ท่านเทพ ละเว้นข้าเถอะ - ตอนที่ 765 คืนฝนตกเมื่อสิบเจ็ดปีก่อน

เนี่ยถิงคิดค้นวิชาดาบของเขาเองต่อให้เป็นคนรุ่นก่อนก็ไม่แน่ว่าจะสู้เขาได้ เขาเดินหนทางนี้มาสามสิบปีเต็มๆ ไม่รู้ว่าเขาได้ทุ่มแรงกายไปเท่าไหร่ ทุ่มแรงใจไปมากเพียงใด ก็เพื่อช่วงเวลาที่ดาบนั้นฟันออกไป ทุกสรรพสิ่งต่างถูกตัดทำลาย

ดาบที่ฟาดฟันใส่การลงทัณฑ์จากสวรรค์นั้นก็เหมือนกับที่ไห่กงจื่อพูดไว้ว่า เมื่อดาบออกจากฝัก หมื่นภูผามิอาจขวางกั้น!

การลงทัณฑ์จากสวรรค์ที่ฟาดลงมาในพริบตานั้นมาจากเจตจำนงอันยิ่งใหญ่ของสวรรค์เจตนา จิตดาบปะทะเจตจำนงสวรรค์ คลื่นพลังอันมหาศาลกวาดพื้นหญ้าบนพื้นจนกดจนราบเรียบไปกับพื้น ต้นหญ้าที่เหนียวเหล่านั้นต่างถูกฟันขาดกระจุย

ทันใดนั้นสายตาของนักบุญและคนอื่นๆ ต่างจริงจังขึ้นมา ทุกคนอยู่ในระดับ A ต่างรู้ดีว่าดาบนั้นหมายถึงอะไร เมื่อเนี่ยถิงยืนอยู่บนจุดสุดยอดของระดับ A รวบรวมประสบการณ์ทั้งชีวิตเอาไว้ ดาบที่ฟันออกไปนั้นคือการฟาดฟันที่ตัดสินความเป็นความตาย!

ไม่ไว้หน้าผู้ใด! กวาดทุกอย่างให้ราพณาสูร!

ทันใดนั้นนักบุญและหัวหน้าบาทหลวงต่างลงมือพร้อมกัน นักบุญยกมือขึ้น อากาศรอบตัวของเนี่ยถิงก็ม้วนขึ้นเป็นเกลียว พายุนั้นเกิดเสียงระเบิดนับครั้งไม่ถ้วน ใจกลางพายุที่มีแรงบีบอัดจนเสมือนซ่อนใบมีดอากาศเอาไว้นับไม่ถ้วน

ต้นหญ้าที่อยู่บนพื้นต่างถูกตัดขาดสะบัด พายุแฝงใบมีดนั้นผ่านไปยังจุดใดพื้นดินจุดนั้นก็ถูกพลิกขึ้นมาจนเกิดเสียงดังสนั่น!

หัวหน้าบาทหลวงยกคทาสูงขึ้น ประกายแสงสีเงินจึงสว่างครอบร่างเนี่ยถิงไว้ แสงสว่างนั้นคล้ายกับโซ่พันธนาการแน่นหนา!

นักบุญหันมาพูดใส่หัวหน้าบาทหลวงอย่างเย็นชา “ไปให้พ้น”

ในสายตาของเขามีความกระตือรือร้นดูเหมือนว่าการที่สามารถฆ่าเนี่ยถิงเป็นรางวัลพิเศษปานนั้น

เสียงนี้เต็มไปด้วยความมั่นใจในตัวเองและความเย่อหยิ่ง ชาวอเมริกาเหนืออันดับหนึ่งที่ต้องการสังหารเนี่ยถิงอย่างโจ่งแจ้งกลับปฏิเสธที่จะเข้าร่วมการต่อสู้กับระดับ A คนอื่นๆ

บาทหลวงหัวเราะและไม่โกรธแต่แสงสีเงินนั้นก็มัดนักบุญเอาไว้ด้วย

“ลูกไม้ตื้นๆ! ” นักบุญโบกมือ พายุอัดระเบิดนั้นก็แบ่งออกครึ่งหนึ่งพุ่งเข้าใส่หัวหน้าบาทหลวง เกิดเสียงดังสนั่นราวกับสึนามิ!

ยังไงวันนี้ก็ต้องเกิดขึ้นซักวัน นักบุญและหัวหน้าบาทหลวงต่างมาด้วยเจตนาร้าย การต่อสู้จึงเริ่มอุตลุดขึ้น

เสียงวิ้งดังขึ้น ต้นหญ้าที่หักบนพื้นก็ลอยขึ้นไปบนฟ้า หลี่เสียนอีส่งทะเลพลังปราณกระบี่ไร้ลักษณ์นับไม่ถ้วนแฝงอยู่บนต้นหญ้าแต่ละต้นและพุ่งเข้าใส่หัวหน้าบาทหลวง ทุกสรรพสิ่งล้วนเป็นกระบี่!

สิ่งไม่คาดคิดเกิดขึ้นในทันที เดิมทีอวิ๋นอี่ที่จับจ้องอยู่เงียบๆ กลับลงมือในทันที หุ่นเชิดเหล็กกล้าทั้งสองตนปล่อยพลังหมัดออกมาเป็นคลื่นพลังที่แหวกอากาศมาให้เห็นแต่ไกลๆ เป้าหมายของมันคือ… หลี่เสียนอี!

อวิ๋นอี่ในเสื้อคลุมสีดำหัวเราะเยาะ “เจ้ายังจำคืนที่ฝนตกเมื่อสิบเจ็ดปีก่อนได้ไหม”

หู่จื๋อหัวเราะดังลั่น “ปรมาจารย์หุ่นเชิดได้ล้างแค้นเสียที ฆ่าเจ้าแล้ว พวกข้าจะทำลายมูลนิธิให้สิ้นซาก! “

ในหมู่ปรมาจารย์หุ่นเชิดทั้งเจ็ดต่างไม่ได้เป็นมิตรกันเอง แต่ละคนเป็นตัวแทนราชามายังโลกอีกใบหนึ่ง แต่ละคนต่างมีอำนาจมากมายย่อมจะเกิดขัดแย้งกันบ้าง แต่ถึงพวกเขากันเองก็ขัดแย้งกันเพียงใดแต่ก็เป็นสุนัขรับใช้ของราชา พวกเขาไม่เคยอับอายและยังรู้สึกเป็นเกียรติ

หัวหน้าบาทหลวงหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “พวกคุณทั้งสองคนมักจะพูดว่าภายใต้ราชาต่างเป็นสุนัขรับใช้ทั้งนั้น ก็ว่าตัวเองด้วยซิ”

หู่จื๋อไม่แยแสและพูดว่า “ก็ต้องดูว่าจะเป็นสุนัขของราชาข้าได้หรือไม่ อย่างเจ้า ไม่คู่ควร”

มันฟังดูขัดแย้งกันแต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงพูดออกมาจากปากหู่จื๋อได้อย่างเป็นธรรมชาติ

ในปีนั้นพวกเขามาที่นี่ในคืนฝนตกก็เพื่อรอคอยโอกาสที่เหมาะสมกลับไม่คิดว่าจะถูกซุ่มโจมตี ปรมาจารย์หุ่นเชิดสี่คนเสียชีวิตในการต่อสู้ในชั่วข้ามคืนไปสองคน ทำเอาพวกเขาต้องแยกกันไปหลบซ่อนสิบกว่าปีอย่างเงียบๆ ถึงค่อยๆ ฟื้นพลังขึ้นมาได้

ปรมาจารย์หุ่นเชิดอาจไม่ได้สามัคคีกันมากนักแต่พวกเขาถูกสังหารเป็นการขัดต่อพระประสงค์องค์ราชา พวกเขาต้องล้างแค้น!

หลี่เสียนอีสะบัดผ้าคลุม เดิมคลื่นพลังหมื่นกระบี่ที่พุ่งใส่หัวหน้าบาทหลวงจึงหันไปทางหุ่นเหล็กกล้า เฉินไป๋หลี่ก็เข้าขัดขวางนักบุญโดยไม่ลังเล

ความชุลมุนของท้องฟ้าเสมือนพายุบนทุ่งหญ้า ส่วนเนี่ยถิงก็ลอยสูงขึ้น และไล่ฟาดฟันใส่การลงทัณฑ์จากสวรรค์ไปดาบแล้วดาบเล่า

ใบหน้าของเนี่ยถิงเคร่งขรึม ไร้ซึ่งความเกรงกลัว ทุกครั้งที่เขาฟันออกไปเขารู้สึกว่าเขาแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ และร่างกายของเขาที่เปิดกว้างเพื่อผสานพลังกับธรรมชาติก็เริ่มสงบนิ่งลง ค่อยๆ กลายเป็นพลังธรรมชาติอีกชนิดหนึ่งที่สร้างขึ้นเอง

ในอดีตพลังดาบของเขาล้วนยืมพลังจากธรรมชาติ แต่คราวนี้ต่างออกไป พลังงานจิตวิญญาณจำนวนนับไม่ถ้วนหลั่งไหลเข้าสู่ร่างกายของเขาและถูกหลอมรวมเข้ากับพลังของเขาเอง ไม่เกี่ยวข้องกับพลังธรรมชาติอีกต่อไป!

ในสนามรบขนาดใหญ่นี้ จิตใจเนี่ยถิงไร้ซึ่งสิ่งรบกวนใดๆ มุ่งมั่นปะทุพลัง!

ในตอนนี้ เนี่ยถิงกลายเป็นอันดับหนึ่งหลังจากยุคพลังจิตวิญญาณถดถอย!

ใต้ท้องฟ้ากว้างใหญ่ ไม่มีใครคาดคิดว่าการต่อสู้ครั้งใหญ่ครั้งแรกหลังยุคพลังจิตวิญญาณฟืนคืนจะเกิดขึ้นในระหว่างที่เนี่ยถิงกำลังปะทุพลัง เมื่อเนี่ยถิงกำลังจะทำลายสมดุลของโลกแห่งการบำเพ็ญ ทุกคนจึงแสวงหาการเปลี่ยนแปลง!

โลกแห่งการบำเพ็ญเดิมรักษาสมดุลได้ด้วยมีหลายคนคานอำนาจกัน ทุกคนยืนอยู่บนจุดสูงสุดของกันและกันเพื่อคานอำนาจกัน แต่เมื่อเนี่ยถิงปะทุแล้ว อำนาจที่คานกันนั้นจะถูกเนี่ยถิงเหยียบพังลงจนทุกคนต้องโอนเอียงไปทางเขา!

หลี่เสียนอีหัวเราะเสียงดังลั่นเมื่อต้องเผชิญหน้ากับหุ่นเหล็กทั้งสองตัว “ที่นี่ไม่ใช่โลกของราชาพวกนาย จงทลาย! “

หุ่นเหล็กทั้งสองถูกคลื่นพลังดาบนั้นผลักออกไป ปรมาจารย์หุ่นเชิดทั้งสองคนต่างหัวเราะและร่วมมือกันบินไปทางหลี่เสียนอีและปล่อยหุ่นเชิดไม้ออกจากแขนเสื้อทั้งหมด หุ่นเชิดไม้นั้นที่เชื่อมกับด้ายสีแดงปกคลุมไปทั่วท้องฟ้าและพุ่งเข้าใส่หลี่เสียนอีด้วยความเร็วตัดอากาศที่รุนแรงที่

ในช่วงเวลาที่สำคัญนี้ สายฟ้าที่ทรงพลังดุจจะอยู่ไปตลอดกาลนั้นถูกซัดกระเด็นออกไปจากทุ่งหญ้าและเมื่อสายฟ้านั้นพุ่งแหวกอากาศไปทั่วทั้งพื้นที่ต่างสั่นสะเทือนเกินประมาณได้!

หูจื๋อและอวิ๋นอี่ต่างมองหน้ากันภายใต้เสื้อคลุมสีดำ พวกเขารีบหยุดต่อสู้แล้วบินหนีไป หลี่เสียนอีอยากรั้งทั้งสองคนไว้แต่สังเกตเห็นว่าปรมาจารย์หุ่นเชิดทั้งสองคนนั้นหมดซึ่งใจใฝ่สู้แล้วเหมือนกับเจอสิ่งที่น่าประหลาดใจจนหมดซึ่งจิตสังหาร

หลี่เสียนอีรู้สึกสับสน ความแข็งแกร่งของปรมาจารย์หุ่นเชิดทั้งสองคนนับว่าไม่เป็นสองรองใครจึงไม่จำเป็นต้องเกรงกลัวใครแล้วก็ไม่ดูเหมือนว่ากำลังกลัวอะไรอยู่ก็แค่ไม่อยากต่อสู้แล้วเท่านั้น!

สงครามความแค้นระหว่างมูลนิธิและปรมาจารย์หุ่นเชิดเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วและจบลงอย่างรวดเร็วเช่นกัน คอรัลสาวผมบลอนด์ขาวเดินทางมาไกลก็มาถึงแล้ว เมื่อหลี่เสียนอีเห็นเธอก็รำพึง “เธอคือ…หลี่ว์ซู่”

จู่ๆ คอรัลก็หน้าแดงและเขินอาย “ผู้อาวุโสหลี่เสียนอีรู้จักฉันเหรอ แต่คุณรู้ได้อย่างไรว่าฉันชอบลี่ว์ซู่”

หลี่เสียนอี “??? “

มันเรื่องอะไร? เขาแค่อยากพูดว่า เธอคือคนที่เกือบจะแต่งงานกับหลี่ว์ซู่ …แต่ไหงเป็นกลายเป็นแบบนั้น!

มันเกิดอะไรขึ้นกับผู้หญิงคนนี้ หลี่เสียนอีรู้สึกงุนงง เรื่องมันดูผิดไปเล็กน้อยนะ จุดเปลี่ยนเรื่องนี้มันมาเร็วไปจริงๆ ทั้งสองคนคุยกันเหมือนกับคนละเรื่องกันเลย…

ไม่ไกลออกไป เฉินไป๋หลี่ที่กำลังปกป้องเนี่ยถิงก็พูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “เด็กสาวต่างชาติกลับพูดภาษาจีนได้ไม่พูดภาษานก เก่งมาก! “

คอรัล “…”

หลี่เสียนอี “…”