ท่านเทพ ละเว้นข้าเถอะ - ตอนที่ 697 ฆ่าปิศาจ หรือจะเป็นปิศาจเสียเอง

รถไฟที่ซาร์ดิเนียเหมือนกับเป็นไดโนเสาร์ไทแรนโนซอรัสที่ฝ่าม่านฝนเข้ามานับไม่ถ้วน ราวกับรถไฟกำลังมุ่งหน้าไปที่นรกในพายุ มันดูขัดแย้งแต่ก็สงบสุขในเวลาเดียวกัน 

ทว่าอยู่ๆ ก็มีเสียงดังขึ้นมาจากในหูฟังของพวกนักฆ่า 

“ตอนนี้เกิดอะไรขึ้นน่ะ” คนฟังลังเลที่จะตอบออกไป 

“พวกเขาสองคนเข้าไปในห้องน้ำ แล้วบางทีก็ได้ยินพวกเขาพูดกันว่า โอ๊ย โอ๊ย ออกมา ดูไม่ปกติเลยครับ…” 

คนฟังอีกฝั่งหนึ่งเงียบไป มันควรจะมีการฆ่ากันหรือทำร้ายกันสิ ทำไมถึงแบบเป็นนี้ไปได้! 

“แล้วได้เคลื่อนไหวอะไรหรือยัง” อีกฝั่งหนึ่งถามต่อ 

“เราสู้พวกเขาไม่ได้เลยครับ คู่ต่อสู้เป็นคนระดับ B แน่ๆ แล้วการโจมตีของเขาก็แปลกๆ ด้วย” ฆาตรกรคนนั้นพูด 

“ตอนนี้รถไฟอยู่ไหนแล้ว” 

“รถไฟจะไปถึงโอริสตาโนอีกยี่สิบนาที และจะไปถึงสถานีอีกสามสิบนาทีครับ” 

“พวกเราอยู่ที่นี่กันหมดแล้ว พวกแก่นความเชื่อก็อยู่ที่นี่หมดเลยเหมือนกัน พอรถไฟมาถึงสถานีแล้วอยู่บนรถไฟต่อไปนั่นแหละ บอกให้ทุกคนไม่ต้องเคลื่อนไหวไปไหน และรอโจมตีพร้อมกับคนอื่น” 

… 

“แบบนี้ได้หรือเปล่า” คอรัลถามขณะที่อยู่ในห้องน้ำกับหลี่ว์ซู่ 

“ขอบคุณนะ ได้แล้วล่ะ” หลี่ว์ซู่ถอนหายใจออกมา 

ขณะที่เขาพูดอยู่นั้นก็มีกระบี่แสงเล็กๆ บินออกมาจากจุดชี่ไห่เสวี่ยซาน สายฟ้าสีขาวล้อมรอบกระบี่พวกนั้นไว้ กระบี่ต้นแบบกว่าแปดร้อยเล่มในจุดชี่ไห่เสวี่ยซานก็ถูกสายฟ้านั้นล้อมรอบไว้เหมือนกัน 

เมื่อเขาเผชิญหน้ากับการลงโทษของสวรรค์ไปแล้ว ก็เหลือกระบี่ต้นแบบกว่าสามร้อยเล่มในจุดชี่ไห่เสวี่ยซานของเขาเท่านั้น แปลว่าเขาผลิตกระบี่แสงออกมาได้แค่สามร้อยเล่มเท่านั้น 

พอเขาเห็นสายฟ้าพวกนี้แล้วหลี่ว์ซู่ก็คาดว่าถ้าเขามีกระบี่ต้นแบบมากกว่าหมื่นเล่มในจุดทะเลชี่ไห่เสวี่ยซานแล้วเหมือนกับหลี่เสียนอี เขาก็คงเปลี่ยนกระบี่ต้นแบบพวกนั้นเป็นกระบี่แสงสายฟ้าได้หมด 

คอรัลไม่ได้ใช้พลังมากมายอะไรในการ ‘ชาร์จ’ หลี่ว์ซู่ แต่หลี่ว์ซู่ทำเธอประหลาดใจมาก 

คอรัลเข้าใจแล้วว่าเธอเข้าใจหลี่ว์ซู่ผิดไป หลี่ว์ซู่แค่อยากได้สายฟ้าของเธอมาเพิ่มพลังกระบี่แสงของของ เธอมองกระบี่แสงสายฟ้าเล็กๆ พวกนั้นอย่างสงสัย 

“สายฟ้าพวกนี้มาจากที่ฉันช็อตไฟฟ้าเธอไปเหรอ” 

“ถูกต้อง” หลี่ว์ซู่พูดแล้วพยักหน้ารับ 

“งั้นแปลว่ายิ่งฉันช็อตเธอไปเท่าไหร่ก็ยิ่งผลิตเยอะขึ้นเท่านั้นใช่ไหม” คอรัลถามขึ้นมา 

เธอเพิ่งคิดออก ถ้าชะตาของเธอต้องลาโลกนี้ไปจริงๆ เธอก็คงจะเอาสายฟ้าของเธอให้หลี่ว์ซู่ได้สินะ ถ้าทำแบบนั้นแล้วจะเหมือนว่าเธออยู่เคียงข้างเขาตลอดไปใช่ไหมล่ะ 

คอรัลกำลังจะช็อตไฟฟ้าไปที่หลี่ว์ซู่อีกรอบหนึ่ง แต่หลี่ว์ซู่หยุดเธอไว้ก่อน “พอแล้วล่ะ พอแล้ว…” 

พวกเขากำลังจะถึงที่โอริสตาโนกันแล้ว ต้องเตรียมตัวให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ 

หลี่ว์ซู่พาคอรัลกลับมานั่งที่ เขาเพิ่งสังเกตว่าบรรยากาศรอบๆ ดูแปลกไป 

ผู้ชายที่เล่นกีตาร์เริ่มหัวเราะออกมาเสียงดัง “เป็นคนหนุ่มสาวนี่ดีจังเลยนะ…” 

หญิงชราก็หัวเราะออกมาเหมือนกัน พวกเขาทำเหมือนกับไม่ใส่ใจพวกนักฆ่าข้างนอกเลย แต่พวกเขาไม่รู้ว่ามีคนที่มีจิตใจอำมหิตรออยู่ที่สถานี 

พวกเขากำลังจะถึงที่สถานีในอีกสิบนาทีข้างหน้าแล้ว รถไฟที่มุ่งหน้าไปนรกนี้กลับเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ 

แล้วรถไฟก็ค่อยๆ ลดความเร็วเพื่อจอดที่สถานี เสียงประกาศเป็นภาษาอิตาลีที่มีน้ำเสียงสุภาพดังขึ้นไปทั่วขบวนรถไฟ 

“สวัสดีค่ะท่านผู้โดยสาร สถานีนี้ถือโอริสตาโน สถานีปลายทาง ขอให้เที่ยวอย่างสนุกนะคะ” 

หลี่ว์ซู่มองออกไปนอกหน้าต่าง มีป่ามืดอยู่ข้างนอกและมีร่างของคนหลายคนยืนอยู่ท่ามกลางสายฝน เขามองแล้วถามคอรัลยิ้มๆ “พร้อมหรือยัง” 

เธอยิ้มตอบแล้วพยักหน้า 

ถ้าโลกข้างนอกรถไฟเป็นนรกขุมที่ลึกที่สุด พวกเขาก็จะบดขยี้นรกขุมนี้ไปด้วยกัน 

พวกนักฆ่าเริ่มหลีกทางให้พวกเขาสองคน พวกนักฆ่าพวกนี้ได้รับคำสั่งมาว่าไม่ต้องหยุดพวกเขาไว้และรอคำสั่งอยู่ในรถไฟนี้ แต่ด้ายสีเทาจากกระบี่เฉวียอินอยู่ๆ ก็เคลื่อนไหวและเจาะทะลุไปในหัวใจของพวกฆาตรกร 

สำหรับหลี่ว์ซู่แล้ว ความรู้สึกและความทรงจำดีๆ ได้หายไปเรียบร้อย เขาเตรียมตัวที่จะฆ่าพวกปิศาจหรือเป็นปิศาจในสายตาของคนอื่นเสียเอง 

ในขณะที่พื้นดินบนถนนของเมืองทางใต้มีเลือดปะปนอยู่ในฝนที่ตกลงมาอย่างหนักแบบไม่น่าพิสมัย 

ลูกพี่ลูกน้องของคอรัลกำลังโกรธและยืนอยู่ตรงกลางถนนอย่างหมดแรง เลือดของเขาไหลออกมาจากแขนและขามารวมกันที่ปลายนิ้ว ก่อนจะหยดลงบนพื้นทีละหยด ทีละหยด 

ส่วนสมาชิกกลุ่มเทวาข้างหลังเขาก็กำลังเจ็บหนักเหมือนกัน การต่อสู้มาถึงจุดจบแล้ว ทุกคนเตรียมตัวจะเสียสละทุกอย่างและทำมันให้ดีที่สุด 

ฟรานเชสโก้ที่กำลังยืนอยู่ตรงข้ามเขาก็ดิ้นรนอย่างหนักอยู่เช่นกัน เสื้อคลุมสีขาวของเขาขาดวิ่น และแขนซ้ายของเขาแทบจะไม่มีแรงแล้ว 

พวกเทวาปกติแล้วจะเป็นพวกใจดีและสุภาพ แต่ก็ไม่มีใครดูถูกความสามารถของพวกเขาเลย พวกเขามีสัญชาติญาณการต่อสู้ของไททันและความแข็งแกร่งอยู่ในสายเลือด 

ฟรานเขสโก้หัวเราะออกมาอย่างเย็นชา “คิดเหรอว่ามาถ่วงเวลาฉันไว้อย่างนี้แล้วจะช่วยพวกนั้นได้ ทั้งยุโรปจ้องจะฆ่าพวกเขาทั้งนั้น คิดว่าไอ้หนุ่มนั่นจะปกป้องเธอได้อีกนานเท่าไหร่กัน โอริสตาโนกลายเป็นนรกหมดแล้ว พวกเขาเดินเข้าไปติดกับชัดๆ” 

ลูกพี่ลูกน้องของคอรัลยักไหล่ แต่ก็ไม่ได้เห็นชัดเจนเท่าไหร่เนื่องจากเขาขยับแขนอีกข้างไม่ได้ มันดูน่าตลกมากกว่า “แล้วคิดบ้างไหมว่าแกเสียกำลังคนไปกี่คน ฉันเห็นพวกคนหนุ่มๆ ที่เกาะช้างมารอบหนึ่งแล้ว ไม่ใช่แค่แกที่ดูถูกเขาคนเดียวหรอก ทั้งโลกก็ดูถูกเขาเหมือนกัน” 

“หลีกไป” ฟรานเชสโก้พูดเสียงเย็น แล้วลูกพี่ลูกน้องของคอรัลก็ดูจะหมดหนทางแล้ว 

“จะต้องให้บอกอีกกี่รอบ…” เขากัดฟันแน่น “วันนี้ฉันจะไม่ปล่อยให้ใครผ่านไปได้หรอก!” เขาต้องค่อยๆ หายใจในระหว่างการพูดนั้น 

ฟรานเชสโก้มองดูนาฬิกาข้อมือแพงๆ ที่ตกแต่งอย่างประณีตรุ่นขายจำนวนจำกัดของตัวเอง เขาหัวเราะออกมา “ถ้าอย่างนั้นฉันจะทำให้แกได้ยินข่าวร้ายที่สุดแบบไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย” 

ในขณะที่พูดนั้นเขาก็หยิบเอาโทรศัพท์ออกมาโทรหาคนของแก่นความเชื่อที่รับผิดชอบในโอริสตาโน แต่ไม่มีใครรับโทรศัพท์เลย ฟรานเชสโก้เริ่มจะมีลางสังหรณ์ไม่ดีเสียแล้ว 

“โทรไม่ติดเหรอ” ลูกพี่ลูกน้องของคอรัลฉีกยิ้ม “ฉันว่าฉันรู้นะว่าเกิดอะไรขึ้น” 

“เกิดอะไรล่ะ” ฟรานเชสโก้มองกลับอย่างน่ากลัว 

“ก็สัญญาณในโลงศพมันไม่ค่อยมีน่ะสิ ฮ่าๆๆ …แค่กๆๆ” ลูกพี่ลูกน้องของคอรัลและคนอื่นๆ จากกลุ่มเทวาหัวเราะกับมุกตลกร้ายนั้น พวกเขาหัวเราะเยอะจนกระทั่งไอออกมาเป็นเลือด 

ฟรานเชสโก้ยืนอยู่ในสายฝนแล้วดึงกระบี่ออกมา กระบี่ก่อนหน้านี้ของเขาถูกหลี่ว์ซู่ขโมยไป แต่กลุ่มแก่นความเชื่อไม่เคยขาดอาวุธหรอก เขาเห็นแล้วว่ากลุ่มเทวาจะสู้จนกระทั่งตัวตาย 

“จะมาไร้สาระกันอยู่ทำไมล่ะ” ลูกพี่ลูกน้องของคอรัลไอเป็นเลือดออกมาอีกรอบแล้วเขาก็ถ่มมันลงพื้น “มาสู้กันให้จบไปเลยในครั้งเดียวดีกว่า!”