Otherworldly evil monarch จอมโฉดแห่งโลกหน้า มือสังหารมือพระกาฬ - ตอนที่ 309

เขาควบคุมโทสะตลอดการเดินทาง บุรุษผู้นั้นไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาคุ้มกันคืออะไร การเดินทางทั้งหมดนี้จึงเป็นสิ่งที่มีเงื่อนงำสำหรับเขา  นอกจากนั้น พวกเขาเร่งรีบตลอดการเดินทาง  ทำให้ เขาและผู้อื่นอีกยี่สิบเกือบสลายไปด้วยความเหนื่อยอ่อน ยิ่งกว่านั้น ไม่มีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นตั้งแต่เริ่มต้นการเดินทางนี้

นี่เป็นความยากลำบากที่เกินความจำเป็นหรือ ?

ดูเหมือนว่าสกุลโจวจักเคร่งเครียด  ราวกับแม่ของพวกเขากำลังตาย  และยังมีพวกลูกนอกสมรสอื่นๆ … มีเพียงพระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่าพวกเขามาจากที่ใหน ! พวกเขากระทำการเย่อหยิ่งนัก … ราวกับคนของข้ามีคามหมายสำหรับงานประหลาดนี่!   ราชองครักษ์จักกระทำเช่นนั้นไหมหากพวกเขาอยู่ที่นี่แทนจักเป็นคนเหล่านี้ ?

เมิงเซี่ยวซ้งรู้สึกหม่นหมองยิ่งเนื่องจากความจริงนี้

พวกเขาเร่งรีบตลอดการเดินทาง  ก้นของพวกเขาระบมหลังจากขี่ม้ามาตลอดวันคืน  เช่นนั้น พวกเขาจึงถอนใจด้วยความเหนื่อยอ่อนเมื่อค่ำคืนมาถึง  พวกเขาเริ่มคิดว่าในที่สุดก็ได้พักผ่อน … ซึ่งพวกเขามองหาโรงเตี๊ยมและความสุขกับสุรา  พวกเขาอยู่ในอารมณ์ที่จักหาหญิงสาวและใช้เวลาที่มีความสุขด้วย  แต่มิอาจคาด พวกเขาได้รับคำสั่งให้เร่งความเร็ว

นี่เป็นการขัดบัญชาสวรรค์ ! นี่มิไร้เหตุผลไปหรอ ?

ทุกภารกิจที่ข้าทำเริ่มเป็นการชมทิวทัศน์  เช่นนั้น เหตุใดพวกเราต้องมีเวลาที่ยากลำบากนี้ ?  เจ้าคิดว่าข้าจักร่วมกันเดินทางนี้หรือ หากมิใช่เพราะเจ้าสัญญาจักจ่ายด้วยราคาสูงส่งถึงห้าหมื่นตำลึงเงิน ?  อย่างไรก็ตาม ข้าก็มอบความเคารพแก่เจ้า  เช่นนั้น อย่าให้ข้าทำงานดั่งลาโง่ !

นี่คือเหตุที่ เมิงเซี่ยวซ้ง อุปนายกแห่งคาราวาณการค้าทางใต้ มิอาจทนได้ต่อไป  เช่นนั้น เขาจึงถามออกมาดังด้วยน้ำเสียงหยาบคาด

“มันสำคัญยิ่ง ! เราทำได้เพียงระแวดระวัง ! อุปนายกเมิงใจกว้างยิ่ง แต่จักขอให้ท่านยกโทษให้เราในเรื่องนี้ “

โจววูจี้ฝืนยิ้มและปรบมือ

” เจ้าโง่  สำคัญยิ่ง สำคัญยิ่ง ข้าต้องได้ยินสิ่งนี้มากกว่าแปดร้อยครั้งตลอดการเดินทาง ! ข้าป่วยจากปัญหาที่เจ้าสร้างให้ ! โจววูจี้ข้าแนะนำให้เจ้าเคารพพวกเราบ้าง  เจ้าจ่ายเงินแก่พวกเรามากมายเพื่อปกป้องคาราวานของเจ้า  แต่พวกเรามิใช่คนรับใช้ของสกุลโจว  เจ้าต้องเข้าใจเรื่องนี้ให้ชัดเจน  อย่าคิดว่าพวกเราเป็นเป็นหมู่โง่ ! ”

เมิงเซี่ยวซ้งวิตก  เขาได้ยินวาจาที่ว่า สำคัญยิ่ง ! หลายครั้งในการเดินทางนี้ที่ทำให้ติดอยู่ในหูของเขา  เช่นนั้น เขามิอาจกลั้นความอดทนได้เมื่อได้ยินมันอีกครั้ง

โจววูจี้ฝืนยิ้ม  เขากำลังจักอธิบายเพื่อมิให้เกิดความคลางแคลง  แต่ ทันใดนนั้นบุรุษสี่คนปรากฏตัวขึ้นบนหลังม้า  ใบหน้าของทั้งสี่เยือกเย็นขณะพวกเขาใกล้เข้ามา  หูของพวกเขาเบิกกว้าขณะที่พวกเขาเพ่งมอง เมิงเซี่ยวซ้งและเอ่ยอย่างเยือกเย็น

” เกิดอันใดขึ้น ?  เจ้าโต้เถียงอันใด ?  เจ้าโง่ เหตุใดเจ้าไม่พอใจ … แม่ของเจ้ากำลังตายหรืออย่างไร ? ”

บุรุษขี่ม้าทั้งสี่มาจาก องครักษ์สวรรค์พิโรจ พวกเขาก็เข้าร่วมการเดินทางอันยากลำากเช่นกัน เช่นนั้นพวกเขาก็มีความไม่พอใจมากมายที่เก็บไว้ในใจเช่นกัน  อย่างไรก็ตาม พวกเขามิได้ชื่นชอบเมื่อเห็น เมิงเซี่ยวซ้งเริ่มก่อนและมีน้ำเสียงที่ไม่พอใจ

พวกเรามิได้ร้องทุกข์แม้นเล็กน้อย  แล้ว เจ้าจักมีค่าอันใด ?

เมิงเซี่ยวซ้ง สามารถสัมผัสถึงจิตสังหารอย่างเข้มข้นที่มาจากบุรุษขี่ม้าทั้งสี่  ทันใดนนั้นโทสะก็เพิ่งขึ้นในหัวใจ

เชวียนเงินสามัญเช่นนั้นกล้าต่อกรกับปฐพีเชวียนเช่นข้า ?  ในความจริง พวกเขาตำหนิข้า ? นี่เป็นการขัดต่อกฏสวรรค์ ! มันจักสมเหตุสมผลได้อย่างไร ?

” เหตุใด ?  เจ้ามีสิ่งใดจักเอ่ยในเรื่องนี้ ? “

เมิงเซี่ยวซ้งมองพวกเขาเยือกเย็น และวางมือของเขาลงบนด้ามกระบี่

อย่างไรก็ตาม เมิงเซี่ยวซ้งกับต้องเสียใจต่อการทำเช่นนั้นทันทีเนื่องจากกลุ่มทหารนับสิบลอบเขาอย่างรวดเร็ว  กระบี่ของพวกเขาส่งเสียงขณะตะโกนและชักกระบี่ออกมา ใบมีดของพวกเขาเปล่งประกายด้วยแสงอันเยือกเย็น  จากนั้น ทหารเหล่านั้นพุ่งเข้าหาพวกเขาโดยไม่เอ่ยสิ่งใด และฟังลงไปอย่างไรปราณี

” ไร้เหตุผล !  เจ้าไร้เหตุผล !”

พวกเขามีมากมาย แต่พวกเขาเป็นเพียงแค่เชวียนทอง  เช่นนี้ พวกเขาจึงมิควรเป็นปัญหากับผู้ที่เป็น ปฐพีเชวียนให้มากนัก  อย่างไรก็ตาม การกระทำของ องครักษ์สวรรค์พิโรจเป็นสิ่งที่มิอาจคาดเนื่องจากพวกเขาเป็นสหายกันตลอดการเดินทางนี้  … จากสีหน้าของ เมิงเซี่ยวซ้ง เห็นได้ชัดว่าเขามิได้มีความสุข แต่เขาก็ยังมิได้ทำสิ่งใด  แต่ คนเหล่านั้นเริ่มโจมีเขาโดยไม่เอ่ยสิ่งใน … หรือเอ่ยเหตุผลใด  ผู้อื่นยังมิทันได้เตรียมพร้อม …

” หยุด !  ทุกคนหยุด !  พวกเราอยู่ฝ่ายเดียวกัน !”

โจววูจี้เริ่มเหงื่อตก  แต่เขา มุ่งหน้าเข้าไปรวดเร็วเพื่อไกล่เกลี่ย

” ฉึบ ! ฉึบ ! “

ในที่สุดพวกเขาก็เริ่มการต่อสู้รอบแรก  แต่ในเวลานั้น มีบุรุษขี่ม้าอื่นๆเข้ามาโจมตีพวกเขา พวกเขาเหล่านั้นไม่ได้แข็งแกร่ง แต่พวกเขาเข้ามาแทนที่ช่องว่างของสหายที่ล้มลงไป  พวกเขาจักไม่ยอมแพ้นอกเสียจากทำให้ศัตรูพ่ายแพ้

โจววูจี้เป็นกังวลอย่างยิ่ง  เขาแทบมิอาจเอ่ยได้

” ทุกคน ! ทุกคนพวกเราอยู่ฝ่ายเดียวกัน  พวกเรากำลังไปยังนครหลวงเพื่อภารกิจสำคัญ  เช่นนั้น เหตุใดพวกเราจึงโจมตีกันเอง ? ”

หลังจากพยายามไกล่เกลี่ย … ให้ทั้งสองฝ่ายยั้งมือไว้ชั่วคราว

ราชองครักษ์องค์ชายสองคุ้นเคยกับการบีบบังคับผู้คน เช่นนั้น พวกเขาจักยอมรับฟัง เมิงเซี่ยวซ้งได้อย่างไร ?

แล้วทำไมหรือ แม้นว่าเจ้าจักเป็นยอดฝีมือปฐพีเชวียน ?  ปฐพีเชวียนมากมายต้องตายด้วยน้ำมองของพี่น้องเรา  เจ้าจักต่างอันใด ?

เราเห็นว่าเจ้าเป็น ปฐพีเชวียน และพวกเราเป็นเพียงเชวียนทอง  แต่ พี่น้องเราเป็นราชองครักษ์  พวกเราเป็นคนขอราชำนัก และเจ้าเป็นเพียงสามัญ !  พวกเราจักปล่อยไป หากเจ้านั้นอยู่สูงกว่าสวรรค์เชวียน  แต่ เจ้ากล้าแสดงอารมณ์เช่นนี้ได้อย่างไร ?  พวกเราจักตราเจ้าว่าเป็นคนทรยศเจ้าชั่วช้า !

ราชองครักษ์มองไปยัง เมิงเซี่ยวซ้ง อย่างชั่วร้าย

พวกเราได้ยินมาว่าอาชญากรชั่วร้ายร่วมเพศกันทางทวาร …

เมิงเซี่ยวซ้งเป็นผู้เริ่มต้นก่อน  แต่เขาใจเย็นลงหลังจาก โจววูจี้กระซิบวาจาบางอย่างในหูของเขา

” คนเหล่านี้เป็นคนของราชองครักษ์ ”

วาจาแผ่วเชานี้ทำให้โทสะของ เมิงเซี่ยวซ้งหายไปในทันที

ความจริง พวกเขาทำให้เขา หวาดกลัว

ผู้คนมิต่อสู้กับคนของราชสำนักมาตั้งแต่ครั้งอดีต

สิ่งนี้จะเป็นสิ่งที่คงอยู่ไปชั่วนิรันดร์

ราชองครักษ์สามารถสังหารขุนนางท้องถิ่นได้โดยไม่ต้องมีเหตุผลอันใด และไม่มีผู้ใดกล้าเอ่ยสิ่งใด  เช่นนั้น คนจากแดนใต้จักมีค่าอันใด ?  และ กับคนในกองคาราวานการค้าจากทางใต้ก็เช่นเดียวกัน ?

ไม่แปลกใจที่ โจววูจี้กระทำเช่นหลานชายผู้เชื่อฟัง !  งานนี้สำคัญเทียบเท่าการรับใช้ราชวงศ์  พวกเราสามารถมีตำแหน่งกึ่งทางการได้หลังจากสำเร็จภารกิจนี้ได้หรือ ?

เมิงเซี่ยวซ้งเริ่มมองไปยังราชองครักษ์ด้วยความประจบขณะที่ความคิดนี้เกิดขึ้นในหัวของเขา

จากนั้น กองคาราวานก็เริ่มเดินทางต่อ อารมณ์เริ่มกลมกลืนเข้ากันหลังจากการทะเบาะเล็กน้อยนั้น

มีภูผาสูงปรากฏขึ้นเบื้องหน้า  มันถูกเรียกว่า กำแพงเหล็กแห่งเทียนเชียง มันเป็นเหมือนกำแพงที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติที่คอยปกป้องนครหลวง

พวกเขาสามารถมองเห็นนครเทียนเชียงได้รางๆหลังจากปีนขึ้นไปยังจุดสูงสุดของภูผานั้น

ถือได้วาภารกิจจักสำเร็จได้เก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นหากพวกเขาไปถึงภูผานั้น

ในที่สุดพวกเขาก็จักได้พักผ่อน

โจววูจี้ยกฝ่ามือขึ้น และออกคำสั่งให้พักผ่อนที่ตีนเขา  คนเดินเท้า เอาหม้อและกระทะออกมาเพื่อเตรียมอาหาร  ทุกคนกินจนพอใจ และเดินหน้าต่อไปด้วยความเร็วสูดตลอดเส้นทางที่เหลือ  ในไม่ช้าพวกเขาก็จะเข้าไปอยู่ภายในกำแพงเมือง … ที่ทำให้พวกเขามีความสุข  พี่น้องเหล่านั้นหัวเราะอย่างมีความสุขด้วยกัน

กลุ่มควันลอยจากหม้อเหล็กและส่งกลิ่นข้าวสุก  เนื้อถูกย่างอยู่บนกองไฟ  กลิ่นของมันลอยไปในอากาศ  ทุกคนกลืนน้ำลายด้วยความโลภในสายตา  พวกเขาอดกลั่นจิตใจตลอดการเดินทาง และร่างกายของพวกเขาเหนื่อยอ่อนยิ่งนัก  มันเป็นการเดินทางที่มิอาจทนได้ …

อย่างไรก็ตาม ในที่สุดพวกเขาก็ได้ผ่อนคลายและกินอย่างตะกละตะกลาม

” เสริฟ์อาหาร ! ”

โจววูเทียนตะโกนอย่างมีความสุข  เขายกชามเหล็กขนาดใหญ่ และก้าวขึ้นหน้า

” ฮี่ฮี่ … เสิร์ฟอาหาร ?  เจ้าคิดว่าเจ้าจักได้กินอาหาร ?  …. เจ้าจักกินเอง ?  เจ้าปิศาจ !  เวลานั้นจำกัดนัก !  ไปลงนรกเสีย และกินอาหารที่นั่น “

น้ำเสียงเยาะเย้ย

ดูเหมือนลมอันเยือกเย็นจากวังมัจจุราชเริ่มพัด ทำให้ทุกคนหนาวไปถึงกระดูก !

” มันเป็นใคร ?  ออกมา ! ”

ทุกคนกระโดดขึ้น และชักกระบี่ออกมาพร้อมเพรียง

” พวกเรามาปล้นเจ้า ! ”

เสียงดังและตื่นตระหนกดังขึ้นขณะแสงสีฟ้าเปล่งประกาย  เกิดการระเบิดครั้งใหญ่ขึ้นโดยมิได้มีการเตือนล่วงหน้า  หม้อต้มที่อยู่บนพื้นระเบิดขึ้น และข้าวแตกกระจาย  เศษเหล็กจากหม้อกระเด็นไปทั่วทุกทิศทาง  จากนั้น เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดดังขึ้นให้ได้ยืนอย่างต่อเนื่อง  ความจริงคือ .. มีผู้คนโชคร้ายมากมายต้องล้มตายเมื่อเหล็กจากหม้อกระทบร่างของพวกเขา

” ยอดฝีมือสวรรค์เชวียน ?! “

ทุกผู้ร้องตื่นตระหนก โดยไม่เว้น…ว่าจะเป็นปฐพีเชวียน เมิงเซี่ยวซ้ง หรือ ราชองครักษ์ผู้เย่อหยิ่ง

ร่างการปกลคลุมไปด้วยแสงสีฟ้าพุ่งออกมาราวดอกไม้ไฟ

” ฉึบ !  ตู้ม !”

ทหารจำนวนหนึ่งถูกส่งให้ลอยไป  พวกเขาลอยผ่านอากาศราวกลุ่มเมฆบนท้องฟ้า  มีบุรุษในชุดและหน้ากากดำยืนอยู่ในสถานที่นั้น  เขายื่นมือออกมและคว้าคอของ โจววูเทียน จากนั้น เขายกร่างของ โจววูเทียน ขึ้นจากพื้น  เขากระทำได้เหมือนไม่ต้องพยายาม ที่ทำให้รู้สึกเหมือนการคว้าคอไก่ขึ้นมา  ใบหน้าของ โจววูเทียนแดงก่ำ และเป็นสีม่วงเนื่องจากเขากำลังสำลัก ในขณะที่มือและขาของเขาต่อสู้อย่างไร้ความหวังในอากาศ

” บอกข้า !  หน้าไม้เอ็นเชวียนถูกเก็บไว้ที่ใหน ? “

แสงสีฟ้าเปล่งประกายขึ้นรอบๆร่างของชายสวมหน้ากวกขณะที่เขาคลายมือออก  ประกายแสงชั่วร้ายปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา

” สังหารเขา ! ”

เสียงตะโกนของคนสามสิบสี่ดังขึ้นทุกทิศทาง ขณะที่พวกเขากวัดแกว่งกระบี่อและชี้กระบี่ตรงไปยังชายในชุดดำโดยมิได้สนใจความปลอดภัยของ โจววูเทียน ในขณะที่ โจววูจี้ตะโกนด้วยน้ำเสียงรีบเร่ง

” ระวัง … น้องชาย … ! ”

จากนั้น เสียงคำรามอีกเสียงดังขึ้นจากภูผามืดมิด  เสียงคำรามนี้ทำให้พื้นสะเทือน  ร่างที่สองนั้น ใบหน้าของเขาถูกซ่อนไว้หลังหน้ากาก และร่างปกคลุมอยู่ในชุดสีดำ พุ่งออกมาในทันที  เขาก็มีแสงสีฟ้าปกคลุมร่างไว้เช่นกัน  เขาถือกระบี่ไว้ที่มือขวา

ชายชุดดำคนแรก และชายสวมหน้ากากมองไปยัง โจววูเทียน และเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียง เยือกเย็น โจววูเทียนดิ้นรนอย่างไร้หนทางอยู่ในเงื้อมมือของเขา

น้ำเสียงของชายสวมหน้ากากไม่มีร่องรอยแห่งอารมณ์ขณะที่เขาถาม

“มันจักเลวร้ายมากสำหรับเจ้าหากเจ้าไม่พูด  และ อย่าบอกข้าว่ามันอยู่ในรถม้า  ข้าไม่หลงเชื่อคำโกหกของเด็กเช่นนี้  เจ้าจักพบจุดจบเพียงสิ่งเดียวหากกล้าโกหกข้า ตาย ! ”

” ใน … ใน … ”

เท้าของ โจววูเทียนกระสับกระส่าย และดวงตาของเขาเปล่งความกลัว  แสงสีเหลืองเปล่งประกายผ่านร่างของเขาในเวลานั้น  เขากรีดร้องและกระตุกอยู่ชั่วครู่  จากนั้น ก็อ่อนแรง

” เจ้าชั่ว ! ”

ชายชุดดำสาปแช่งด้วยโทสะ  บุรุษในคาราวานตกอยู่ในความสับสน

โจววูจี้กรีดร้องด้วยความโศกเศร้าและทุกข์ยากท่ามกลางความสับสน

“น้องเล็ก ! ”

เขาเต็มไปด้วยความต้องการที่จักกระโจนเข้าใส่ราชองครักษ์

“เจ้าสังหารน้องข้า!”

นักรบผู้ที่ โจววูจี้กล่าวหา …เป็นหัวหน้า องครักษ์สวรรค์พิโรจขององค์ชายสอง .. ฉางชุ้นเซี่ยว เขาดุร้ายมากขึ้น เมื่อเห็นโจวเริ่มมีโทสะ  สีหน้าของเขาแดงก่ำ และตะโกนอย่างโหดเหี้ยม

” โจววูจี้ เจ้ากล้าทรยศต่อนายท่านสอง ?!  น้องของเจ้าปราถนาจะมีชีวิตและหวาดกลัวความตาย  เขาจักเผยความลับหากข้าลงมือช้ากว่านี้ !  ข้าตัดสินใจสังหารเขาเป็นสิ่งที่ข้าควรทำ  มันเป็นการกระทำที่ควรเป็น !  หายนะจักเกิดขึ้นกับทุกคน หากเขาเปิดเผยความลับ !  และ สมาชิกทุกคนในสกุลโจวของเจ้าจักต้องถูกตัดหัวเพราะความโง่เขลาของเจ้า ! ”

โจววูจี้ สั่นสะท้าน  จากนั้น เข้าหยุดชั่วขณะ  ไม่มีที่ใดที่เขาจักปลดปล่อยความโศกเศร้าละขุ่นเคือง  เช่นนั้น เขาจึงคำรามออกมาอย่างชั่วร้าย  และหันกลับไปยัง ชายชุดดำคนแรก และ พุ่งตรงไปหาเขา