เกิดใหม่อีกครั้ง ฉันเป็นองค์ชาย - ตอนที่ 501

กลับแคว้นจวินไหม 

“ชวีฟู่เขากล่าวว่าไม่อยากออกจากวังไปสมรส ต้องการอยู่ในวัง ข้าก็ไม่ได้คำนึงถึงการคัดค้านของหมู่ขุนนาง ตั้งชวีฟู่เป็นจวิ้นหวัง[1]” 

“และสาเหตุที่ข้าไม่ตั้งเขาเป็นชินหวัง ก็เพราะเห็นว่าเขาไม่เหมือนกับเมื่อก่อน ถึงแม้ข้าเองก็พยายามอย่างเต็มที่ที่จะชดเชยให้เขา แต่เหมือนว่าในใจของเขาได้ตัดสินใจอะไรไปแล้ว อีกทั้งยังแน่วแน่ไม่มีทางแปรเปลี่ยนด้วย” 

เซียวจือเฉาทอนถอนใจแผ่วเบา หลับตาแล้วเอ่ยว่า “ที่ชวีฟู่กลายเป็นแบบนี้ จริงๆ ก็ไม่อาจโทษคนอื่นได้ แต่ว่าเขาเป็นน้องชายเพียงคนเดียวของข้า” 

“ดังนั้น เจ้าถึงไม่อาจลงมือกับเซียวชวีฟู่ได้” หลิงลั่วพยักหน้า นางเข้าใจความรู้สึกของเซียวจือเฉา เพราะนางก็เป็นแบบนี้เช่นกัน 

หากจะให้นางทำอะไรกับหลิงซี นางก็ไม่อาจลงมือได้ หลิงซีเจ้าเด็กคนนั้นตั้งแต่เด็กก็ชอบตามนางเป็นที่สุด 

หลังจากพูดได้แล้ว คำแรกที่เรียกคือ “พี่สาว” 

หลังจากเขียนตัวอักษรได้ ตัวอักษรแรกที่เขียนออกมาคือ “ลั่ว” 

สามปีที่จากมานี้ คนที่หลิงลั่วคิดถึงและเป็นห่วงที่สุดก็คือหลิงซี ก็ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาจะเป็นอย่างไรบ้าง… 

“ใช่แล้ว…” เซียวจือเฉาเคลื่อนไหวพยักพระพักตร์เล็กน้อย ในน้ำเสียงเต็มไปด้วยความอิดโรยและหมดหนทาง 

หลิงลั่วส่งเสียงถอนใจเบาๆ และเอ่ยปากกล่าวกับเซียวจือเฉาว่า “เรื่องหลังจากนี้ ก็มอบให้ข้ากับสิบสี่ และฉือน้อยจัดการเถิด รอไว้พวกข้ากำจัดกำลังหนุนที่ยังไม่สมบูรณ์ของเซียวชวีฟู่ได้แล้ว ส่วนที่ว่าจะทำอย่างไรกับเซียวชวีฟู่ต่อไป เจ้าก็ยังต้องตัดสินใจเอาเอง” 

เซียวจือเฉาพยักหน้า และก็ไม่เอ่ยพระโอษฐ์ 

ความจริง แม้แต่นางเองก็ยังไม่ทราบ ว่าอันที่จริงแล้วนางต้องทำอย่างไร จะปล่อยเซียวชวีฟู่ไป หรือว่าจะลงโทษไปตามความผิด 

ช่างไม่ง่ายดายเลยที่เซียวจือเฉาสามารถนั่งครองอยู่บนตำแหน่งจักรพรรดินีแห่งแคว้นจื้อโหยวนี้ได้ ยามเมื่อนางยังเป็นไท่จื่อ นางก็ขึ้นชื่อว่าเ**้ยมโหด เลือดเย็นในการปฏิบัติตัวต่อสังคม แต่มีสิ่งเดียวที่นางไม่อาจแข็งใจทนได้ คือการลงมือเซียวชวีฟู่ 

ฟังจั่วฉือมองเซียวจือเฉาที่เป็นแบบนี้ ก็ขมวดคิ้วแน่น ในดวงตากังวลเป็นอย่างยิ่ง 

เขาเข้าใจนิสัยของเซียวจือเฉา เขาย่อมทราบสิ่งที่เซียวจือเฉาคิดอยู่ในใจ แต่ก็ทราบว่ายามเมื่อเผชิญหน้ากับปัญหาซึ่งยากจะแก้ไขได้ ก็มักจะมีทั้งต้องสละและต้องเลือก ความจริงเรื่องที่ง่ายดายแบบนี้ ช้าเร็วเซียวจือเฉาก็ต้องคิดได้ชัดเจน 

หลังจากส่งเซียวจือเฉากับฟังจั่วฉือออกไปแล้ว หลิงลั่วสับสนในอารมณ์อยู่บ้าง นางนั่งบนเก้าอี้ไท่ซือ ประคองศีรษะด้วยมือข้างเดียว ดูท่าทางอิดโรยอย่างมาก 

“ร่างกายอ่อนล้าแล้วก็ไปพักผ่อนเสีย เรื่องของเซียวชวีฟู่ก็ไม่ได้รีบด่วนจนต้องทำในตอนนี้” 

จวินชิงเหยียนเดินไปที่ข้างหลังหลิงลั่ว และเหยียดมือออกมานวดกดจุดไท่หยาง[2]ข้างดวงตาให้นาง 

หลิงลั่วทอดถอนหายใจเบาๆ และกล่าวว่า “สุดท้ายแล้วเรื่องนี้ จือเฉาต้องละทิ้งเซียวชวีฟู่ ข้าเป็นห่วงว่านางคงจะรับไม่ไหว” 

“นั่นเจ้าคงจะกังวลมากไปแล้ว” จวินชิงเหยียนเอ่ยเสียงเบาๆ เม้มมุมปากแผ่วเบา และกล่าวว่า “จือเฉาที่นั่งครองอยู่ในตำแหน่งตอนนี้ได้ จะไม่เคยเจออุปสรรคความยากลำบากอะไรมาเลยรึ? เรื่องนี้เป็นเพราะว่ามี เซียวชวีฟู่เข้ามาร่วมด้วย เพียงทำให้จือเฉายากจะรับได้ไหวแค่ในชั่วครู่เท่านั้น หลังจากไม่นานนางก็จะสามารถคิดได้” 

“อืม…” 

หลิงลั่วส่งเสียงอืมรับคำ หวังว่าจะเป็นเช่นนั้นนะ… 

“หลังจากที่ลูกเกิดแล้ว พวกเรากลับแคว้นจวินกันสักระยะหนึ่งเถิด?” 

คำพูดของจวินชิงเหยียน ทำให้หลิงลั่วชะงัก นางหันหน้ากลับมามองจวินชิงเหยียน “เหตุใดจู่ๆ ถึงอยากจะกลับไปเล่า” 

“เจ้าคิดถึงหลิงซีแล้วมิใช่หรือ? ถึงแม้ข้าเองก็ไม่ได้อยากจะให้เจ้าได้เจอเขามากนัก…” 

เพราะว่าทุกครั้งที่หลิงซีได้เห็นหลิงลั่ว ก็จะทำหน้าทำปากเป็นผู้คว้าชัยใส่เขา แล้วแสร้งทำเป็นสุดแสนจะเย่อหยิ่ง และจูงมือหลิงลั่วจากไปอย่างภาคภูมิ… 

—— 

[1] จิ้นหวัง หมายถึง ผู้เป็นญาติพี่น้องทางสายโลหิตกับฮ่องเต้ และถูกแต่งตั้งให้เป็นอ๋อง 

[2] จุดไท่หยาง คือ จุดปราณที่อยู่บริเวณขมับ ตรงระหว่างหางคิ้วกับหางตา ใช้รักษาอาการปวดศีรษะ หรืออาการเมื่อยล้าสายตาได้