เกิดใหม่อีกครั้ง ฉันเป็นองค์ชาย - ตอนที่ 502

โคแก่กินหญ้าอ่อน 

เพราะว่าทุกครั้งที่หลิงซีได้เห็นหลิงลั่ว เขาก็จะทำหน้าทำปากเป็นผู้คว้าชัยใส่เขา แล้วแสร้งทำเป็นสุดแสนจะเย่อหยิ่ง และจูงมือหลิงลั่วจากไปอย่างภาคภูมิ…  

จวินชิงเหยียนอดไม่ไหวที่จะกระตุกมุมปาก เจ้าเด็กนั่นก็เป็นเด็กที่ร้ายกาจมาก เป็นเด็กเป็นเล็กแต่ท่าทางแก่เกินวัย ไม่ได้แพ้พ่ายให้จวินนั่วเหยียนเลยแม้แต่น้อย 

จริงดั่งที่จวินชิงเหยียนคิด หลังจากหลิงลั่วได้ยินชื่อของหลิงซีแล้ว ท่าทีความรู้สึกทั้งมวลก็เปลี่ยนไปหมดสิ้น 

จวินชิงเหยียนเม้มริมฝีปากอย่างกลัดกลุ้มอยู่บ้าง จู่ๆ เขาก็รู้สึกเสียใจที่กล่าวกับหลิงลั่วไปแบบนั้น 

ตอนนี้เอง จวินนั่วเหยียนก็วิ่งจากตำหนักชั้นในมาที่ข้างหน้าหลิงลั่ว พลันกระโดดขึ้นไปบนขาของหลิงลั่ว นั่งหันหน้าให้นาง มือน้อยจ้ำม่ำลูบจับส่วนท้องที่นูนขึ้นมาของหลิงลั่ว และบุ้ยปากกล่าวอย่างไม่ค่อยสบายใจ 

“ท่านแม่ ต่อไปเมื่อท่านได้ยินชื่อท่านน้าเล็กแล้วก็อย่าดีใจขนาดนี้จะได้หรือไม่” 

จวินชิงเหยียนที่อยู่ข้างๆ เมื่อได้ยินแล้ว ก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งอยู่อีกด้านหนึ่ง กล่าวได้ดีมาก! 

“เหตุใดนั่วเอ๋อร์ถึงไม่อยากให้แม่ดีใจมากหลังจากที่ได้ยินชื่อของซีเอ๋อร์ล่ะ?” 

หลิงลั่วอมยิ้มและพูดแหย่ เดิมนางคิดว่าเด็กน้อยอิจฉา ถึงได้กล่าวแบบนี้ แต่นางไม่ได้คิดเลยว่าจวินนั่วเหยียนจะกล่าวเช่นนี้… 

“ท่านแม่ ท่านดูท่านสิอายุมากขนาดนี้แล้ว ไม่มีธุระกงการอะไร แล้วไปเล่นกับเด็กคนอื่นได้อย่างไร? ท่านช่างเป็นโคแก่กินหญ้าอ่อน! เล่นกับท่านพ่อเสียยังจะดีกว่าอีก!” 

จวินชิงเหยียน “…” จบกัน ครั้งนี้เจ้าลูกชายก่อเรื่องเข้าแล้ว 

แต่ว่า เขาในฐานะที่เป็นพ่อของเจ้าตัวน้อย กลับ… ไม่ได้เป็นห่วงเจ้าตัวน้อยเลยสักนิด ยิ่งไปกว่านั้นยังมีท่าทางเหมือนได้ชมเรื่องสนุกเข้าเสียได้! 

“…” หลิงลั่วกระตุกมุมปากพร้อมด้วยโทสะ 

โคแก่กินหญ้าอ่อน?! 

หลิงลั่วมองจวินนั่วเหยียนด้วยท่าทีซึ่งคิดเอาเองว่า “อารมณ์ดี” เป็นอย่างมาก จวินนั่วเหยียนกลืนน้ำลายอย่างยากลำบากยิ่งนัก 

เอ่อ ข้าเพิ่งจะกล่าวอะไรผิดไปหรือเปล่า…? 

เมื่อหันหน้ากลับมา อยากจะขอความช่วยเหลือจากท่านพ่อของตัวเอง กลับเห็นท่านพ่อนั่งอยู่บนเก้าอี้ไท่ซือข้างๆ ท่านแม่ด้วยท่าทางสุขุมไม่สะทกสะท้าน และยังลิ้มชิมชาอยู่ด้วย! 

ตาดวงโตของเจ้าเด็กน้อยหันเคลื่อนไป สายตาเปล่งประกายความเจ้าเล่ห์ 

จวินชิงเหยียนถูกเขามอง รู้สึกเสียวยุ่บยั่บที่ข้างหลังอยู่บ้าง 

จู่ๆ เจ้าเด็กน้อยก็ยิ้ม เงยหน้าตาที่ไร้เดียงสามองหลิงลั่ว “ท่านแม่ คำพูดเหล่านี้ท่านพ่อเป็นคนบอกนั่วเอ๋อร์หมดเลย ที่จริงนั่วเอ๋อร์ก็รู้สึกว่าที่ท่านพ่อพูดก็ไม่ถูก ท่านแม่งดงามขนาดนี้ จะเป็นโคแก่ได้อย่างไรกัน? น่าจะเป็นโคอ่อนสิถึงจะถูก!” 

“พรืด! แค่กๆๆ…” 

จวินชิงเหยียนกลั้นไว้ไม่ไหว พ่นน้ำชาออกมาทันที! 

คุณพระ เจ้าลูกชายคนนี้ช่างหลอกลวงกันสุดๆ! 

จวินนั่วเหยียนเม้มริมฝีปากมองจวินชิงเหยียนเหมือนว่าแผนการสำเร็จผล ท่าทางนั้นเหมือนกล่าวอีกว่า ฮึๆ ท่านได้ดูเรื่องน่าขันของข้า คราวนี้คงไม่อวดภูมิแล้วสินะ? 

มุมปากหลิงลั่วกระตุก แล้วก็เบิกตามองจวินชิงเหยียนอย่างอารมณ์เสีย “จวินชิงเหยียน! เจ้าว่าข้าเช่นนี้ต่อหน้าลูกเชียวรึ?! เจ้าสอนให้ลูกเสียคนหมดแล้ว! เจ้าถวิลหาความรู้สึกของกระดานซักผ้าแล้วใช่ไหม? ” 

จวินชิงเหยียนรีบส่ายหน้าทันใด ที่จริงเมื่อก่อนเขาก็ไม่เคยคุกเข่าบนกระดานซักผ้าเลย คิดว่าคงจะไม่ได้มีความรู้สึกอะไรมาโดยตลอด แต่ว่าเพียงหลังจากที่หลิงลั่วได้ให้เขาทดลองครั้งแรกแล้ว… 

จวินชิงเหยียนหนาวยะเยือก ส่วนใหญ่ที่หลิงลั่วโกรธ ล้วนเป็นหายนะที่เจ้าเด็กน้อยโยนให้เขา จวินชิงเหยียนถอนหายใจ ก่อนที่หลิงลั่วจะตั้งครรภ์ เขาก็เคยมีความคิดไม่ต้องการเขามิใช่หรือ! ถึงกับต้องทำกับเขาขนาดนี้เชียวรึ?! 

“หลิงลั่ว ข้าไม่เคยกล่าวเช่นนั้นเลย! เจ้าอย่าได้ฟังนั่วเอ๋อร์กล่าวส่งเดช!”