Otherworldly evil monarch จอมโฉดแห่งโลกหน้า มือสังหารมือพระกาฬ - ตอนที่ 247

จวินวูอี้ ผงกหัวขณะเขาหัวเราะ  ด้านข้างเขา หยางมู่ น้อยกำลังหัวเราะ  แม้นเขาหาได้เข้าใจความหมายที่ปิดซ่อนไว้ แต่อันธพาลตัวน้อยก็ตระหนักได้ว่า ทั้งมันเทศฝานและน้ำอุ่นนั้นมิได้เลิศรสแม้แต่น้อย

ถังหยวน มิได้อ้วนมากนัก ความทรงจำของเขาก็ไม่ได้ดีเช่นกัน  เขาลืมคำเสนอแนะไปนานแล้ว  ทำให้เขามิอาจพูดต่อไปมากนัก  สิ่งที่เขาเลือกมานี้ เป็นเพียงส่วนเล็กน้อยที่เขายังจดจำได้  น่าประหลาดใจ เขายังคงจัดการนำเสนอได้อย่างยอดเยี่ยม  พรสวรรค์เขาช่างประเสริฐนัก

เจ้าอ้วนถังยังคงพูดอย่างไม่หยุดหย่อน  นายน้อยจวินไม่มีอารมร์จะฟังอีกแล้ว  เขาหันไปและมองยิ้มๆให้หยางมู่

” เจ้ารู้สึกเช่นไร แม่หยางน้อย? “

ใบหน้าน้อยๆ อันงดงามของหยางมู่ก้มลงทันที  เดิมที เขาจักระงับการตอบโต้เมื่อ จวินโม่เซี่ยเรียก แม่หยางน้อย  แต่กระนั้นในครั้งนี้ เขาคำรามทางจมูกและหันหนี  ลูกชายของ องค์รัชทายาทนั้นฉลาดล้ำและซุกซนดั่งปิศาจน้อยในอายุเช่นนี้  อย่างไรก็ตาม เขามีอายุเพียงสิบขวบปี  เขายังอับอายในสิ่งที่เกินขึ้นก่อนหน้านี้  ดังนั้น จึงเป็นการยากที่เขาจะสามารถรักษาความสงบเงียบเอาไว้ได้  ยิ่งไปกว่านั้น หลังจากนั้น ยังไม่มีผู้ใดปลอบประโลมเขาเลย  ความจริง แม้แต่ผู้ใหญ่ก็มิอาจใจเย็นได้ และพบว่ามันยากยิ่งจะทนทาน

” ไร้ประโยชน์จะมีโทสะ “

มือสังหารจวินคำรามทางจมูก ขณะมิได้พยายามเกลี้ยกล่อมเด็กชายผู้นั้น  แต่เขากลับ ไขว้ขา

” เจ้ารู้ว่าเพียงสิ่งเดียวที่เจ้าสามารถทำได้เมื่อโดนกลั่นแกล้งคือการมีโทสะ  เจ้าอาจละเว้นการมีอารมณ์ไว้ เนื่องจากมันไร้ซึ่งประโยชน์ใดๆ “

” ข้าจะควบคุมความโกรธด้วยสิ่งใดหากมันไร้ประโยชน์ “

หยางมู่ อดทนวามเจ็บปวดเหล่านั้นมาชั่วครู่แล้ว และในที่สุดน้ำตาของเขาเริ่มร่วงหล่น

” การเรียกเจ้าว่าแม่สาวน้อยนั้นมิได้ผิดอันใดเนื่องจากเจ้ากำลังร้องไห้ในเรื่องเล็กน้อย  เจ้าร้องไห้เพื่อสิ่งใด ?  หากชายที่แท้จริงอดกลั้นน้ำตา เขาจะสูญเสียความเคารพ  ชัดเจนว่าคนเช่นนี้จักถูกกลั่นแกล้ง “

จวินโม่เซี่ยเอ่ยดูหมิ่น ขณะเขาหยิบแอปเปิ้ลลูกใหญ่ขึ้นจากโต๊ะ  เขาสับมันออกและกัดกิน

” การร้องไห้มีประโยนชน์กระไร ?  การร้องไห้จะสามารถแก้ไขปัญหาได้กระนั้น ?  เจ้าจะมองไม่เห็นสิ่งใดหากร้องได้อีก จะพ่ายแพ้และต้องร้องหายไปเรื่อย ๆ !  ข้าจักไม่ปลอบประโลมเจ้า  ยิ่งไปกว่านั้น ข้าจักไม่ช่วยเจ้าหาทางออกในโทสะ “

” ข้าไม่อยากร้อง “

หยางมู่ ปาดน้ำตารวดเร็ว แต่ยังคงสะอื้นเล็กน้อยจากนั้น  เขารักใคร่นายน้อยสกุลจวินอย่างมาก

” ท่านพ่อบอกว่า พี่ใหญ่จวินนั้นฉลาดล้ำ  เจ้าบอกข้าเถิดข้าควรทำสิ่งใด ?  สามผู้นั้นกลั่นแกล้งข้าเนื่องจากข้ายังเด็ก  ข้า … ข้าหวาดกลัวจนมิอาจคิดสิ่งใดได้  และข้าต้องการจะวิ่งหนี … พี่ใหญ่ โปรดบอกข้าเถิด … ข้าจักทำให้พวกเขาหยุดได้อย่างไร ?  หรือ ข้าจะแก้แค้นและปลดปล่อยความโกรธได้อย่างไร ?! “​

” แก้แค้นเพื่อปลดปล่อยโทสะ ?  นั่นมิใช่ทางที่ดี “

เปลือกตาของจวินโม่เซี่ยไร้อารมณ์ ขณะเขาเอ่ยใจเย็น

” พวกเขาเป็นลูกชายองค์จักรพรรดิ  ผู้ใดยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกนี้ ?  คือองค์จักรพรรดิ ?  หาก ลูกชายองค์จักรพรรดิกลั่นแกล้ง มีสิ่งใดบ้างที่เจ้าทำได้ ?  ที่เจ้าทำได้นั้นคืออดทน เนื่องจากสกุลของเจ้ามิได้ทรงอำนาจเช่นพวกเขา “

” ข้าไม่ประสงค์จะอดทนอีกต่อไปแล้ว  พี่ใหญ่โม่เซี่ย ท่านพ่อบอกว่าท่านฉลาดล้ำ และไม่มีสิ่งใดที่เจ้ามิอาจต่อสู้ได้ … “

หยางมู่ คว้าแขนขวาจวินโม่เซี่ย และเริ่มเขย่า

” ข้าขอร้องพี่ใหญ่โม่เซี่ย … โปรดบอกข้า … “

” หยุด  หยุด  หยุดก่อน ! “

จวินโม่เซี่ยเร่งรีบผลักมือเขาออก  จากนั้นเขาพูดต่อเสียงดัง

” พ่อของพวกเขาคือองค์จักรพรรดิ ในขณะที่พ่อของเจ้ามิใช่  สิ่งนี้มิอาจแก้ไขได้ด้วยความฉลาด  เจ้าต้องการให้ข้าช่วยกระนั้น ?  ไม่มีทาง  พวกเราไม่สามารถ “

หยางมู่ เพ่งมองอย่างงุนงงชั่วขณะ  จากนั้นดวงตาของเขาเริ่มมีน้ำใสๆอีกครั้ง และไม่นานน้ำตาเอ่อล้นออกมา  ปากน้อยๆของเขาปล่อยเสียงสะอื้นออกมา และดวงตาของเขาสะท้อนประกายในทันที  อารมณ์ของเขากลับเป็นเช่นก่อนเริ่มร้องไห้อีกครั้ง  เขาเงียบ ขณะดวงตาเบิกกว้างกลมโตดั่งดวงจันทร์

” พี่ใหญ่โม่เซี่ย ท่านเพิ่งพูดว่า พ่อของพวกเขาคือองค์จักรพรรดิในขณะที่ข้านั้นมิใช่ …

เหตุใดพ่อข้าจึงมิใช่องค์จักรพรรดิ ?  พวกเขาทั้งสอง เป็นลูกชายของท่านปู่ องค์จักรพรรดิก่อน … เหตุใดพ่อของเข้าเป็นเพียงองค์ชาย ในขณะที่พี่ใหญ่ของเขาเป็น องค์จักรพรรดิ ?   ข้าก็มีเลือดขององค์จักรพรรดิ  แล้วเหตุใดพวกเขาจึงกลั่นแกล้ง และข้ามิอาจขัดขืนได้ ? “

หยางมู่ เบิกตากว้างขณะมองไปยังจวินโม่เซี่ยอย่างสงสัย

” เจ้าเพิ่งบอกว่าเจ้าก็มีสายเลือดขององค์จักรพรรดิก่อน เช่นนั้น ชัดเจนว่าทั้งหมดนี้จึงเป็นปัญหาภายในสกุลของเจ้า  แล้วข้าจะรู้ได้อย่างไรกัน ? “

สีหน้าของจวินโม่เซี่ยกระวนกระวายขณะพูด

” พ่อของเจ้าเคยประสบเช่นเดียวกับเจ้า  เขาก็โดนกลั่นแกล้งเมื่อยังเด็ก แต่เขาก็มิกล้าก่อกบฏหรือกระทำไร้สาระ  ดังนั้นสิ่งนี้จึงเป็นนิสัยของเขา  ความจริง เขาอาจจะต้องทนกับการกลั่นแกล้ง แม้ในตอนนี้ที่โตขึ้นมาแล้ว  เห็นได้ชัดว่าเขามิได้กลายมาเป็นองค์จักรพรรดิ  และตอนนี้ แม้นว่าลูกชายของเขาต้องประสบกับการกลั่นแกล้ง “

” ข้าจักต้องไม่โดนกลั่นแกล้งอีก ! “

หยางมู่ กำมัดน้อยๆของเขา

” เมื่อข้าโตขึ้นข้าจะต้องไม่โดนกลั่นแกล้ง !  และลูกหลานข้าเช่นกัน ! “

” มิใช่สิ่งดี … ปัญหานั้นยากจะแก้ไข “

จวินโม่เซี่ยถอนใจในการแสดงความรักที่ผิด

” องค์จักรพรรดิเป็นเพียงผู้เดียวที่จะมิได้รับการกลั่นแกล้งหรือ ?  ลูกหลานข้าจะได้รับการละเว้นไหมหากต้องเผชิญกับสิ่งนี้ ? “

หยางมู่ น้อยถาม

จวินโม่เซี่ยถอนใจ

” ข้ามิอาจรู้ ข้ามิอาจรู้จริงๆ “

” ข้าจะเป็นองค์จักรพรรดิดั่งที่เจ้าบอกได้ไหม ? “​

หยางมู่ เบิกตากว้าง  มีแววตาจริงใจ

” เจ้า ?  เจ้าเป็นหลานขององค์จักรพรรดิรัชการก่อน ดังนั้น เจ้าจึงมีสิทธิ์ “

จวินโม่เซี่ยเงยหน้าขึ้นขณะเขาเพ่งตวงตาไปยังเด็กน้อย

” ใช่ เจ้ามีคุณสมบัติพื้นฐาน หากแต่ขาดบางสิ่งที่จำเป็น   ด้วยเหตุนี้ เจ้าจึงยังไม่มีคุณสมบัติเพียงพอ “

” เช่นนั้นโปรดบอกข้าท่านพี่โม่เซี่ย ข้าจักเปลี่ยนแปลงมันได้เช่นไร ?  ข้าจักต้องไม่โดนกลั่นแกล้งอีก ! “

หยางมู่ ถาม

จวินโม่เซี่ยกำลังจะตอบในขณะที่จวินวูอี้ ผู้ที่นั่งอยู่ด้านหลัง ไอออกมาเสียงดัง เสียงไอของเขาดังคล้ายกับผู้ที่เป็นวัณโรคอย่างมาก  ชัดเจนว่า จวินวูอี้กังวลว่าผู้อื่นจักได้ยินการสนทนานี้  ด้วยเหตุนี้เขาจึงพยายามยับยั้งการสนทนานี้  การกระแอมเสียงก้องกังวาลนี้คู่ควรในนามยอดฝีมือสวรรค์เชวียน แม้นว่ามันจะจำกัดเพียงในห้องนี้ก็ตาม

จวินวูอี้ฟังการสนทนานี้อยู่ และรู้สึกว่ามันเริ่มจะผิดเพี้ยนไป แม้นว่ามันจะเริ่มด้วยการพยายามปลอบประโลมเด็กน้อย แต่กระนั้นกลับแปรเปลี่ยนไปในทิศทางอื่น  ยิ่งไปกว่านี้ มันเริ่มมุ่งเข้าสู่เรื่องต้องห้าม และอาจจะกลายเป็นสิ่งอันตรายอย่างมาก  เป็นไปได้ว่าวิธีการที่จวินโม่เซี่ยเกลี้ยกล่อมเด็กผู้นี้อาจจะฝังลงไปในจิตใจของเขา  ด้วยเหตุนี้ กุนซือของนายน้อยจวินจึงแสดงให้เห็นว่า พวกเขาจำต้องเก็บเรื่องนี้ไว้ก่อน จนกว่าพวกเขาจะเก็บเงินในสิ่งที่ต้องการก่อน กระบวนการนี้จักต้องใช้เวลาหนึ่งหรือสองเดือน  อย่างไรก็ตาม หากพวกเขาปลุกปั่นให้ ลูกชายองค์รับชทายาทต่อต้านราชบัลลังก์พวกเขาอาจจะต้องเสียใจในภายหลัง …

เจ้าเด็กนี่คิดสิ่งใดอยู่ ?

” ข้ามิอาจตอบคำถามนี้ของเจ้าได้  ถามพ่อของเจ้าเมื่อกลับถึงบ้านสิ  ข้ามั่นใจว่าเขาจะบอกว่า ดีแล้วที่พวกเขากลั่นแกล้ง !  ดีแล้วที่มีใครสักคนทำหน้าที่ของข้า  แล้วเป็นอย่างไรละ ?  คนพาลนั้นซื่อสัตย์และจริงใจ “

จวินโม่เซี่ยเลียนแบบ องค์รัชทายาท

” เจ้ารู้ได้อย่างไร ?  ท่านพ่อของข้าพูดเช่นนี้ทุกครั้งที่ข้าโดนกลั่นแกล้ง  เขาบอกว่า ข้าควรถูกกลั่นแกล้ง และเขายังบอกอีกว่าข้าควรถูกกลั่นแกล้งยิ่งกว่านี้ “

หยางมู่ กระพริบตาขณะมองไปยังจวินโม่เซี่ยอย่างเคารพ

พี่ใหญ่ผู้นี้ช่างล้ำเลิศยิ่ง !

ความจริงแม้แต่ท่านปู่ก็เอ่ยเช่นนี้ …

จวินโม่เซี่ยคำรามทางจมูกและเอ่ยจากใจ

” ข้ารู้ชัดเจน  ข้ายังรู้อีกว่าเจ้าเป็นขบถตัวน้อย  เจ้าจะกลับบ้านและบอกพ่อเจ้าในสิ่งที่ผู้อื่นบอกเจ้า  เช่นนั้นมิใช่หรือ ? “

” ข้าจักไม่ทรยศเพื่อน !  ท่านพ่อบอกข้าว่า ผู้ที่ทรยศเพื่อนนั้นชั่วร้าย  แต่ข้านั้นเป็นคนดี ข้าจักไม่ทรยศเพื่อ ! “

ใบหน้าอ่อนโยนของหยางมู่กลายเป็นสีแดง

” เหตุใดเจ้าจึงกังวล ? “

จวินโม่เซี่ยเหลือบมองเรียบง่ายขณะพูด

” เจ้าคงไม่อยาก  ให้ข้าเล่าอะไรให้ฟังก่อน ? “

หยางมู่ ผงกหัวเห็นด้วย

 ” ดี “

จวินวูอี้นั่งจนเกือบสุดขอบเก้าอี้  ในที่สุดเขาผ่อนคลายลงและแอบปาดเหงื่อ  ในที่สุดเจ้าเด็กบ้าพวกนี้ก็หยุดสนทนาเรื่องอ่อนไหวจนได้  เป็นสิ่งดีที่พวกเขาเริ่มเล่าเรื่องราว … ข้ากังวลถึงผลที่ตามมาเหลือเกิน …

” เรื่องนี้ชื่อว่า กบฏประตูเชวียนวู “

จวินโม่เซี่ยยิ้ม

” ลี่ฉีหมิ้น เป็นลูกองค์ชายแห่งอาณาจักรถัง  พวกเขามีลูกพี่ลูกน้องสองคน องค์รัชทายาท และ ลี่หยวนจี้ เขากลั่นแกล้งลูกพี่ลูกน้องมากมาย  ในตอนแรก ลี่ฉีหมิ้นอดทนต่อการกลั่นแกล้งของพวกเขา  แต่กระนั้น เมื่อมันมากขึ้น เขาจึงสังหารพวกเขาที่ ประตูเชวียนวู  จากนั้น จึงขึ้นนั่งบัลลังก์และกลายเป็นองค์จักรพรรดิ  และเขาก็ไม่โดนผู้ใดกลั่นแกล้งอีก … “

จวินวูอี้เคยได้ฟังเรื่องราวของจวินโม่เซี่ยมากมาย  ไม่เพียงฟังเรื่องสั้นของจวินโม่เซี่ยเท่านั้น หากแต่เขายังหลงไหลพวกมันด้วย  โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เรื่องที่ชื่อว่า สามก๊ก เรื่องราวทั้งหมดนั้นทำให้จวินวูอี้ตะลึงงัน  เนื่องจากเรื่องที่จวินโม่เซี่ยเอ่ยมานั้นเขาไม่เคยได้ยินมาก่อน จึงทำให้เขาสนใจจดจ่อ

อย่างไรก็ตาม ขณะจวินโม่เซี่ยเล่าเรื่องของเขาต่อไปอย่างใจเย็น เส้นประสาทของจวินวูอี้ที่เริ่มผ่อนคลอยกลับตึงขึ้นในทันที  ความจริง ความเยือกเย็นพุ่งจากชุดชั้นนอกเข้าสู่ชุดชั้นในของเขา

แท้จริงแล้ว เรื่องราวของนายน้อยจวิน ทำให้ ยอดฝีมือเทพเชวียนหวาดกลัวมากมายอย่างไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

พระเจ้า … ข้าเป็นขุนพล

จวินวูอี้ ขุ่นเคืองการกระทำของจวินโม่เซี่ยอย่างมาก

เจ้าพยายามทำให้ข้ากลัวจนตายกระนั้น ?  เจ้ากำลังเล่าเรื่องไร้สาระอันใดกันเด็กน้อย ?!

สวรรค์ของข้า !  เจ้าเพิ่งร่วมก่อจลาจล  หยางมู่ จะฟังและจดจำคำพูดของเจ้า  แม้นว่าเขาเป็นเด็ก เขาก็ยังมีความขุ่นเคือง … เรื่องราวของเจ้าไม่เหมือนการเตือมเชื้อไฟกระนั้น ?

” ดีละ สังหารพวกเขา !  สังหารพวกเขา !  ไม่แสดงความเมตตา ! “

หยางมู่ ปล่อยแขนเขาขณะอุท่านตื่นเต้น  มีประกายอันประหลาดปรากฏขึ้นในตาของเขา  อาจจะเป็นความปราถรถนา ..​เป็นความกระหาย …  หรือความคิดบ้าคลั่งบางอย่าง …

ดวงตาของจวินโม่เซี่ยก็มีเช่นกัน

ข้าพูดมากเกินไปอีกแล้ว  เด็กตัวเล็กนี่จะจำได้สักกี่คำเชียว ?  นี่คือเมล็ดพันธุ์ และเพียงแค่เติมน้ำลงไปเล็กน้อยเพื่อทำให้มันเติบโต  อย่างไรก็ตาม มันจะตายหากโยนลงไปในมหาสมุทร

ทันใดนนั้นกลิ่นแปลกใหม่ล่อยลอยจากด้านบน  ความจริง กลิ่นนี้ทรงพลังยิ่งจนทำให้ทุกผู้อุทานออกมาด้วยประหลาดใจ แม้แต่ผู้ที่ข่มอารมณ์ไว้ก็มิอาจทาน  แม้แต่ผู้ที่นั่งอยู่ชั้นบก็มุ่งความสนใจไปที่มัน

หลังจากการปลุกระดมมากมาย ในที่สุดการประมูลสุราสวรรค์จึงเริ่มขึ้น  บนเวทีมีชายชรา อายุราวห้าสิบ  เขายืนตรง และใส่ชุดสีดำ  ดูเหมือนว่าเขาจะเต็มไปด้วยพลังและความตื่นเต้น ขณะที่คิ้วของเขาโค้งดั่งกระบี่เยือกเย็น

แม้นว่าจวินโม่เซี่ยประหลาดใจที่ได้เห็นคนผู้นี้

คงมิใช่ผู้เฒ่าซ้งเลอะเทอะนั้น ?

เขาแต่งกายคล้ายทหาร  เขามิได้หลังโก่งอีกแล้ว และกำลังยืนตัวตรงอยู่  ทั้งหมดนี้ ทำให้เขาดูราวกับขุนพล

” ยื่นสุราก่อนสังหาร ซ้งฉาง ? “

ผู้ที่อยู่ในงานประมูลจดจำได้ว่าเขาคือ ซ้งฉาง ในทันที่ที่ปรากฏตัวขึ้น

มีข่าวลือว่า ซ้งฉางคือยอดฝีมือสวรรค์เชวียน  และตอนนี้เขาเป็นนายประมูลแห่ง หอชนชั้นสูง

ช่าง …. สูงส่งยิ่ง !

กลิ่นสุราเข้มข้นล่องลอยขึ้นสู่อากาศ และทุกผู้สูดดมมันอย่างบ้าคลั่ง

สุรานี้คู่ควรกับชื่อ สุราสวรรค์ เพียงแค่กลิ่นก็น่าประทับใจ

ทุกผู้เริ่มกระวนกระวายทันที

ดวงตาของชายชุดดำผู้ที่นั่งด้านหลังองค์หญิงหลิงเมิ่งเปล่งประกายอัศจรรย์หลังจากได้สูดดมกลิ่นนี้  เขาคือ จักรพรรดิแห่งนคร  แต่กระนั้น เขายังไม่เคยเจอสุราที่ดีเช่นนี้มาก่อน  เห็นได้ชัดว่าสุราชั้นเลิศนี้หาได้ยากยิ่ง