Otherworldly evil monarch จอมโฉดแห่งโลกหน้า มือสังหารมือพระกาฬ - ตอนที่ 300

น้ำเสียงของ เซี่ยวปู้หยู นุ่มนวล อีกทั้งยังก้องสะท้อนอย่างรุนแรง ราวกับเสียงภูเขาไฟที่กำลังจะพวยพุ่ง  เขามิอาจอดกลั้นอารมณ์ไว้ได้ ” เจ้าเห็นมีผู้ใดอออกไปหรือไม่ ? “

ยอดฝีมือร่วมยี่สิบที่ปิดล้อมเส้นทางหนีไว้ต่างมองหน้ากันตกตะลึง

พวกเรามิอาจพบตัวเขาได้ตอนที่เขาแทรกซึมเข้ามา เช่นนี้ เหตุใดเจ้าจึงคิดว่าพวกเราจักหาเขาพบในตอนนี้ ?  ไม่มีผู้ใดออกมา  อาห์ !

” ใจเย็น พี่สอง  ยอดฝีมือยี่สิบปิดล้อมอยู่อย่างแน่นหนา  แม้แต่ยุงก็มิอาจบินหนีอกไปได้  ดังนั้น ข้าจึงของให้พี่สองกระทำการต่อไป ”

ผู้อาวุโสสสามจับด้ามกระบี่  เขาเอ่ยวาจาเหล่านั้นด้วยทีท่าเลื่อมใส  ผมสีขาวของเขาดูราวด้ายเงิน หนวดของเขาขาวดั่งหิมะ ในขณะที่กระบี่ปลดปล่อยประกายแสงอันเยือกเย็น

” น้องสามถูกต้องแล้ว !  ใจเย็นก่อน พี่สอง ! ”

ทุกผู้เอ่ยขึ้นพร้อมเพียง ราวกับพวกเขากระทำสาบานหนักแน่น

เซี่ยวปู้หยูคงจักยินดีหากเขาได้ยินวาจาเหล่านี้ก่อนหน้านี้  ความจริง  เขารู้สึกทะนงตัวนัก  สุดท้ายแล้ว ความสามารถของน้องชายของเขามิต้องคลางแคลงเลย

อย่างไรก็ตาม ในตอนนี้ วาจาอันชัดเจนของพวกเขานั้นน่าขันนัก  ความจริงแล้ว เขารู้สึกอับอาย  ความรู้สึกหมดหนทางพุ่งทะยานขึ้นในหัวใจเขามหาศาล  เขาเงยหน้าขึ้นและถอนใจยาวไร้ความสุข  จากนั้น พี่สอง ร่อนไปยังดาดฟ้าของ หอมณีวิจิตรอย่างเชื่องช้า และยืนอยู่ตรงนั้นด้วยความงุนงง

” เป็นอะไรหรือพี่สอง ? “

ทุกผู้เห็นได้ชัดเจนว่าอารมณ์ของเขานั้นไม่ดีนัก  ดังนั้น พวกเขาจึงทำได้เพียงรุมล้อมและเอ่ยถามเขาด้วยความเป็นห่วง

” พวกเราแพ้ … ”

เซี่ยวปู้หยูถอนใจลึกและมองออกไปห่างไกล   สีหน้าของเขาโศกเศร้าและว่างเปล่า  เผยถึงความอัปยศที่หัวใจของเขาต้องประสบ

ผู้ที่ขโมย หยกเสริมวิญญาณ ผู้นี้คือใคร ?

ผู้ใดในโลกนี้ที่ได้ครอบครองวิชาอันล้ำเลิศที่พวกเขามิอาจตรวจจับเขาได้ ?

เขาเข้ามาได้โดยมิถูกตรวจเจอ …​แม้แต่เงา !

เขาจากไปโดยไม่เหลือไว้ซึ่งร่องรอย !

อาจารย์ จุ้นเป้ยเฉินและผู้เป็นตำนานมิอาจทำได้ ?

” พวกเราพ่าย ?  พี่สอง ท่านกำลังเอ่ยสิ่งใด ? “

ยอดฝีมือนับยี่สอบใบหน้าถอดสี หลังจากนั้น เซี่ยวปู้หยูเอ่ย

” มีใครบางคนขโมย หยกเสริมวิญญาณ  ”

ทุกผู้รู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้น  พวกเขาเชื่อว่า ในที่สุด ชายลึกลับผู้นั้นปรากฏตัวขึ้นแล้ว  ทุกผู้มีชีวิตชีวาและโหยหาการต่อสู้  พวกเขาประสงค์จะเห็นว่าผู้ใดเป็นยอดยิ่งกว่าระหว่างพวกเขาและชายผู้นั้น  ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขามิอาจหาตัวเขาได้แม้เพียงเงา  ทุกคนคิดว่าเป็นความผิดพลาดของสัญญาณเตือน  แต่กระนั้น พวกเขาก็ได้ยินคำว่า

“พ่ายแพ้” จากปากของ เซี่ยวปู้หยู

มีหรือผู้ที่มีอายุเท่าเทียมพวกเขาที่มอาจเข้าใจถึงความหมายที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังประโยคนั้น ?

” หรือจะเป็น … ? “

ทุกผู้มองไปยัง เซี่ยวปู้หยูและเห็นใบหน้าของเขา  พวกเขาเอ่ยวาจาอยากรู้อยากเห็น ใบหน้าของพวกเขาเผยว่ามิอาจเชื่อได้ แต่น้ำเสียงของพวกเขาแสดงให้เห็นว่าพวกเขาเริ่มมีความเชื่อแล้ว

” ใช่ เจ้าคาดการได้ถูกต้อง  หยกเสริมวิญญาณ ตกไปอยู่ในมือของคนผู้นั้น ”

น้ำเสียงอ่อนนุ่มของ เซี่ยวปู้หยูดูราวโศกเศร้า  ความจริง เขามิอาจเอ่ยวาจาได้อย่างเหมาะสมเนื่องจากความหดหู่ ” ข้ามิได้เห็นแม้แต่เงาของคนผู้นั้น  และ หยกได้หายไปโดยไร้ร่องรอย  พวกเรามองไม่เห็นชายผู้นั้น แม้นว่าพวกเราจะเริ่มไล่ตามเขาในทันที  ชัดเจนว่าพวกเจ้ามิอาจมองเห็น เข็มในพงหญ้าได้  นี่เป็นครั้งแรกที่ทำให้ นครพายุหิมะสีเงิน พ่ายแพ้ … “

” เป็นไปได้อย่างไร ?  ที่สอง พวกเราจัดต้องไม่ลืมว่าท่านใช้เคล็ดแก่นวิญญาณกับหยก ”

ผู้อาวุโสเก้าเบิกตาเพ่งมองไป

” แต่เพื่อเป็นการป้องกัน .. มันจักมิเป็นการง่ายดายหรือพวกเราจักหาเขาเมื่อต้องการ ? ”

ทุกผู้แสดงสีหน้า คราวคำว่า เจ้ามันโง่ ในตอนที่วาจาเหล่านั้นออกมาจากปากของเขา

พี่สองจักแสดงสีหน้าโศกเศร้าหรือหากว่าตอนนี้คเล็ดวิชาของเขาสามารถใช้ได้ ?

กระนั้น สีหน้าของทุกผู้ก็เปลี่ยนแปลงไปอย่างมากเมื่อพวกเขาคิดถึงเรื่องนี้

” มันไร้ประโยชน์  ในตอนที่คนผู้นั้นแตะมือไปยัง หยกเสริมวิญญาณ  เคล็ดวิชาอันล้ำเลิศของเขาได้สกัดกั้นเคล็ดแก่นวิญญาณและ เชื่อมกลิ่นวิญญาณห้าร้อยลี้ของข้าไปแล้ว   พวกเรามิอาจใช้งานมันได้ในตอนนี้ ”

เซี่ยวปู้หยูแหงนมองไปยังอินทรีเขียวที่โบยบินอยู่เบื้องบน  เขารู้สึกสิ้นหวัง

” เป็นไปได้อย่างไร ? “

ยอดฝีมือนับยี่สิบถอนใจยาว

” เคล็ดแก่นวิญญาณ จักเชื่อมต่อกับร่างของเป้าหมายเมื่อมันสัมผัสกัน  ดังนั้น คนผู้นั้นจักตัดการเชื่อมต่อโดยไร้ซึ่งร่องรอยได้อย่างไร ? ยิ่งกว่านั้น คนผู้นั้นจักต้องแข็งแกร่งเพียงใดที่จักกระทำเช่นนี้ได้ ?  นอกจากนี้ เชื่อต่อกลิ่นวิญญาณห้าร้อยลี้ เป็นเคล็ดลับของ นครพายุหิมะสีเงิน มันจักตามติดวิญญาณของคนผู้นั้นเมื่อต้องสัมผัสกับเป้าหมาย  มีเพียงยาถอนพิษเฉพาะจากนครพายุหิมะสีเงินเท่านั้นที่จักถอนกลิ่นนั้นได้  มิเช่นนั้น มันจักยังคงติดอยู่กับคนผู้นั้นตราบเท่าชีวิตของเขา  เช่นนั้น คนผู้นั้นจักกำจัดมันออกไปได้อย่างไร ?  เรื่องทั้งหมดนี้ดูเหมือนยากจะเชื่อได้ ! ”

” ท่านแน่ใจหรือ พี่สอง ? “

น้ำเสียงดุดันเอ่ยถาม  ทุกผู้หันมองไปยังทิศทางของเสียงนั้น และได้รู้ว่าเป็นวาจาของผู้อาวุโสห้า  ถายในพี่น้องทั้งเก้า เขาคือผู้ที่รอบคอบเกินผู้ใด

” ข้ามั่นใจ ! ”

เซี่ยวปู้หยู้ถอนใจขมวดคิ้ว  ราวกับเขามีอายุเพียงสิบขวบปี  จากนั้น เขาเอ่ยต่อนุ่มนวล

” ความกังวลหลักของข้าเลยคือ … เขาได้จัดการกับ เคล็ดแก่นวิญญาณ และ เชื่อมต่อกลิ่นวิญญาณห้าร้อยลี้ได้ .. ดังนั้น … พวกเรามิอาจบอกได้ว่าเขาคือผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกหล้า หากแต่ยังมีอีกหลายผู้ที่อยู่ในขั้นสูงกว่าพวกเรา  ดังนั้น ข้าคาดว่าหากเขาประสงค์ หยกเสริมวิญญาณ  … เขาก็สามารถได้มาอย่างง่ายดาย  ความจริง มิใช่เรื่องยากสำหรับเขาหากจักบังคับให้พวกรายอมจำนนโดยการโจมตีนครพายุหิมะสีเงิน … ”

ทุกผู้เข้าใจถึงความหมายที่อยู่เบื้องหลังวาจาเหล่านี้ชัดเจน

” ใช่แล้ว .. หากเขาเป็นยอดฝีมือที่มิอาจเทียบได้อย่างแท้จริง .. เหตุใดเขาจึงกระทำตัวเป็นหัวขโมยเช่นนี้ ?  ชื่อของเขาจักมีชื่อเสียงนั้นติดตามไป  และ เขามิอาจลบมันออกไปได้แม้นว่าเขาจักเป็นที่รู้จักไปทั่งทั้งแผนดินในภายภาคหน้า  มิน่าใช่เรื่องที่อาจเข้าใจได้ ! ”

ทุกผู้เงียบลง

หากทุกผู้ในที่นี้ร่วมแรงใจกันต่อสู้ พวกเขาก็มีความแข็งแกร่งเกินกว่าแปดยอดปรมาจารย์  แต่ คนผู้นี้มิได้เปิดเผยตัว  และ ยอดฝีมือจากนครพายุหิมะสิสามคนก็หุนหันเข้าสู้กับคนลึกลับผู้นั้น  ดังนั้น ทุกผู้จึงรู้สึกสิ้นหวัง  แต่ พวกเขามิได้เพียงหวาดกลัวเขา  ความจริงแล้ว พวกเขาหวาดกลัวอย่างที่สุด …

พวกเราโชคดีที่เขาเพียงประสงค์จักขโมยหยก !  หากเขาประสงค์จักต่อสู้กับพวกเรา… เขามิสามารถสังหารพวกเราเพียงแค่ดีดปลายเล็บหรอกหรือ ?

เจ็ดกระบี่แห่งนครพายุหอมะสีเงินยื่นนิ่งไร้อารมร์  กระนั้น พวกเขากำด้ามกระบี่แน่นจนกระดูกของพวกเขาโผล่ออกมา

” ข้าภาคภูมิในนครพายุหิมะมาตลอดสามสิบปีนี้  แต่มิคาดว่ามันจักหมดสิ้นลงในวันนี้ …​! ”

เซี่ยวปู้หยูแกว่งมือด้านหลังขณะที่เขายืนขึ้นบนยอดสูงสุดของ หอมณีวิจิตร เขาเหม่อมองไปยังนครเทียนเชียง  ทั้งนครดูเหมือนสว่างไสวด้วยแสงไฟภายใต้แสดงดารา  จากนั้นเขาถอนใจ และยืนนิ่งไร้เคลื่อนไหวเป็นเวลานาน

ยอดฝีมือยี่สิบรู้สึกหนักอึ้งภายในอก  การหายใจดูเหมือนเป็นงานยากลำบาก … ราวกับแผ่นฟ้าเหนือนครเทียนเชียงถล่มลงมาใส่พวกเขา  พวกเขารู้สึกว่าแรงกดดันจากเบื้องบนเริ่มมุ่งเข้าสู้หัวใจของพวกเขา

” เร็วเข้า เหาะไปยังนครเทียนเชียง  รายงานเรื่องวันนี้แก้นายท่าน  พวกเราควรไปยังเถียรฟาให้เร็วที่สุด  สถานที่นี้มิได้เมตตาแก่พวกเราแล้ว  พวกเราต้องเร่งรีบ ”

ผม หนวดและเสื้อคลุมสีขาวของเขาโบกสะบัดขณะที่เขาลอยขึ้นสู่สายลม น้ำเสียงของเขาโศกเศร้าและสิ้นหัวงยิ่ง  ดูราวทะนงและเย้อหยิ่ง ทุกสิ่งที่เขาบ่มเพาะมาตลอดหลายปี ได้ออกมาจากร่างของเขาขณะที่เอ่ยวาจาเหล่านั้น  มีกลิ่นอายอันน่าหดหู่ที่มิอาจอธิบายรอบตัว …

ทำให้รู้สึกราวกับ … เป็นจุดสิ้นสุดแห่งเส้นทางของวีรบุรุษ !

” พี่สอง ! ”

ยอดฝีมือยี่สิบรองขึ้นพร้อมกัน

เซี่ยวปู้หยูสบัดปลอดแขน

” การคิดมากไปมิใช่สิ่งดีสำหรับพวกเจ้า !  ทุกผู้ต้องไปพักผ่อน ”

ร่างของเขาเคลื่อนไหวไปขณะที่เอ่ยจบ  จากนั้น เขาหายไปจาก ทิ้งไว้เพียงกลิ่นไอที่โศกเศร้าและหนักอึ้ง

จวินโม่เซี่ยวาง หยกเสริมวิญญาณ เข้าไปใน เจดีย์หงส์จวิน อย่างนุ่มนวลภายในเสี้ยววินาที  จากนั้น ใช้ความพยายามทั้งหมดกระตุ้นเคล็ดอิสระหยินหยาง และยืนนิ่งอยู่ตรงมุมหนึ่งในห้องของ เซี่ยวเฟิงวู คุณชายน้อยจวินตัดสินใจเฝ้าดูเหตุการ์ณและความเปลี่ยนแปลงทุกสิ่งอย่างเงียบๆ

กระนั้น เซี่ยวปู้หยูก็ผลีผลามเข้าในในตอนที่เขาขโมยหยกไป  ปราณเชวียนอันคมกริบของผู้อาวุโสแพร่กระจายไปทั่วทุกทิศทาง พร้อมด้วย เคล็ดแก่นวิญญาณ ราวกับกระบีนับพันล่องลอยในอากาศ  จึงทำให้จวินโม่เซี่ยหายใจได้ยากยิ่ง  เขาอดประหลาดใจมิได้

คนจากนครพพายุหิมะสีเงินผู้นี้น่าสนใจ  กลิ่นไออันสง่างามของเขานั้นอ่อนด้วยกว่า เหยี่ยวผู้โดดเดี่ยว แต่ไม่ได้มากมายนัก

มิน่าประหลาดใจเลยที่ นครพายุหิมะสีเงินมั่นใจในแผนการของพวกเขายิ่งนัก

จากนั้น จวินโม่เซี่ยจึงอยู่ดูเรื่องราวดราม่า โดยมิต้องจ่ายเงิน สำหรับยอดฝีมือจาก นครพายุหิมะสีเงิน ทำให้เขารู้สึกได้เพียงหนึ่งสิ่ง

พวกเขาน่าประหลาดใจ  เขาเป็นเพียงแมลวันตัวเล็กๆเมื่ออยู่ต่อหน้าพวกเขา  แต่ ยอดฝีมือเทพเชวียนระดับสูงเหล่านี้ถึงได้ยกย่อง และเอ่ยกล่าวว่าเขาคือยอดฝีมืออันดับหนึ่งในโลกหล้านี้

สิ่งนี้เป็นสิ่งที่พึงพอใจยิ่งสำหรับเขา !  ความจริง มันเป็นสิ่งที่เกือบจะน่าพึงพอใจ…

เพียงแต่เดิมที คุณชายน้อยจวินเฝ้ามองพวกเขาอยู่ข้างๆเท่านั้น  เขาจักไม่แสดงความคิดเห็นใดๆ ดังนั้น ในตอนที่เซี่ยวปู้หยู ยืนอยู่อย่างหดหู่ จวินโม่เซี่ยก็มิได้ยืนอยู่ห่างไกลเขา  เขาวางมือลงบนหัวเข่า และมองใบหน้าของผู้อาวุโสด้วยความสนใจ คุณชายน้อยจวิน มีความสุขกับความโศกเศร้าของเขา

จวินโม่เซี่ยรู้สึกผ่อนคลายอย่างประหลาดเมื่อได้เห็นว่า เซี่ยวปู้หยูตัดสินใจไปยังป่าเถียนฟาอย่างกระทันหัน  เขารู้ว่าผู้คนเหล่านี้พยายามสร้างความยากลำบากให้แก่เขาและน้าชายในป่าเถียรฟา ความจริงแล้ว พวกเขาอาจพยาายามสังหาร เหยี่ยวผู้โดดเดี่ยว แต่เขามิกังวลในเรื่องนั้น

เขาตระหนักได้ว่า ผลของกลิ่นไอของเขาจักเลวร้ายในทางใต้ ยิ่งกว่าที่นี่  ดังนั้นเขาจักต้องกลัวพวกเขา ?

น่าขันยิ่งนัก !

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เขากังวลคือ ผู้คนจากนครพายุหิมะเหล่านี้ จักขัดขวางและโจมตีกองทหารของจวินวูอี้ในระหว่างทาง โอกาศที่จักเกิดเรื่องนี้น้อยนิดยิ่ง  แท้จริงแล้ว ดูเหมือนเป็นเรื่องน่าขัน  แต่ นี่คือสิ่งที่จวินโม่เซี่ยเป็นกังวลที่สุด

ทุกสิ่งอาจมิเป็นเช่นนั้น

ดังนั้น จวินโม่เซี่ยจึงไม่จากไปเนื่องจากเขาตัดสินใจจักเฝ้ามองอยู่บนดาดฟ้าของ หอมณีวิจิตร เขารู้สึกผ่อนคลายหลังจาได้เห็นพวกเขาจากไป  จากนั้น เขาจักพยายามย่างยิ่งยวดเพื่อเหนี่ยวรั้งการเคลื่อนขบวนของกองทหาร เนื่องจากจักไม่เป็นสิ่งดีสำหรับเขาหากกองทหารถูกซุ่มโจมตี…

เช้าวันถัดมา จวินโม่เซี่ยได้เห็นหกผู้อาวุโส เจ็ดสวรรค์เชวียนสูงสุด เซี่ยวฮั่น และ มูซื้อทง จากนครพายุหิมะสีเงินอีกครั้ง  ใบหน้าอันซีดเผือกและอ่อนแรงของ เซี่ยวเฟิงวู องค์หญิงฮั่นหยานเมิง และกระเป๋าเดินทางของพวกเขาขณะที่ออกเดินทางอย่างยิ่งใหญ่  เขามองดูพวกเขาออกไปจาก นครเทียนเชียงและติดตามพวกเขาไปราวครึ่งลี้  เขาสังเกตได้ว่า พวกเขามีความมุ่งมั่นในการเดินทางยิ่ง ดังนั้น เขาจึงรู้สึกผ่อนคลายและกลับบ้าน

ในที่สุดเจ้าก็หนี !  ตอนนี้ เทียนเชียงเป็นโลกของข้าแล้ว !

จวินโม่เซี่ยกลับจวนด้วยความรู้สึกเบาสบายดั่งขนนก เขารู้สึกผ่อนคลายอย่างมิอาจหาที่เปรียบ

เขาเกือบจะไปถึงประตูเมื่อจมูกของเขาถูกจู่โจมด้วยกลิ่นฉุนยิ่งยวด  ทำให้เขาเกือบล้มลง .มันเป็นอันใด ?

เขาพยายามค้นหาแหล่งที่มาของมันอย่างระมัดระวัง และกระโดดขึ้นด้วยความตกใจ

สวรรค์ !  เอ๋ !  อะไรกันนี่ ?!