บุปผาเคียงบัลลังก์ - ตอนที่ 506 เซียงซวินแห่งมังกรเหิน / ตอนที่ 507 สนมใหม่เข้าวัง

ตอนที่ 506 เซียงซวินแห่งมังกรเหิน 

เซียงฉือนอนหลับสนิท แต่ท่าทางของหรงจิงเย็นเยือก หากเซียงฉือเห็นเข้าเป็นต้องหลบหนีไปไกล ในความทรงจำของนาง หากหรงจิงมีปฏิกิริยาเช่นนี้เมื่อไร จะต้องใจร้ายขึ้นมา 

หรงจิงจุดอันเสินเซียงแล้วเคาะโต๊ะเบาๆ สามครั้ง ยาวสองกับสั้นอีกหนึ่งครั้ง เสียงส่งออกไปไกลโพ้น เพียงไม่นานก็มีชายในชุดสีดำคนหนึ่งกระโดดลงมาจากบนคาน 

“นายท่าน เซียงซวินขอรับคำสั่ง” 

นางเป็นหญิง ท่วงท่าเหมือนดั่งแมวเคลื่อนไหวรวดเร็วแต่ไร้เสียง ยามเท้าทั้งคู่แตะลงบนพื้น ราวกับแตะลงบนนุ่น ไม่มีสุ้มเสียงเกิดขึ้นแม้แต่น้อย หากมิใช่นางปรากฏกายขึ้นเอง จะเหมือนดั่งได้หลอมเป็นหนึ่งเดียวกับทุกสิ่งภายในตำหนักใหญ่นี้แล้ว 

สีหน้าหรงจริงเย็นเยียบ หญิงสาวคนนั้นคุกเข่าอยู่ หรงจิงหยุดชั่วขณะแล้วจึงพูดว่า 

“เรื่องของซูเฟยตรวจสอบถึงไหน” 

สตรีที่เรียกตนเองว่าเซียงซวินก้มหน้ารายงาน 

“ซูเฟยดำเนินการรอบคอบมากเพคะ คนของมังกรเหินแทรกซึมเข้าข้างในได้แล้ว แต่หากจะหาหลักฐานยังคงต้องการเวลาอีกหน่อยเพคะ ดังนั้นเซียงซวินจึงไม่มีอะไรรายงานเพคะ” 

หรงจิงพยักหน้า นางสังกัดมังกรเหิน ซึ่งไม่เคยพูดคำพูดน่าสงสัยกับเขา ไม่มีอะไรคลุมเครือ วาจาที่พูดออกมาจะแม่นยำไม่มีผิดพลาดควรแก่การพิจารณา มีหลักมีฐานอย่างไม่อาจโต้แย้ง 

“ปล่อยเรื่องนั้นไปก่อนไม่ด่วนมาก ไปตรวจสอบเรื่องคืนนี้เสียก่อน ข้าต้องการรู้ว่าคนคนนั้นคือใคร ทำอะไรเซียงฉือไว้ จุดประสงค์คืออะไร มีใครบงการอยู่เบื้องหลังหรือไม่ งานนี้ให้ไปรวบรวมกำลังมังกรเหิน ข้าต้องการรู้ข่าวอย่างรวดเร็วที่สุด จะปล่อยให้ข่าวรั่วไหล แหวกหญ้าให้งูตื่นไม่ได้” 

หรงจิงสั่งการแล้วคนคนนั้นก็รับคำสั่ง ขณะกำลังหันหน้าจะออกไปกลับชะงักแล้วพูดว่า 

“เซียงซวินมีเรื่องเรื่องหนึ่ง ไม่ทราบควรกล่าวออกมาหรือไม่เพคะ” 

สตรีนางนั้นพูดจาเสียงเบามากราวขนนก แต่เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ก็เกิดอาการลังเลเล็กน้อย หรงจิงชะงัก หน่วยข่าวกรองมังกรเหินของเขาไม่เคยมีคำถามเช่นนี้มาก่อน 

อย่างไรเสียมังกรเหินพวกนี้ล้วนถูกเขาฝึกฝนมาตั้งแต่เล็ก ความจงรักภักดีอยู่ในระดับไม่มีข้อสงสัย ต่างคนก็ต่างมีหน้าที่ของตนเอง ไม่เคยบกพร่องมาก่อน เพราะเหตุนี้หรงจิงจึงแปลกใจมาก เขาพยักหน้า 

“อยากบอกก็บอกมา หากไม่อยากบอกเจ้าคงไม่ถามเช่นนี้” 

สายตาหรงจิงมองอีกฝ่ายตรงๆ เซียงซวินฟังคำพูดหรงจิงแล้วเกิดความหวั่นไหว นางคุกเข่าลงใหม่แล้วพูดว่า 

“ฝ่าบาท หม่อมฉันรู้สึกว่าระยะนี้เหยาฮวาดูผิดปกติ ซึ่งเป็นความรู้สึกของหม่อมฉันเท่านั้นเพคะ ไม่มีหลักฐาน ตลอดมามังกรเหินพูดจาโดยอาศัยหลักฐาน แต่เพราะหม่อมฉันไม่มีเวลาและกำลังเพียงพอจะตรวจสอบ หากแต่ในใจเกิดความสงสัยอย่างยิ่งเพคะ” 

หรงจิงฟังคำเซียงซวินแล้วสีหน้าขรึมลง 

“เจ้ากับเหยาฮวาเข้ามารับใช้ในวังพร้อมกัน กี่ปีแล้ว…” 

หรงจิงพูดอย่างไม่ได้ใส่ใจอะไร แต่เซียงซวินเกิดหวาดหวั่นขึ้นแล้ว เพราะน้ำเสียงหรงจิงเย็นเยือกเหมือนฤดูใบไม้ร่วงและนางเป็นคนมีความรู้สึกไวที่สุด 

เซียงซวินตอบอ้ำอึ้ง 

“สิบปีเพคะ” 

หรงจิงพยักหน้าพูดว่า 

“ข้ายังจำได้ ครั้งแรกที่พบพวกเจ้ายังเป็นเด็กกะโปโลอายุสิบขวบสองคนอยู่ แต่ตอนนี้ต่างคนก็ต่างมีความสามารถ แต่เจ้ามีความละเอียดมากกว่า ข้าจึงเลือกเจ้าไว้ข้างกาย” 

“ข้าเชื่อใจเจ้าแต่ก็เชื่อเหยาฮวาด้วย พวกเจ้าต่างเป็นคนที่ข้าไว้วางใจที่สุด ดังนั้นความจงรักภักดีจึงเป็นสิ่งสำคัญที่สุดข้าหวังว่าเจ้าจะเข้าใจ” 

เซียงซวินพยักหน้าไม่พูดอะไรอีก แล้วหายตัวไปอย่างเงียบเชียบในความมืด 

ตอนที่ 507 สนมใหม่เข้าวัง 

วันรุ่งขึ้นเมื่อเซียงฉือตื่นนอนนางรู้สึกเจ็บปวดไปทั้งร่าง โดยเฉพาะศีรษะที่รู้สึกหนักมาก นางป่วยแล้ว เหมือนจู่ๆ ก็เป็นขึ้นมา 

หรงจิงเสร็จจากออกว่าราชสำนักแล้วเซียงฉือก็ยังไม่ตื่น ซูกงกงเรียกหมอหลวงให้มารักษานาง แต่ก็ไม่ได้บอกสาเหตุของการเจ็บป่วย เพียงใช้คำพูดว่าระยะนี้ประสาทขมึงเกลียวเกินไป ต้องการให้นางผ่อนคลายลงบ้าง 

เซียงฉือป่วยแต่ตรวจไม่พบสาเหตุ หรงจิงเพียงสอบถามสองสามคำ กำชับให้พักผ่อนมากๆ แล้วไม่ได้ใส่ใจอะไร 

ทุกวันเซียงฉือจะตื่นในตอนบ่าย ใบหน้าขาวราวกระดาษ เพราะนางกลัวจะฝันร้ายในตอนกลางคืน ดังนั้นทุกวันจึงเข้านอนดึกมาก 

ทุกวันนางจะอยู่กับหรงจิงในตำหนักฉินเจิ้ง ทบทวนตรวจอ่านและจัดการรายงานต่างๆ เหมือนเครื่องจักร 

ระยะนี้เหอจิ่นเซ่อมาบ่อยมากตามคำสั่งของหรงจิง ช่วงนี้เซียงฉือเหนื่อยล้า งานบางอย่างจึงจำเป็นต้องให้เหอจิ่นเซ่อมาเขียนแทน 

ในขณะหนึ่งเซียงฉือจึงเป็นเหมือนดั่งคนไร้ประโยชน์ ทุกวันจะออกไปตากแดดในสวนดอกไม้ที่อยู่ระหว่างตำหนักหน้าและตำหนักหลัง 

เดือนสิบเอ็ดในฤดูใบไม้ร่วง ปีนี้แม้มีบางแห่งจะประสบอุทกภัย แต่โดยภาพรวมยังนับได้ว่าฝนฟ้าตกต้องตามฤดูกาลดังนั้นตลอดปีจึงเก็บเกี่ยวได้อย่างบริบูรณ์ 

สนมมาใหม่ทั้งห้าต่างได้เข้าวังเพื่อถวายการรับใช้ฮ่องเต้ตามลำดับ 

ทั้งห้านางต่างมีความโดดเด่นของแต่ละคน สองคนที่ฮ่องเต้เลือกก่อนเป็นสตรีสุขุมงามสง่า คนหนึ่งเป็นบุตรสาวรองมุขมนตรีฝ่ายพิธีการหวงโหย่วเหวยนามหวงฉี่ซาน นางมีมารยาทเรียบร้อย พูดจาสุภาพ มีกิริยาท่าทางสมกับผู้มีตระกูล หรงจิงแต่งตั้งนางเป็นฉังไจ้ พักอยู่ในตำหนักข้างของตำหนักอวี้หยวนของจินกุ้ยเฟย 

คนที่สองเป็นหลานสาวของหวังคัง ผู้ว่าเมืองหนิงหลานที่ไห่โจว ชื่อหวังเมี่ยวหลิง นางมีดวงตาเด่นงามเป็นประกาย ทั้งยังฉลาดน่ารักยิ่ง ตอบคำถามได้คล่องแคล่ว ขึ้นชื่อว่าเป็นสตรีมีความรู้คนหนึ่ง ชำนาญการวาดภาพ หรงจิงชื่นชอบความเฉลียวฉลาดของนาง ดังนั้นจึงเป็นฉังไจ้อีกคนหนึ่ง ให้อยู่เป็นเพื่อนโหรวผินในตำหนักเจียนเจีย 

ที่เหลืออีกสามคนได้รับแต่งตั้งเป็นตาอิ้ง ฮ่องเต้เลือกตำหนักซินเย่ว์ประทานให้เป็นที่พักของนางทั้งสาม แต่ทำเลที่ตั้งอยู่ห่างไกลออกไป ทำให้พบกับหรงจิงได้ยาก 

 เพราะตำแหน่งเจ้านายน้อยทั้งห้ายังต่ำอยู่ ดังนั้นในวังจึงไม่ได้จัดงานเลี้ยงต้อนรับ เพียงส่งหงซีกูกูไปดูแลบ้าง  

ตามกฎระเบียบในวัง ขณะอยู่ที่นอกวังจะมีโมโมฝึกสอนช่วยให้คำแนะนำ 

 วันที่เข้าวังตรงกับวันที่สองเดือนสิบเอ็ด ให้เข้าวังตอนยามห้าฟ้าสาง ช่วงเที่ยงต้องเข้าไปคารวะพระสนมทั้งสามที่ฝ่ายใน 

 เซียงฉือช่วงนี้ว่างไม่มีงานทำจึงถูกสวี่อี้ดึงไปดูเป็นที่ครึกครื้น  เจ้านายน้อยทั้งห้าเข้าเยี่ยมคารวะพระชายาทั้งสามจิ้งเฟยย่อมไม่เป็นปัญหา แต่ซูเฟยกับกุ้ยเฟยต่างไม่ยินยอมกัน 

 ในตำหนักเฟิ่งอี๋ เพราะยังไม่มีฮองเฮา ดังนั้นตำแหน่งประธานจึงว่างอยู่ ซูเฟยนั่งลงในตำแหน่งแรกฝั่งซ้ายมือ เมื่อกุ้ยเฟยมาถึงสีหน้าจึงไม่สู้ดีอย่างยิ่ง 

สวี่อี้ดึงเซียงฉือออกมาด้านนอกแอบฟังพวกนางสนทนากัน 

“เจ้าเบื่อมากนักหรืออย่างไร จึงได้วิ่งมาฟังอะไรข้างเชิงกำแพงแบบนี้ ใต้เท้าสวี่ เจ้าเป็นดั่งขุนนางใหญ่ในวังเชียวนะจะต้องสนใจทำตัวให้น่าเกรงขามสิ” 

เซียงฉือพูดที่ข้างหูสวี่อี้ สวี่อี้ไม่เหลือบมองนาง พูดขึ้นอย่างสงบว่า 

“ได้ยินมาว่าครั้งก่อนเลือกฉังไจ้เข้าวังมาสองคน แต่ซูเฟยกับกุ้ยเฟยประลองกำลังกันแล้วปล่อยให้ฉังไจ้คนหนึ่งอดตายอยู่ในตำหนักเฟิ่งอี๋ ฝ่าบาทจึงทรงกำชับว่าจะให้เกิดเรื่องแบบนี้อีกไม่ได้ ดังนั้นที่ข้ามานี่ไม่ใช่เพื่อรักษาระเบียบวินัยหรอกหรือ” 

เซียงฉืออดไม่ได้ต้องหัวเราะออกมา นางสนิทกับสวี่อี้มานานกระทั่งพบว่าหญิงสาวที่ดูเยือกเย็นคนนี้ยังมีใจเป็นดั่งเด็กสาวน่ารักน่าทะนุถนอม วันดีคืนดีก็จะลุกขึ้นมาอาละวาดสักครั้ง