ท่านเทพ ละเว้นข้าเถอะ - ตอนที่ 906 พันธสัญญา

จางเว่ยอวี่ยืนเผชิญหน้ากับหลี่ว์ซู่ทั้งสองฝ่ายต่างคิดถึงข้อดีข้อเสียและพิจารณาเรื่องวิชาทั้งห้า 

หลี่ว์ซู่สั่งให้คนอื่นๆ แยกย้ายกันออกไป บทสนทนาต่อจากนี้ของพวกเขาจะต้องเป็นความลับ จางเว่ยอวี่เดาข้อกังวลของหลี่ว์ซู่ได้แล้ว เขาก็เข้าใจว่าควรจะเลือกยังไง เขาจึงมองหลี่ว์ซู่และพูดว่า “นี่เป็นโอกาสทองของชีวิต” 

“ก็ขึ้นอยู่กับว่ามีวาสนาจะได้ไหม” หลี่ว์ซู่ยื้ออยู่นานกว่าจะรับตำแหน่งราชันฟ้า วิชาแค่นี้ไม่ไม่ใช่เรื่องยากอะไร 

จางเว่ยอวี่พูดย้ำอีก “ครั้งนี้พวกเราไม่ต้องการทำสัญญาใดๆ กับนายและไม่ต้องการให้นายยอมรับเงื่อนไขใดๆ เพียงแค่ให้เราฝึกฝนพวกเขา! 

หลี่ว์ซู่ครุ่นคิดอยู่สองวินาที “งั้นก็ได้แต่คุณต้องรับปากฉันเรื่องหนึ่ง” 

“ได้! ว่ามา! ” จางเว่ยอวี่พูดและมองหลี่ว์ซู่ด้วยแววตาจริงจัง 

แต่จางเว่ยอวี่เริ่มรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ! 

เดี๋ยวนะ…ตัวเขามอบวิชาให้ยังต้องตกลงเงื่อนไขอีก! มันกลับกันหรือเปล่า ตัวเขาจะให้หลี่ว์ซู่รับน้ำใจไม่ใช่เหรอ ทำไมกลายเป็นหลี่ว์ซู่ไม่รับแล้วตัวเขากลับเป็นฝ่ายต้องรับน้ำใจของอีกฝ่ายแทน! 

จางเว่ยอวี่มองใบหน้าที่ไร้เดียงสาของหลี่ว์ซู่อย่างเงียบๆ … 

[ได้แต้มจากจางเว่ยอวี่ +666!] 

“ขอฉันพูดเรียบเรียงใหม่นะ” จางเว่ยอวี่พูด “ทำไมฉันมามอบวิชาให้ต้องมารับปากเงื่อนไขของนายด้วย” 

หลี่ว์ซู่มองจางเว่ยอวี่อย่างไร้เดียงสา “คุณว่ามา” 

จางเว่ยอวี่ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งและตัดสินใจที่จะเริ่มจากจุดเริ่มต้น “พวกเราต้องการมอบวิชาให้นายห้าวิชา” 

“ไม่ได้” หลี่ว์ซู่พูด 

“พวกเราไม่ต้องการคำมั่นสัญญาใดๆ จากนาย เพียงแค่ให้พวกเราฝึกฝนพวกเขา” 

“ได้แต่คุณต้องรับปากฉันเรื่องหนึ่ง” หลี่ว์ซู่พูด “มีปัญหาอะไรหรือ” 

[ได้แต้มจากจางเว่ยอวี่ +199!] 

จางเว่ยอวี่ถอนหายใจ “ช่างเถอะๆ เงื่อนไขอะไร” 

“เงื่อนไขคือพวกคุณสอนฟรี” หลี่ว์ซู่พูดด้วยสีหน้าราบเรียบ “ดูนะ ทัพอู่เว่ยของพวกเรามีค่าใช้จ่ายเยอะมาก ตอนนี้รายรับยังไม่มีดังนั้นเงินจึงสำคัญมาก…” 

จางเว่ยอวี่ใช้ความคิด กลายเป็น “ทัพอู่เว่ยของพวกเรา” ได้อย่างไร ทำไมทำซะเขามีความรู้สึกร่วมไปด้วยเลย… 

ที่แท้ลีลาอยู่ตั้งนาน สุดท้ายก็เพราะไม่อยากควักเงิน 2,000 ธนบัตรต่อคน! 

ที่จริงจางเว่ยอวี่ไม่ได้โง่ เขารู้ดีว่าปัญหาอยู่ที่ไหน ครั้งนี้เป็นเพราะพวกเขาต้องการจัดการทัพอู่เว่ยให้เป็นของเล่นชั้นเยี่ยม ถึงพวกเขาจะไม่มีพลังแล้ว แต่ถ้ามีกองทหารที่ให้พวกเขาได้แสดงฝีมือก็ถือว่าได้ปลอบประโลมจิตใจตัวเอง 

ดังนั้นทำให้จางเว่ยอวี่และคนอื่นๆ สนใจทัพอู่เว่ย ราวกับว่าพ่อแม่คาดหวังให้ลูกๆ ทำตามความฝันของตัวเอง มอบสิ่งที่ดีที่สุดให้พวกเขาและส่งพวกเขาในทุกการเดินทาง 

พูดตรงๆ ก็คือพวกเขาโดดเดี่ยวมานานมาก หน่วยทหารมังกรหลวงที่เคยยิ่งใหญ่รุ่งโรจน์ในอดีตตกต่ำสู่ห้วงเหวลึก ย่อมมีบาดแผลและความเสียใจเหลือไว้ในใจ 

และตอนนี้เมื่อพวกเขาตระหนักว่ากลุ่มคนไร้พลังสามารถเปล่งประกายได้อีกครั้ง พวกเขาก็เริ่มมีความตื่นเต้นและความหวัง 

แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ จางเว่ยอวี่เข้าใจหลี่ว์ซู่ หลี่ว์ซู่เคยช่วยพวกเขาและช่วยชีวิตจางเว่ยอวี่ด้วย ซึ่งถือว่าเป็นผู้มีพระคุณ 

ประเด็นสำคัญคือหลี่ว์ซู่ไม่เป็นขุมพลังของกองกำลังใดๆ หลี่ว์ซู่ยังมีความลับของตัวเองซึ่งกลายเป็นพื้นฐานในการสร้างความไว้วางใจระหว่างทั้งสองฝ่าย 

ทหารวังในไม่ได้รับใช้ผู้อื่นนอกจากราชาแห่งทวยเทพและตอนนี้พวกเขาไม่ต้องรับใช้ใคร 

สำหรับจางเว่ยอวี่ พวกเขาอยู่ที่นี่เพราะความรู้สึก ไม่ใช่เพราะผลประโยชน์ พวกเขาไม่ได้เปลี่ยน พวกเขายังคงไม่ถูกขุนนางซื้อใจ ความภักดีของพวกเขายังคงมีต่อราชาแห่งทวยเทพตามเดิม! 

พูดไปก็เหมือนเอาแต่ใจที่ไม่สนลาภยศสรรเสริญแต่มาฝึกทหารอู่เว่ยอยู่ในหุบเขาแห่งนี้ แต่ก็ด้วยสิ่งนี้ที่ยังเป็นการรักษาไว้ซึ่งศักดิ์ศรีสุดท้ายของทหารวังใน 

ส่วนหลี่ว์ซู่ก็มองเรื่องนี้ออกดังนั้นจึงกล้าเสนอเงื่อนไขนี้ 

จางเว่ยอวี่มองหลี่ว์ซู่นิ่งๆ “อย่างน้อยก็ต้องดูแลเรื่องการกินใช่ไหม” 

หลี่ว์ซู่เบิกตากว้างขึ้นและยิ้ม “ดูแลๆๆ เรื่องนี้จัดการให้เต็มที่เลย” 

“อย่าเอาจานยกออกไปนะ” จางเว่ยอวี่พูดน้ำเสียงเย็นชา เขารู้ว่าหลี่เฮยทั่นต้องได้รับคำสั่งจากหลี่ว์ซู่ให้ยกจานอาหารพวกเขาออก 

“ฮ่าๆๆ เข้าใจผิดกันไปใหญ่เลย…” 

หลังจากที่ทั้งสองคุยกันเสร็จแล้ว หลี่ว์เสี่ยวอวี๋ก็เห็นหลี่ว์ซู่ขยิบตาให้เธอ สำเร็จ! 

ทันใดนั้นหลี่ว์ซู่ก็ยิ่งคาดหวังมากขึ้นว่าทัพอู่เว่ยจะพัฒนาไปถึงระดับไหน 

คืนนั้น หลี่ว์ซู่มาที่ที่พักของจางเว่ยอวี่ ทั้งห้าสิบกว่าคนไม่นั่งอยู่บนเตียงก็นั่งอยู่ที่พื้น มองหลี่ว์ซู่ด้วยสายตาเดียวกัน 

หลี่ว์ซู่ยิ้มและพูดว่า “ยินดีที่ได้ร่วมมือกัน” 

จางเว่ยอวี่ตบไหล่เขา “พวกเราบอกนายชัดเจนแล้วเรื่องอำนาจการควบคุมทัพอู่เว่ย” 

หลี่ว์ซู่นิ่งลง เข้าเรื่องเลยใช่ไหม แค่พูดเรืองอำนาจการควบคุมของกองทัพอู่เว่ย? จะตกลงยังไง หลี่ว์ซู่ไม่มีทางมอบอำนาจการควบคุมให้คนกลุ่มนี้แน่นอน 

“อย่าคิดมากไป” จางเว่ยอวี่พูดอย่างใจเย็น “ถึงพวกเราเต็มใจมอบวิชาให้แต่ก็ไม่อยากให้วิชาเล็ดลอดออกไป ดังนั้นทัพอู่เว่ยจะต้องอยู่ในอำนาจการควบคุมของพวกเรา! พวกเราเชื่อใจนายแต่ไม่ใช่พวกเขา!” 

“นี่หมายความว่าอะไร” หลี่ว์ซู่ครุ่นคิดสักพักแล้วพูดว่า “พวกคุณมีวิธีอะไรหรือ” 

“เปลี่ยนพวกเขาให้เป็นทาสของนายทั้งหมด” จางเว่ยอวี่พูด “เมื่อมีวิชาแล้วบางที ความแข็งแกร่งทางจิตใจของนายอาจไม่รับทาสจำนวนมากขนาดนี้ไม่ไหวแต่ค่อยเป็นค่อยไป มีเพียงเปลี่ยนพวกเขาเป็นทาสของนายเท่านั้น พวกเราถึงจะมั่นใจได้จริง” 

หลี่ว์ซู่ลังเลเขาเป็นคนยุคปัจจุบัน ไม่ใช่คนของจักรวาลหลี่ว์ 

ดังนั้นจางเว่ยอวี่และคนอื่นๆ จึงคิดว่าการรับเป็นทาสเป็นเรื่องธรรมดา แต่เขารู้สึกอึดอัดมาก เขาไม่เคยคิดที่จะกดขี่ใครและเขาไม่คิดที่จะเป็นนายทาส 

เขาไม่ต้องการให้ใครมาควบคุมอิสรภาพของเขา ดังนั้นเขาจึงเอาใจเขามาใส่ใจเรา เขาไม่เต็มใจที่จะควบคุมเสรีภาพของผู้อื่น 

หลี่ว์ซู่จึงพูดว่า “ถ้าฉันบอกว่าทุกคนมีสิทธิ์เท่าเทียมกัน คงจะเสแสร้งไป ฉันไม่อยากควบคุมใครและไม่เคยคิดที่จะดูถูกใคร ยิ่งกว่านั้นฉันเห็นด้วยกับมุมมองหนึ่งคือความภักดีที่ควบคุมชีวิตของเขาไม่ใช่ความภักดีที่แท้จริง คนคนหนึ่งจะตระหนักถึงศักยภาพสูงสุดของเขาก็ต่อเมื่อพวกเขามีอิสรภาพในชีวิตตนเอง” 

แต่แล้วจางเว่ยอวี่เพิ่งพูดจบ พวกเขาก็มองหน้ากันและเหมือนกำลังคบคิดกันอยู่ 

หลังจากนั้นไม่นาน จางเว่ยอวี่ก็หายใจเข้าลึกๆ และพูดว่า “แง่นี้ นายคล้ายกับคนที่เรารู้จักมาก…เธอเคยพูดอะไรบางอย่างที่มีความหมายคล้ายกับที่นายพูด ต่างกันแค่คำพูดเท่านั้น” 

หลี่ว์ซู่ตกตะลึง มีคนพูดแบบนี้กับจางเว่ยอวี่และคนอื่นๆ ด้วยหรือ 

หลี่ว์ซู่รู้สึกว่าเรื่องนี้มีเงื่อนงำแต่คิดไม่ออกว่ามันอยู่ตรงไหน 

“ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากรับทาสแต่ฉันรู้สึกว่านี่ไม่ใช่วิธีที่ดีที่สุด” เขาพูด “มีวิธีอื่นอีกไหมนอกจากการรับทาส ฉันไม่ได้เอาแต่ใจแต่พูดตามตรงฉันไม่ได้เป็นคนไม่เห็นแก่ตัว ถึงไม่อยากให้คนอื่นมาเป็นทาสแต่ก็ไม่อยากถูกทรยศ” 

หลี่ว์ซู่เป็นคนที่มีนิสัยเช่นนี้ มีนิสัยจริงจัง เขากล้ายอมรับว่าตนเองมีความเห็นแก่ตัวและยืนกรานในหลักการของเขาเสมอ 

“มี มีอีกแบบหนึ่ง” จางเว่ยอวี่คิดอยู่ชั่วครู่และพูดว่า “พันธสัญญา ผู้ภักดียินยอมลงนามในพันธสัญญากับเจ้านายโดยสมัครใจเจ้านายไม่สามารถควบคุมพฤติกรรมของผู้ภักดีได้ เมื่อผู้ภักดีทรยศ พันธสัญญามีพลังที่หยั่งรากลึกลงในร่างกายจะทำลายรากฐานของผู้ภักดี นายลองคิด พลังผูกพันของพันธสัญญานี้อ่อนกว่าตราประทับของทาส ข้อได้เปรียบที่ใหญ่ที่สุดของนายทาสคือพวกเขาต้องการให้ทาสไปตายในสนามรบ ทาสก็ต้องไปสู้จนตายเพราะทาสบางคนเกิดมาเพื่อเป็นปืนใหญ่ในสนามรบ ถ้านายใช้พันธสัญญา นายต้องจัดการกองทัพอย่างระมัดระวัง พวกเขาแค่ไม่สามารถทรยศคุณได้เท่านั้น” 

หลี่ว์ซู่หายใจออก แค่นี้ก็พอแล้ว เขาไม่ต้องการให้ใครมาเป็นปืนใหญ่ให้เขา 

การพันธนาการแลกมาด้วยความภักดีไม่ได้ เครือข่ายฟ้าดินก็ไม่มีการรับเป็นทาส ทุกคนเต็มใจยอมไม่ใช่เพราะถูกบีบบังคับ เช่นนั้นคำว่าวีรชนจึงมีความหมาย