ท่านเทพ ละเว้นข้าเถอะ - ตอนที่ 747 มังกรฮุ่นตุ้น

ทันใดนั้นอ๋าวเสี่ยนก็พึมพำเสียงแปลกๆ อยู่ในปาก ราวกับกฎและปัจจัยของโลกนี้ไม่มีผลอะไรกับเสียงนั้น

แต่ไห่กงจื่อไม่รอให้เขาร่ายจบก็พุ่งเข้าใส่ ราวกับไห่กงจื่อรู้แก่ใจว่าไม่ควรปล่อยให้อ๋าวเสี่ยนร่ายภาษามังกรนั้นให้จบ ไม่เช่นนั้นอาจเกิดหายนะขึ้นได้

มังกรทั้งสองต่อสู้กันพัลวัน พลิกตวัดตัวกระแทกกำแพงถ้ำไปทั่วจนกำแพงถ้ำพังเป็นหลุมหลายที่และตัวถ้ำเองแทบจะรับแรงกระแทกต่อไปไม่ไหว

เฉินจู่อานเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าจะถามหลี่ว์ซู่ว่าจะทำอะไร ก็เห็นหลี่ว์ซู่ที่เพิ่งวิ่งหนีกลับมาจากแท่นมังกรวิ่งกลับไปพร้อมกับฮุ่นตุ้นอีกครั้ง…

“กินเร็วๆ กินได้เยอะเท่าไหร่ก็ยิ่งดี! ” หลี่ว์ซู่พูดเร่งพร้อมกับดูลาดเลาให้กับฮุ่นตุ้นไปด้วย ถ้าหากอ๋าวเสี่ยนพุ่งเข้ามา เขาก็จะพาฮุ่นตุ้นหนีอีกครั้ง

เฉินจู่อานอึ้งไปชั่วครู่ “พี่ซู่ เมื่อไหร่ผมจะเก่งเท่าพี่นะ…”

เวลาเดียวกัน แท่นมังกรก็ไม่สมบูรณ์แบบอีกต่อไป พลังจิตวิญญาณภายในก็รั่วไหลออกมามีลักษณะคล้ายของเหลวสีขาว! หลี่ว์ซู่คิดในใจว่าไม่แปลกที่แท่นมังกรในโบราณสถานหลัวปู้พัวแท่นเดียวก็สามารถชุบชีวิตกองทัพเกราะทองแดงได้จำนวนมาก ที่แท้กักเก็บพลังไว้มากขนาดนี้!

หลี่ว์ซู่เหลือบมองเฉินจู่อานแล้วตะโกนว่า “นายอยากจะดื่มซักอึกไหม”

ฮุ่นตุ้นกัดแทะแท่นมังกรอย่างเมามัน น้ำจิตวิญญาณสีขาวก็พวยพุ่งออกมาไม่หยุดหย่อน แต่ละคำที่ฮุ่นตุ้นกัดลงไปส่งผลให้อ๋าวเสี่ยนที่อยู่บนฟ้าดูอ่อนแอลงเรื่อยๆ

ชายร่างอ้วนเฉินจู่อานมองไปรอบๆ และกระโจนเข้าไปนอนกรอกน้ำจิตวิญญาณนั้นใส่ท้อง ถ้าหากเป็นคนธรรมดาคงดื่มได้ไม่กี่คำแต่เฉินจู่อานไม่ใช่ เขากินครั้งหนึ่งเท่ากับปริมาณอาหารสิบห้าวัน!

อ๋าวเสี่ยนบนท้องฟ้าเริ่มหวาดกลัว เจอตัวกินเก่งแค่คนเดียวยังพอไหวแต่มีถึงสองคนเชียวเรอะ!?

…

อ๋าวเสี่ยนอยากจะพุ่งเข้าไปหยุดพวกข้างล่างที่กำลังทำลายแท่นมังกร แต่ไห่กงจื่อและเนี่ยถิงกลับขวางทางเขาอยู่

ถ้าพูดถึงการต่อสู้ในตอนนี้ อ๋าวเสี่ยนอาจไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเนี่ยถิงและยังมีไห่กงจื่อมาเพิ่มอีก? ถ้าก่อนหน้านี้เขายังพอหนีไปได้แต่ตอนนี้คงไม่ได้แล้ว ถ้าหากแท่นมังกรพังทลายลงเขาก็จะถูกทำลายตามไปด้วย

อ๋าวเสี่ยนเหลือจิตวิญญาณของเขาให้คงอยู่กับตัวแท่น ก็เพราะแท่นที่ผูกมัดเขาไว้

อ๋าวเสี่ยนคำราม “ถ้าเป็นช่วงที่ข้ารุ่งโรจน์ เจ้ามนุษย์ตัวเล็กๆ ไม่มีทางเป็นคู่มือข้าได้หรอก! “

“ยุคของเจ้ามันผ่านไปแล้ว” เนี่ยถิงพูดอย่างสงบนิ่ง เขารู้สึกเสียดาย เดิมทีเขาต้องการที่จะปะทุพลังผ่านการต่อสู้ กลับคาดไม่ถึงว่าอ๋าวเสี่ยนที่อยู่มานานหลายปี พลังจะถดถอยได้ถึงขนาดนี้

ในตอนนี้ เฉินจู่อานกำลังนอนอยู่บนแท่นมังกรและกรอกน้ำจิตวิญญาณเข้าท้องอย่างเมามัน ส่วนฮุ่นตุ้นที่กำลังกัดกินแท่นมังกรก็สังเกตเห็นว่าเจ้าอ้วนนี้กำลังดื่มอย่างเมามัน มันจึงสะบัดเล็บผลักเฉินจู่อานออกไป

[ได้รับแต้มจากเฉินจู่อาน +666!]

หลี่ว์ซู่เห็นเฉินจู่อานกลิ้งไถลไปที่ขอบถ้ำอย่างกับลูกบอล เขาหันหน้ามามองฮุ่นตุ้นด้วยความตกใจ เจ้านี่หวงอาหารด้วยนะ

ฮุ่นตุ้นเห็นหลี่ว์ซู่มองมาก็รู้สึกผิด และส่งสัญญาณให้หลี่ว์ซู่เข้ามาดื่มอย่าให้เจ้าอ้วนนั้นดื่ม

นี่เป็นครั้งแรกที่หลี่ว์ซู่เห็นฮุ่นตุ้นฉลาดขนาดนี้ แต่ไม่รู้ทำไมเขากลับรับรู้ความหมายของอีกฝ่ายผ่านความสัมพันธ์ของนายบ่าวที่ผูกพันกัน ฮุ่นตุ้นเติบโตด้วยการกินมาโดยตลอด หลี่ว์ซู่ก็ตกใจที่สังเกตเห็นคลื่นพลังในตัวของฮุ่นตุ้นกำลังเข้าใกล้ระดับ A เข้าไปทุกทีและพร้อมที่จะปะทุพลังได้ทุกเวลา!

เขาอิจฉายอดฝีมืออย่างหลี่ว์เสี่ยวอวี๋ที่มีความสามารถขับเคลื่อนระดับพลัง หรือว่าตอนนี้…เขาก็มีความหวังแล้วเหมือนกัน

แท่นมังกรถูกแทะไปเกือบครึ่งหนึ่งแล้ว พลังของอ๋าวเสี่ยนจึงสู้กับเนี่ยถิงและไห่กงจื่อไม่ได้อีกต่อไป

ทั้งสองฝ่ายลอยค้างอยู่กลางอากาศ เนี่ยถิงและไห่กงจื่อก็ไม่ได้เร่งลงมือ

เนี่ยถิงเงยหน้ามองเพดานถ้ำ บนนั่นไม่มีอะไรอยู่แต่เนี่ยถิงสัมผัสถึงปรมาจารย์หุ่นเชิดที่อยู่ด้านนอกภูเขาออกไปได้ ซินถิงในมือของเขาก็เริ่มไม่อยู่สุข ไม่รู้ว่าปรมาจารย์จะมียอดฝีมือมาด้วยหรือเปล่า

แต่จนแล้วจนรอดเขาก็ยังไม่ลงมือ ที่นี่คือเมืองจีน ไฟสงครามจะเกิดในประเทศไม่ได้ ไม่อย่างนั้นจะมีผู้บริสุทธิ์รับผลไปด้วย

อย่างไรก็ตามเมื่อปรมาจารย์หุ่นเชิดทั้งสองเห็นว่าการต่อสู้สิ้นสุดลงแล้ว พวกเขาบินแยกกันไปและไม่ได้คิดจะลงมือ เนี่ยถิงก้มหน้าลงครุ่นคิดทำไมพฤติกรรมของปรมาจารย์หุ่นเชิดจึงแปลกจนคาดเดาไม่ได้เช่นนี้

อ๋าวเสี่ยนพูดขึ้นเหมือนดึงสติของเนี่ยถิงให้กลับมา “พวกเจ้าคิดว่าถ้าฆ่าข้าแล้ว กำแพงของดินแดนเนรเทศจะไม่มีผู้ใดทำลายลงได้เหรอ พวกเจ้าไม่มีความเห็นแก่ตัวเหรอ ถ้าไม่ใช่เพราะพลังจิตวิญญาณฟื้นคืน เอ๋าไห่จะอยู่ในเฉิงอิ่งได้นานเท่าไหร่กัน มนุษย์ตัวเล็กๆ อย่างพวกเจ้าจะมีพลังได้ถึงขั้นนี้เหรอ”

จากนั้นอากาศก็เงียบลงในทันที ที่อ๋าวเสี่ยนพูดพลังจิตวิญญาณฟืนคืนเป็นเพราะกำแพงของดินแดนเนรเทศค่อยๆ แตกออก ข้อดีที่พลังฟื้นคืนกลับมานั้นเห็นได้ชัดเจนแต่ก็แลกมาด้วยการกลับมาของเผ่าโบราณอี๋

ในความเงียบนั้นมีเสียงบดเคี้ยวดังขึ้นละเสียงพูดทุ้มต่ำที่หลี่ว์ซู่ตั้งใจทำ “เป็นเด็กดีนะ อย่าไปสนพวกเขา ตอนนี้พวกเขาคุยกันอยู่ กินเข้าไปมากๆ นะ”

อ๋าวเสี่ยน “… “

ไห่กงจื่อ “… “

เนี่ยถิง “… “

[ได้รับแต้มจากอ๋าวเสี่ยน +1000!]

ทันใดนั้นอ๋าวเสี่ยนก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา “คาดไม่ถึงว่าอ๋าวเสี่ยนคนนี้จะมาถึงขั้นที่วิญญาณแตกสลาย ช่างเถอะ ข้ามอบโอกาสนี้ให้เจ้าแล้วกัน! “

จากนั้น ก็มีดอกบัวห้ากลีบสีม่วงลอยขึ้นมาระหว่างคิ้วของอ๋าวเสี่ยน จากนั้นมังกรเขียวขนาดใหญ่ก็เริ่มสลายกลายเป็นผงธุลีไป

หลี่ว์ซู่ตกใจ “ระวังตาเฒ่านั้นจะเข้าสิงเจ้าแล้ว! “

“ไม่ต้องกังวล” ไห่กงจื่อพูด “นั่นคือมรดกของเผ่ามังกร คราวนี้ฮุ่นตุ้นจะสมบูรณ์แบบอย่างแท้จริงแล้ว อ๋าวเสี่ยนรู้ภาษามังกรมากกว่าข้า ให้ฮุ่นตุ้นค่อยๆ ดูดซับไปแล้วจะมีประโยชน์ในภายหลัง”

เผ่ามังกรมีการสืบทอดเช่นนี้มาตั้งแต่สมัยโบราณ ถึงฮุ่นตุ้นจะกลายร่างเพราะการลงทัณฑ์จากสวรรค์แต่กลับไม่ได้รับการสืบทอด ก็เหมือนกับต้นหญ้าต้นหนึ่งที่อยู่ๆ ก็สูงใหญ่ขึ้นมาแต่กลับไม่ถูกเอาไปใช้

ฮุ่นตุ้นค่อยๆ รับเอาดอกบัวห้ากลีบสีม่วงเข้ามาอย่างทำตัวไม่ถูกนัก แต่ก็ยังก้มหน้าก้มตากัดกินแท่นมังกรต่อไป เฉินจู่อานที่อยู่ข้างๆ ดูน่าสงสารมาก เขายังกินไม่อิ่มเลยแต่ก็ไม่กล้าเข้าไป หลี่ว์ซู่หัวเราะก๊าก “ฮุ่นตุ้นให้เขาดื่มซักหน่อยซิ”

ในตอนนี้ ฮุ่นตุ้นหยุดกัดแทะแท่นมังกร

มันค่อยๆ บินขึ้นไปบนท้องฟ้าและบินทะลุเข้าไปในตัวภูเขาและทะลุออกไปสู่ชั้นก้อนเมฆ หลี่ว์ซู่และคนอื่นๆ ก็คอยหลบก้อนหินที่ตกลงมา ทุกคนรวมพลังจิตวิญญาณไว้ที่เสื้อเกราะเพื่อกันฝุ่นกระเด็นเปื้อนหน้า

ฮุ่นตุ้นแหวกว่ายไปมาบนท้องฟ้าอยู่นานจากนั้นก็บินลงมาในถ้ำมาอยู่ข้างตัวหลี่ว์ซู่ บนท้องฟ้าในรัศมีกว้างสิบลี้อยู่ๆ ก็เกิดฝนตกลงมาห่าใหญ่! และฝนนั้นก็ตกลงมาพร้อมกับฮุ่นตุ้นที่บินลงมา

ปรากฏการณ์ธรรมชาติผิดปกติเป็นการแสดงว่าฮุ่นตุ้นเลื่อนระดับเป็นมังกรแท้จริงระดับ A!

หลี่ว์ซู่ดีใจอย่างบอกไม่ถูก เมื่อก่อนเขาเคยคิดว่าถ้ามีธารน้ำศักดิ์สิทธิ์ ที่ไหนๆ ก็เป็นบ้านเขาได้ น่าเสียดายต่อมาธารน้ำศักดิ์สิทธิ์กลายเป็นเลือดเนื้อของฮุ่นตุ้น และถ้าตอนนี้ฮุ่นตุ้นสามารถแหวกว่ายไปตามเมฆและสร้างฝนได้ทุกเมื่อ กระบี่สายฝนของเขาก็น่าจะใช้ได้ตลอดเวลาแล้วสิ

“แกพูดได้แล้วใช่ไหม” หลี่ว์ซู่มีสีหน้าดีใจเพราะไห่กงจื่อและอ๋าวเสี่ยนยังพูดได้ หลี่ว์ซู่คิดดูแล้วฮุ่นตุ้นก็น่าจะพูดได้ด้วย

ฮุ่นตุ้นเข้ามาไถตัวหลี่ว์ซู่อย่างสนิทสนม “หงิงๆๆ! “

หลี่ว์ซู่ “??? “