องครักษ์เสื้อแพร - ตอนที่ 926 ส่งทูตเจรจามา

ราชสำนักกำลังส่งผู้แทนพระองค์ไปที่ว่าการมณฑลทหารเมืองเหลียวโจว ในวังส่งขันทีไปตรวจกองเสบียงทหารที่เมืองเหลียวโจวด้วยเช่นกัน มีราชโองการลงไป ข่าวก็ไปทั่วหล้าอย่างรวดเร็ว คนรู้ข่าวก็พากันทอดถอนใจ เมืองเหลียวโจวก่อนหน้าหาเรื่องติ้งเป่ยโหวไว้ไม่น้อย ตอนนี้กรรมตามสนองแล้ว

ที่ว่าการมณฑลทหารมีหน้าที่ดูว่ามณฑลทหารชายแดนมีกินตำแหน่งว่างหรือไม่ ตรวจสอบเสบียงและเบี้ยหวัดว่าจ่ายจริงหรือไม่ เมืองชายแดนใดก็ล้วนทำไม่ได้ แม้แต่กองกำลังหู่เวยเทียนจินก็เช่นกัน  แน่นอนเสบียงกองกำลังหู่เวยความจริงนั้นมีมากกว่าที่กำหนดไว้มาก หากนี่เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ไม่เกี่ยวกัน

จัดผู้แทนพระองค์ไปตรวจสอบเช่นนี้ แสดงให้เห็นว่าไปหาเรื่องเมืองเหลียวโจว ผู้ใดจะหาเรื่องเมืองเหลียวโจว เป็นนายกองอวี๋เจียนหรู่ยื่นฎีกาก่อน แต่นายกองผู้นี้เดิมไม่มีสิทธิ์มีเสียงใดในวงการขุนนาง ฎีกาเมื่อก่อนที่คนจำได้ก็คือขอให้ศาลเมืองซุ่นเทียนตรวจสอบเรื่องจับเด็กไปขาย ครั้งนี้ถึงกับกล้ายื่นฎีกาที่คนคาดไม่ถึง  แต่ไม่ต้องสืบความมาก ก็รู้ว่าคนผู้นี้ได้ไปพบหวังทง และหลังจากได้พบหวังทง ครอบครัวอยู่ๆ ก็ร่ำรวยขึ้นมา

หวังทงเหตุใดจึงคิดเป็นศัตรูกับเมืองเหลียวโจว ทุกคนรู้ดีแก่ใจ ก่อนและหลังจากกลับจากเมืองกุยฮว่าเฉิง มีคำถามมากมายจากราชสำนักต่อการรบของหวังทงว่าจริงหรือไม่ ยังมีการโจมตีมากมาย อย่างไรก็ต้องเกี่ยวพันกับการพวกตระกูลหลี่แอบกระพือลมเบื้องหลัง

ไม่พูดถึงเรื่องอื่น เอาแค่เรื่องที่หวังทงสร้างความชอบใหญ่  ราชสำนักแทบจะปัดทิ้ง แต่พอหลี่เฉิงเหลียงสร้างความชอบที่ด้อยกว่าหวังทงมาก กลับได้รับเสียงชื่นชมมากกว่า ได้ชื่อเสียงมากยิ่งกว่า เทียบสองเรื่องนี้แล้ว หวังทงจึงไม่ได้รู้สึกดีอันใดกับเมืองเหลียวโจว

หากสืบลึกลงไปละเอียด ยังรู้อีกว่า ปลายเดือนสิบเอ็ด  ซุนโส่วเหลียนขุนพลเมืองเหลียวโจวมาคารวะหวังทงที่จวน อาจมารายงานข่าวลับอะไรสักอย่าง หลายคนที่เข้าใจเทียนจินดี ล้วนรู้ว่าซุนโส่วเหลียนกับเทียนจินสายสัมพันธ์การค้าแนบแน่น อาจกล่าวได้ว่า นับได้ว่าเป็นส่วนหนึ่งของอำนาจหวังทง

หวังทงมาถึงสถานะนี้  ยื่นมือเข้าไปข้องเกี่ยวหลายที่ก็ควรอยู่ เมืองเหลียวโจวเป็นเนื้อก้อนโต ประชากรหลายร้อย พื้นที่อุดมสมบูรณ์กว้างใหญ่ การค้ารุ่งเรือง  ดีที่ทั้งหมดเป็นของตระกูลหลี่ผู้เดียว ทุกคนเห็นแล้วก็น้ำลายสอ หากตระกูลหลี่แต่ไรมาก็เป็นตระกูลขุนพลอันดับหนึ่งแผ่นดินหมิง ผู้ใดก็ไม่กล้าแตะต้องเสือตัวนี้ ตอนนี้ติ้งเป่ยโหวสถานะไม่ธรรมดา บางทีก็อาจจับจ้องเนื้อก้อนนี้ แต่ไม่ว่าอย่างไร ตระกูลหลี่ตอนนี้อยู่ต่อหน้าหวังทงก็ต้องก้มหัว

การลงมือกับเมืองเหลียวโจว บางทีเพราะก่อนหน้าแย่งชิงอำนาจทางการเมือง กำลังแก้แค้นเอาคืน หรือต้องการส่วนแบ่งกับเมืองเหลียวโจว กัดเนื้อกินสักก้อนหนึ่ง ก็เพื่อการเมือง เพื่อเงินทองวาสนา คนใต้หล้าหรือแม้แต่คนหวังทงก็ล้วนคิดเช่นนี้

ส่งผู้แทนพระองค์ไปตรวจสอบที่เมืองเหลียวโจวเพื่อหาข้อผิดพลาด ความจริงนั้นการตัดสินใจลงมือเช่นนี้ในวังรอบคอบมาก แม้แต่คณะเสนาบดีใหญ่ยังยื่นฎีกาลับว่า  ‘เมืองเหลียวโจวอยู่นอกด่าน ราวกับเสือพยัคฆ์หลับใหลข้างเตียงนอน ต้องทำการให้รอบคอบ ป้องกันพยัคฆ์ทำร้ายคน’ เป็นต้น ฮ่องเต้ว่านลี่ก่อนส่งผู้แทนพระองค์ไป ยังเรียกหวังทงเข้าวังมาถาม

“ฝ่าบาทไม่ทรงต้องกังวลอันใดพะยะค่ะ!”

หวังทงตอบอย่างมั่นใจ ได้ยินคำตอบ ฮ่องเต้ว่านลี่กลับถามเรื่องที่เหมือนไม่เกี่ยวข้องกันว่า

“หวังทง เจ้ารู้ไหมว่าเหตุใดจึงตั้งเมืองจี้โจว?”

เดิมคิดถามเองตอบเอง คิดไม่ถึงว่าหวังทงจะตอบออกมา เขายิ้มทูลว่า

“ฝ่าบาท เมืองจี้โจวเป็นหนึ่งในเก้าเมืองชายแดนที่ตั้งขึ้นมาหลังสุด ตั้งหลังจากเมืองเหลียวโจวเข้มแข็งขึ้น เมืองจี้โจวตั้งขึ้นมา นอกจากป้องกันเมืองหลวงแล้ว ยังไว้รับมือพวกนอกด่าน ยังมีไว้เพื่อเป็นด่านกันเมืองเหลียวโจวกับเมืองหลวงอีกด้วย!”

ฮ่องเต้ว่านลี่แปลกใจอยู่บ้าง แต่ก็พยักหน้าเห็นตามที่หวังทงวิเคราะห์ พ้นจากด่านซานไห่กวนเข้าสู่เขตปกครองเหนือ จากด่านซานไห่กวนถึงเมืองหลวงเส้นทางเหมือนเป็นพื้นที่ราบลุ่ม ไม่มีอะไรเป็นปราการ ยากรับมือ เมืองหลวงเป็นเมืองสำคัญ ย่อมต้องจัดการป้องกันเหตุผิดพลาดที่อาจเกิดขึ้น ตั้งเมืองเมืองจี้โจวย่อมคิดถึงเรื่องพวกนอกด่านเคลื่อนไหวบ่อย  แต่ป้องกันเหตุคาดไม่ถึงจากเมืองเหลียวโจวก็เป็นอีกหนึ่งเหตุผลเช่นกัน

เห็นหวังทงเข้าใจ ฮ่องเต้ว่านลี่ก็ชี้ต่อว่า

“ตอนอดีตฮ่องเต้ยังอยู่ กาวก่งกับจางจวีเจิ้งแต่ไรมาก็พยายามแบ่งเขตเมืองเหลียวโจว ส่งขุนนางบุ๋นไปดูแล แต่เพราะเห็นว่าเมืองเหลียวโจวตั้งอยู่นอกด่าน ยังมีสองด้านติดตอนเหนือและตะวันออก ความรับผิดชอบมากจึงต้องให้อำนาจการนำทหารอยู่ในมือผู้บัญชาการผู้เดียว หลี่เฉิงเหลียงคุมอำนาจเมืองเหลียวโจวแต่ผู้เดียวมา 20 ปี ทหารก็เป็นทหารตระกูลเขา พี่น้องลูกหลานก็ล้วนเป็นขุนพลทหาร อำนาจเงินทองล้วนอยู่ในกำมือ  ความร่ำรวยเรียกได้ว่าสามารถเทียบแผ่นดินได้ และยังแอบเลี้ยงดูโจรเพื่อตนเองอีก ไม่กำราบเสียบ้าง เกรงว่าคงได้ลืมตัวไปแล้ว แต่ว่า…..”

ฮ่องเต้ว่านลี่ลังเล ตรัสขึ้นอีกว่า

“ที่ต้องให้ความสำคัญกับเมืองเหลียวโจว ก็เพราะเมืองเหลียวโจวอยู่โดดเดี่ยวนอกด่าน เสบียงรวบรวมเองได้ ยังมีทหารกล้า หากบีบมากไป พ่อลูกตระกูลหลี่ร่วมเคลื่อนไหวกันขึ้น ก็ย่อมเป็นภัยใหญ่ เรามิอาจยอมให้แผ่นดินหมิงต้องเคลื่อนกำลังรบ นั่นนับเป็นภัยแห่งแผ่นดินหมิง”

ไม่แปลกที่ทรงลังเล ในฐานะโอรสสวรรค์ ต้องมาระแวงเมืองชายแดนเช่นนี้ ไม่ใช่เรื่องน่าเปิดเผย หวังทงถวายบังคมทูลตอบ น้ำเสียงเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจว่า

“ฝ่าบาท เผ่าอันต๋าเข้มแข็งหรือเผ่าเผ่าเคอเอ่อร์ชิ่นเข้มแข็ง?”

“พวกป่าเถื่อนจะไปสู้อันต๋าได้อย่างไร”

ที่เรียกว่า ‘ป่าเถื่อน’ นั้น ก็เป็นคำเรียกดูแคลนพวกเผ่ามองโกลทางทุ่งหญ้าตะวันออกของแผ่นดินหมิง เพราะการต่อสู้ของพวกเขาเรียกได้ว่าไม่เอาไหนเลย เผ่าอันต๋าเป็นเจ้าแห่งทุ่งหญ้า ย่อมต้องเข้มแข็งกว่า

“ฝ่าบาท กองกำลังหู่เวยกับกองกำลังเมืองจี้โจวทำลายเผ่าอันต๋าสิ้น เมืองเหลียวโจวยกทัพออกปราบตัวหลุนนั้นก็แค่ไม่กี่พันหัว เทียบกันแล้ว ประสิทธิภาพการบผู้ใดเข้มแข็งผู้ใดอ่อนแอกัน?”

กล่าวเช่นนี้ ความกังวลของฮ่องเต้ว่านลี่มลายหายไปไม่น้อย หวังทงทูลอีกว่า

“ฝ่าบาท กองกำลังหู่เวยกับจี้โจวยกทัพขึ้นเหนือยึดเมืองกุยฮว่าเฉิง ตอนนี้กองกำลังหู่เวยกับกองกำลังจี้โจวล้วนอยู่ใกล้เมืองหลวง พื้นที่เมืองหลวงยังมีกองกำลังเมืองหลวง กองกำลังทหารเราเหนือว่าเมืองเหลียวโจว ฝ่าบาทยังทรงกังวลสิ่งใดกันพะยะค่ะ?”

พูดถึงตรงนี้  จางเฉิงแทรกถามขึ้น

“หวังทง ผู้บัญชาการเมืองเซวียนฝู่คือหลี่หรูซงนะ!”

“จางกงกงกล่าวได้ถูกต้อง แต่ทหารเมืองเซวียนฝู่นั้นหากราชสำนักมีราชโองการสั่งการย่อมได้ หากหลี่หรูซงเหิมเกริมไร้คุณธรรม จะมีคนตามด้วยกี่คน?  ถึงตอนนั้นตระกูลหม่ากับตระกูลลี่เอ่ยปาก หลี่หรูซงยังจะทำอันใดได้ หม่าหลินตอนนี้ก็เป็นรองแม่ทัพเมืองเหลียวโจว หลี่เฉิงเหลียงอย่างไรก็ต้องคิดให้มากอีกสักหน่อย!”

พอหวังทงวิเคราะห์เช่นนี้ ฮ่องเต้ว่านลี่จึงได้ตัดสินพระทัยส่งผู้แทนพระองค์ไป

**************

ความจริงนั้น หวังทงยังมีอีกการวิเคราะห์ที่ไม่ได้กราบทูล ตามข่าวขององครักษ์เสื้อแพรกับร้านสามธารา พ่อลูกตระกูลหลี่ รวมทั้งคนสนิทหลี่เฉิงเหลียงที่เป็นเหล่าขุนพลเมืองเหลียวโจว ต่างเสวยสุขกับอำนาจวาสนามากไปแล้ว และยังหลงใหลนารี อาหารเลิศรส เรื่องพวกนี้เทียบดูแล้ว ในบรรดาการค้าเทียนจินกับเมืองเหลียวโจว สินค้ารายรับสูงที่สุดและกำไรสูงที่สุด ไม่มีสินค้าใดเกินสินค้าฟุ่มเฟือยที่ขายไปยังเมืองเหลียวโจว

คนเราพอเสวยสุขกับอำนาจวาสนามากไป คนก็จะไร้ปณิธาน จะไปคิดเสี่ยงตายออกรบทำไมกัน จะไปมีจิตใจคิดการใหญ่ทำไมกัน แท้จริงแล้วไม่น่าเป็นห่วงอันใด

เรื่องที่หวังทงวิเคราะห์ได้ละเอียด หลี่เฉิงเหลียงเป็นขุนพลมา 30 ปี ย่อมวิเคราะห์ได้กระจ่างเช่นกัน ผู้แทนพระองค์เตรียมออกเดินทางจากเมืองหลวงหลังวันที่ 25 เดือนหนึ่ง ทูตเจรจาจากเมืองเหลียวโจววันที่ 16 เดือนหนึ่งก็มาถึงเมืองหลวง ตามระยะเดินทางจากเมืองเหลียวโจวมาเมืองหลวง ในวังไม่ทันมีราชโองการออกไป  คนทางนั้นก็ออกเดินทางแล้ว

เมืองเหลียวโจวส่งขุนนางกองเอกสารในจวนหลี่เฉิงเหลียงมาปฏิบัติงานนอกพื้นที่ หากไม่ใช่คนสนิทย่อมไม่ได้ คนผู้นี้แซ่หลี่ ชื่อว่าตงฉวิน อายุ 42 เป็นบัณฑิตจวี่เหรินจากเมืองเติงโจว ผู้นี้มีชื่อในเอกสารรายงานองครักษ์เสื้อแพรกับร้านสามธาราอยู่มาก เป็นหนึ่งในสามที่ปรึกษาสามคนแรกของหลี่เฉิงเหลียง

คนผู้นี้เข้าเมืองหลวงมา ศาลซุ่นเทียนย่อมต้องรีบนำข่าวแจ้งหวังทง เดิมคิดว่าหลี่ตงฉวินมาเมืองหลวง คงไปติดต่อกับพวกบรรดาขันทีก่อน ตามธรรมเนียมการทำงานเมืองหลวงตอนนี้ ไปเดินเส้นสายกับทางน้องชายพระสนมเอกเจิ้งได้ผลที่สุด

แต่หวังทงคิดผิด หลี่ตงฉวินมาถึงเมืองหลวงพักคืนหนึ่ง วันรุ่งขึ้นก็ส่งเทียบขอเข้าพบหวังทง ฟ้ายังไม่สว่างดีก็นำของขวัญมารอพบหน้าจวน  พอประตูจวนเปิดก็ส่งมอบเทียบนัดหมาย

หวังทงก็ออกไปเข้าร่วมประชุมขุนนางแต่เช้าตามปกติ ไม่ได้สนใจหลี่ตงฉวิน กล่าวเพียงว่า ‘ให้เขารอหน้าประตู’ จากนั้นก็ออกไป

หลังเลิกประชุมขุนนาง หวังทงนำเรื่องนี้รายงานฮ่องเต้ว่านลี่ นับว่าแจ้งแล้ว ฮ่องเต้ว่านลี่ไม่ได้ตรัสอันใด ตรัสเพียงว่า ‘เจ้าทำไปตามสบาย’

หลังเลิกประชุมขุนนาง หวังทงไม่ได้กลับจวน หากไปยังสำนักองครักษ์เสื้อแพรทำงาน ฟ้าใกล้มืดจึงได้กลับจวน

หลี่ตงฉวินผู้นั้นคอยอยู่ด้านนอกมาตลอด เดือนหนึ่งเมืองหลวงอากาศมิได้อบอุ่นอันใด หลี่ตงฉวินแม้สวมชุดหนังหนาเป็นตัวนอก หากสีหน้าก็ยังเขียวคล้ำ ปากเริ่มเป็นสีม่วง หวังทงมองจากบนหลังม้า ก็พยักหน้ากล่าวนิ่งเรียบว่า

“แขกท่านนี้รอนานแล้ว เชิญเข้าไปคุยกันด้านใน!”

หลี่ตงฉวินคิดจะรับคำ แต่อาจเพราะหนาวมานาน คิดจะขยับก็ย่อมแข็งไปหมด หวังทงไม่สนใจ เดินเข้าไปทันที

เตรียมตัวครู่หนึ่ง หวังทงก็ออกมายังห้องรับแขก หลี่ตงฉวินถูกเชิญตัวเข้ามา สีหน้าดีกว่าด้านนอกอยู่มาก พอเข้ามาอบอุ่นไม่ว่า ยังมีน้ำชาร้อนให้ดื่มอีกด้วย

หลี่ตงฉวินพอเข้ามาในห้องก็โขกศีรษะคำนับ หวังทงเห็นหลี่ตงฉวินคุกเข่าก็ส่ายหน้ายิ้ม กล่าวว่า

“หากหลี่เฉิงเหลียงรู้จักเช่นนี้แต่ต้น จะมีวันย่ำแย่เช่นนี้ได้อย่างไร”

หลี่ตงฉวินเงยหน้ากล่าวว่า

“ด้วยเพราะชื่อเสียงมี สามารถแย่งชิงก็แย่งสักหน่อย ได้แย่งแล้วจึงได้รู้ว่าตนเองแย่งไม่ได้ จึงได้รู้ว่าควรยอมแพ้ ไม่เช่นนี้นายท่านก็คงไม่ส่งข้าน้อยมาคารวะท่านโหว”

หวังทงส่ายหน้าหลุดหัวเราะ กล่าวว่า

“ฝีปากไม่เลวนะ ลุกขึ้นมาพูดกัน!”

หลี่ตงฉวินขอบคุณลุกขึ้น ได้รับอนุญาตจากหวังทงแล้ว จึงได้เปิดประเด็นตรงไปตรงมาทันทีว่า

“ท่านโหว นายท่านบอกว่า ก่อนหน้ามีเรื่องเข้าใจผิดก็ไม่อยากเอ่ยถึงอีก วันหน้าการค้าเทียนจินในเมืองเหลียวโจวย่อมไร้การต่อต้าน เปิดทางสะดวก จะไม่หาเรื่องใดให้ลำบากอีก นายท่านเห็นว่าท่านโหวร่ำรวย คิดจะทำการค้าร่วมกับท่านโหวอีกด้วย”

“ข้ากับขุนพลซุนมีการค้ากันแล้ว ความปรารถนาดีของตระกูลหลี่ ข้าได้แต่ขอบคุณแล้ว”

“ท่านโหว ซุนโส่วเหลียนเก่งกล้าการรบ นายท่านข้านั้นคิดจะส่งเสริมนานแล้ว เพียงแต่ไม่รู้ว่าควรจะมอบตำแหน่งใดให้ดี ขอท่านโหวชี้แนะ!”