เกิดใหม่อีกครั้ง ฉันเป็นองค์ชาย - ตอนที่ 515-516

ตอนที่ 515 ออกไปแล้ว

 

 

“ใต้เท้าหลิงอัน ข้าน้อยกล่าวความจริงขอรับ ท่านอ๋องของข้าไม่ได้อยู่ที่จวน เขาเพิ่งจะนั่งรถม้าออกไปกับบุรุษผู้หนึ่งและสตรีนางหนึ่ง ซึ่งก็ครึ่งชั่วยามแล้วขอรับ”

 

 

ทหารยามที่เฝ้าประตูมองหลิงลั่วอย่างลำบากใจ

 

 

เขาย่อมทราบฐานะของหลิงลั่วอยู่แล้ว แต่ว่าหากเขาปล่อยให้หลิงลั่วเข้าไป เมื่อท่านอ๋องกลับมาทราบเรื่องเข้า จะต้องต่อว่าเขาแน่!

 

 

“ออกไปกับบุรุษผู้หนึ่งและสตรีนางหนึ่ง?” หลิงลั่วจับจุดสำคัญในคำพูดของทหารยามคนนี้ได้ทันใด “เจ้ารู้จักบุรุษและสตรีเหล่านั้นหรือไม่”

 

 

ทหารยามครุ่นคิด “สตรีนางนั้น ข้าน้อยไม่คุ้นเคยเท่าใดนัก ซึ่งก็เพิ่งมาที่จวนฟู่อ๋องเมื่อไม่กี่วันนี้เอง แต่ว่าบุรุษคนนั้น ข้าน้อยรู้จักขอรับ ผู้นั้นก็คือคุณชายเหยียน อยู่เคียงกายท่านอ๋องมาเกือบจะหนึ่งปีแล้วขอรับ”

 

 

คุณชายเหยียน? ดวงตาหลิงลั่วไหวเคลื่อนเล็กน้อย นั่นจะต้องเป็นเหยียนปินอย่างไม่ต้องสงสัย สตรีนางนั้น หากไม่เกิดดั่งที่คาดการณ์แล้วละก็ นางน่าจะเป็นชิวไต้เมี่ยว

 

 

เวลาเนิ่นนานขนาดนี้แล้ว เดิมทีนางคิดว่าชิวไต้เมี่ยวได้กลับไปที่กองบัญชาการย่อยของสำนักชิวหลานแล้ว คิดไม่ถึงเลยว่าจะกลับมาที่แคว้นจื้อโหยวอีก!

 

 

เพียงแต่ครั้งนี้ เหมือนว่ามีบางอย่างที่ผิดปกติอยู่บ้าง…

 

 

ในช่วงเวลาที่สำคัญเช่นนี้ เซียวชวีฟู่จะตามเหยียนปินกับชิวไต้เมี่ยวไปที่ไหนได้?

 

 

บางทีชิวไต้เมี่ยวก็อาจจะคิดได้ว่า พวกเขาทราบว่าคดีของหมู่บ้านหลิวเจียแห่งเมืองทงโจวมีความเกี่ยวข้องกับเซียวชวีฟู่และสำนักชิวหลาน

 

 

สำหรับที่ว่าเหตุใดเซียวชวีฟู่ถึงได้ไปกับพวกเขาสองคนนั้น…

 

 

หลิงลั่วเกิดความคิดหนึ่งขึ้นภายในใจ แต่ว่าความคิดนี้จำเป็นต้องพิสูจน์ยืนยัน

 

 

“จริงสิ ยามเมื่อท่านอ๋องไปจากจวนอ๋อง ได้ชี้ไปทางห้องตำรากับห้องนอน แต่ว่าท่านอ๋องหมายความว่าอะไรกันนะ…”

 

 

ทหารยามส่งเสียงพึมพำเบาๆ เผยสีหน้างุนงงออกมา

 

 

หลิงลั่วมองทหารยามที่เฝ้าประตูแวบหนึ่ง หันหลังกลับ และเดินมุ่งไปในซอยเล็กข้างๆ จวนฟู่อ๋อง

 

 

ไม่ให้นางเขาทางประตูหลัก และคิดว่ากำแพงเล็กๆ นี่จะสามารถกักกันนางได้หรือ?

 

 

แม้แต่กำแพงสูงของวังหลวงนางยังไม่สนใจ นับประสาอะไรกับกำแพงเตี้ยที่ความสูงไม่ถึงสองคนนี้เล่า

 

 

รวดเร็วนัก หลิงลั่วก็เข้าไปในจวนฟู่อ๋องได้แล้ว

 

 

หลิงลั่วมองไปทางประตูใหญ่ของจวนฟู่อ๋องแวบหนึ่ง เผยอริมฝีปากเบาๆ และหันกลับมาเริ่มต้นค้นหาห้องตำราของเซียวชวีฟู่ไปทีละห้องๆ

 

 

ไม่ว่าจะเป็นของสำคัญอะไร เซียวชวีฟู่จะเก็บไว้เพียงแค่สองที่นี้เท่านั้น

 

 

ที่แรกก็คือห้องนอนของเขา ส่วนอีกที่หนึ่งก็คือห้องตำราของเขา

 

 

สองที่นี้เป็นสถานที่ที่เขาไปเป็นประจำ ซึ่งก็เป็นสถานที่เขาจะไปทุกวัน นำสิ่งของที่สำคัญเก็บไว้ในสองห้องนี้ ได้เห็นอยู่ทุกวัน ก็ย่อมจะสบายใจแน่นอน

 

 

อีกทั้งที่ทหารยามคนนั้นเพิ่งจะกล่าวว่า ยามที่เซียวชวีฟู่จากไป ได้ชี้ไปทางห้องตำรากับห้องนอน อย่างนั้นก็แสดงว่าที่เซียวชวีฟู่ออกไปกับเหยียนปินและชิวไต้เมี่ยวนั้น ไม่น่าจะมาจากความตั้งใจเดิมของเขา ที่เขาทำแบบนี้ก็คือกำลังทิ้งเบาะแสไว้ให้พวกนาง

 

 

หลังจากไม่นาน หลิงลั่วก็หาห้องตำราของเซียวชวีฟู่เจอ

 

 

ห้องตำราของเซียวชวีฟู่สะอาดเรียบร้อยเป็นอย่างมาก ดูเหมือนก็ง่ายที่จะหาเจอ

 

 

หลิงลั่วรื้อค้นควานหาที่ในห้องตำราอยู่เนิ่นนาน แต่ก็ไม่ได้รื้อค้นอย่างมั่วซั่ว

 

 

สุดท้ายก็หาของที่เป็นประโยชน์ไม่เจอ คิ้วของหลิงลั่วพลันขมวดขึ้น

 

 

ไม่จริง เซียวชวีฟู่ถูกชิวไต้เมี่ยวกับเหยียนปินพาไปแบบนี้ ต้องไม่มีทางไม่ทิ้งอะไรไว้แน่ เขาต้องทิ้งเบาะแสอะไรเอาไว้ เพียงแต่ว่านางแค่ยังไม่เจอเท่านั้น

 

 

แต่ว่า อยู่ที่ไหนล่ะ?

 

 

หลิงลั่วขมวดคิ้ว ดูทั่วทั้งข้างบนข้างล่าง ทั่วทั้งห้องตำราอย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้ว สุดท้ายสายตาไปหยุดอยู่ที่บนภาพวาดภูเขาลำน้ำที่งดงามวิจิตรมากที่สุดภาพหนึ่ง

 

 

นางเดินเข้าไปที่ข้างหน้าภาพวาดอย่างช้าๆ ก่อนจะค่อยๆ นำภาพวาดลงมา

 

 

 

 

 

ตอนที่ 516 หวนคืนแคว้นจวินกั๋ว (1)

 

 

ข้างหลังภาพวาดภูเขาลำน้ำ มีช่องลับที่ซ่อนเอาไว้ลับมาก และช่องลับนี้หากไม่ดูให้ละเอียดก็จะมองไม่เห็น

 

 

หลิงลั่วพลันเม้มริมฝีปาก นำภาพวาดมาไว้ที่นี่ ก็ช่างฉลาดยิ่งนัก

 

 

หลิงลั่วเม้มริมฝีปากขึ้นช้าๆ ดึงช่องลับออกมาเบาๆ ซองจดหมายกระดาษเยื่อเหนียวปรากฏอยู่ตรงหน้าหลิงลั่ว 

 

 

หลิงลั่วเอื้อมมือออกไป และหยิบซองจดหมายออกมา

 

 

บนซองจดหมายไม่มีการเขียนด้วยลายมือ ช่างเกลี้ยงเกลาเป็นอย่างมาก

 

 

หลิงลั่วหยิบกระดาษจดหมายออกมา และดูอย่างละเอียด

 

 

ที่แท้ก็คือที่อยู่ของกองบัญชาการหลักของสำนักชิวหลานนี่เอง!

 

 

ดวงตาหลิงลั่วขยับเล็กน้อย นำจดหมายใส่กลับเข้าไปในซองจดหมาย และเก็บซองจดหมายเข้าไปในปากแขนเสื้อตัวเอง

 

 

คิดไม่ถึงว่าเซียวชวีฟู่จะเก็บออมฝีมือไว้ได้ขนาดนี้!

 

 

นางเม้มมุมปากขึ้นเล็กน้อย เกรงว่าครั้งนี้แม้แต่ชิวไต้เมี่ยวก็ยังไม่ล่วงรู้เลย

 

 

เมื่อนำภาพวาดกลับไปแขวนที่แล้ว หลิงลั่วก็พกซองจดหมายกลับไปที่วังหลังของแคว้นจื้อโหยว

 

 

ในห้องตำราหลวง จวินชิงเหยียนเพิ่งจะนำเหตุการณ์คร่าวๆ ของหมู่บ้านหลิวเจียแห่งเมืองทงโจวบอกให้เซียวจือเฉาทราบ เซียวจือเฉาเพิ่งจะตรึกตรองได้ชั่วครู่ หลิงลั่วก็กลับมาที่ห้องตำราหลวงแล้ว

 

 

“จือเฉา ฟู่อ๋องถูกชิวไต้เมี่ยวกับเหยียนปินพาตัวไปแล้ว”

 

 

“อะไรนะ?!” เซียวจือเฉาลุกขึ้นยืนเสียงดัง ฟึ่บ! “เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?”

 

 

“ความทะเยอทะยานของสำนักชิวหลานคงจะเผยออกมาแล้ว พวกเขาพาฟู่อ๋องไป น่าจะเพื่อราชบัลลังก์ของเจ้า หรืออาจกล่าวได้ว่าเพื่อจะดึงเจ้าลงจากราชบัลลังก์”

 

 

เซียวจือเฉานิ่วคิ้ว สำหรับสำนักชิวหลานนั้น เซียวจือเฉาเองก็รู้เรื่องแล้ว หลังจากที่จวินชิงเหยียนเจอเรื่องของแคว้นชิวหลาน ก็ได้บอกนางให้นางทราบแล้ว

 

 

“ถึงแม้ขณะนี้จะทราบที่ตั้งกองบัญชาการหลักของสำนักชิวหลาน แต่ยังไม่รู้ว่าแคว้นชิวหลานอยู่ที่แห่งไหน ที่สำคัญในตอนนี้บอกให้แคว้นจวินกั๋วกับแคว้นซีหวาทั้งสองแคว้นรู้ และให้พวกเขาได้ระวังไว้สักหน่อยดีกว่า”

 

 

จวินชิงเหยียนมองหลิงลั่วที่เพิ่งจะยื่นซองจดหมายให้เขา และกล่าวว่า

 

 

“ข้ากับลั่วลั่วต้องกลับไปยังแคว้นจวินกั๋วพอดี ทางฝั่งแคว้นจวินกั๋ว ก็มอบให้พวกข้าจัดการแล้วกัน”

 

 

หลิงลั่วกับเซียวจือเฉาพยักหน้า หลิงลั่วคิดอยู่สักพักและเอ่ยว่า “ข้าจะเขียนจดหมายให้หลีเยี่ย และส่งคนที่เชื่อถือได้ไปส่ง”

 

 

“ดี” เซียวจือเฉาพยักหน้า และกล่าวว่า “ลั่ว หลังจากที่เจ้าเขียนเสร็จแล้ว ข้าจะให้องครักษ์ลับแห่งวังหลวงแคว้นจื้อโหยวไปคุ้มกันเจ้าเอง”

 

 

เรื่องนี้เมื่อทั้งสามเห็นพ้องต้องกันแล้ว ก็เริ่มต้นปฏิบัติการทันใด

 

 

สามวันต่อมา ฟังจั่วฉือก็กลับมาถึงเมืองหลวงแล้ว

 

 

“ฉือน้อย เหตุใดเจ้าถึงกลับมาเร็วขนาดนี้ เจ้าคงไม่ได้ฆ่าชาวบ้านหมู่บ้านหลิวเจียเหล่านั้นหมดแล้วหรอกนะ?”

 

 

จวินชิงเหยียนจัดเก็บสัมภาระอยู่ทางฝั่งหนึ่ง หลิงลั่วกับจวินนั่วเหยียนอุ้มกล่อมเด็กน้อยที่กำลังร้องไห้ดังลั่นอยู่

 

 

“หลิงลั่ว ในความคิดของเจ้า ข้าก็ดูเป็นคนกระหายเลือดขนาดนั้นเลยรึ!” ฟังจั่วฉือกลอกตาใส่อย่างหมดคำพูด และกล่าวว่า “ตั้งแต่เมื่อสามวันก่อน ก็ไม่รู้ว่าชาวบ้านเหล่านั้นเป็นอะไรกัน แต่ละคนพุ่งใส่รั้วกั้นเหมือนไม่คิดชีวิต จนกระทั่งเมื่อวานถึงจะสามารถทำให้ทุกอย่างสงบลงได้”

 

 

“เช่นนั้นเจ้าก็ฆ่าหมดแล้วมิใช่หรือ?”

 

 

หลิงลั่วมองฟังจั่วฉืออย่างไร้คำพูด เมื่อฟังจั่วฉือสัมผัสถึงอารมณ์ของหลิงลั่วได้ ก็ถลึงตาใส่ “หลิงลั่ว สายตาเช่นนี้ของเจ้าคืออะไร! ยามนั้นเหตุการณ์ชุลมุนวุ่นวายขนาดนั้น ข้าสามารถปกป้องคนที่ไม่ได้ติดเชื้อ                         สิ้นฝั่งนิพพานเหล่านั้นเอาไว้ได้ก็ยากมากแล้วมิใช่หรือ?!”

 

 

“น่าๆๆ…” หลิงลั่วส่ายหน้าอย่างจนใจ “ข้ากับสิบสี่จะกลับแคว้นจวินกั๋ว ช่วงระยะนี้ต้องระวังความปลอดภัยของแคว้นจื้อโหยวเพิ่มมากขึ้น ระวังชิวไต้เมี่ยวกับเหยียนปินหวนกลับมาอีก”

 

 

“เจ้าวางใจได้ แคว้นจื้อโหยวเป็นเขตแดนของพวกข้า”