ท่านเทพ ละเว้นข้าเถอะ - ตอนที่ 776 ด้ายแดง

ในเช้าตรู่วันหนึ่ง นักศึกษาในวิทยาลัยลั่วเสินเดินกันขวักไขว่ ที่นี่อยู่กันแบบหอพัก มีแต่นักศึกษาชาวลั่วเฉิงอย่างหลี่ว์ซู่ที่ต้องกลับบ้านทุกวันหรือบางทีนักศึกษาพื้นที่หลายคนก็เลือกย้ายเข้ามาอยู่ในวิทยาลัย 

เมืองได้เปิดเส้นทางรถยนต์สาธารณะระหว่างในเมืองลั่วเฉิงกลับวิทยาลัย แต่ถึงจะเป็นเช่นนี้ก็ต้องใช้เวลาสี่สิบห้านาทีในการเดินทางดังนั้นนักเรียนนักศึกษาในพื้นที่หลายคนจึงเลือกอยู่หอซึ่งเป็นเหตุผลที่เข้าใจได้ 

การอยู่การกินในวิทยาลัยดีมาก มีโรงอาหารทั้งหมดสี่แห่ง ในแต่ละโรงอาหารก็จะมีอาหารที่ค่อนข้างเป็นเอกลักษณ์ แล้วเริ่มเปิดร้านตั้งแต่หกโมงเช้า ตอนนั้นนักเรียนในวิทยาลัยก็เริ่มทยอยเข้ามาในโรงอาหารกันแล้ว 

น้ำซุปหูล่าของโรงอาหารหมายเลขหนึ่งอร่อยที่สุด โรงอาหารหมายเลขสองมีปาท่องโก๋ที่อร่อยที่สุด โรงอาหารหมายเลขสามมีข้าวกลางวันที่ให้เลือกมากที่สุด โรงอาหารหมายเลขสี่มีน่องไก่ให้กินตอนเย็น 

อาหารเหล่านี้ได้จากข้อสรุปของทุกคน นักศึกษาบางคนถึงกับไปซื้อปาท่องโก๋ที่โรงอาหารหมายเลขสองจากนั้นเดินทางไปอีกเกือบหนึ่งกิโลกรัมเพื่อไปกินน้ำซุปหมูล่าหรือน้ำเต้าหู้ที่โรงอาหารหมายเลขหนึ่ง 

ก่อนหน้านี้ห้องเต้าหยวนมีกฎเกณฑ์ที่เข้มงวด แต่พอมาถึงวิทยาลัยการบำเพ็ญก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย ทุกคนได้เติบโตจากไข่ในหินจนกลายเป็นนักรบที่แท้จริงแม้แต่เครือข่ายฟ้าดินก็ไม่ได้เข้มงวดกับพวกเขาขนาดนั้นแล้ว 

มีคนหนึ่งเดินข้ามซาลาเปากำลังเดินไปห้องเรียนแล้วอยู่ๆ ก็ตกใจขึ้นมา “ใต้เท้าหลี่ว์มาแล้ว! “ 

“หุบปาก อยากตายเหรอ! “ 

“อ้าวๆ อาจารย์หลี่ว์มาแล้ว! คาบเรียนวันนี้บ่ายห้าโมงนะ ทำไมเขามาซะเช้าเลย” 

วิทยาลัยการบำเพ็ญจะสอนวิชาวัฒนธรรมช่วงเช้า ช่วงบ่ายเป็นวิชาของแต่ละสาขา วิชาที่หลี่ว์ซู่สอนเป็นวิชาเลือกเรียน แต่สาขาการต่อสู้ต้องเรียน ส่วนสาขาอื่นอยากเรียนก็เรียนไม่เรียนก็ไม่เป็นไร 

แต่ก็มีเรื่องไม่คาดฝัน…ที่ทุกคนคาดไม่ถึงก็คือนักศึกษาทั้งวิทยาลัยกลับลงทะเบียนเรียนวิชานี้! 

ทุกคนปากก็บอกว่าอย่าไปเลือกเรียนวิชานี้ เลือกเรียนเข้าอาจมีอันตรายถึงร่างกายก็ได้แต่ลับหลังแทบจะทุกคนกลับลงทะเบียนเรียนวิชานี้ 

ไม่ใช่ว่าทุกคนชอบความรุนแรงแต่หลี่ว์ซู่เหมือนเป็นสิ่งมหัศจรรย์หน่อยๆ สำหรับนักศึกษาทั้งหลาย ประวัติถึงแม้จะดำมืดก็ช่างแต่เบื้องหลังประวัตินั้นก็หมายถึงผ่านศึกมานับร้อย 

คนที่หลี่ว์ซู่สังหารที่จริงมากกว่าที่พวกเขาจินตนาการเอาไว้เยอะ ทุกคนต่างไม่เข้าใจว่าในวัยเดียวกันทำไมถึงได้มีคนที่แข็งแกร่งได้ขนาดนี้ 

แน่นอนว่าพวกเขายังไม่รู้ว่าหลี่ว์ซู่เคยบุกเดี่ยวไปที่กลุ่มทวยเทพและไม่รู้ว่าเขากล้าบุกเดี่ยวเข้าไปยังดินแดนของเผ่าชาวบาดาลแล้วได้ไปสังหารเสี่ยวไป๋อวี๋ 

ที่จริงจนทุกวันนี้ลีก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมเสี่ยวไป๋อวี๋ถึงได้อ่อนแอขนาดนั้นแล้วถูกฮุ่นตุ้นจับกินได้ง่ายๆ 

แต่ถึงว่าจะไม่มีผลงานศึกเหล่านี้วันนี้ชื่อเสียงของหลี่ว์ซู่ในวิทยาลัยทั้งเจ็ดก็บ้าดีเดือดเหลือเกิน ไม่มีใครมองเขาเป็นนักศึกษาธรรมดาแล้ว 

ดังนั้นนักศึกษาที่ลงทะเบียนเรียนวิชานี้จึงมีไม่ขาดสายจนเย็นวันก่อนระบบลงทะเบียนเรียนเกือบล้ม 

แต่ก็มีนักศึกษาบางคนที่ฉลาด ไม่ลงทะเบียนแต่ไปลงออดิท 

เฮียไงเสียก็มีคนมากอยู่แล้วใครจะรู้ว่าพวกเขาไม่ได้เป็นนักศึกษาที่ลงทะเบียนเรียนวิชานี้ 

พอถึงบ่ายห้าโมงเย็น เดิมเป็นเวลาที่แยกย้ายไปเรียนวิชาเลือก นิทานเรื่องมีให้เรียนมากมายหลายวิชาเช่น “ศิลปะการสงคราม” “ประวัติศาสตร์สงครามมนุษยชาติ” “วัฒนธรรมตะวันตก” “ดนตรีวิจารณ์” เป็นต้น แต่แล้วห้องเรียนของแต่ละวิชากลับไม่มีใครเลยสักคน 

ตอนที่อาจารย์ประจำวิชาเรียนเหล่านั้นเดินเข้าห้องเรียนก็เกือบคิดว่าเดินเข้าห้องผิด เพราะแทบไม่มีนักศึกษาเลย 

ศาสตราจารย์คนหนึ่งยืนงงอยู่ตั้งนาน “นักศึกษาล่ะ ไปไหนกันหมด” 

“พวกเขาไปดูใต้เท้าหลี่ว์สอนคาบแรก” 

เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับทุกวิชาเลือกเลย ใต้เท้าหลี่ว์สอนขับแรกก็เจอกับนักศึกษาจำนวนล้นหลาม นักศึกษาของวิทยาลัยลั่วเสินเกือบทั้งหมดมารวมตัวกันที่สนามฝึกซ้อม เบียดจนไม่รู้จะเบียดอย่างไรแล้ว 

ส่วนอาจารย์ประจำวิชาเลือกทแต่ละคนก็ประเคนแต้มอารมณ์ให้หลี่ว์ซู่อย่างไม่หยุดหย่อน 

อาจารย์ท่านหนึ่งถอนหายใจไปและหัวเราะไป “งั้นพวกเราไปดูกันไหม” 

อาจารย์ท่านนี้รูปร่างสูงใหญ่ใส่แว่นตา มีภาพที่เป็นเอกลักษณ์ของปัญญาชน นักศึกษาจะพบเจออาจารย์แบบนี้ในวิทยาลัยอยู่เสมอๆ บางครั้งทุกคนก็อยากรู้ว่าเครือข่ายฟ้าดินไปเชิญอาจารย์เหล่านี้มาจากไหน 

ที่จริงระหว่างที่เตรียมการวิทยาลัยอยู่นั้น เนี่ยถึงอาสาไปเรียนเชิญอาจารย์มากมายให้รับสอน บางครั้งเชิญถึงสามสี่ครั้งถึงจะเชิญอาจารย์บางท่านออกมาได้ 

ส่วนอาจารย์พวกที่หวังชื่อเสียงต่างถูกปฏิเสธไป 

อาจารย์ท่านนี้แค่รู้สึกจนปัญญาแต่ไม่ได้โกรธอะไร เขาเดินอยู่ข้างหน้าและมีนักศึกษาสองสามคนเดินตามเพื่อไปชื่นชมบารมีของใต้เท้าหลี่ว์ซะหน่อย 

พอถึงสนามฝึกซ้อมทุกคนต่างอึ้งกันไปเป็นแถว ตอนนี้พวกเขาเห็นนักศึกษานับหมื่นคนนั่งเป็นระเบียบเรียบร้อยอยู่ที่ลานกว้างข้างนอกสนามฝึกซ้อม…เพราะข้างในสนามฝึกซ้อมรับไม่ไหวแล้ว 

ทั้งลานกว้างนั้นมีเพียงหลี่ว์ซู่ที่เดินไปมา เขาเดินผ่านนักศึกษาแต่ละคนไปเรื่อยๆ ในมือถือกระดาษเอสี่และพูดว่า “มา สแกนคิวอาร์โค้ดกันหน่อยจะได้เป็นเพื่อนกัน! “ 

[ได้แต้มจากหูเสี่ยวเหนียน +199…] 

อาจารย์หูเสี่ยวเหนียนมองหลี่ว์ซู่อย่างตกตะลึง นี่กำลังสอนอยู่หรอ 

และในขณะที่หลี่ว์ซู่กำลังเดินไปเรื่อยๆ ก็ไปเห็นคอรัลนั่งอยู่ข้างๆ เขาอึ้งไปครู่หนึ่งจากนั้นก็หายใจเบาๆ แล้วพูดว่า “มา สแกนคิวอาร์โค้ดหน่อยจะได้เป็นเพื่อนกัน! “ 

“อืม” คอรัลยิ้มพยักหน้าและสแกนคิวอาร์โค้ดจากนั้นหลี่ว์ซู่ก็เดินผ่านเธอไป 

นักเรียนจีนมุงกลุ่มหนึ่งอยากเห็นปฏิกิริยาของหลี่ว์ซู่เวลาที่เขาเดินไปเจอกับ “หลี่ว์ลั่ว” แต่ทุกคนก็ต้องผิดหวังทั้งสองคนเหมือนกับไม่เคยรู้จักกันมาก่อน 

อดดูละครสนุกๆ เลย! 

วันนี้มีหลายคนที่โรงเรียนวิชานี้ก็เพื่ออยากจะดูละครฉากนี้! 

และตอนนี้เฉินจู่อานกลับนิ่งอึ้งไป “คอรัลถอดห่วงที่เปิดกระป๋องออกแล้ว สองคนนี้เลิกกันแล้วจริงๆ “ 

“ไม่ใช่” เฉิงชิวเฉี่ยวทำหน้านิ่ง”เมื่อวานฉันเห็นเธอ ตอนนั้นฉันสังเกตดูดีๆ แล้วเธอใส่ห่วงนั้นอยู่แต่วันนี้ไม่ได้ใส่ เอ๊ะ นายเห็นที่คอเธอไหมมีด้ายแดงด้วย! “ 

เฉินจู่อานมองออกไป เขานึกดูดีๆ แล้วก็เหมือนว่าก่อนหน้านี้ที่คอของคอรัลไม่มีด้ายแดงจริงๆ ด้วย เธอผิวขาวขนาดนั้นด้ายแดงมันต้องสะดุดตาอยู่แล้ว 

“ฉันรู้สึกว่าเธออาจจะเอาห่วงที่เปิดกระป๋องคล้องคอไว้” เฉิงชิวเฉี่ยวพูดเสียงหนักแน่น 

ทั้งสองคนเหมือนเป็นสายเผือกมืออาชีพ กำลังคุยกันเรื่องที่ไม่เกี่ยวอะไรกับตัวเองเลยแม้แต่น้อย 

แต่ว่าวัยรุ่นหนุ่มสาวใครๆ ก็เป็นเหมือนกัน นั่งอยู่ในกลุ่มห้องเรียนตัวเองส่งกระดาษโน๊ตไปมา เม้าท์เรื่องนั้นเรื่องนี้หรือเขียนเพลง พอโตขึ้นมาก็รู้สึกว่าไร้สาระแต่ตอนนั้นกลับเป็นเรื่องสนุก 

ความหมายของเวลาหนุ่มสาวก็เป็นเช่นนี้ อนาคตของแต่ละคนในวิทยาลัยแห่งนี้จะกลายเป็นพลังอันหนักแน่นที่ปกป้องผืนแผ่นดินแห่งนี้ ยามนั้นพวกเขาต้องเผชิญหน้ากับเลือดและคมดาบเช่นเดียวกับชีวิตที่ต้องเลือกและเสียสละ แต่เวลานี้คือเวลาพวกเขาได้อาบแดดอันสดชื่น วัยรุ่นไม่มีวันสิ้นสุด