บุปผาเคียงบัลลังก์ - ตอนที่ 488 หมีเตี๋ยเซียง / ตอนที่ 489 พระประสงค์ของฮ่องเต้

ตอนที่ 488 หมีเตี๋ยเซียง 

สวี่อี้เห็นเฮ่อหมัวหมัวทุ่มเทเช่นนี้ก็ผงกศีรษะ หมัวหมัวพวกนั้นกลัวภูตผีปีศาจ คิดว่าเมื่อมาถึงที่นี่แล้วมีลูกเล่นไม่ยอมรับกับหมัวหมัวในกอง ใส่ความคนอยู่เบื้องหลัง ดังนั้นจึงถูกสั่งสอนเช่นนี้ 

สวี่อี้ไม่ให้ความสนใจพวกนักโทษที่ไม่เชื่อฟัง พวกนางรับเงินผู้อื่นมาทำงานแทนให้เขา แล้วยังคิดจะรักษาหน้าเผื่อวันหน้าออกไปแล้วจะได้อธิบายกับผู้ว่าจ้างได้ 

หากต่างเป็นเหมือนพวกนางแล้ว กองคดีของสวี่อี้คงไม่ต้องมีอยู่อีกต่อไป หมัวหมัวสองสามคนข้างในเห็นเข้าก็ผงกศีรษะเรียกใต้เท้า แล้วช่วยกันแบกหมัวหมัวคนนั้นออกไป 

เซียงฉือกับซู่เวิ่นจึงได้เข้าไป 

“พวกนางรู้งานดี ต้องไม่ทำลายหลักฐานบนศพไปเป็นแน่ ใต้เท้าซู่เวิ่นวางใจได้” 

ตอนแรกซู่เวิ่นขมวดคิ้ว แต่เพราะสวี่อี้เข้าใจความคิดนางแล้วเอ่ยขึ้นก่อนทำให้นางอึ้งไป จากนั้นจึงพยักหน้าแล้วเลิกผ้าขาวขึ้น ตรวจสอบแผ่นหลังกับปลายมือเท้าทั้งสี่ของสวีหมิ่นอย่างละเอียด 

แล้วก็เป็นไปตามนั้น บนนั้นล้วนเป็นสีดำคล้ำเหมือนเนื้อเยื่อที่กำลังตาย เซียงฉือตกใจ ส่วนซู่เวิ่นผงกศีรษะ 

“เห็นท่าจะเป็นหมีเตี๋ยเซียงจริงๆ ดูสภาพเขาน่าจะเสพมานานแล้ว ควรจะมีอาการหลอนเกิดขึ้นบ้างแล้ว ถึงข้ายังไม่เคยพบเห็นผู้ป่วยที่เสพหมีเตี๋ยเซียงมาก่อน แต่คิดว่าคงจะน่ากลัวมาก ตามที่มีบันทึกในตำราแพทย์ว่าจะมีสภาพราวปีศาจคลุ้มคลั่ง สูญสิ้นความเป็นมนุษย์” 

เซียงฉือกับสวี่อี้ต่างสูดหายใจเอาไอเย็นเข้าไป 

คิดถึงคำพูดของเสียวสี่จื่อแล้วสอดคล้องกับการคาดคะเนของซู่เวิ่น เรื่องการเสพหมีเตี๋ยเซียงของสวีหมิ่นจึงยืนยันได้ 

ทั้งสามไปยังห้องหนังสือของสวี่อี้เพื่อรวมรวมแนวความคิด และพูดถึงเรื่องซูเฟยขึ้นมา ในเมื่อพวกนางร่วมกันรับผิดชอบคดีนี้แล้ว จึงต้องแลกเปลี่ยนความคิดเห็น 

เซียงฉือฟังคำพูดซู่เวิ่นแล้วก็เข้าใจว่าหมีเตี๋ยเซียงนี้จะต้องถูกใครบางคนผสมไว้ในผงหอมที่เรียกว่าผีเสื้อหลงบุปผาแล้วขายให้คนในวัง เช่นนี้ทำให้มีรายได้มหาศาล เพราะของนี้ควรมีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่มี ซึ่งราคาจะต้องสูงอย่างยิ่ง 

เซียงฉือเรียบเรียงความคิดแล้วพูดขึ้นว่า 

“หากดูจากข้อมูลที่ใต้เท้าทั้งสองจัดไว้แล้ว พวกเราสามารถตัดสินความเป็นไปได้ได้สองอย่าง” 

“ข้อแรก หากซูเฟยขายหมีเตี๋ยเซียงซึ่งก็คือผีเสื้อหลงบุปผาที่บรรจุแล้ว ขายให้กับสวีหมิ่นที่มีความต้องการ สวี่หมิ่นเพราะติดยาจึงคลุ้มคลั่งเสมอๆ ดังนั้นจึงพลั้งเผลอผลักองค์หญิงตกน้ำ จากนั้นกลัวว่าองค์หญิงอาจจะทรงพาดพิงถึงเขา จึงลอบเข้าไปในกองโอสถ หมายลอบปลงพระชนม์องค์หญิง” 

“ข้อสองก็คือมีมือมืดอื่นที่อยู่เบื้องหลัง และเรื่องผีเสื้อหลงบุปผาถูกองค์หญิงทรงรู้เห็นเข้า จึงผลักองค์หญิงตกน้ำ แต่องค์หญิงทรงรอดชีวิต ด้วยความเกรงกลัวนางจะเปิดเผยเรื่องออกมา จึงใช้สวีหมิ่นไปลอบปลงพระชนม์” 

“ข้าคิดว่าความเป็นไปได้ข้อหลังมีสูงมาก เพียงแต่…” 

เรื่องที่เซียงฉือคิดจะพูด สวี่อี้กับซู่เวิ่นต่างเข้าใจแล้ว 

“เรื่องนี้หากไม่มีหลักฐานจริง เกรงว่าคงจะล่วงเกินซูเฟยเป็นอย่างมาก ทางด้านฝ่าบาทก็ไม่อาจคาดคะเนได้ ไม่รู้ว่าจะทรงลงอาญาซูเฟยเพราะเรื่องนี้หรือไม่” 

ซู่เวิ่นขมวดคิ้วมุ่นเกิดความไม่พอใจ 

“ซูเฟยเป็นคนลี่โจวคิดว่าคงต้องรู้จักมักคุ้นหมีเตี๋ยเซียงดี จะว่าพระองค์มุ่งหวังแสวงประโยชน์ก็มีความเป็นไปได้ แต่พระองค์เป็นถึงประมุขตำหนักหนึ่ง จึงไม่เข้าใจว่าเหตุใดจึงต้องใช้…” 

เซียงฉือกับสวี่อี้ก็ส่ายหน้า สวี่อี้อยู่ในกองคดีมานานปีจึงรู้ดีว่าแต่ละเรื่องดูไปแล้วล้วนเป็นคนชั้นล่างที่เป็นผู้ลงมือกระทำ แต่เมื่อสืบสาวให้ลึกลงไป จะเป็นการขับเคลื่อนของเจ้านายที่อยู่เบื้องหลัง 

แต่ว่าเรื่องแบบนี้ จะมีโทษหรือไม่นั้นก็ขึ้นอยู่กับพระประสงค์ของฝ่าบาทมิใช่หรือ 

สวี่อี้จึงยิ้มเยาะแล้วพูดขึ้นว่า 

“เรื่องนี้ก็ถวายไว้ให้ฝ่าบาททรงวินิจฉัยเถิด หากฝ่าบาทรับสั่งให้ตรวจสอบให้ถึงที่สุด พวกเราก็ติดตามร่องรอยของหมีเตี๋ยเซียงแล้วสืบสาวต่อไป แต่หากทรงรับสั่งให้หยุด ก็ใช้เหตุผลข้อแรกก็ได้ เพิ่มเติมว่าเป็นการเสี้ยมของหมัวหมัวพวกนั้นก็แล้วกัน” 

ตอนที่ 489 พระประสงค์ของฮ่องเต้ 

คนที่ใช้ชีวิตอยู่ในเวียงวัง ไหนเลยยังจะมีคนรุ่นเยาว์ที่เลือดยังร้อนระอุอยู่ พวกเขาล้วนเพราะการแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นไม่หยุดหย่อนภายในวัง ทำให้เรียนรู้แต่การปกป้องตนเอง 

เพราะเหตุนี้ทั้งสามจึงมองสบตากัน แม้แต่ซู่เวิ่นที่ทำงานเชื่องช้าและไม่เคยสนใจเรื่องพวกนี้ก็ยังพูดไม่ออก 

สวี่อี้มองรอบด้านแล้วจึงพูดขึ้น 

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เซียงฉือ เจ้าใกล้ชิดฝ่าบาทที่สุด วันนี้ก็ลองกลับไปทดสอบทิศทางลมดูสักครั้งเป็นไร” 

เซียงฉือไม่ว่าอะไร เรื่องนี้ตกเป็นหน้าที่ของนางก็เป็นเรื่องปกติ จึงผงกศีรษะ ทั้งสามจึงแยกย้ายกันไปเตรียมตัว ผู้รับผิดชอบงานนี้ยังมีฉู่อวิ๋นเซียวอีกคนหนึ่ง ถึงเขาจะไม่ใช่คนฝ่ายใน แต่ฝ่าบาททรงไว้วางพระทัยให้เป็นองครักษ์รักษาการณ์ในพระราชฐาน ย่อมต้องเข้าใจความสำคัญของเรื่องราว สวี่อี้จึงเป็นคนไปแจ้งให้ทราบซึ่งไม่มีปัญหาอะไร 

ซู่เวิ่นจะกลับไปวิจัยส่วนผสมของหมีเตี๋ยเซียง ดังนั้นสามคนจากสามกองงานจึงต่างมีหน้าที่ 

เซียงฉือกลับไปถึงตำหนักเจิ้งหยาง เมื่อคืนนางไม่ได้นอน ตอนนี้หรงจิงรับองค์หญิงเข้าวังเพื่อดูแลแล้ว ทำให้วางใจได้มาก ดังนั้นจึงได้จัดการราชกิจอยู่ในตำหนักฉินเจิ้งในตอนนี้ เซียงฉือเดินเข้าไปหลังฉากบังลมแอบดูท่าทีของหรงจิงอย่างระมัดระวัง 

ถึงแม้นางจะรู้เรื่องความสัมพันธ์ในฝ่ายในเหล่านั้นดี และก็รู้ถึงความร้ายกาจในนั้นด้วย แต่อย่างไรก็ยังเป็นคนวัยเยาว์ จะบอกว่าเป็นหมูไม่กลัวน้ำร้อนก็ได้ หรือจิตใจที่เดือนแค้นก็ตามที และแม้จะเป็นพันธมิตรกับซูเฟยแล้วก็ตาม 

เมื่อได้ฟังซู่เวิ่นพูดถึงพิษภัยในเรื่องนี้ กับการที่สามารถควบคุมจิตใจของคนได้เช่นนั้น นางรู้สึกถึงอันตรายของเรื่องนี้ว่ามีมากอย่างยิ่ง จึงหวังว่าฝ่าบาทจะให้ความสนใจกับเรื่องนี้อย่างจริงจัง 

ถึงแม้จะรับปากสวี่อี้ว่าจะเพียงทดสอบจิตใจของฝ่าบาทเท่านั้น แต่ก็ยังหวังให้ฝ่าบาทตรวจสอบให้ถึงที่สุดโดยไม่สนใจกับอารมณ์ความผูกพันกับใครคนใด และขอให้มีใจที่ทรงคุณธรรม 

เซียงฉือชอบใช้แป้งดอกท้อ ถึงแม้กลิ่นของแป้งหอมนี้จะธรรมดาที่สุดในวังก็ตาม แต่คนที่สามารถเคลื่อนไหวต่อเบื้องพระพักตร์ได้นอกจากเซียงฉือแล้ว ไม่มีใครเลยที่จะนำพากลิ่นนี้มาได้อย่างเงียบเชียบ เข้าประชิดถึงตัวเขาได้ใกล้เช่นนี้ 

หรงจิงวางพู่กัน เงยหน้าขึ้นก็เห็นหญิงสาวสวมเครื่องแบบชาววังสีฟ้าครามคนหนึ่งยืนลังเลอยู่หลังฉากบังลมไม่ยอมเข้ามา นางกำลังตรึกตรอง ไม่รู้กำลังคิดอะไร 

หรงจิงสงสัย จึงหยิบผิงกั่ว[1]ผลหนึ่งในตะกร้าผลไม้ มองดูสีสันงามสดของมันแล้วตะโกนขึ้นว่า 

“เอ้ารับ” 

พร้อมกับโยนผิงกั่วออกไป เซียงฉือคลายจากภวังค์ทันที มองเห็นผลผิงกั่วร่วงหล่นลงมาจากกลางอากาศ 

นางตกใจถอยหลังไปก้าวหนึ่งแล้วยื่นมือออกรับผิงกั่วผลนั้น มองหรงจิงนิ่งโดยไม่ขยับเขยื้อน 

“ฮ่าฮ่าฮ่า” 

เซียงฉือเห็นหรงจิงหัวเราะเสียงดังแบบนั้นก็รู้ว่าตนเองเป็นตัวตลกไปอีกแล้ว 

“ข้าเรียกให้เจ้าตื่นเช้ามาฝึกยุทธ ดูความเกียจคร้านของเจ้าสิ กับผิงกั่วผลเดียวยังรับเสียลนลานเช่นนั้น หากข้าประเคนบุญคุณชุดใหญ่ไปให้ เจ้ายังจะรับไว้ได้ไหม 

เซียงฉือชะงัก นางเชิดปากพูดอย่างกระเง้ากระงอด 

“ฝ่าบาทตรัสว่าประเคนพระคุณชุดใหญ่คืออะไรหรือเพคะ ตรัสให้หม่อมฉันฟังด้วยเถิด หม่อมฉันจะได้รู้ว่ามีพระคุณชุดใหญ่อันใดที่จะยิ่งใหญ่ไปกว่าผิงกั่วที่ฝ่าบาททรงโยนมาให้ด้วยพระองค์เองเพคะ” 

หรงจิงยิ้มแล้วชี้มาที่นาง เซียงฉือจึงเดินไปข้างกายหรงจิงอย่างรู้งาน ทำความเคารพแล้วไปยืนข้างเขา พูดว่า 

“เมื่อวานหม่อมฉันไม่อยู่ ไม่ทราบว่าทำการงานเสียหายไปมากน้อยเพียงใด หวังว่าฝ่าบาทจะไม่ทรงเอาโทษนะเพคะ” 

เซียงฉือยอมรับผิดก่อน หรงจิงจึงไม่อาจคาดโทษได้ เพียงจิ้มศีรษะนางพูดยิ้มๆ 

“เจ้าเด็กต๊อง ข้าเพียงให้ผิงกั่วลูกเดียวก็พูดเสียเสิศเลอเช่นนี้ นี่ถ้าหากข้าพระราชทานสมรสให้เจ้า เจ้าจะตอบแทนข้าอย่างไร” 

เซียงฉือเงยหน้าขึ้นทันควัน ใจเต้นระรัว โครมครามเสียจนทำให้นางกังวลยิ่ง 

[1] ผิงกั่ว คือ แอปเปิล