องครักษ์เสื้อแพร - ตอนที่ 1051 ถล่มเมือง

ตรงหน้าศัตรูเป็นผู้คุ้มกันหวังทง ปืนไฟยิงไประลอก จากนั้นพลทวนยาวเข้าโจมตี ไล่แทงด้านหลังแน่นอนไม่มีความเสี่ยงใด  แต่พวกเขาสวมเกราะหนัก น้ำหนักทวนยาวไม่น้อย  ไล่ตามมาไม่เร็วนัก นับประสาอันใดกับทหารสเปนสิ้นหวังทิ้งอาวุธหนี วิ่งได้เร็วอย่างไร ระยะก็ยังคงเริ่มใกล้เข้ามา

โจรสลัดฝีมือระดับพระกาฬแต่ละสายเริ่มบุกเข้าใกล้สิ่งก่อสร้างของฐานที่มั่น พอไปถึง พวกเขาก็บุกเข้าไปตามช่องว่าง

แม้ทหารสเปนฝึกมาดี แต่ในยามแตกตื่นตกใจ คนมีอาวุธในมือก็ย่อมทำอันตรายพวกเขาได้ แม้จะเป็นแค่ท่อนไม้ท่อนเดียวก็ตาม โจรสลัดพวกนี้ร่วมแรงกันดี ร่วมกันตีสุนัขตกน้ำผู้ใดล้วนเป็น อานุภาพปืนใหญ่กระบอกนั่นพวกเขาเห็นแล้ว ประเด็นคือทุกอย่างล้วนอยู่ในความควบคมหวังทง ตั้งแต่ขึ้นฝั่งมา กั๋วกงหนุ่มน้อยได้จัดการแต่ละอย่างที่พวกเขาเห็นว่าเปลืองแรงเปล่าและเหลวไหลยิ่ง คิดไม่ถึงเริ่มประจักษ์ทีละสิ่งแล้ว

ทหารสเปนร้องโหยหวนล้มลง  หนีกระเจิงกันยิ่งเร็ว  บนฐานที่มั่นไม่กล้ายิงปืนใหญ่มาทางนี้ เพราะยิงปืนใหญ่อาจพลาดโดนพวกเดียวกันได้มาก

ที่ทำให้พวกสเปนเบาใจก็คือ อีกฝ่ายไม่ได้ไล่สังหารมาสุดทาง  สองข้างทางเริ่มมีทหารติดอาวุธปรากฏ กำลังจะล้อมพวกเขาไว้ได้แล้ว แต่อยู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงเป่าเขาสัญญาณ แม้ไม่รู้ว่าเป็นคำสั่งใด แต่พวกที่ไล่สังหารพวกเขาพากันถอยกลับ

ในทันที พวกคนสเปนก็รู้ว่าทำไมไม่ไล่สังหารต่อ พวกเขาพึ่งเฮโลกันกลับมายังปากทางฐานที่มั่นได้ ปืนใหญ่หนักนั่นก็ยิงตูมมาอีก บนกำแพงหินเปิดช่องกว้างอีกช่อง

ชาวฮั่นไล่ต้อนชาวพื้นเมืองไม่ได้รุนแรงเหมือนเดิม  เพียงแต่อาศัยสิ่งก่อสร้างกำบังตัว  พยายามดันปืนใหญ่เล็กไปด้านหน้า จากนั้นก็ใช้กระสุนปืนใหญ่ยิงเข้ากำแพงหินกับในฐานที่มั่น

 ปืนใหญ่หนักนั่นยิงมาความเร็วช้ามาก ราวกับปืนใหญ่ทุกระบอกต้องปรับตำแหน่งยิง แน่นอนไม่ได้แม่นอันใด แต่ทิศทางคร่าวๆ ก็คือตำแหน่งปืนใหญ่ด้านใน ค่อยๆ ยิงทิ้ง แม้ว่าไม่ได้ยิงโดนตำแหน่งปืนใหญ่ตรงๆ แต่รอบๆ ปืนใหญ่กำแพงหินล้ม ก็ทำให้ปืนใหญ่ยิงไม่ได้อีก เพราะปืนใหญ่มีน้ำหนักมากย่อมน้ำหนักทับกำแพงหินพังลงไปอีก

ทหารราบปืนไฟไม่มีทางยืนบนนั้นได้อีก ไม่ต้องพูดถึงปืนใหญ่หนักตั้งตระหง่านหน้าประตู แค่ปืนใหญ่เล็กพวกนั้น พวกเขาก็แทบทานไม่อยู่แล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงปืนใหญ่เหล่านี้ ปืนใหญ่เล็กก็หมายถึงปืนที่เล็กกว่าปืนใหญ่หนักกระสุน 18 ปอนด์ไม่เท่าไรก็เท่านั้น

ปืนไฟฐานที่มั่นด้านในเริ่มร่อยหรอ ชาวพื้นเมืองบุกเข้าไปถึงกับไม่ต้องใช้แรงกำลังมาก็กรูกันเข้าไปได้แล้ว สถานการณ์ตอนนี้ก็คือ เข้าไปในฐานที่มั่น ไม่ต้องถูกปืนชาวฮั่นยิงตาย แม้เข้าไปยังต้องปะทะกับชาวผิวขาวด้วยอาวุธก็ตาม กลับปลอดภัยกว่า

อาคารสิ่งก่อสร้างที่ใช้เป็นที่กำบังเริ่มถูกรื้อถอนทิ้ง ปืนใหญ่หนักยิงรัศมีกว้าง กำแพงหินที่ฐานที่มั่นไม่ใหญ่นักก็เริ่มเว้าแหว่ง

ปืนใหญ่นั่นยิงได้ไกลมาก พวกคนสเปนในฐานที่มั่นถึงกับไม่อาจไปตามอุดช่องโหว่ได้ทัน ชาวฮั่นยิ่งบี้ยิ่งใกล้เข้ามา ชาวพื้นเมืองไม่มีที่ไป ได้แต่วิ่งเข้ามาในฐานที่มั่นนี้แล้ว ไม่คิดหนีรอดหรือคิดหลบ แต่สิ่งก่อสร้างต่าง ๆ ก็เริ่มถูกรื้อถอน ไม่มีที่ให้หลบอีก เริ่มถูกสังหารทิ้ง

ปากทางเข้ากว้างเพียงพอ ระยะยิงปืนใหญ่หนักเพียงพอ แค่ยกยิงมุมสูงอีกนิด ถึงกับระเบิดไปถึงป้อมปืนใหญ่ริมทะเลได้

พวกคนสเปนฐานที่มั่นมองไปทางท่าเรือทางใต้ แล้วก็ดูการสั่งการบนท้องทะเล แม้ว่าไม่เข้าใจสัญญาณ แต่ได้ยินเสียงดังครืนจากบนท้องทะเล พวกเขาก็เข้าใจ

พระอาทิตย์เริ่มตก ป้อมปืนใหญ่ฐานที่มั่นล้วนถูกโจมตีจนสูญสิ้นกำลังต่อสู้แล้ว  กงสุลใหญ่เปาโล ลูอิสไม่ใช่คนโง่ เขาก่อนฟ้ามืดก็สั่งการยกธงขาว

เสียงปืนใหญ่หยุดลง แต่ชาวพื้นเมืองก็ยังกรูเข้ามาไม่หยุด ยอมจำนนทำไม ก็เพื่อมีชีวิตรอดไง ไม่ใช่เพื่อให้ชาวพื้นเมืองมาสังหารทิ้ง การต่อสู้พวกคนสเปนยังคงดำเนินต่อไป

ตอนฟ้ามืดสนิท การต่อสู้ด้วยปืนหยุดลง ธงขาวยกไปแล้ว อีกฝ่ายไม่ยิงปืนใหญ่ แต่การต่อสู้ยังไม่หยุดทำให้คนงงไม่รู้จะทำเช่นไร เรื่องมาถึงตอนนี้เพื่อมีชีวิตรอด จะต้องยอมเสียเกียรติ โดนลบหลู่ก็ยอม

“พวกเราต้องการยอมจำนน พวกเราต้องการวางอาวุธ!”

อย่างไรก็ลูซอนก็มีชาวฮั่นมา มีเรือการค้าชาวฮั่นไม่น้อยไปมา พวกเขาย่อมรู้ภาษาชาวฮั่นอยู่บ้าง แน่นอน ตะโกนไปเป็นภาษาฮกเกี้ยน ก็ช่วยไม่ได้

ชาวฮั่นไม่ได้มีปฏิกิริยาใดตอบกลับ เหมือนว่าหลังการต่อสู้วันหนึ่ง เหนื่อยมาก ไม่อยากตอบรับการยอมจำนนของพวกเขา

***************

“ชาวพื้นเมืองพยายามใช้ให้หมดไปเลยในวันนี้ ให้ทุกคนถ่ายทอดคำสั่ง ให้พวกเขาเสริมกำลังใจ ทำงานว่างๆ กันมานานแล้ว ถึงเวลาลงดาบแล้ว”

วันรุ่งขึ้นก็ลุกจากกระโจมพัก หวังทงออกคำสั่งเสียงเรียบ เขาไม่ชอบพื้นที่อากาศชื้นเช่นลูซอนนัก การต่อสู้หลายวันนี้ก็น่าเบื่อยิ่ง

หวังทงได้แต่นั่งรออยู่ในกระโจม เป็นระเบียบมาก แต่ทว่าคนอื่นๆ ไม่แน่ หวังทงเดินออกมาจากกระโจม ก็มีคนรอบสี่ทิศสิบกว่าคนมาเข้ามารายงาน พ่อค้าใหญ่และเจ้าทะเลไม่ได้พักรวมกัน ล้วนแยกกันอยู่ พวกเขาเชื่อใจหวังทงมาก แต่ทว่าอยู่บนท้องทะเลมานานก็ย่อมมีความระแวงและธรรมเนียมตน เข้าใกล้กันมากไป ถูกกินรวบไปรวมกันก็ย่อมเป็นได้ ระวังไว้ก่อนดีกว่า

“ไปตามกลับมา ข้ามีคำสั่งประกาศ!”

คนพวกนั้นเคลื่อนไหว กลับถูกหวังทงเรียกไว้ ทหารติดตามรีบเข้าไปตามตัว สิบกว่าคนก็ตามมา ได้ยินหวังทงกล่าวว่า

“วันนี้บ่ายเป็นเวลาสิ้นสุด สตรีชาวพื้นเมืองแต่ละค่ายล้วนต้องจัดการมารวมกัน หากตัดใจไม่ได้ก็ให้ทำสัญลักษณ์ไว้ วันหน้าคืนให้ แต่หาวันนี้บ่ายแอบซ่อนไว้ ข้าจะลงโทษทางวินัยที่ลูซอนนี่เลย นำวาจาข้าไปประกาศ อย่าได้หาว่าข้าไม่บอกก่อน”

คนรอบๆ รับคำนอบน้อม จากนั้นรีบวิ่งออกไปถ่ายทอดคำสั่ง ทุกคนครั้งนี้ความจริงนั้นนับว่าร่วมทำการค้า คำว่า ‘วินัย’ ไม่มี แต่พอได้เห็นเรือปืนใหญ่เหล่านี้ของหวังทง เห็นทหารกล้าบนฝั่ง หันมาดูปืนใหญ่อีกที อย่าว่าแต่วินัยเลย แม้แต่จะกลืนกินผู้ใด ผู้นั้นก็ทำอะไรไม่ได้ ยังต้องฟังคำสั่งแต่โดยดี

หวังทงวินัยเข้มงวด แต่เจ้าทะเล และพวกพ่อค้าใหญ่เมืองซงเจียงนั่นไม่เหมือนกัน แม้ปกติก็ทำอะไรตามใจตนเองอยู่แล้ว แต่พอมาอยู่ลูซอน ตนเองมาเป็นผู้บุกรุก ผู้พิชิต ได้กระทำต่อชาวพื้นเมืองราวไม่ใช่คน ทำให้รู้สึกไม่เหมือนกัน พื้นที่ชาวพื้นเมืองใกล้ฐานที่มั่นนับว่าเป็นพื้นที่รุ่งเรืองของทั้งเกาะลูซอนนี่ ชาวพื้นเมืองแม้ว่าไม่ใช่ของดี แต่ก็มีความแปลกใหม่ไม่เหมือนประเทศตน คนไม่น้อยคิดหามาสักคนไม่ก็สองสามคน วันๆ ต่อสู้ใช้งานพวกเขาไม่มาก ทั้งวันอยู่ในกระโจม ก็มีความสุขไม่น้อย

ผ่อนคลายกันมานาน ถึงเวลาเคร่งเครียดแล้ว

ปืนใหญ่กระสุนสามชั่ง 16 กระบอกกับปืนใหญ่กระสุนเก้าชั่ง  6 กระบอก เปิดออก  สิ่งก่อสร้างรอบๆ พวกเขาถูกรื้อหมดราบเป็นหน้ากอง ให้พลปืนใหญ่จากเรือรบเริ่มบรรจุกระสุน เพื่อกระสุนปืนใหญ่วันนี้ คืนวานถึงกับมีเรือปืนใหญ่ไปส่งกระสุนปืนที่ท่าเรือทางใต้ ก็เพื่อให้กระสุนในวันนี้มีพอยิง

ธงขาวบนหอระฆังยังคงแขวนอยู่ แต่การต่อสู้ยังอยู่ หากพวกคนสเปนไม่ยอมทิ้งโอกาสยอมจำนน เพื่อมีชีวิตรอด ก็ย่อมต้องลดตัวให้ต่ำยิ่งกว่าต่ำ

ปืนใหญ่ขนาดใหญ่ถล่มกำแพงพัง ทำให้เรือปืนใหญ่บนท้องทะเลเข้าใกล้มายิงได้ ป้อมปืนใหญ่ฐานที่มั่นสิ้นกำลังป้องกัน ตอนนี้เรือปืนใหญ่เข้าใกล้เพียงพอที่จะยิงตามใจแล้ว

ที่ทำให้พวกคนสเปนรู้สึกโชคดีก็คือ หลังถล่มป้อมปืนใหญ่พัง การยิงปืนใหญ่ก็หยุดลง มือพวกเขายังมีปืนไฟและปืนใหญ่เล็ก หรือแม้ว่าไม่มีปืน สวมเกราะปะทะชาวพื้นเมือง พวกเขาไม่ต้องเป็นห่วงมากนัก แต่ในใจพวกคนสเปนมีความสิ้นหวังหนึ่ง เพราะไม่รู้ว่าการบุกนี้จะจบลงเมื่อไร ที่นี่ราวกับนรก

“ชาวพื้นเมืองมีเรื่องอะไร?”

ไม่รู้เหตุใด เช้ามา ค่ายเชลยก็มีชาวพื้นเมืองต้องการพบหวังทง คนผู้นี้อายุไม่น้อย ผิวดูแล้วค่อนข้างขาวกว่าชาวพื้นเมืองปกติมาก  จากความเข้าใจโจรสลัดท้องที่ คนเช่นนี้แปดเก้าส่วนเป็นพวกชนชั้นสูงในพื้นที่ เป็นระดับหัวหน้าเผ่า

“กั๋วกง ชาวพื้นเมืองนี่บอกว่า วันหน้ากั๋วกงต้องได้เป็นราชาใหญ่ ต้องดูแลที่นี่ อย่างไรก็ต้องการความช่วยเหลือจากชาวพื้นเมือง พวกหนี้เลือดชาวฮั่นนั่น ชาวพื้นเมืองตายไปมากมายเพียงนี้น่าจะชดใช้พอแล้ว หากกั๋วกงไว้ชีวิตคนที่เหลือ พวกเขายอมเป็นทาสรับใช้….”

คนแปลย่อมเป็นโจรสลัด คนเหล่านี้ผ่านไปมาหลายเมืองท่า รู้ภาษาท้องถิ่น ไม่แปลก

หวังทงขมวดคิ้ว เอียงหน้ายิ้มกระซิบว่า

“ที่ไหนๆ ก็มีคนฉลาดเหมือนกันนะ ชาวพื้นเมืองนี้สามารถแสดงท่าทีเช่นนี้ได้ สมองนับว่าไม่เลว”

ซาต้าเฉิงยิ้ม กลับไม่กล่าวอันใด เพราะเขารู้หวังทงยังกล่าวไม่จบ เป็นเช่นนั้นจริง หวังทงยิ้มโบกมือกล่าวว่า

“ตัดหัวทิ้ง!”

ชาวพื้นเมืองนั่นเห็นชัดว่าเข้าใจภาษาฮั่น เงยหน้าขึ้นอย่างตกใจ คนด้านหลังเขายกดาบฟันทันที ดาบฟันศีรษะร่วง เลือดสดพุ่งกระจาย หวังทงยิ้มกล่าวว่า

“เรื่องราวล้วนมีเหตุ แต่พวกเราแผ่นดินหมิงไม่ใช่พวกเขาชาวสเปน พวกคนสเปนคนน้อย ดังนั้นต้องพึ่งพวกชาวพื้นเมือง พวกเราชาวฮั่นคนเยอะ หลายแสนคน หลายร้อยหลายพันล้วนจะตามมา ไม่สังหารพวกเจ้าให้หมด จะมีที่ทางให้พวกเราหรือ!”

คนข้างกายหวังทงทั้งหมดล้วนเริ่มฮึกเหิมหลังได้ยินวาจานี้ หวังทงยิ้มเสียงดังเอ่ยขึ้น

“วันนี้รบให้หมด ให้ชายพื้นเมืองออกไปรบให้หมด สิ้นเปลืองให้หมดแล้วค่อยรับการจำนนจากพวกสเปน”

ทุกคนรับคำพร้อมเพรียง ไปจัดการตามคำสั่ง กลับเป็นหานเถี่ยข้างหวังทงถามขึ้นเบาๆ ว่า

“กั๋วกง ชาวผิวขาวพวกนั้นสังหารเราชาวฮั่นมากมาย ทำไมจึงยอมรับการยอมจำนนพวกเขา”

อายุน้อยไม่ได้คิดเล็กคิดน้อย แต่ตลอดทางมาได้ยินว่าพวกสเปนสังหารหมู่ชาวฮั่น พอมาถึงได้พบไป๋อู่ก็ยิ่งรับรู้ความจริงยิ่งมาก ในใจย่อมเคียดแค้น เลี่ยงไม่ได้ หวังทงยิ้มตบบ่าหานเถี่ย กล่าวว่า

“ให้พวกเขายอมจำนน ไม่ได้หมายความว่าให้พวกเขารอด เตรียมการออกศึกได้แล้ว!”

*******************

พวกลุ่มอิทธิพลอำนาจตามหวังทงมาล้วนรวมกำลังคนที่ใช้การได้มารวมกันทั้งหมด ถึงกับแม้แต่เรือปืนใหญ่บนท้องทะเลก็ยังให้ลูกเรือเล็กกับเรือสำเภาขึ้นฝั่งมาช่วย

ปืนใหญ่ฐานที่มั่นส่วนใหญ่ไม่อาจยิงได้แล้ว ปืนใหญ่หวังทงยังใช้คุมสถานการณ์ได้ตลอด ธงขาวโบกขึ้น ปืนไฟระยะไกลก็ไม่ยิงอีก ดังนั้นครั้งนี้ชาวฮั่นติดอาวุธยิ่งบีบพื้นที่แคบเข้า

ชายชาวพื้นเมืองในค่ายเชลยล้วนถูกจับตัวมาหมด อาวุธไม่ให้ ไล่ต้อนไปด้านหน้า ไม่เป็นระเบียบ หากตะโกนไล่ ตีกลองเร่ง พวกเจ้าก็บุก หากกลองหยุด ชาวฮั่นก็จะไล่ตามมา ไล่ตามมาทันก็จะสังหาร บุกเข้าฐานที่มั่นได้ บางทีอาจจะรอด ส่วนเรื่องอาวุธนั้น ตลอดทางมีอันใดก็เก็บหาเอาเองละกัน!

ชาวพื้นเมืองสีหน้าอ่อนแรง อย่าเห็นว่าไม่กี่วัน ชาวฮั่นไม่ให้อาหารพวกเขาเพียงพอ แต่ละคนล้วนหิวจัด อ่อนกำลังเต็มที เห็นเด็กและคนแก่ถูกไล่ต้อนมา จะเกิดอะไรกัน พวกเขาเริ่มพอเข้าใจแล้ว

แต่เข้าใจแล้วอย่างไรเล่า โจรสลัดชาวฮั่นราวสัตว์ป่าล้วนเตรียมสังหารพวกเขาแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงพวกชาวผิวขาวที่แม่นปืน  แต่ทว่าบุกเข้าไป บางทีอาจยังมีทางรอด

เสียงกลองดังขึ้น ชาวพื้นเมืองอ่อนกำลังและสิ้นหวังก็มาถึงหน้าฐานที่มั่นสเปน และบุกเข้าไป

“ชาวฮั่นด้านนอกคิดอาศัยมือพวกเราสังหารชาวพื้นเมือง สังหารชาวพื้นเมืองเหล่านี้หมด พวกเราก็มีโอกาสยอมจำนน”

เปาโล ลูอิสมีเลือดเปื้อนตามตัว การต่อสู้เมื่อวานตอนจบ เขาจับกระบี่ออกร่วมศึกในฐานะกงสุลใหญ่ ตอนนี้พวกคนสเปนล้วนมารวมกันในฐานที่มั่น เตรียมเผด็จศึก แต่บางทีอาจไม่ได้เผด็จศึก แต่ย่อมเป็นการต่อสู้ครั้งสุดท้าย

นี่เป็นกงสุลใหญ่ที่เมื่อครึ่งเดือนก่อนนั่งเสวยเงินทองความสุขและฝันหวาน ตอนนี้สีหน้ามอมแมม เปาโล ลูอิสไม่ใช่เด็กน้อย เขาเข้าใจว่าอาจจะเกิดอะไรได้ แต่ตอนนี้อย่างไรก็แค่อาจจะ มีความหวังรอดเพียงหนึ่ง ก็ต้องคว้าไว้ ใจเขาตอนนี้กับคนชาวพื้นเมืองด้านนอกเหมือนกันในยามนี้

 ชาวผิวขาวเรียงแถวในฐานที่มั่นล้วนลืมไปว่าเมื่อปีก่อนพวกเขาสังหารหมู่ชาวฮั่นอย่างไร ชาวฮั่นพลเมืองดีในใจก็สิ้นหวังและไร้หนทางเช่นกัน  ชาวผิวขาวพวกนี้ไยจึงได้ยินดีปรีดาในตอนนั้นได้

เสียงตะโกนด้านนอกยิ่งใกล้เข้ามา พวกคนสเปนเริ่มตะโกน โบกตวัดอาวุธบุกออกไป

ให้สัตว์ป่าสู้กันเอง ใช้มาเพื่อบรรยายภาพชาวพื้นเมืองอาจไม่เหมาะ แต่ใช้มาบรรยายพวกคนสเปนนั้นได้พอดี  ชาวพื้นเมืองมากกว่าพวกสเปนหลายเท่าปะทะกัน  ก็ถูกปืนไฟยิงตายไป พวกนั้นก็ช่าง พอเข้าปะทะกันตัวต่อตัว ก็แตกกระเจิงทันที

แต่พวกเขาไม่มีทางถอยกลับ ด้านหลังพวกเขามีชาวฮั่นบี้ไล่มา ชาวฮั่นตอนนี้จำนวนไม่ได้น้อยไปกว่าชาวพื้นเมือง และยังกำลังสังหาร บุกไปด้านหน้า จึงอาจหลบด้านหลังได้

สถานการณ์เริ่มเปลี่ยนเป็นชาวสเปนกับชาวฮั่นร่วมลงมือสังหารชาวพื้นเมือง ชาวพื้นเมืองจำนวนมากลดลงอย่างรวดเร็ว

การต่อสู้ไม่อาจไม่มีคนตาย ทหารสเปนยังดี แต่หลายครั้งถูกดึงไปรุมกระหน่ำมือเท้า ตายใต้คมดาบและปลายไม้ไผ่ชาวพื้นเมือง

การต่อสู้ต่อเนื่องไม่นาน พวกสเปนถึงกับถอยกลับฐานที่มั่น แต่ชาวพื้นเมืองไม่ว่าอย่างไรก็ต้องบุกเข้าไปให้ได้ จิตใจและความมุ่งมั่นพวกเขาตอนนี้หมดสิ้นแล้ว ถึงกับไม่อยากจะต่อสู้ต่อ ได้แต่คุกเข่าอยู่ที่พื้นรออย่างเฉยเมย

เสียงเป่าเขาสัญญาณดัง พวกคนสเปนหมดสิ้นเรี่ยวแรงยังคิดว่าจากนี้ก็เป็นชาวฮั่นสู้กับพวกเขาแล้ว คิดไม่ถึงชาวฮั่นที่บุกมากลับถอยกลับไป

เกิดอะไรขึ้น กำลังงง ก็ได้ยินเสียงทางทางทะเล รอบฐานที่มั่นล้วนมีเสียงตูมดัง ปืนใหญ่ยิงแล้ว

 ปืนใหญ่หลายร้อยบนเรือหลายลำบนทะเลรวมกัน  เข้าใกล้เพียงพอ ระดมยิง ปืนใหญ่บนฝั่งไม่มาก ล้วนยิงเช่นกัน

 ฝุ่นตลบเพิ่งสงบลง กระสุนปืนใหญ่ยิงกระจุยอีกแล้ว  ชาวพื้นเมืองนอนกับพื้นไม่คิดขยับอีกแล้ว ยอมตามไปเลยดีกว่า สิ่งก่อสร้างฐานที่มั่นรับเสียงตูมระดมยิงเช่นนี้ไม่ไหว เริ่มทะลายลง มีคนหลบอยู่ด้านในคิดเป็นที่กำบัง กลับถูกถล่มทับตาย

หลังยิงปืนใหญ่สามกระบอก รัศมียิงปืนใหญ่โดยรอบเงียบกริบ ถึงกับแม้แต่เสียงร้องโหยหวนก็ไม่มี  ในยุคสมัยนี้ ปืนเช่นปืนใหญ่ระดมยิง สามารถทำให้คนรู้สึกได้เพียงสองคำว่า หวาดกลัว

*****************

“เสี่ยวเจิ้ง กลับไปครั้งนี้ ข้าจะเอาเงินที่เก็บให้บุตรชายออกมาให้หมด อย่างไรก็ต้องซื้อเรือใหญ่เช่นนี้สักลำ และมีปืนใหญ่ด้วย ไม่งั้นไม่อาจออกหากินบนท้องทะเลแล้ว!”

นอกสนามรบยังมีสิ่งก่อสร้างที่ยังไม่ได้ถูกรื้อถอน หากตั้งเป็นเวทีขึ้นมา เจ้าทะเลกับพ่อค้าใหญ่ล้วนอยู่บนนั้น คนพวกเขาให้หวังทงบัญชาการ คนเหล่านี้ยินดีให้น้ำใจนี้ ไม่คิดโต้แย้งใด มองดูสนุกกว่า

ปืนใหญ่เรือใหญ่บนท้องทะเลทำให้พวกเขาต้องใจตราตรึงยิ่ง เห็นสภาพการณ์นี้แล้ว พวกเขาล้วนรู้ตนเองกับหวังทงเทียบกันแล้ว ช่างไม่อาจเทียบได้

“เรือเช่นนี้เป็นดังชีวิต เหลียวกั๋วกงจะขายเจ้าหรือ?”

“ขายสิ ได้ยินว่าทางเมืองซงเจียงบอกว่า ขอเพียงจ่ายเงินไหว ร้านค้าเหลียวกั๋วกงหลายร้านให้ร่วมทุนได้ ก็ซื้อได้ เดาว่าไม่อาจซื้อใหญ่เท่านี้ แต่เล็กกว่าหน่อยซื้อได้”

“งั้นต้องซื้อ มีเรือนี้ พวกผีต่างชาติหัวแดงทั้งหลายนี่ พวกเราก็ไม่ต้องไว้หน้าพวกมันแล้ว!”

สองคุยกันออกรส อีกทางก็มีชายร่างอ้วนแทรกขึ้นว่า

“ครั้งนี้ตามมาด้วย ที่บ้านไม่เห็นด้วย ตอนนี้ดูแล้วคิดถูกจริงๆ  สถานการณ์ตอนนี้ บนท้องทะเลไม่ติดตามเหลียวกั๋วกง เกรงว่าวันหน้าไม่มีทางรอดแล้ว!!”

“สามารถมาครอบครองพื้นที่ลูซอนนี่ได้ เป็นดังราชาพื้นที่ ชีวิตนี้ไม่เสียดายแล้ว…”

มีคนกล่าวราวตกในภวังค์ พวกเขาได้เห็นกองเรือหวังทง ได้เห็นกำลังหวังทง ได้เห็นหวังทงแสดงความเป็นไปได้ให้พวกเขาดู ทุกคนล้วนหวั่นไหว เดิมทีพวกเขาก็เป็นเจ้าแห่งท้องทะเล แม้ว่าแค่กำลังตนเดี่ยวๆ ไม่อาจสู้เรือตะวันตกได้ แต่อย่างไรก็ใช้คนมากเอาชนะได้ พวกเขาไม่เคยคิดปรับเปลี่ยนใด แต่พอได้เห็นทุกสิ่งตรงหน้าตอนนี้ เหล่าหัวหน้าโจรสลัดก็รู้ ไม่เปลี่ยนไม่ได้แล้ว

ในตอนนั้นเอง ก็มีรายงานมาอีกทางว่า

“กั๋วกง ปืนใหญ่ยิงจบแล้ว!”

“ทุกหน่วยบุกเข้าไปสำรวจ ชาวพื้นเมืองบาดเจ็บหนักให้สังหารทิ้ง บาดเจ็บเล็กน้อยช่วยเคลื่อนย้าย รับการยอมจำนนของพวกสเปนได้!”

หวังทงออกคำสั่งดัง นายทหารรับคำสั่งดัง วิ่งไปยังสนามรบ คำสั่งทำให้ทุกคนที่มองดูทอดถอนใจ นายทหารออกไปได้ไม่ไกลนัก หวังทงเสริมคำสั่งอีกว่า

“ให้พวกสเปนทิ้งอาวุธ แบ่งกลุ่มละร้อยนำตัวออกมา!”