Otherworldly evil monarch จอมโฉดแห่งโลกหน้า มือสังหารมือพระกาฬ - ตอนที่ 308

” แต่ ข้าต้องการไปกับเจ้า  … ฮี่ ฮี่ … ติดตามเจ้าไปน่าจะสนุก  เจ้ามิได้ชอบความสงบตามนิสัยอยู่แล้ว  เช่นนั้นการเดินทางนี้จึงน่าตื่นเต้น  มันจักสนุกอันใด หากข้าไปกับพี่ชายโง่เง่าทั้งสาม ? “

ตู่กู้เซี่ยวอี้ รู้ทันทีว่าเลห์เหลี่ยมของนางมิได้ผล  เช่นนั้น นางจึงเข้าหาด้วยวิธีใหม่อย่างไร้ยางอาย

จวินโม่เซี่ยบอกได้อย่างชัดเจนว่าพี่ทั้งสามของนางคงจักปฏิเสธการคำขอร้องของนางเป็นแน่  เช่นนั้นนางจึงมาก่อความรำคาญแก่เขา

เหตุใดนางจึงมาหาข้า ?

” ข้าบอกเจ้าไปแล้ว  มันจักไม่เป็นเช่นนั้น  เจ้าจักมิได้เข้าร่วมการเดินทางนี้  ดังนั้นเจ้าลืมถึงการออกไปจากที่นี่เสีย ! ”

ราวกับหัวใจของจวินโม่เซี่ยทำมาจากหินและเหล็ก  เขาจักไม่ยอมรับไม่ว่าอย่างไรก็ตาม

” เจ้าจักต้องอยู่ที่บ้านกับพี่สะใภ้ข้า  เจ้ามิอาจไปยังสถานที่เช่นนั้นได้  เป็นการยากที่จักดูแลเจ้าได้  เราจักไม่ออกไปนอกบ้าน ”

“ข้าไม่เข้าใจว่านางมากับข้าได้อย่างไร … อย่างไรก็ตาม นางจักไม่ติดตามข้าไปเนื่องจากข้าจะไปยังป่าเถียรฟา ”

น้ำเสียงเย็นชาเอ่ยขึ้น  หลังของจวินโม่เซี่ยแข็งทื่อเนื่องจากได้ยินวาจาเหล่านั้น  เขาหันไปมอง

นั่นมิใช่ กวนเซียงฮั่น ?

กวนเซียงฮั่นรู้สึกว่าบางอย่างผิดแปลกในเรื่องการเดินทัพไปยังป่าทางใต้  มีคนไม่มากนักที่รู้ถึงปัญหาของ มณฑลฉือฮั่น แต่ สกุลที่ทรงอิทธิพลทั้งหลายต่างรู้เรื่องนี้ เช่นเดียวกับราชวงศ์

และตอนนี้ พวกเขาบอกว่า จวินวูอี้ และ จวินโม่เซี่ยจักต้องไปยังสถานที่นั้น … เหตุใดพวกเขาต้องทำเช่นนั้น ?

จวินวูอี้เป็นผู้นำกองกำลังในการต่อสู้นี้  เช่นนั้น เป็นสิ่งที่ยอมรับได้  แต่ เหตุใดจวินโม่เซี่ยจึงถูกลากเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย ?  สิ่งนี้ ทำให้กวนเชียงฮั่นเป็นกังวล  และ สิ่งที่น่างเป็นกังวลที่สุดคือ …

จักเกิดอันใดขึ้น หาก มณฑลฉือฮั่นใช้โอกาสนี้เพื่อสร้างปัญหาแก่จวินวูอี้ และจวินโม่เซี่ย ?  ทั้งหมดเป็นเพราะข้า .. ข้าควรทำอย่างไรดี ?  นิสัยของหลาน และลุงคู่นี้จักทำให้สิ่งต่างๆแย่ลง

ทั้งสองมิได้แข็งแกร่งมากมาย  เช่นนั้น พวกเขาจักจัดการขับ มณฑลฉือฮั่นได้อย่างไรกามีปัญหาเกิดขึ้น ?  จักต้องมีข้อโต้แย้ง หากทั้งสองฝ่ายเอ่ยถึงชื่อข้า  และ จวินโม่เซี่ย และ จวินโม่เซี่ย จักไม่กลับหลังเนื่องด้วยนิสัยของพวกเขา … เช่นนั้น มันจักจบลงอย่างไร ?

และ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง จวินโม่เซี่ยนั้นไม่เกรงกลัวสิ่งใด !

มีสิ่งใดที่เขาจักไม่ทำ ?

ดังนั้น กวนเซียงฮั่นจึงตัดสินใจว่านางจักต้องเดินทางไปด้วย  นางต้องเดินทางไป … แม้นว่ามันจักหมายถึงความตายของนาง

ข้าสัญญาว่าข้าจักเดินทางเพียงลำพัง หากเจ้าปฏิเสธมิให้ข้าวร่วมด้วย !

ทุกผู้จักได้กลับมาอย่างปลอดภัย หากทุกสิ่งเป็นไปได้ด้วยดี

อย่างไรก็ตาม กวนเซียงฮั่นจักใช้ตัวเองเพื่อต่อรองหากมีปัญหาเกิดขึ้น  นางจักสังเวยตัวเองเพื่อให้ จวินโม่เซี่ยและจวินวูอี้กลับมาอย่างปลอดภัย  อย่างไรก็ตาม นางจักไม่ปล่อยให้ ทั้งน้าและหลานรู้ถึงเจตนาของนาง  หากพวกเขารู้เข้า .. พวกเขาจักหักขานางและทำให้ข้ามิสามารถไปได้  น้าสามของนางมิน่าจักทำสิ่งนี้  แต่ นางรู้ดีถึงนิสัยอันเลวทรามของน้องเขย  นางรู้ว่าจวินโม่เซี่ยสามารถกักตัวนางไว้ได้

กวนเซียงฮั่นรู้ถึงจุดนี้เป็นอย่างดี

” วันนี้มีอันใดกัน หืม !  พี่สะใภ้ … พี่สะใภ้ของข้าเองเข้ามาทำให้เกิดความวุ่นวาย … เหตุใดพวกเจ้ามาหาข้า … ?  ดูสิ ข้ามิอาจจัดการกับเรื่องนี้ได้ … ”

จวินโม่เซี่ยคว้าผมของเขา  ราวกับเขากำลังจักกลายเป็นบ้า

“อย่ามาหาข้าหากเจ้าต้องการไปยังป่าเถียรฟา  อย่างไรข้าก็จักบอกว่าไม่ … เช่นนั้นไปหาน้าสามเสีย ! ”

” เจ้าคิดว่าเรื่องนี้เป็นกิจธุระของเจ้า  แต่ ไม่ว่าข้าจักไปหรือไม่ นั้นเรื่องของข้า ! ”

กวนเซียงฮั่นมองจวินโม่เซี่ยไม่รีบร้อน  จากนั้น นางดึง ตู่กู้เซี่ยวอี้  และจากไปโดยไม่เอ่ยสิ่งใด  อย่างไรก็ตาม ตู่กู้เซี่ยวอี้ มองจวินโม่เซี่ยอย่างคัดค้านในขณะที่นางจากไป

ความคิดที่อยู่เบื้องหลังกริยานางนั้นเรียบง่าย

ข้าจักทำตัวดีตราบใดที่เจ้าไม่เป็นปัญหาและรักข้า

ปากของจวินโม่เซี่ยกระตุกถี่

ในช่วงบ่ายของวันเดียวกัน จวินโม่เซี่ยและองครักษ์ของเขารวมตัวกัน และหายไปจากจวนสกุลจวิน

ค่ำคืนหลังจากนั้น …

ร่างสูงของปู่จวินยืงอย่างแข็งแกร่งในลานบ้านของเขา  เขาเอ่ยบางสิ่งกับเงาร่างนับสิบที่อยู่ตรงหน้า  จากนั้น เงาร่างเหล่านั้นแยกย้ายและหายไปจากลานบ้านอย่างไร้ร่องรอย

ปู่จวินถอนใจ และถามผู้เฒ่าผังผู้ที่ยืนอยู่ด้านหลังของเขา

” พวกเขาจักไปถึงเมื่อใด … ? “

ผู้เฒ่าผังครุ่นคิดชั่วครู่และเอ่ยตอบ

“พรุ่งนี้ช่วงค่ำโดยประมาณ ”

” อืมม … ”

ผู้อาวุโสขมวดคิ้ว และเอ่ย

” ผู้เฒ่าผัง เตรียมหน้ากาและชุดดำ ”

ดวงตาของผู้เฒ่าผังเปล่งประกายความสุข

จวินวูอี้อยู่ภายในลานเล็กของเขา  คุณชายสามคลี่ม้วนกระดาษในมืองของเขา  เขาหัวเราะและพึมพัม

” พรุ่งนี้เย็น …”

ม่านราตรีเคลื่อนลง และกลับขึ้นไป  แสงตะวันยามเช้าทองประกายสู่ท้องนภา อีกครั้ง  ไม่นาน ก็ย่ำเย็น …

จันทราเคลื่อนสูงไม่นานหลังตะวันลาลับ  เวลาผันผ่านชั่วอึดใจ  โจววูจี้ลืมไปแล้วว่ากี่ครั้งที่เขาได้ขี่ม้าและหวดแซ่เพื่อเร่งมัน  เป็นเวลาสองเช้าตั้งแต่เขาออกเรือและขึ้นฝั่งมา  และเป็นเวลาสองวันที่เร่งรีบ

พวกเขาแทบจะไม่หยุดเลยตั้งแต่ออกจากทางใต้มา  พวกเขาเดินทางมาเก้าวันแล้ว  และ พวกเขาเร่งรีบตลอดวันคืน  ผลมันเป็นที่ชัดเจน  พวกเขาเดินทางได้เร็วกว่ากำหนดสองวัน  สองวันเต็ม !

เป็นการง่ายที่จักจินตนาการถึงโชคร้ายที่พวกเขาหลีกเลี่ยงมาสองวันนี้

สิ่งนี้ทำให้เขาตื่นเต้นเล็กน้อย  ไร้สิ่งที่มิได้คาดการเกิดขึ้นเลยตลอดเก้าวันนี้ … ไม่ว่าจักเป็นการเดินทางทางบกหรือทางน้ำ  พวกเขาเดินทางได้อย่างราบรื่น  อย่างไรก็ตาม นี่เป็นเรื่องยากที่เขาจักยอมรับได้ … ทุกสิ่งราบรื่นเกินไป

ทำให้ หัวใจของ โจววูจี้จึงไม่อาจผ่อนคลายได้  ในทางกลับกัน มันทำให้เขาระวังตัวมากขึ้น  สถานการณ์เช่นนี้ผิดปกติยิ่งนัก  และ เขาประหลาดใจกับเคราะห์ร้ายต่างๆที่หายไป

ตั้งแต่เขาได้รับงานนี้ หัวหน้าสกุล โจววูจี้ พยายามเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นและความหมายของมัน  แต่ความเสียใจ … มันช้าเกินกว่าเขาจักเข้าใจ

เพราะการสร้างได้เริ่มขึ้นในเวลาที่เขาเข้าใจเรื่องนี้

องค์ชายสองขึ้นอยู่กับบางสิ่ง … !

อย่างไรก็ตาม องค์ชายประสงค์สิ่งใดถึงได้สร้างสิ่งนี้ ?  และ ยิ่งกว่านั้น เหตุใดพระองค์จึงต้องการให้มันเป็นความลับ ?

โจววูจี้ตระหนักได้ว่า เขาได้ก้าวลงสู่เรือโจรสลัดขององค์ชายสองโดยไม่รู้ตัว  และ ตอนนี้ มันยากที่จักลงแล้ว

ตั้งแต่ตอนที่พวกเขาได้รับงานนี้ สกุลของเขาก็ถูกผูกติดอยู่กับราชรถศึกขององค์ชาย และการสังหารจากหน้าไม้เหล่านั้น  และ ยากยิ่งขึ้นที่จักออกจากสถานการณ์นี้หากเลือดขององค์ชายพระองค์อื่นๆหลั่งไหล

อย่างไรก็ตาม เขาก็ไม่ได้จักต่อต้าน

ทิ้งความจริงที่ว่า การสร้างสิ่งนี้ได้เริ่มขึ้น .. จักถอยได้อย่างไร ?

สกุลของเขามีอิทธิพลอยู่บ้าง  แต่ มันไร้ค่าเมื่อเทียบกับความแข็งแกร่งขององค์ชายสอง  เขากลัวว่าสกุลของเขาจักพินาศไปภายในครึ่งค่อนวัย หากเขาปฏิเสธงานนั้น พวกเขาจักหายไปจากโลก

ความเสี่ยงสู่งส่งแลกมาด้วยผลกำไรที่มากมาย  ธุรกิจของเขาจักได้รับกำไรสามเท่าจากงานี้เพียงงานเดียว  มันจักทำให้กิจการของเขาได้รับประโยชน์มากมาย  ดังนั้น หากเขาแขวนชีวิตไว้กับงานนี้ … มันก็คุ้มที่จักเสี่ยง

ยิ่งกว่านั้น ทั้งหมดเป็นเรื่องทางการเมือง  เช่นนั้น หากเขาสามารถทำให้โครงสร้างการเมืองแข็งแกร่งก็จะได้เป็นรางวัล …

โจววูจี้รู้สึกว่าเขากลืนแมลงวันเข้าไป แต่เขายังคงยิ้มอย่างสำนึก

แมลงวันรสชาติน่าขยะแขยงเมื่อมันเข้าปาก  แต่ มันเป็นสิ่งที่บำรุงร่างกาย  ท้ายที่สุด มันก็มีโปรตีนมากมาย

หน้าไม้เอ็นเชวียน ถูกสร้างขึ้นอย่างรวดเร็ว  ไม่มีความผิดพลาดใดเกิดขึ้นสระหว่างการก่อสร้าง  หัวหน้าสกุลโจว โจววูจี้ ผ่อนคลายลงเล็กน้อย  อย่างไรก็ตาม ความเครียดของเขาเพิ่มขึ้นไม่นานหลังจากได้รับรู้สิ่งหนึ่งที่ชัดเจน การเดินทางไปส่งหน้าไม้ที่นครหลวงคือการทดสองที่แท้จรงิ

ดังนั้น เขาจึงหยุดกิจราของสกุลชั่วคราว และรวบรวมผีมือทั้งหมดที่พวกเขามีเพื่อคุ้มกันหน้าไม้ไปยังนครหวลง  แต่เขายังมิอาจรู้สึกผ่อนคลายได้  เช่นนั้น เขาจึงมองหากำลังที่มากขึ้น  เขาจึงจ่ายเงินมากมาย เพื่อจ้างวานให้ผู้นำกองคาราวานการค้าทางใต้นำกองกำลังของเขาด้วยตัวเองเพื่อรับประกันความปลอดภัย

อย่างไรก็ตาม องค์ชายสองได้หยุดการดำเนินการเมื่อมันได้รับการเตรียมการเรียบร้อยแล้ว  เขาส่งองครักษ์ชั้นยอดของเขาเพื่อคุ้มกันพวกมัน  เพื่อเป็นการรับประกันความปลอดภัย  แต่เรื่องนี้ทำให้ โจววูจี้หวาดกลัว  ดูเหมือนว่าการเตรียมการของเขานั้นเพียงพอ  ความจริง เขาคิดว่ามันมากเกิดพอในการรับมือกับทุกสิ่งที่อาจเกิดขึ้น

อย่างไรก็ตาม องค์ชายสองก็รู้สึกไม่สบายพระทัย  เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงจังยิ่ง  ดังนั้น จึงเป็นไปได้ว่าสินค้าอาจได้รับการซุ่มโจมตีจากกองกำลังที่แข็งแกร่งได้  ความแข็งแกร่งของขบวนเดิมทีอาจไม่เพียงพอที่จักรับมือกับสิ่งที่อาจเกิดขึ้นนี้ได้

การใช้งานหน้าไม่นี้เริ่มชัดเจนขึ้นอย่างมาก  แผนการของเขาจักล้มเหลวก่อนที่จะเริ่ม

ทุกฝีเท้าของม้าของเขา .. เป็นการก้าวย่างเข้าสู่การนองเลือด

โดยเฉพาะเมื่อเขาเข้าใกล้เทียนเชียงมากขึ้น

” ท่านพี่ พวกเราปลอดภัยมายาวนาน  นครเทียนเชียงห่างไปอีกเพียงสองร้อยกิโลเมตรเบื้องหน้า  หากมีผู้ใดขัดขวางพวกเรา … ข้าไม่คิดว่าพวกเขาจักสามารถกระทำความผิดใหญ่หลวงในพื้นที่ใกล้นครหลวงเช่นนี้ได้  ! ”

ชายร่างสมส่วนบังคับม้ามาด้านข้าง โจววูจี้ เขากำลังยิ้ม และมองอย่างพึงพอใจ

“ดูเหมือนว่าพวกเราจักกังวลเกินเกตุ  ข้าไม่คาดว่าสิ่งต่างๆจักดำเนินไปอย่างราบรื่น  ดูเหมือนว่าการรักษาความลับขององค์ชายสองนั้นเป็นที่โดดเด่น ! ”

ชายร่างสมส่วนผู้นี้คือน้องชายของ โจววูจี้ โจววูเทียน  เขาคือผู้หนึ่งในสกุลโจวที่รู้ว่าลูกค้าคือผู้ใด

” ข้าหวังเช่นนั้น ! ”

โจววูจี้ถอนใจขณะมองไปยังท้องฟ้ามืดมิด  ทันใดนนั้น เขารู้สึกว่าสรวงสวรรค์สีเทานั้นแปรเปลี่ยนหลุมยักษ์ดำทมิฬ  เขารู้สึกราวกับ หลุมดำนั้นจักดูดกลึนเขาและครอบครัวของเขาเข้าไป … และเขาไร้ความแข็งแกร่งที่จักต้านทาน

” เส้นทางเหลืออยู่เพียงน้อยนิด  ทุกผู้มีขวัญกำลังใจ และใช้พลังงานทั้งหมดที่เหลืออยู่ไปยังนครหลวงโดยเร็วที่สุดเพื่อส่งมอบสินค้า ความรับผิดชอบของเราจักจบลงที่นั้น และพวกเราจักได้พักผ่อน ”

โจววูจี้ถอนใจยาว  เขาก้มหัวขณะพยายามกำจัดความมัวหมองและความคิดอันสับสนนั้น

” ขอรับ ! ”

โจววูเทียนตอบกลับ และถอนม้าลงหลังอย่างรวดเร็ว  จากนั้นเขาหยิบธงขนาดเล็กออกมาจากหน้าอก และโบกสองครั้งอย่างรวดเร็วในอากาศ  ทั้งคาราวานที่เคลื่อนที่อย่างรวดเร็วอยู่แล้ว  แต่ มันเริ่มเคลื่อนไปเร็วกว่าเดิม

เกิดเสียงกีบเท้าที่ก้าวถี่อย่างรวดเร็วในทันที  ชายวัยกลางคนร่างสูงและแข็งแกร่งขี้ม้าสีแดงไล่ตามมาอย่างรวดเร็ว  ใบหน้าอันเหนื่อยล้าของเขาดูร้อนรน

” นายท่านสกุลโจว ตอนนี้เราห่างจากนครหลวงไม่มากนัก  พวกเราต้องเร่งรีบเช่นนี้หรือ ?  พี่น้องเราหวาดกลัวและกระวนกระวายตลอดการเดินทางเนื่องจากพวกเราต้องเร่งรีบเดินทางมาตลอด  พวกเราเหนื่อยอ่อน  ท้องฟ้าเริ่มมืดแล้ว  ข้าไม่รู้ว่าเส้นทางจักยากลำบากเพียงใดในเวลากลางคืน ทุกสิ่งอาจเปลี่ยนไปภายใต้แสงอันมืดมัวของท้องฟ้าค่ำคืน  ข้าคาดว่าเราอาจหาสถานที่เพื่อตั้งค่ายสำหรับคืนนี้  จากนั้นพวกเราค่อยเริ่มเดินทางใหม่พรุ่งนี้  อย่างไรพวกเราก็เดินทางเร็วกว่ากำหนดสองวัน  เช่นนั้น ไม่จำเป็นต้องรีบร้อนเนื่องจากพวกเรามีเวลามากมายตอนกลางวันมิใช่หรือ ?

ผู้พูดคือ รองอุปนายก กองคาราวานการค้าทางใต้ เมิงเซี่ยวซ้ง