Otherworldly evil monarch จอมโฉดแห่งโลกหน้า มือสังหารมือพระกาฬ - ตอนที่ 275

” หากข้ามีผู้ช่วย ข้าจักเกรงกลัวสิ่งใด ? “

เหยี่ยวผู้โดดเดี่ยวหัวเราะชั่วร้าย  เขาพ่นลมทางจมูก ขณะมือของเขากางเป็นกรงเล็บราวกับเหยี่ยว

” เล้ยวูเบ้ย การบำเพ็ญของเจ้าสูงส่งกว่าข้าเล็กน้อย  ข้ายอมรับ  แต่ การชนะการต่อสู้นั้นมิใช่เพียงแค่ปราณเชวียนเท่านั้น  แต่ วันนี้เจ้าโชคดีเนื่องจากข้าได้สั่งสอนบทเรียนสำคัญกับเจ้า  อาวุโสผู้นี้มาพร้อมกระบวนท่าพิเศษ  กระบวนท่าของข้า จะทำให้ ปรมาจารย์ห้าต้องถอนคำพูด !  ฮ่า ฮ่า …. “

เหยี่ยวผู้โดดเดี่ยว เริ่มเร่งความเร็ว และร่างของเขาดูผิดปกติขณะหัวเราะลั่น  มันเริ่มผิดมนุษย์และกลายเป็นเงาร่างของนกที่น่าเกรงกลัว  ทั่วทั้งโลกหล้าดูราวกำลังกรีดร้องขณะเขาเอากรงเล็บมาไขว้กัน กระบวนท่านี้ทำให้ก่อเกิดพายุที่รุนแรง กรงเล็บของเขาก่อเกิดเป็นตาข่ายอากาศที่ดูคล้ายจะเจาะไปทั่วทุกที่

หากนกตัวนี้ ควรจะเป็นเหยี่ยว จากนั้นปรากฏเป็นเงาร่างของเหยี่ยวที่กำลังโจมตี

เก้ากรงเล็บเหยี่ยวอสูร !

” กรงเล็บเหยี่ยวชั้นเลิศ ! “

เล้ยวูเบ้ยตะโกนสรรเสริญ  เขามิเคยพบเจอสิ่งเช่นนี้มาก่อน  กระบวนท่านี่ทำให้เขาสนใจ แม้แต่สมองของเขาหลงลืมการตอบโต้

ชิ้ง ชิ้ง ชิ้ง …

เล้ยวูเบ้ย มิเคยเห็นวรยุทธที่อัศจรรย์เช่นนี้มาก่อน  การเคลื่อนไหวนี้ทำให้เขาไร้จุดอ่อน  กรงเล็บของ เหยี่ยวผู้โดดเดี่ยว ก่อให้เกิดรอยสามรอยบนร่างของ เล้ยวูเบ้ย แต่ เล้ยวูเบ้ยหาได้ตกใจ … แม้นเขาจะมิได้เตรียมตัวเผชิญกับการโจมตีเช่นนี้  เขาล่าถอยเล็กน้อยใจเย็น  เหยี่ยวผู้โดดเดี่ยว เห่าหอนขณะมีความได้เปรียบ  จากนั้นเขาได้ปลดปล่อยกระบงนท่าที่สอง

มหาปรมาจารย์ เหยี่ยวผู้โดดเดี่ยว ได้เรียนรู้เพียงสองกระบวนท่าแรกใหน เก้ากรงเล็บเหยี่ยวอสูร เขามั่นใจยิ่งขึ้นเมื่อได้เห็นผลของกระบวนท่าแรก  ด้วยเหตุนี้ เขาตัดสินใจโจมตีด้วยกระบวนท่าที่สอง ในขณะที่เหล็กยังคงร้อนอยู่

” ปัง !  ปั้ง !  ปั้ง ! “

เสียงระเบิดดังขึ้นจากร่างของ เล้ยวูเบ้ย  จากนั้น เขาคำรามดุร้าย และเริ่มรวบรวมลมปราณในร่าง ปราณเชวียนเริ่มพุ่งพล่านราวคลื่นยักษ์  เล้ยวูเบ้ย คือปรมาจารย์ลำดับที่ห้า  เขามิอาจปล่อยให้ตัวเองตกจากลำดับนั้น ขณะที่ต่อสู้กับ เหยี่ยวผู้โดดเดี่ยว เขาไม่รอช้า ขณะปลดปล่อย องคุลีไร้รู้สึก

ก่อกำเนิดเสียงระเบิด และจากนั้นผงะถอยเนื่องแรงสะท้อน

เล้ยวูเบ้ยตกตะลึงยิ่ง เมื่อได้เห็นรอยฝีมือสีแดงโลหิตตรงหน้าอก  จากนั้น เขาเงยขึ้น

” กระบวนท่ากรงเล็บเหยี่ยวอันนี่ทึ่งนี้มีชื่อว่าอันใด ?  มีกีกระบวนท่ากัน ? “

ใบหน้าเหยี่ยวผู้โดดเดี่ยว แดงโลหิต หน้าอกของเขากระเพื่อมรวดเร็ว เขาตอบเยือกเย็น

” เคล็ดใหม่ของข้าเป็นเช่นไร ?!  มันมีนามว่า เก้ากรงเล็บเหยี่ยวอสูร !  จากชื่อหมายความว่า มีเก้ากระบวน  เจ้าชอบบทเรียนนี้หรือไม่ ? “

” เก้ากระบวน ?  การเคลื่อนไหวที่น่าทึ่งนี้มีเก้ากระบวนท่า ?  เก้ากรงเล็บเหยี่ยวอสูร ?!  คู่ควรขนานนามเหยี่ยวอสูร “

เล้ยวูเบ้ยครวญหดหู่  จากนั้นเขาพยักหน้า

” เหยี่ยวผู้โดดเดี่ยว เจ้าไม่เหมือนเช่นแต่ก่อน !  อาวุโสผู้นี้ไม่ประสงค์เสียเวลาวันนี้  เช่นนั้นข้าจักปล่อยเรื่องนี้ไปก่อนจนกว่าจะถึงเวล  ฮึ่ม !  แต่ ข้าจักไปหาเจ้าเมื่อข้าต้องการ ! “

เหยี่ยวผู้โดดเดี่ยว หัวเราะเบิกบาน

” เจ้าสามารถมาหาพี่ผู้นี้ได้เมื่่อประสงค์ลิ้มรสฝีมือใหม่นี้ ! “

” เหยี่ยวผู้โดดเดี่ยว พวกเราได้รับนามว่า แปดยอดปรมาจารย์ เช่นนั้นข้าขอเตือนเจ้า  อยู่ให้ห่างจากสกุลจวิน “

เล่ยวูเบ่ยพ่นลมออกจามูก

” สกุลจวินทำให้สองผู้ทรงอำนาจขุ่นเคือง  และตอนนี้ก็เพิ่มอาวุโสผู้นี้ไปด้วย  ดูเหมือนว่าเป็นเรื่องสำคัญที่ต้องจัดการกับพวกเขา !  อาวุโสผู้นี้ไม่ประสงค์เห็นเจ้าที่นั่นเมื่อเขาทำลายล้างสกุลนั้น !  มิเช่นนั้น ข้าไม่สงสัยหากจะปล่อยเจ้าไป ! “

” ทำลายล้างสกุลจวิน ?  เช่นไร ? “

เหยี่ยวผู้โดดเดี่ยวพ่นลมทางจมูกเยือกเย็น

” เหตุใด เหยี่ยวผู้โดดเดี่ยวจัดต้องฟังเรื่องไร้สารเช่นนี้ เมื่อเขาสามรถจัดการกับ เล้ยวูเบ้ย ได้โดยง่าย ?  และเจ้าไม่จำเป็นต้องรี่รอในเรื่องนี้หากเจ้าสมารถต่อกรกับ เก้ากรงเล็บเหยี่ยวอสูร ได้ ! “

” เจ้าจักต้องเสียใจ !  เจ้าหุนหันเสมอมา ! “

เล้ยวูเบ้ยพ่นลมออกจมูกขณะคอตก  จากนั้น ร่างของเขาลอยขึ้น และ หายไปรวดเร็ว  เล้ยวูเบ้ยตัดสินใจกระทำบางสิ่งเมื่อเห็นความผิดปกติิ  เก้ากรงเล็บเหยี่ยวอสูร ของ เหยี่ยวผู้โดดเดี่ยว แปลกประหลาดและมิอาจคาดเดา  ยิ่งไปกว่านั้น แต่ละท่วงท่าแข็งแกร่งกว่าแต่ก่อน  ท่วงท่านี้ทำให้เขารู้สึก ถึงรางร้าย  เขาไม่มั่นใจว่าจะชนะเช่นแต่ก่อน  ยิ่งไปกว่านั้น ปรมาจารย์ผู้รั้งท้ายมีชื่อในเรื่องความเร็ว  ดังนั้น จึงเป็นการยากที่ เล้ยวูเบ้ยจะหลบหนีหาก เหยี่ยวผู้โดดเดี่ยวมีผู้สนับสนุนที่ทรงพลัง

ด้วยเหตุนี้ เล้ยวูเบ้ย จึงตัดสินใจรวดเร็ว และ หลบหนีไป

เหยี่ยวผู้โดดเดี่ยว ไร้วาจาชั่วครู่  จากนั้นถอนหายใจ

” เอาละ รอดอย่างหวุดหวิด ! “

ด้วยคู่ต่อสู้ของเขาอยู่ในอันดับที่ ห้าของ แปดยอดปรมาจารย์

ดูเหมือนว่าในการต่อสู้ กรงเล็บของทั้งคู่จักเท่าเทียม  แต่ เหยี่ยวผู้โดดเดี่ยวรู้ว่าเขาจักพ่าย

ยอมรับว่า เก้ากรงเล็บเหยี่ยวอสูร นั้นส่งผลได้ดี  แต่ เขาจักอยู่ในสถานการณ์ที่ลำบากอย่างไม่ต้องสงสัย หากฝ่ายตรงข้ามเพิ่มกำลังขึ้นเมื่อการต่อสู้ดำเนินไป  เขาใช้เคล็ดไปทั้งหมดแล้ว  แต่ คู่ต่อสู้เพิ่งเริ่มใช้ องคุลีไร้รู้สึก   กระบวนที่สอง ใน เก้ากรงเล็บเหยี่ยวอสูร เขาเพิ่งฝึกฝนได้ไม่นาน นอกจากนี้ยังมีเหตุการณ์ลึกลับ  ทั้งสอง ค้นหาทั่วทุกพื้นที่แล้ว แต่ยังไม่พบร่องรอยของผู้สังเกตุการณ์แม้นเพียงเล็กน้อย  ทั้งคู่จึงไร้ความสนใจในการสู้ต่อ

พวกเขาเกรงว่า ชาวประมงผู้นั้นจักฉวยโอกาสจับปลาทั้งสองที่ต่อสู้กัน  และชาวประมงจะได้ประโยชน์จากสถานการณ์นี้ ความจริงนี้มิอาจป้องกัน !  หากทั้งสองประสบกับการบาดเจ็บที่รุนแรงระหว่างการต่อสู้ … บุคคลที่สามจะเข้ามาแทรกแซงและคว้าเอาชัยชนะไป

เขาสามารถโจมตีและสังหาร ยอดปรมาจารย์ได้ ! เขาจักทำสิ่งที่บ้าคลั่งเช่นนั้นได้อย่างไร ?  คนลึกลับผู้นั้นคือใคร ?

ดังนั้น ทั้งสองจึงคิดในสิ่งเดียวกัน และยุติการต่อสู้

ข้าเกรงว่าจักต้องอับอายหากมิได้ฝึกเคล็กกรงเล็บ เหยี่ยวอสูรนี้  ความเข้าใจในกระบวนที่สองของข้าสำคัญยิ่ง … เล้ยวูเบ้ยแข็งแกร่งเกินกว่าข้ายิ่งนัก !

 

เขานั้นช่างคู่ควรนามขนาน ปรมาจารย์เลือดเย็นยิ่ง !

 

ข้าต้องขอบคุณผู้ที่ทำให้เกิดเสียงนั่น โดยไม่ต้องสนใจในเจตนาแฝงเร้นของเขา !

ดูเหมือนว่า เขาจักได้เรียนรู้เกี่ยวกับ เก้ากรงเล็บเหยี่ยวอสูร ได้มากยิ่งขึ้น  จำเป็นที่เขาต้องช่ำชองในกระบวนที่น่านี้โดยไม่ล่าช้า  เหยี่ยวผู้โดดเดี่ยว ถอนใจ และจากไปโดยเร็ว

คุณชายน้อยจวินจากไปแล้ว ก่อน ปรมาจารย์ทั้งสอง

จวินโม่เซี่ย เดือดด้วยโทสะในเวลานั้น

มือสังหารจวิน ฉุนเฉียว เล้ยวูเบ้ย ยิ่ง

ถูกแล้ว !  สกุลข้าสร้างความขัดข้องใจให้แก่สอง มหาอำนาจ !  แต่ไม่ได้หมายความว่า ผู้ใดจักเข้ามาเหยียบย่ำพวกเราได้ดั่งใจปรารถนา !

คำพูดที่ถูกต้องคือ

“สกุลจวินทำให้สองผู้ทรงพลังขุ่นเคือง และตอนนี้ก็เพิ่มอาวุโสผู้นี้ไปด้วย  ดูเหมือนว่าเป็นเรื่องสำคัญที่ต้องจัดการกับพวกเขา !  อาวุโสผู้นี้ไม่ประสงค์เห็นเจ้าที่นั่นเมื่อเขาทำลายล้างสกุลนั้น !  มิเช่นนั้นข้าไม่สงสัยเลยว่าข้าจักปล่อยเจ้าไป ! “

เพียงคำพูดนั้นของ เล้ยวูเบ้ย ทำให้จวินโม่เซี่ยร้อนรุ่มด้วยเปลวเพลิง

นี่คือการข่มขู่ให้ เหยี่ยวผู้โดดเดี่ยว ละทิ้งสกุลจวินอย่างชัดเจน

แม่เจ้าเอ๋ย !  ข้าหลอกล่อให้ ยอดปรมาจารย์ มาอยู่เคียงข้า และปกป้องข้า !  แล้วเกี่ยวอันใดกับเจ้า ปรมาจารย์ที่ห้า !  แม่เจ้า !  เจ้าเป็นเพียง อาจารย์ห้า และยังกล้างต่อกรกับข้า ?  หากเป็น มหาปรมาจารย์ หยุนเป้ยเฉิน … เจ้าจักทำสิ่งใด ?  ข้าจักสังหารเจ้า …. ในครั้งแรกที่ข้ามีโอกาส !

เหตุใดต้องรอโอกาส ?  จัดการเสียเลย !  ดูสิ ผู้ใดจะจัดการผู้ใด !

จวินโม่เซี่ยเต็มเปี่ยมด้วยโทสะ เกลียดชังยิ่งจนเข้าไส้

แม่เจ้า ตาเฒ่า !  เจ้ามีศิษย์สิบคน และสี่คนตายไปแล้ว !  ดูเหมือนจักยังไม่เพียงพอ ! ข้าไม่สามารถจัดการกับเจ้า หรือ ศิษย์ สวรรค์เชวียน ของเจ้าในเวลานี้ได้ .. แต่ ข้าสามารถลอบสังหารศิษย์พิการของเจ้าได้ !  เจ้าคิดว่ามันเป็นการยากำหรับข้าหรือ ?

 

เจ้าเจ็บใจกับศิษย์ผู้ล่วงลับ ?  เช่นนั้น คุณชายน้อยผู้นี้ จักทำให้หัวใจเจ้าต้องเจ็บปวดอีกครั้ง !

จวินโม่เซี่ยร้อนรนด้วยโทสะ

มิอาจกลั้น มิอาจกลั้นมิให้คิดถึง คำสั่งสอนของ บรรพบุรุษสกุลจวินได้

” การมีลูกมิได้ทำให้เจ้าเป็นชาย !  แต่มันคือ จิตวิญญาณที่ทรหดอันหาที่เปรียบไม่ได้  ! “

ดีละ !  ข้าจักส่งพวกเขาไปหาบรรพบุรุษ !

จวินโม่เซี่ย สาปแช่งด้วยโทสะ ขณะเขากระตุ้น เคล็ดอิสระหยินหยาง เต็มกำลัง  เขามุ่งตรงไปในเมืองราวกับหมอกควัน เป้าหมายของเขาคือ จวนสกุลลี่

ข้าไม่สนใจว่าเจ้าจักอยู่อันดับที่ ห้าหรือหก ในอันดับยอดปรมาจารย์ !  ข้าจักทำให้เจ้ากรีดร้องออกมาในวันนี้  ข้าจักทำให้เจ้าต้องเสียน้ำตา และกลายเป็นดั่งว่าว !

ความเร็วของเขารวดเร็วยิ่งเนื่องด้วยโทสะ …

เขาค้นหาทั่วจวนสกุลลี่ แต่ไม่พบผู้ใด

ไม่มีผู้ใดอาศัยในจวนสกุลลี่ ?  น่าตกใจยิ่ง .. เกิดอันใดขึ้น ?

คุณชายน้อยจวินเกาหัวขณะค้นหาอยู่ในสถานที่อันว่างเปล่า  ท้ายที่สุด เขากระทืบเท้าด้วยความขุ่นเคือง จากนั้นแทรงลงไปยังพื้นดิน เขาเฝ้าฟังเสียงที่สะท้อนของห้องลับที่แอบซ่อนไว้ …

รอบที่หนึ่ง … รอบที่สอง … จนสุดท้าย…

เสียงแปลกประหลาดกระตุ้นความสนใจจวินโม่เซี่ย …

” … หน้าไม้ เอ็นสัตว์เชวียนสำคัญยิ่ง … ทุกสิ่งถูกตระเตรียมอย่างรอบคอบ … แต่สิ่งที่ดีคือ … “

คำพูดที่ดังไม่ต่อเนื่องเข้ามาในหูของจวินโม่เวี่ย   เขาตื่นตัวทันที และติดตามต้นเสียงไปอย่างช้าๆและระมัดระวัง

ข้าวางแผนการเข้ายึด หน้าไม้เอ็นอสูรเชวียน  แต่ ประหลาดใจที่พบผู้ที่สนใจเช่นเดียวกัน ?  นี่คือประโยชน์ที่มิได้คาดการณ์ไว้ !

” เอ็นอสูรเชวียน และวัดสุที่ใช้ทำหน้าไม้นี้ชั้นเลิศยิ่ง  ความตายของพวกเขาจักยิ่งใหญ่  แม้ปฐพีเชวียนก็ยากยิ่งหลบหลีก หากพวกเขาไม่ระวังตัว !  เป็นอาวุธสังหารที่หายาก !  น่าเสียตายที่เราต้องล้มเลิก “

ผู้ที่มีน้ำเสียงไพเราะถอนใจ

” เหตุใดพวกเราล้มเลิก ?  ศิษย์น้องลี่ พวกเรามิอาจปล่อยพวกมันไปได้ง่ายๆ !  นี่คือโอกาสที่หาได้ยากสำหรับสกุลลี่ของเจ้า !  อาวุธนี้ทำเสร็จและพร้อมใช้งาน !  สิ่งเหล่านี้ทำขึ้นไม่สามัญ  หน้าไม้เหล่านี้จะกลายเป็นอาวุธสังหารที่น่าเกรงกลัว !  เจ้าจักปล่อยให้โอกาสดีนี้หลุดลอยไป ?  เหตุใดจึงทำเช่นนั้น ? “

อีกผู้หนึ่งเอ่ยขึ้นด้วยความกระวนกระวาย

ตอนนี้ จวินโม่เซี่ย สามารถได้ยินอย่างชัดเจน  นี่คือเสียงของ ศิษย์พี่ใหญ่ เล่ยเจียนฮ้ง เขาพยายามชักจูงคนผู้หนึ่งอยู่

” พี่เล่ย ข้าจักไม่เห็นความสำคัญของ หน้าไม้นี้ได้เช่นไร ? “

เสียงตอบกำลับมาดั่งสนั่น สง่างาม และ สุภาพ  จนสามารถจิตนาการได้ถึงความสง่าของผู้นี้ได้จากน้ำเสียง

จวินโม่เซี่ยได้ยิน ขณะเขาพูดต่อ

” ศิษย์พี่น้องสิบคนมายัง นครเทียนเชียงเพื่อช่วยโย่วหลาน  แต่ข้าไม่มีสิ่งใดตอบแทน อาจารย์  ข้าเพียงได้รับความช่วยเหลือจาก อาจารย์ และเหล่าพี่น้อง  น่าละอายใจยิ่ง  !  และ ศิษย์พี่ทั้งสี่ได้จากไปสวรรค์ เนื่องด้วยเรื่องของข้า  และศิษย์พี่อีกสามต้องพิการตลอดชีวิต  น้องเล็กรู้สึกผิด … น้องผู้นี้ควรทำสิ่งใดต่อท่านพี่ ?  หากเกิดเรื่องร้ายกับท่านพี่อีก … การกระทำของ ลี่โย่วหลาน จักมิต่างไปาก อสูรกระนั้นหรือ ? “

” ศิษย์น้องลี่ เหตุใดเจ้าถึงพูดราวกับพวกเราเป็นคนอื่นไกล ?  พวกเราคือศิษย์พี่น้อง !  เรื่องของเจ้า คือเรื่องของเรา ! “

เล่ยเจียนฮ้ง ตอบกลับห่วงใย

” หากหน้าไม้นี้ตกสู่มือองค์ชายสอง … สวรรค์จะรู้สิ่งที่เจ้าโง่เขลาผู้นั้นจะทำหรือ ?  สิ่งนี้จะกลายเป็นภัยอันยิ่งใหญ่ !  ไม่เพียงแต่สกุลจวินจักได้รับผลกระทบหาก องค์ชายทำสำเร็จ … สกุลลี่ของเจ้าก็จักได้รับผลกระทบเช่นกัน … พร้อมกับเกราะเหล็กแห่งองค์จักรพรรดิ์ !   เจ้ามองไม่เห็นสิ่งนี้ ?  ศิษย์น้อง !  เรื่องนี้จักต้องลงมือเร่งด่วน !  เจ้าแน่วแน่เสมอมา  เหตุใดเจ้าจึงอ่อนไหวในเวลาสำคัญเช่นนี้ ? “