Otherworldly evil monarch จอมโฉดแห่งโลกหน้า มือสังหารมือพระกาฬ - ตอนที่ 348 ความคิดจะคงอยู่ไปชั่วนิรันดิ์

จวินวูอี้ถอนใจและยิ้ม  จากนั้นเขาเริ่มพยักหน้าด้วยท่าทางมั่นคง จากนั้นเขาเอา ลัญจกรทองแดงออกมาจากหน้าอก  อัญมณีที่อยู่ด้านบนส่งแสระยิบระยับภายใต้แสงเดือน เผยให้เห็นคำว่า จวิน  และ คำว่า คำบัญชา ถูกสลักไว้ตรงห้านหลังของเหรียญ ตามยุคสมัย

มันคือเหรียญบัญชาของนายท่านแห่งสกุลจวิน

” สิ่งนี้ถูส่งต่อมาจากรุ่นสู่รุ่น  โม่เซี่ย ปู่ของเจ้ามอบสิ่งนี้ให้ข้าเมื่อสามเดือนก่อน  และ ข้าา จวินวูอี้ จึงเป็นนายใหญ่แห่งสกุลจวินตั้งแต่นั้นมา  ไม่ว่าข้าจักตัดสินใจอันใด … จักเป็นการตักสินใจของสกุลจวิน  ไม่มีสมาชิกสกุลจวินผู้ใด สามารถฝ่าฝืนได้ ! เจ้าเข้าใจหรือไม่ ? “

จวินวูอี้เอ่ยวาจาเหล่านั้นด้วยความหนักแน่น  จากนั้น เขาชูเหรียญขึ้น และ เอ่ยด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

” สะใภ้สามแห่งสกุลจวิน คุกเข่าลง ! ”

กวนเซียงฮั่นตกใจเล็กน้อยขณะนางมองไปยังคุณชายสามจวิน  สีหน้าเยือกเย็นของเขา ไม่เปิดช่องให้ต่อกรได้  เช่นนั้น นางจึงถอนใจอย่างไร้ทางเลือก ก้าวขึ้นหน้า และ คุกเข่าลงตรงหน้า จวินวูอี้

” สะใภ้ที่อบอุ่นและมีคุณธรรม  กริยามารยาท่าของนาง สูงส่งแม้อายุเพียงยี่สิบ  พ่อแม่ของพี่ผู้นี้ได้หมั้นหมายกันในอดีต และจากนั้นจึงตัดสินใจแต่งงาน  บุตรคนโตผู้เป็นที่รักแห่งสกุลจวิน ไม่อาจทำให้การแต่งงานสำเร็จลงได้ เนื่องจากการตายอย่างไม่คาดคิดในสงคราม  และ กวนเซียงฮั่นได้ใช้ช่วงเวลาแห่งวัยเยาว์ปกป้องความบริสุทธิ์ของนางมาตลอดห้าปี  นางประสบความลำบากในการรักษาความสัมพันธ์ระหว่างสองสกุลมาตลอดช่วงเวลานั้น  แต่ สกุลจวินไม่อาจปล่อยให้การแต่งงานที่ล่มสลายนี้ดำเนินไปเนิ่นนาน  จึงถือว่าเจ้านั้น ได้แต่งงานแล้ว … โดยที่มิได้แต่งงานจริงๆ  เจ้านั้นแต่งงาน … แต่มิได้แต่งงาน  ยิ่งกว่านั้น เจ้ายังมีชีวิตอยู่อย่างเป็นหม้าย  เช่นนั้นวันนี้ ข้า จวินวูอี้ นายท่านแห่งสกุลจวิน  ยินยอมให้ กวนเซียงฮั่น เป็นอิสระจากอำนาจของข้า โดยมีเหรียญตรานี้เป็นสักขีพยาน  พวกเราจักไม่เกี่ยวข้องกับงานแต่งใดที่เจ้าจักเข้าร่วมอีก  ตู่กู้เซี่ยวอี้แห่งสกุลตู่กู้ และ คุณชายน้อยจวินแห่งสกุลจวิน ได้เป็นพยานในเรื่องนี้  สวรรค์และโลกาจงรู้เห็น !”

กวนเซียงฮั่นรู้ถึงสิ่งที่เขากำลังจะเอ่ย  แต่เเมื่อนางได้ฟังวาจาเหล่านั้นจากปากของเขา … และมันไม่มีความลังเลปนอยู่เลย  นางได้ยินวาจาเหล่านั้นอย่างต่อเนื่อง หัวใจของเนางเจ็บปวด น้ำตาของนางหลั่งไหลดั่งสายฝน

ตู่กู้เซี่ยวอี้ยืนอยู่ตรงหน้าของนาง  ปากน้อยๆของนางอ้ากว้าง  นางไม่คาดคิดจะได้เห็นเหตการณ์เช่นนี้

ขณะที่ จวินวูอี้ เอ่ยจบ   ใบหน้าของเขาเยือกเย็น ขณะหันไปหาจวินโม่เซี่ย และเอ่ยออกไป

” สายเลือดสกุลจวินอันดับที่สาม จวินโม่เซี่ย ! ก้าวออกมา และคุุกเข่า ! ”

จวินโม่เซี่ยกระโดดขึ้นด้วยความตกใจ

” อะไรกัน … ลุงสาม ? “

” สายเลือดจวินอันดับที่สาม จวินโม่เซี่ย ! ก้าวออกมาข้างหน้า และคุกเข่า ! ”

จวินวูอี้เอ่ยซ้ำ

จวินโม่เซี่ยพึมพัมกับตัวเอง สองสามครั้ง  เขาฝืนใจคุกเข่าลงอย่างไร้ทางเลือกอย่างท้อใจ

” สายเลือดจวินอันดับที่สาม จวินโม่เซี่ย ! เจ้าเป็นคนแข็งกร้าว ใจกว้าง และมีความรับผิดชอบ  ข้า จวินวูอี้ มอบตำแหน่งหัวหน้าสกุลจวินของเข้า ให้แก่เจ้า !  ให้สวรรค์และโลกา เป็นสักขีพยาน ! ”

จวินโม่เซี่ย พอจะคาดเดาสิ่งที่เกิดขึ้นได้  แต่ เขายังคงตกตะลึงอย่างมาก เมื่อได้ยินคำสั่งนั้น  มือของเขาสั่น ขณะยืนขึ้น

” อย่าทำเช่นนี้ลุงสาม ! ท่านยังคงแข็งแรง และอยู่ในช่วงชีวิตที่รุ่งโรจน์ !  ท่านยังคงอยู่ในช่วงเวลาที่สำคัญ !  เช่นนั้น ท่านไม่จำเป็นต้องส่งต่อสิ่งนี้ให้แก่ข้า !  ข้า … ข้า … ไม่ต้องการเป็นหัวหน้าสกุลจวิน ! ”

” ดื้อรั้น ! ”

จวินวูอี้เหลือบมอง และตำหนิ

” สกุลจวินผู้ใดก็ตามที่ไม่เชื่อฟังคำสั่งของหัวหน้าสกุลจวิน ถือว่าไม่เชื่อฟัง !  จ้าจะยังทำเช่นนั้นหรือ จวินโม่เซี่ย ? “

จวินโม่เซี่ย กระพริบตา เขาไม่มีทางเลือก  เขารับตำแหน่งอย่างไม่เต็มใจ และเอ่ย

” ข้ารู้ว่าท่านนั้นเป็นกังวลกับสงครามในวันพรุ่งนี้ ลุงสามม  มากยิ่งจนท่านกำลังเข้าไปตาย …!  แต่ข้าจะบอกท่านว่าข้าไม่ต้องการรับคำสั่งนั้น  ข้าจะทำหน้าที่นี้ในช่วงเวลานี้เท่านั้น  ตำแหน่งหัวหน้าสกุลจะถูกส่งกลับคืนให้ท่าน หากท่านกลับมาอย่างปลอดภัย ”

จวินวูอี้ยิ้มจางๆและตอบ

” ข้าจะทิ้งมันให้เจ้า ”

สิ่งที่จวินโม่เซี่ยพูดนั้นคือความจริง  จวินวูอี้คาดว่าเขาจักต้องตายในสงครามวันพรุ่งนี้  ความจรงแล้ว เขาไม่มีความหวังว่าตัวเองจะรอดได้เลย  และ ความกังวลนั้นทำให้้เขาตัดสินใจถึงสิ่งต่างๆในเย็นนี้  ด้วยเหตุนี้ เขาจึงตัดสินใจแก้ไขสองปัญหานี้

จากนั้น จวินโม่เซี่ยปฏิญาณตนและยืนกราน  จวินวูอี้ มองว่า วาจาของหลานชายนั้นเป็นคำปลอบประโลม มันจะเป็นอย่างอื่นไปได้อย่างไร ?  เขาคาดว่า ยอดฝีมือเชวียนคนอื่นๆจะเข้าต่อสู้ราวฝูงผึ้ง  นี่จะทำให้เขา แม่ทัพสูงสุดเป็นเป้าเพียงลำพัง  ความจริงพวกเขาอาจละเลยโชคชะตาของเขาในการต่อสู้นี้  อสูรเชวียนทรงพลังนับไม่ถ้วนจะพุ่งเข้ามาและฉีกเขาเป็นชิ้นๆในเวลานั้น !

นอกจากนี้ เป็นไปได้ว่า มณฑลฉือฮั่นและ นครพายุหิมะสีเงิน จะต้องพยายามลอบกระทำบางอย่างภายใต้ความชุลมุนสับสนนี้  เช่นนั้น เขาจึงต้องเผชิญกับศึกทั้งฝ่ายศัตรู และเหล่าพันธมิตร  และ เขาก็มีปราณเพัยงขั้น สวรรค์เชวียน แม้แต่ยอดฝีมือเทพเชวียน ก็มิอาจเอาชีวิตกลับไปได้ หากเขาต้องเผชิญหน้ากับสถานการณ์นี้เพียงลำพัง

” โม่เซี่ย จะเป็นการดีหากข้ากลับมาอย่างปลอดภัยในวันพรุ่งนี้  แต่ สกุลจวินจักขึ้นอยู่กับเจ้าหากประสบโชคร้ายตายลงไป ”

จวินวูอี้ เอ่ยด้วยท่าทีสงบ

” ตอนนี้ปู่ของเจ้าแก่มากแล้ว  เช่นนั้น เจ้าต้องดูแลเขา  ยิ่งกว่านั้น พวกเราก็ได้ยกเลิกการแต่งงานของ กวนเซียงฮั่น แล้ว  แต่ นางก็ยังเป็น สะใภ้ของสกุลเรา  ไม่มีผู้ใดได้รับอนุญาตให้กลี่นแกล้งนาง ไม่ว่าเวลาจะะผ่านไปนานเท่าใด  มันจะมิใช่เรื่องใหญ่่ หากใครก็ตามทำเช่นนั้น …. มันต้องตาย ! ”

” ขอรับ ข้าจะไม่ลืม ”

จวินวูอี้เหม่อไป จากนั้นเขามองไกลออกไป …. และ ซาบซึ้งในสิ่งที่เขาเอ่ย … ในความจริง ดูราวกับเขากำลังละเมอ

” ยิ่งไปกว่านั้น ข้ายังมีอีกบางสิ่งที่มอบหมายให้เจ้า  เป็นเรื่องสำคัญยิ่ง  หากจ้า ไปยังนครพพายุหิมะสีเงิน และเจอนาง … บอกนางถึงวาจาที่ข้าจะเอ่ย …”

จวินวูอี้หยุดลงทันที

จวินโม่เซี่ยเงียบไป และไม่เอ่ยถามสิ่งใด  เขารู้ว่า นาง ที่จวินวูอี้เอ่ยถึงคือใคร  มันคือ หญิงสาวผู้น่าสงสารที่อาศัยอยู่บนยอดเขาหิมะ  ผู้ที่ประสบกับความยากลำบากเพื่อคนที่รัก …อีกทั้งนางยังเป็นสาเหตุของความวุ่นวายนี้ ฮั่นหยานโย่ว

อย่างไรก็ตาม เรื่องราวของ ฮั่นหยานโย่ว นั้นยังซับซ้อนในความคิดของจวินโม่เวี่ย  นั้นเพราะ โศอนาฏกรรมจะไม่เกิดขึ้น หากมิใช่เพื่อนาง

เจ้ายังคงเป็น แม่นางแห่ง นครพายุหิมะสีเงิน !  เหตุใดจ้าออกไปยังโลกกว้าง เพื่อสร้างความสนุกสนานแก่ตัวเอง ?  เหตุใดจึงต้องพาลุงของข้าไปยุ่งเกี่ยว ?  เจ้าไม่รู้หรือว่าการแต่งานของเจ้าถูกกำหนดไว่แล้วตั้งแต่เจ้ายังเล็ก ?

การจัดการสิ่งต่างๆของ เซี่ยวฮั่นนั้นเลวร้ายนัก  แต่ เมื่อมองจากมุมของเขา .. บุรุษเช่นใดกันที่ปล่อยให้ตัวเองถูกนอกใจ ?  บุรุษเช่นใดกันที่ยังคงนิ่งเฉยหาก คู่หมั้นที่อยู่กันมาสิปีต้องการหนีไปกับชายอื่น  เรื่องนี้เป็นสิ่งที่ไม่อาจยอมรับได้สำหรับผู้ชายทุกคน !  ผู้ใดจะไม่บ้าคลั่งเพราะเรื่องนี้ ?

แต่กระนั้น จวินโม่เซี่ยก็ยังรู้ว่า ไม่มีผู้ใดสามารถสั่งสอนเรื่องความรักได้  มันเป็นเรื่องของอารมณืที่ไร้เหตุผล  มันจะทำให้คนโง่เขลาหากพวกเขาตกหลุมลงไป  แม่สองคนที่ถูกกีดกันก็ไม่อาจอดกลั้นมีสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกันได้  และผู้ใดจะบอกได้ว่าเหตุใดสิ่งนี้ถึงเกิดขึ้น ?

เขาจะเอ่ยอะไรเกี่ยวกับความรักได้บ้าง ?  เขาได้เห็น จวินวูอี้ และเซี่ยวฮั่นต้องประสบความทุกข์มานับสิบปี  และ ตอนนี้ เขายังคงมีความรักอันโง่เขลานั้นบนความทุกข์นี้ … แม้นว่าพวกเขาจะอยู่ห่างไกลกัน  สิ่งเช่นนี้จะทำอะไรกับคนที่มีหัวใจแข็งดั่งหินได้หรือ ?

จวินโม่เซี่ยรู้ว่า พายุแห่งอารมณ์พัดอยุ่ในใจของเขาเพราะเรื่องนี้  และ ด้วยประสบการณ์ที่เจิดจ้านั้นทำให้เขาติดอยู่ในอารมณ์ที่พุ่งพล่าน

วาจาที่เขากำลังมอบให้ ฮั่นหยานโย่ว นั้นอาจจะเป็นความรู้สึกของจวินวูอี้ที่มีต่อนางในเวลเหล่านั้น

จวินวูอี้สูดหายใจอยู่นาน  ดูเหมือนกำลังถอนหายใจ  แต่การถอนใจนั้นดูเหมือนจะเกี่ยวกับสิ่งที่เขากำลังเอ่ย  มุมปากของเขายกขึ้นขณะที่เขายิ้มกว้าง  กระนั้นมันก็ดูอ่อนโยนและอ่อนหวานอย่างมากในขณะที่เขาเอ่ยอย่างเชื่องช้า

” ความเสียใจเป็นที่สิ่งที่ยากจะลืมเลือน แต่เจ้าก็เช่นกัน  ความรักของข้านั้นมีให้แค่เจ้า  ข้าอาจไปลงนรก แต่ข้าจะยังคงเฝ้าฝัน  ความคิดนี้ … จะยังคงเป็นอมตะ … ภายในโลกนี้ ! ”

ตู่กู้เซี่ยวอี้ ร้องไห้ออกมาในทันที และเริ่มหลั่งน้ำตา

ใบหน้าอันงดงามของ กวนเซียงฮั่น เเต็มไปด้วยน้ำตา

พวกนางรู้ถึงอดีตของเขาอย่างชัดเจน  และ การได้ยิน จวินวูอี้เอ่ยวาจาเหล่านั้นทำให้พวกนางหลั่งน้ำตาด้วยความโศกเศร้า  วาจาเหล่านั้นเพียงพอที่จะแสดงถึงความรักอันล้ำลึกที่มีระหว่าง จวินวูอี้ และ ฮั่นหยานโย่ว สองหญิงสาวรู้สึกประทับใจ และในอ่อน  พวกนางรู้สึกถึงความโศกเศร้าที่มีท่วมท้นในหัวใจเมื่อ่เขาสิ้นหวัง

” ความเสียใจเป็นสิ่งที่ยากจะลืมเลือน เจ้าก็เช่นกัน  ความรักของข้านั้นมีให้แค่เจ้า  ข้าอาจไปลงนรก แต่ข้าจะยังคงเฝ้าฝัน  ความคิดนี้จะยังคงอยู่ชั่วนิรันด์ในโลกแห่งนี้ ! ”

ข้ายังคงรักเจ้าแม้จะมีโศกอนาฏกรรมเกิดขึ้น  และ ตอนนี้ข้ากำลังจะตกนรกเพื่อเจ้า แต่ ข้ายังคงเชื่อว่าข้าจะไม่ลืมเจ้า … ไม่ว่าข้าจะไปยัง สวรรค์ หรือนรก  ข้าจะไม่ลืมเลือนเจ้า !  ความคิดนี้จะยังคงอยู่กับข้าตลอดไป

นี่คือ ความรักจะไม่เปลี่ยนไปไม่ว่าตายหรือเป็น !  คำสาบานหรือคำมั่นอื่นจักเบาบางเมื่อเทียบกับความรักนี้

หัวใจของจวันโม่เซี่ยสั่นเครือหลังจากได้ยินวาจาของลุงสาม

ความรักและรู้สึกเกลียดชังของลุงของเขานั้นแข็งแกร่งและน่าประทับใจ  กวีที่มีคำเพียงน้อยนิดทำให้จวินโม่เซี่ยรู้ว่าความรักของท่านุงจะไม่เปลี่ยนไปแม้ความตายจะพัดมา  แต่ เขาก็เข้าใจถึงความหมายอื่นเช่นกัน …

” ความเสียใจนั้นยากจะลืมเลือน เจ้าก็เช่นเดียวกัน ”

ความเสียใจถูกกล่างถึงโดยไม่อยาดคาดคิด  ความเสียใจนั้นยังคงชัดเจนอยู่ในหัวใจของ จวินวูอี้ ความเสียใจที่มีต่อพี่ทั้งสอง และหลานทั้งสองของเขานั้นติดอยู่ในหัวใจของเขาตั้งแต่มันเกิดขึ้น

เขามอาจลืมสิ่งที่เกิดขึ้นแม้นจะมีนาง ! เขามิอาจลืมมันได้โดยง่าย !

นี่คือปัญหาใหญ่ที่รบกวนหัวใจของเขาอยู่

” ข้าจะจำมันไว้  มันใจได้ ลุงสาม ”

เขาตั้งใจจะเอยความลับของเขาต่อจวินวูอี้เพื่อทำให้เขาผ่อนคลาย  แต่ในที่สุดเขาก็ต้องโกหกเพื่อปกปิดมัน  เขาจะบอกว่า ปรมาจารย์ลึกลับ และ ราชันแห่งเทียนฟานั้นเป็นเพื่อนที่ดี … และ แล้ว …

แต่กระนั้น เข้าก็เปลี่ยนความคิดหลังจาดได้รู้ถึงความหมายของสิ่งนั้น  จวินวูอี้ เตรียมตัวเองเพื่อความตาย  และ ความปรารถนานี้ได้ตราตรึงลึกลงไปในหัวใจของเขา  เขายังคงอับอายแม้นจะได้แก้แค้นให้พี่ชายและหลานชายของเขาแล้ว  เขายังคงรู้สึกผิดอย่างมาก  ความจริง เขายังคงรู้สึกผิด  แม้นจะได้พบ ฮั่นหยานโย่ว อารมณ์ของเขาไม่เคยปล่อยให้เขามีความสุข  เขาถูกลิขิตให้เป็นทุกข์ไปตลอดชีวิต

เราอาจปัดเป่าความทุกข์ของผู้อื่นได้อย่างง่ายดาย  แต่การปดเป่าความทุกข์ที่ฝังลึกในนหัวใจจนั้นเหมือนดั่งการเอาหัวพุ่งชนกำแพงซึ่งมันมิอาจทำได้

ไม่สำคัญว่าจวินวูอี้จะพิการไปทั้งชีวิต … หรือต้องอยู่ห่างจากคู่รักของเขาไปตลอดเขาก็ไม่มีโอกาสได้พบนาง   มันก็ยังคงมีความปฏิปักษ์กันไปตลอด และมันก่อให้เกิดความเบื่อหน่ายแก่จวินวูอี้  ความจริง มันมิได้เว้นช่องว่าให้เขาหายใจหายคอเเลย  และ นั่นเป็นเพียงแรงกดดันจากภายนอก  ซึ่งมันมิอาจเเทียบได้กับสิ่งที่เขารู้สึกลึกลงไปในหัวใจ …

ทุกคนในสกุลจวิน ไม่ว่าจะเป็น จวินจ้านเเทียน หรือ จวินโม่เซี่ย ก็ทำได้เพียงเห็นอกเห็นใจ นายท่านสามจวิน  แม้แต่ จวินวูเห่ยที่ตายไปแล้วก็มิได้ตำหนิน้องสามของเขา  แต่ มีเพียงคนเดียวที่ไม่รู้เรื่องนี้ … เพียงผู้เดียวที่ไม่อาจตระหนักถึงเรื่องนี้ได้ …คือ จวินวูอี้ !