ นอกจากเขา ก็มีพ่อที่ชอบแม่อยู่ คนอื่นไม่ชอบแม่สักเท่าไร

ใช่ แม่มีข้อเสียมากมาย ปากเธอทำให้คนอื่นไม่ชอบ แต่ความรักที่เธอมีให้ตัวเองนั้นจริงแท้ที่สุด