Otherworldly evil monarch จอมโฉดแห่งโลกหน้า มือสังหารมือพระกาฬ - ตอนที่ 301

เขามิได้สังเกตเห็นกลุ่มทหารที่ คุ้มครองรถม้านับสิบที่ประตูจวนสกุลจวิน ทหารกลุ่มหนึ่งเคลื่อนย้ายกล่องจากรถมามาวางบนพื้น แต่ละกล่องนั้นมีขนาดใหญ่ เทอะทะ และกลิ่นฉุนของยาที่โจมตีรูจมูกของเขามาจากกล่องเหล่านี้

ช่างโชคดี ที่กล่องเหล่านั้นถูกเคลื่อนย้ายเข้าไปในบ้านมิได้ว่าอยู่ด้านนอก  มิเช่นนั้น คำแรกที่จวินโม่เซี่ยจะเอ่ยขึ้นคือ

“มีคนจู่โจมจวนพวกเรา !  พวกเขากำลังยึดสิ่งของพวกเราอยู่ ! “

ทุกสิ่งอย่างวุ่นวายขึ้นมากยิ่ง  แต่มันจักไม่จบเพียงแค่นั้น  กลุ่มชายวัยกลางคนราวสิบห้าคนกำลังเบียดเสียดอยู่รอบๆ พวกเขาร้องอย่างโสกเศร้าออกมาเสียงดังขณะกำลังร้องกล่าว สิ่งนี้ยิ่งทำให้สถานการณ์ยิ่งวุ่นวาย

” เกิดอันใดขึ้น ?  เกิดอันใดบนโลกใบนี้ ?  นี่คืออันใด ?

จวินโม่เซี่ยเดินผ่านฝูงชนด้วยความงุนงงและสงสัย และ เมื่อเขากำลังจะเข้าประตูไป … เขาได้ยินเสียงร้องออกมาจากด้านข้าง  ชายวัยกลางคนที่โศกเศร้าวิ่งตรงมาที่เขา และคุกเข่าลงตรงหน้า ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยน้ำหูน้ำตา พวกเขาเริ่มเอ่ยร้อง

” คุณชายน้อยจวิน ได้ปรดเมตตา ได้โปรดเมตตาให้เราออกไป !  พวกเราประสงค์ให้ท่านมีชีวิตยืนยาว !  พวกเราขอให้ท่านอายุยืนนับร้อยปี และมีตำแหน่งสูงส่งในราชสำนัก !  ได้โปรดเมตตาต่อกิจการขนาดเล็กของพวกเรา !  พวกเรามีครอบครัวต้องดูแล ได้โปรดเมตตาพวกเราด้วย ! ”

จวินโม่เซี่ยงุนงง

ข้าเกี่ยวกันใดกับเรื่องนี้ ?  พวกเขาพูดถึงสิ่งใด ?  พวกเขากระทำดั่งคุณชายน้อยเป็นปิศาจในตำนานผู้ทำให้หญิงสาวกลายเป็นโสเภณี … ราวข้าเป็นปิศาจป่าเถื่อนผู้นำพาโชคร้ายและกดขี่ผู้คน !  คนพวกนี้เป็นผู้ใด ?!  อันใดกันนี่ ?!

” เรื่องอันใดกัน ? “

จวินโม่เซี่ยขมวดคิ้ว  เขารู้ว่าพ่อค้าเหล่านี้มิอาจกล้ามาคุยกับผู้สูงส่งเช่นเขา  ดังนั้น เขาจึงเอ่ยถามทหารผู้ที่อยู่ข้างๆเขา แต่ ทหารเพียงแต่ส่ายหัว  มิคาด เขาไม่รู้ถึงเหตุผลที่อยู่เบื้องหลังความวุ่นวายนี้

ในตอนที่คุณชายน้อยจวินเริ่มรู้สึกหดหู่ พื้นดินเริ่มสั่นไหว จากนั้น มีหัวอันใหญ่ทะมึนเคลื่อนมา

” ข้าได้นำตัวยาที่เจ้าต้องการมา  ทั้งสิ่งที่เอามาได้ง่ายและอีกหนึ่งที่มิได้ ข้าเอามาทั้งหมด ”

น้ำเสียงเจ้าอ้วนถังดังก้องเป็นที่โดดเด่น  ราวกับเขากำลังนำเสนอสมบัติของเขา  จากนั้นเขาก็แผ่มืออ้วนๆของเขาเพื่อแสดงท่าที

” และมันคือสิ่งนั้น !  น้องชายของเจ้ากระทำการรวดเร็วและทำงานสำงเร็จสมบูรณ์​! ”

จวินโม่เซี่ยรู้สึกวิงเวียน

ข้าบอกให้เจ้านำส่วนผสมของยาจำนวนหนึ่งเท่าที่เจ้าหามาได้  แต่ นี่มากเกินไป  และการจัดการกับชายวัยกลางคนเหล่านี้คือสิ่งใดกัน ?

เขาอดโพล่งออกมามิได้

” เจ้าเอาส่วนผสมยามากมายนี้มาได้อย่างไรกัน ? และ เกิดอันใดขึ้นกับคนเหล่านี้ ? “

” เอ๋ !  คุณชายน้อย ทุกผู้อยู่ฝ่ายเดียวกัน  เช่นนั้น เหตุใดท่านถึงพูดจาเป็นทางการเช่นนี้ ?  และเหตุใดท่านจึงดูสับสน ? “

ถังหยวนเบียดเสียฝ่าฝูงชนและขยับตา ราวกับจักบอกเป็นนัยถึงความเข้าใจอย่างชัดเจนของทั้งสอง

” คุณชายน้อยถัง คุณชายน้อยจวิน ได้โปรดเมตตาพวกเรา  ได้โปรดปล่อยพวกเราด้วย !  พวกเราขออ้อนวอน เหลือช่องทางให้พวกเราอยู่รอดด้วย ! ”

ชายวัยกลางคนเริ่มร้องไห้เมื่อพวกมองถังหยวน จากนั้นพวกเขาจึงไปล้อมรอบคุณชายน้อยทั้งสอง คุกเข่าลงต่อหน้าพวกเขาและเริ่มโขกหัวกับพื้น

” เจ้า … ”

จวินโม่เซี่ยตกตะลึงชั่วขณะ  จากนั้น เขาเริ่มเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างช้าๆ … ที่ละนิด

ดูเหมือนว่าถังหยวนไปยังสกุลขายยาจำนวหนึ่ง และยึดเอาส่วนผสมเหล่านี้จากร้านของพวกเขาและหากข้าคาดไม่ผิด … ผู้คนเหล่านี้มิได้อยู่ในฐานะที่แจกจ่ายวัตถุดิบมากมายได้

” ท่านร้องขอส่วนผสมเหล่านี้อย่างเร่งด่วน แต่ มันมากมายยิ่งนัก  ข้าจักจัดหาของมากมายเช่นนี้ภายในเวลาอันน้อยนิดได้อย่างไร ?  และ ข้าจักไปหาส่วนผสมเหล่านั้นให้เจ้าได้จากที่ใด ?  เช่นนั้น คุณชายน้อยผู้นี้จึงขมวดคิ้ว และวางแผ่นการอย่างรอบคอบด้วยการมองการไกล ! ”

ถังหยวนรู้สึกภาคภูมิในตัวเองขณะเขาเอ่ยวาจา

” ดังนั้น ข้าจึงเตรียมตัวไปยังร้านยาเหล่านี้  จากนั้น ข้าจึงแสดงเจตนาจักซื้อส่วนผสมให้พวกเขารู้  อย่างไรก็ตาม เจ้าต้องการส่วนผสมจำนวนมากมาย และพวกเขาเอ่ยว่าไม่ประสงค์จักแบ่งส่วนผสมออกไปมากมายนัก พวกเขาบอกว่าพวกเขามิอาจดำเนินธุรกิจหาเช้ากินค่ำได้หากพวกเขาขายส่วนผสมที่เจ้าจ้องการ … ”

จวินโม่เซี่ย ไร้วาจา  เขากรอกตา

เจ้าช่าทำตัวโง่เขลา !  พวกเขาจักทำการค้าได้เช่นไรหากเจ้าฉกฉวยสินค้าในคลังของพวกเขามาจนหมด ?  เจ้าไม่รู้หรือต้องใช้เวลากี่วันกว่าสกุลของพวกเจ้าจักพลิกผันกลับมาได้ ?  และเจ้าเพียงแต่พูดว่า “ทั้งหมดนั้น ” ?  เจ้าเอาทุกสิ่งอย่างมาจากคลังของพวกเขา ?

” เช่นนั้น พี่ชายผู้นี้จึงมีโทสะยิ่ง ”

ดวงตาของถังหยวนเบิกกว้าง และเผยถึงสีหน้าอันชั่วร้าย

” พวกเขาปฏิเสธที่จักทำการค้ากับข้า  พวกเขามิต้องการขายสิ่งใดแก่ข้า  นั่นชัดเจนว่าพวกเขาพยายามโกงข้า !  จริงหรือ ?!  พวกเขาจักทำเช่นนั้นได้อย่างไร ?!  พวกเขากล้ากลั่นแกล้งเราสองพี่น้อง !  และ นี่มิใช่การฝ่าฝืนกฏหมาย ?  เช่นนั้น ข้าจึงมุ่งตรงไปยังกรมการยุติธรรม และได้รับการอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษร  จากนั้น ข้าแสดงให้คนเหล่านี้ดู  จากนั้นข้าไปยังสกุลใหญ่ๆมากมาย และเนื่องจากพวกเขากระทำแข็งกร้าวในวันก่อน ข้าจึงเอาทุกสิ่งจากพวกเขา และปิดร้านพวกเขา ตอนนี้ ข้านำส่งส่วนผสมเหล่านั้นมาที่นี่ ”

จวินโม่เซี่ยเซไปมา

” เจ้าให้เหตุผลใดกับเจ้ากรมเพื่อฉกฉวยสิ่งของเหล่านี้จากสกุลต่างๆ ?  เจ้าได้บอกแก่ กรมการยุติธรรมหรือไม่ว่านั้นคือสิ่งที่เจ้าต้องการ … และพวกเขาคิดว่ามันยอดเยี่ยม … และให้หนังสืออนุญาตแก่เจ้า ? “

” คุณชายน้อยสาม… ท่านโง่เขลากระนั้นหรือ ?  เหตุใดเจ้าจึงเอ่ยวาจาดั่งมิรู้ว่ากิจการดำเนิดไปด้วยวิธีใด ? “

ถังหยวนมองเขาด้วยความฉงน

” พวกเราสามารถฉกฉวยทุกสิ่งที่พวกเราต้องการได้ เพราะสถานะของพวกเรา เหตุใดพวกเราจักต้องอธิบายถึงเหตุผล ?  พวกเขาจักเรียนรู้ที่จักเคารพพวกเราหากพวกเราสามารถไปยึดทรัพยากรณ์จากสกุลเหล่านี้มาได้ !  นั่นคือเหตุที่ผู้มีอำนาจไปจับกุมเพื่อส่งที่ไม่มีมูลความจริง !  พวกเขายึดครองกิจการ และรอคอยสองสามวัน  จากนั้น พวกเขาจักปล่อยให้เจ้าของไปหากพวกเขาอารมณ์ดี  แต่ พวกเขาจักตัดหัวทุกคนออก หากพวกเขารังเกียจเมื่อได้ฟังถึงเรื่องอันน่าโศกเศร้าไร้สาระเพียงเล็กน้อยที่ทำให้รำคาญใจ … ”

มุมปากของถังหยวนยกขึ้น  จากนั้นเขาทำเสียงเย้ยหยัน

จวินโม่เซี่ยเพ่งงมองไปด้วยดวงตาเบิกกว้าง  นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้รู้ว่าเขายังมิได้หลอมรวมเข้ากับสถานะทางสังคมอย่างถูกต้องตั้งแต่เขามายังโลกใหม่ใบนี้  ทัศนของถังหยวนนั้นมีเหตุผลยิ่ง  ในสังคมแห่งศักดินานี้ … ขุนนางรุ่นเยาว์เช่นถังหยวนและจวินโม่เซี่ยจำต้องมีเหตุผลใดๆหรือหากเขาต้องการสิ่งของทั้งหมดจากร้านค้า ?

แต่จักมิเป็นการป่าเถื่อนไปหรอกหรือ ?

ไร้วิธีอื่นใดที่ดีจักอธิบายเรื่องนี้  จวินโม่เซี่ย และ ถังหยวนสามารถกระทำตัวต่ำทรามและไร้เหตุผล  สถานะของพวกเขาทำให้พวกเขาเดินเข้าไปในร้านใดๆ และยึดครองกิจการทั้งหมดของพวกเขาได้  แม้นว่าพวกเขาจักสังหารผู้คนเหล่านี้  พวกเขาก็สามารถกลับไปยัง กรมการยุติธรรมได้  หลังจากนั้น พวกเขาก็สามารถเดินวางมาดไปทั่ว และเอ่ย

” พวกเราสังหารพวกเขา แต่มันเป็นเรื่องสำคัญที่จักมอบความยุติธรรมให้แก่ผู้ที่สมควรได้รับการลงโทษ  พวกเราเพียงแต่ปกป้องตัวเอง และสมควรได้รับการยกย่องจากราชสำนัก !  โอ้ และเดี๋ยวก่อน … ครอบครัวของผู้ตายจัดต้องเป็นหนี้เพื่อชดใช้ค่าเสียขวัญของพวกเรา !  ฮึ่ม !  พวกเราประสบความทรมารยิ่ง !  …. แต่เกิดอันใดกับสกุลของผู้ที่ถูกพวกเจ้าสังหาร ?  …. ส่งพวกเขาทั้งหมดเข้าตาราง  มิเช่นนั้นพวกเขาจักก่อปัญหาให้แก่ข้าหากพวกเขาได้อยู่อย่างอิสระภายนอก  และ หากเจ้าหน้าที่ชั่นต่ำมีปัญหา ข้าก็ส่งพวกมันเข้าตารางตามไปในไม่กี่วันต่อมาโดยมิต้องสนสิ่งใด นี่ คือสิ่งที่ข้าได้ประจัก “

นี่คือความได้เปรียบของผู้ที่อยู่ในสถานะสูงส่งในสังคมนี้  อาจเป็นการดีหากถาม ในนครเทียนเชียงจักมีกี่มากน้อยที่อาจหาญยั่วยุสกุลอันยิ่งใหญ่เช่นสกุลถังและจวัน ?

ข้ามิอาจบอกได้ในโลกนี้ … แต่ข้ามิเคยกระทำเช่นนี้ในชีวิตก่อน … ที่มีอินเตอร์เน็ต … เช่นนั้น โลกนี้จึงแตกต่างไปอย่างสิ้นเชิง !

จวินโม่เซี่ยหันมองไปยังใบหน้าวิงวอนที่อยู่โดยรอบ  เขานับจำนวนพวกมัน  ในที่สุด ร่างของนายห้างใหญ่จากสกุลการปรุงยานับเจ็ดปรากฏขึ้นด้านนอกประตูของเขา

เขาเริ่มเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ได้อย่างชัดเจน  เจ้าอ้วนถังได้กระทำตัวดั่งเช่นมือสังหารจวิน  เขาสังหารเป้าหมาย และก้าวต่อไปโดยมิได้ติดใจ  แต่ ศูนย์กลางของเรื่องนี้คือ ….

” ทุกผู้ได้ยินข้า ใช่ไหม ?  เจ้ารู้หรือไม่ว่าสิ่งใดคือปัญหา ?  ให้ข้าได้บอกกับเจ้า … อาวุโสผู้นี้มิได้มีความสุข  ขอให้ข้าถามเจ้า มีผู้ใดในนครเทียนเชียงที่อาจหาญปฏิเสธการค้าขายกับพี่ผู้นี้ ?! “

ถังหยวนกู่ร้องสิ่งนี้อย่างไร้เหตุผล  เภสัชกรเหล่านี้จักคิดถึงเขาได้อย่างไรกัน ?

.ตอนนี้ข้าเสียใจยิ่ง … จากก้นบึ้งหัวใจ..และแม้แต่ความกล้าหาญของข้า  ข้าควรจะให้สัญญาซื้อขายกับเขาในราคาถูกหากรู้ว่าต้องเกิดเรื่องเช่นนี้ .. บางทีเขาอาจจะทิ้งข้าไปหากข้าให้ของขวัญเขาด้วย  พวกเรามิอาจทำการค้าได้ในอีก สิบ สิบห้าวันภายใต้สถาการณ์เช่นนี้  หกมองออกไป สกุลของข้าล่มสบายแล้วตอนนี้ !

สมาชิกของผู้ที่วิงวอนอยู่พยักหน้าเห็นด้วยกับบางสิ่ง

” พวกเรายินดีเสนอทรัพย์สินทั้งหมดของสกุลแก่คุณชายน้อยทั้งสอง  พวกเราวิงวอนคุณชายน้อยทั้งสอง อย่าได้เอาสินค้าของพวกเราไปทั้งหมด และ แสดงความเมตตาต่อพวกเราด้วย ”

” เจ้าโง่  เจ้าคิดว่าคุณชายน้อยผู้นี้ยากจนหรือ ?  เจ้าคิดว่าข้าต้องการข้อเสนของเจ้า ?  นอกจากนี้ เจ้าจักให้อะไรแก่ข้านอกเสียจากยา ?  แม่เจ้า !  เจ้าจักมอบยาและของกำนัลแก่ข้าหรือ ?  และเจ้าหวังให้ข้าล้มป่วย ?  เจ้ามีความสุขหรือหากข้าต้องตาย ? “

ถังหยวนตะโกนออกไปขณะเขาแสดงถึงสถานะตัวเองบนใบหน้าอีกหน

พวกเราหวังให้เจ้าทั้งสองล้มป่วย  ผู้คนสามัญจักได้รับโชคดีหากเจ้าล้มป่วยและตายไป

นายห้างใหญ่คิดออกมาอย่างขุ่นเคือง  แต่กระนั้น ใบหน้าของพวกเขายังแสดงออกถึงการเคารพและน้ำตา

” ทุกคนฟัง !  หอชนชั้นสูง ของพกวเราต้องการส่วนผสมเหล่านี้อย่างเร่งด่วน !  พวกเราไม่มีทางเลือกจึงใช้วิธีการนี้เพื่อให้ได้มันมา  ข้าจักยินดียิ่งหากได้รับยาของเจ้ามาในตอนนี้  แต่หลังจากนี้ เจ้าสามารถทำบัญชี และรับการชำระบัญชีจากคุณชายน้อยถัง  คุณชายน้อยผู้นี้จักทำให้มั่นใจว่าพวกเจ้าได้รับการชดใช้ ทั้งหมดที่พวกเราเอามาจากพวกเจ้า  พวกเราจักซื้อสินค้าของเจ้าในราคาที่ยุติธรรม  พวกเราไม่พยายามจักฉ้อโกงเจ้า  พวกเราควรเห็นพ้องกันในเรื่องนี้ไหมคุณชายทั้งหลาย ?”

จวินโม่เซี่ยไตร่ตรองเนิ่นนานก่อนเขาเริ่มเอ่ยปาก  เหตุใดเขาประสงค์จักใช่สถานะของเขาเพื่อเอาเปรียบนายห้างเหล่านี้ ?  มันมิใช่ความรู้สึกที่ดี  ในเรื่องนี้เจ้าอ้วนได้กระทำล้ำเส้นมากเกินไปหน่อย  เช่นนั้น จึงเป็นการดีที่จักแก้ปัญหาเรื่องนี้อย่างรวดเร็วที่สุดเท่าที่ทำได้ เนื่องจากจักเป็นการไม่เหมาะสมหากจักก่อให้เกิดปัญหามากเกินความจำเป็น

” ใช่แล้ว  ขอรับ  ผู้น้อยเช่นพวกเรามิกล้าคัดค้าน ”

” เจ้ามิกล้าคัดค้าน ?  ข้ารับผิดชอบที่นี้  การตัดสินใจเช่นไรก็ต้องเป็นข้า !  ดี !  ตอนนี้ ทุกคนกลับบ้านเจ้าไปได้แล้ว  เรื่องนี้ได้รับการตัดสินแล้ว “

จวินโม่เซี่ยขมวดคิ้วไปยังถังหยวน

” ส่งใบเก็บเงินสำหรับส่วนผสมที่ต้องการเริ่มด้านเหล่านี้มาให้ข้า  จ่ายพวกเขาเป็นสองเท่า  นอกจากนี้ ข้าได้สั่งสอนให้เจ้าจ่ายเป็นราคาที่สูงลิ่ว  และใช่ บอกเจ้าหน้าที่ให้ลบล้างข้อกล่าวหาเล็กน้อยเหล่านั้นไปเสีย  คนเหล่านี้ไร้ความผิด ปล่อยพวกเขาไป ”

ใบหน้าถังหยวนกระตุกด้วยความกังวล

จ่ายพวกเขาสองเท่า….

” ชนชั้นต่ำเช่นพวกเรามิกล้า … ”

ด้วยเหตุนี้ เรื่องราวนี้จึงได้รับการแก้ไขในที่สุด  เหล่านายห้องใหญ่ ผ่อนคลายและทอดถอนใจ  พวกเขามิเอ่ยสิ่งใดเนื่องจากพวกเราไม่ประสงจักก่อให้เกิดปัญหาในเรื่องของส่วนผสมอีก  แต่ อย่างน้อยสกุลการค้าของพวกเขาก็ได้รับความปลอดภัย

” เอ่อ และข้ามิได้ต้องการมากมายเช่นนั้น  ข้ามิต้องการสิ่งที่หลงเหลืออยู่ หลังจากที่ค้าได้คัดเลือกพวกมันเสร็จแล้ว ”

จวินโม่เซี่ยชี้ไปยังส่วนผสมและเอ่ยขึ้น  เขาก้าวไปเล็กน้อยก่อนหยุดลง

” โอ้ว ใช่แล้ว … ส่งคนขายของเจ้ามาช่วยด้วย  มิเช่นนั้น ข้าก็มิรู้ว่าเมื่อใดที่ข้าจักจัดการกับสิ่งของจำนวนมากมายเช่นนี้จนเสร็จ ”

เหล่านายห้างใหญ่เห็นด้วยพร้อมใบหน้าเจ็บปวด  พวกเขาเพียงได้คิด

เป็นเส้นทางของโลกใดกัน ?  พวกเราดำเนินกิจการซื่อตรง  พวกเรามิได้ก่อกวนผู้ใด  แต่กระนั้น มีคนผู้หนึ่งออกมาและแย่งชิงเอากิจการของพวกเราไป  จากนั้น พวกเขาข่มขู่พวกเราด้วยความตาย  และปล่อยพวกเราไปโดยไม่คาดคิด และ พวกเราสำนึกในบุญคุณนั้น .. แต่ตอนนี้ พวกเราต้องส่วนผู้ช่วยเพื่อมาคัดเลือกสิ่งที่คนผู้นี้มิต้องการ ?  โอ้ และ พวกเราจักต้องแสดงใบหน้ายิ้มแย้มตลอดเวลา ?!  อยุติธรรมนัก … อยุติธรรมยิ่งนัก …

เหตุใดข้าต้องมาพบเจอสิ่งนี้ ?

นายห้างทั้งเจ็ดคิดถึงสิ่งเดียวกัน

” ดี !  ตอนนี้ผ่อนคลายและทำในสิ่งที่ข้าบอกให้เจ้าทำ  และ รีบเข้า  ทุกผู้ตอนนี้ไปได้แล้ว ! ”

จวินโม่เซี่ยดึงเสื้อคลุมของเขาและเดินตรงไปยังประตู  เขาได้ยินเสียงของถังหยวนด้านหลังได้อย่างแผ่วเบา  ดูเหมือนเขากำลังกัดฟัน

” แล้ว แล้ว แล้ว … พวกเจ้า เจ้าเอ่ยปากและโนมน้าวให้คุณชายจ่ายเป็นสองเท่า … ”

” พวกเรามิกล้า … ”

น้ำเสียงตอบกลับด้วยความเคารพและถ่อมตน

จวินโม่เซี่ย อดยิ้มมิได้  เขารู้สึกว่า ฐานะและอำนาจมีประโยชน์ในการจัดการกับสิ่งต่างๆ

เอ เหตุใดก่อนหน้านี้ ข้ามิได้คิดถึงเรื่องนี้ ?

เภสัชกรเหล่านี้มิได้มีตัวยาตามตำนานใดๆในคลังของพวกเขา แต่พวกเขามียาสามัญที่ทุกคนคาดหวังต้องการ

ข้าจักประหยัดเวลาได้มาก หากคิดได้ก่อนหน้านี้ !