Parallel World Pharmacy – ร้านขายยาต่างโลก - ตอนที่ 36

นที่ 36 การเตรียมการของโรงงานผลิตยาต่างโลก ณ มาร์เชล

————-

นกพิราบสื่อสารได้มาถึงยังฟาร์มาผู้จัดการร้านขายยาต่างโลกพร้อมกับข่าวที่เขากำลังรอ

โรงงานผลิตยาที่มาร์เชลใกล้จะเสร็จสมบูรณ์แล้ว

「สร้างเสร็จเร็วเหมือนกันนะเนี่ย〜」

ฟาร์มาเชื่อว่าเขานั้นต้องรออีกหลายปีกว่ามันจะเสร็จแต่ผลที่ได้คือเพียงครึ่งปีเท่านั้นโรงงานดังกล่าวก็ใกล้พร้อมจะใช้งานแล้ว

「ฟาร์มาคุง เป็นเด็กที่แปลกจริงๆ เลยน้า〜แล้วก็เรื่องนั้นน่ะเป็นเพราะทางจักรพรรดินีแล้วก็ทางโบสถ์ทำการทุ่มทุนมหาศาลมาให้น่ะสิ 」

เอเลนรู้สึกกลัวฟาร์มาที่เขาสามารถหาทุกสิ่งที่ต้องการได้โดยไม่ใช้ทรัพย์สินของทางบ้านเลยแม้แต่เหรียญเดียว

แต่ถึงเขาจะเป็นแบบนั้น เขาก็ไม่เคยใช้เงินไปเพื่อความบันเทิงส่วนตัวเลยแม้แต่ครั้งเดียว

เอเลนวิเคราะห์ว่าเป็นเพราะความไม่เห็นแก่ตัวนี้เลยทำให้มีผู้สนับสนุนและผู้นับถือเพิ่มขึ้นมากตามไปด้วย

ในโลกใบนี้ที่เหล่าชนชั้นสูงต่างใช้เวลาไปกับการสะสมความมั่งคั่ง ตัดกลับมาที่ฟาร์มาซึ่งไม่มีสิ่งเหล่านั้นเลยอย่างน่าประหลาด เพราะเขาก็ไม่ใช่เด็กไร้เดียงสาขนาดจะไม่รู้ถึงวิธีในการเพิ่มความมั่งคั่งให้กับตัวเอง

「 แล้วโรงงานที่ท่านจะทำนี่มีไว้ทำไมเหรอคะ? หรือจะเป็นของหวา….」

ลอตเต้ปิดปากของเธอก่อนจะพูดคำว่า “ของหวาน”ออกมา ดูเหมือนว่าจะเป็นคำพูดที่ปล่อยออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ

「ไม่ใช่ของหวานหรอก แต่เป็นพวกยา」

ฟาร์มายิ้มให้กับความคิดนั้นของเธอ

「ฉะ-ฉันรู้อยู่แล้วล่ะค่ะ!」

ลอตเต้รู้สึกอายมากจนหน้าแดงไปถึงหูแล้ว

ไม่นานหลังจากเตรียมเครื่องมือและอุปกรณ์ที่จำเป็นสำหรับการผลิตและทดลองที่ถูกส่งมาจากซัปพลายเออร์ของเขา ฟาร์มาก็ใช้คทาเทพโอสถบินไปขนเหล่าอุปกรณ์ ในขณะที่ของใหญ่ๆ ก็ยกให้เป็นหน้าที่ของรถม้า แน่นอนว่ามีสิ่งที่เขาใช้ความสามารถในการสร้างสสารออกมาด้วย แม้ว่าตอนนี้การตกแต่งภายในจะยังไม่เสร็จสมบูรณ์ แต่โครงสร้างและสิ่งอำนวยความสะดวกก็พร้อมแล้ว

หลังจากนั้นฟาร์มาก็ได้ขอให้ผู้รักษาการอดัม จ้างพนักงานในพื้นที่ประมาณ 200 คน พอติดตั้งอุปกรณ์ส่วนใหญ่ในโรงงานเสร็จ ฟาร์มาก็เดินทางไปยังวิทยาลัยยาแซงต์เฟลิฟต่อ

เขาได้รับแอคติโนมัยซีทหลายสายพันธุ์ที่คัดสรรมาเป็นอย่างดีจากศาสตราจารย์แคสเปอร์ในการผลิตยาปฏิชีวนะและทำการจัดการขนส่งมันไปเพื่อการผลิตเป็นจำนวนมาก

ศาสตราจารย์แคสเปอร์ที่ได้รับความไว้จากใจจากฟาร์มาได้คัดสรรสามสายพันธุ์ที่เธอเลือกเองกับมือมานำเสนอด้วยความมั่นใจ แม้จะดูลังเลที่จะต้องแยกจากพวกมันไปบ้าง

「ฉันขอฝากสิ่งเหล่านี้ไว้กับท่านด้วยนะคะ ศาสตราจารย์ เดอ เมดิซิส ฉันหวังว่าพวกมันจะมีประโยชน์ต่อผู้ป่วย」

ฟาร์มาที่ถูกเรียกด้วยคำว่าศาสตราจารย์นั้นยังรู้สึกไม่ค่อยคุ้นชินกับมันเท่าใดนัก

แต่เขาก็คิดว่ามันคงไร้ประโยชน์หากจะมาแก้เธอเอาตอนนี้

「แน่นอนครับ ศาสตราจารย์แคสเปอร์ผมจะทำการปรับความสามารถของพวกมันแล้วทำให้กลายเป็นสูตรยาปฏิชีวนะ ผมสัญญาครับว่านี่มันจะต้องเป็นประโยชน์ต่อตัวผู้ป่วยแน่ๆ 」

「พวกมันเหล่านี้ต่างเกิดมาจากความพยายามของทุกคน ฉันขอฝากด้วยนะคะ」

ศาสตราจารย์แคสเปอร์ดูราวกับกำลังส่งลูกตัวเองให้คนอื่นอยู่เลย

กล่องถูกห่อด้วยริบบิ้น

และแต่ละอันก็มีชื่อเขียนติดไว้ด้วย

“แคสเปอร์จัง หมายเลข 1”

“เอริคคุง หมายเลข2”

“อเล็กซิสคุง หมายเลข 3”

เอเลนถามกับฟาร์มาที่กำลังถือกล่องอันแสนล้ำค่าที่ได้มาจากศาสตราจารย์แคสเปอร์ขณะอยู่บนรถม้าที่เดินทางไปยังมาร์เซลด้วยความสั่นไหว

「คนพวกนี้ใครกันนะ? 」

เธอเห็นชื่อทั้งสามที่ถูกเขียนไว้บนกล่อง

「ผมคิดว่าน่าจะเป็นชื่อของคนที่ค้นพบสายพันธุ์ของแอคติโนมัยซีส โดยเรียงจากชื่อคนที่ค้นพบแล้วก็ลำดับที่ถูกเขียนขึ้นมา ซึ่งก็น่าจะเป็นศาสตราจารย์เอริคและคุณผู้ช่วยอเล็กซิสที่ร่วมงานวิจัยนี้ครับ」

ฟาร์มาตีความสิ่งนั้นขณะกำลังนึกถึงชื่อผู้ร่วมวิจัย

「เอ๋?! พวกแบคทีเรียนี่ก็มีชื่อด้วยเหรอ? 」

ชื่อของผู้ค้นพบและลำดับที่ถูกค้นพบมันได้ถูกเขียนเอาไว้เช่นนั้น

ฟาร์มาดูจดหมายที่แนบต่างหากมาด้วยอีกทีและเช่นเดียวกันเขาก็คิดว่าชื่อของสายพันธุ์พวกนี้คงจะเอามาจากศาสตราจารย์แคสเปอร์และผู้ค้นพบคนอื่นจริง

「เป็นการตั้งชื่อที่ดูน่าสนใจจริงๆ 」

“ศาสตราจารย์พวกนี้น่ารักกันจริงๆ” เอเลนหัวเราะออกมา

「อืม เอาเถอะ ผมก็เข้าใจถึงความรู้สึกในการเอาชื่อของตัวเองไปใส่ในสิ่งประดิษฐ์ดี」

(บางที่เราน่าจะต้องรวบรวมชื่อมันในภายหลังด้วย แล้วก็ต้องเพิ่มมันลงไปในหนังสือและชื่อสามัญของพวกนี้ก็หวังว่ามันจะถูกเรียกว่าแคสเปอร์เฉยๆ นะพอถึงตอนนั้น)

เนื่องจากมันเป็นชื่อที่ได้รับมาจากศาสตราจารย์แคสเปอร์และคนอื่น ๆ ฟาร์มาจึงตัดสินใจอนุมัติมันอย่างเงียบๆ ไปก่อนเป็นการชั่วคราว

การใช้ชื่อของผู้ค้นพบนั้นถือเป็นการให้เกียรติแล้วก็เป็นสิทธิพิเศษของพวกเขาเช่นเดียวกันในการตั้งชื่อ แต่มันไม่จำเป็นต้องเป็น “แบบนั้น” เสมอไป เพราะนี่คือต่างโลกกฎเกณฑ์ต่างๆ ของโลกก่อนคงจะใช้กับมันไม่ได้อยู่แล้ว

และตัวของฟาร์มาเองในชีวิตก่อนของเขานั้นก็เคยมีแบคทีเรียสายพันธุ์ใหม่ๆ ที่ตั้งตามชื่อของเขาเหมือนกัน แล้วก็มีชื่อศัพท์เฉพาะอีกที แต่เขาคงไม่สามารถไปบอกเรื่องนี้กับศาสตราจารย์แคสเปอร์ได้และเขาก็เข้าใจว่าตอนนี้เธอมีความสุขมากขนาดไหน

「 ก็จริงนะ แบคทีเรียพวกนี้เป็นตัวพิเศษใช่หรือเปล่าล่ะ? ฉันมั่นใจเลยว่ากว่าจะได้พวกมันมาพวกเขาต้องใช้ความพยายามมากมายในการค้นคว้าแน่ๆ 」

เอเลนพูดชมเชยศาสตราจารย์แคสเปอร์

「ถือว่าเป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ของศาสตราจารย์แคสเปอร์กับเหล่าผู้ช่วยเลย」

「ว่าแต่แบคทีเรียพวกนี้มันมาจากไหนงั้นเหรอ? 」

「รอเดี๋ยวนะ」

ฟาร์มายิ้มอย่างซุกซนก่อนจะขอให้รถม้าหยุดแล้วเดินลงไปข้างทางโดยไม่ลังเล

「อะไรน่ะ? นายกำลังฉี่อยู่งั้นเหรอ? 」

“โถ่ แล้วนี่ฉันต้องทำยังไงดีเนี่ย” ก่อนเธอจะหันหน้าหนี ส่วนทางฟาร์มานั้นได้ใช้รองเท้าโกยพื้นรอบๆ นั้นก่อนจะหยิบดินขึ้นมากำมือหนึ่งแล้วนำไปให้เอเลนดูที่รถม้า

เอเลนที่มองดูดินพวกนั้นก่อนจะพูดว่า.. “อย่าบอกนะว่า……” .

「ดูตรงนี้สิ」

「เอ๋? นายจะบอกว่ามันอาจจะอยู่ตรงนี้งั้นเหรอ? แบคทีเรียพวกนั้นอ่ะนะ? 」

「ไม่ใช่ “อาจจะ” แต่มันเต็มไปหมดนี่เลย」

ฟาร์มาขยับนิ้วที่เขาใช้อุ้มดินนั้นอยู่ เอเลนถึงกลับรู้สึกคันขึ้นมาแทน

「อี้ーー! นี่นายถืออะไรแบบนี้ได้ยังไงกัน ฟาร์มาคุง!ไม่รู้สึกขยะแขยงบ้างเหรอ? 」

ดูเหมือนเอเลนจะรู้สึกแบบนั้น เธอสั่นด้วยความรู้สึกขยะแขยง ฟาร์มาเหวี่ยงดินออกและล้างมือด้วยน้ำที่เขาสร้างขึ้นโดยใช้มนตร์ ก่อนจะกลับมาที่รถม้าแล้วออกเดินทางต่อ

ภายในรถม้านั้น ลอตเต้กำลังนอนหลับอย่างสบายใจโดยมีน้ำลายไหลออกมาด้วย แล้วก็มักจะละเมอว่า “ท่านฟาร์มา〜ทานไม่ไหวแล้วค่าา〜, งืมๆ งำๆ 〜” ไม่ก็ “ฉันว่าจะไปหาอะไรกินเพิ่มอีกสักหน่อยนะคะ〜” อยู่บ่อยๆ

คงจะดีกว่าถ้าปล่อยเธอไว้แบบนั้น

「อ่าจริงด้วยสินะ ดินแบบนั้นน่ะ จะมีแบคทีเรียและจุลินทรีย์จำนวนมากอาศัยอยู่ ในทุกหนทุกแห่ง หรือจะบอกว่าที่จริงแล้วผิวของพวกเรานี่ก็มีแบคทีเรียจำนวนนับไม่ถ้วนเหมือนกันนะ」

“แล้วพวกจุลินทรีย์เหล่านั้นก็ยังส่งผลทำให้ดินมีความบริสุทธิ์ขึ้นด้วย” ฟาร์มาอธิบาย

「แต่แบคทีเรียที่ศาสตราจารย์แคสเปอร์เลือกมานั้นคือเป็นของชั้นยอดเลยล่ะ」

ศาสตราจารย์แคสเปอร์และเหล่าผู้ช่วยของเธอนั้นกำลังรอคอยการสกัดสาร

ออกฤทธิ์ของแบคทีเรียที่จะเปลี่ยนพวกมันเป็นยาในการรักษาผู้ป่วย

สามสิ่งต่อไปนี้คือสิ่งที่ศาสตราจารย์แคสเปอร์และคนอื่นๆ ค้นพบ

① “แคสเปอร์จัง #1” / แคสเปอร์ หมายเลข1

ชื่อทางวิทยาศาสตร์ของโลกเขานั้นคือ streptomyces griseus

สเตรโตมัยซินที่ผลิตจากเชื้อจุลินทรีย์

… โดยได้ออกมาเป็นยาต้านวัณโรค มีผลในการรักษาวัณโรค ,โรคเรื้อน, กาฬโรค และอื่นๆ

② “เอริคคุง #2” / เอริค หมายเลข2

ชื่อทางวิทยาศาสตร์ของโลกเขานั้นคือ streptomyces mediterranei.

ไรแฟมพิซินที่ผลิตจากเชื้อแบคทีเรีย

…โดยการสังเคราะห์ให้เกิดไรแฟมพิซินนั้นจะมีผลในการรักษา วัณโรค,โรคเรื้อน และอื่นๆ

③ “อเล็กซิสคุง #3” / อเล็กซิสหมายเลข3

ชื่อทางวิทยาศาสตร์ของโลกเขานั้นคือ streptomyces peucetius.

ด็อกโซรูบิซินที่ผลิตจากเชื้อแบคทีเรีย

..มีผลในการต้านมะเร็ง (มะเร็งต่อมน้ำเหลืองมะเร็งปอด, มะเร็งระบบทางเดินอาหาร, มะเร็งเต้านม, เนื้องอกในกระเพาะปัสสาวะ, มะเร็งกระดูก, และอื่นๆ อีกมากมาย)

แม้ว่าศาสตราจารย์แคสเปอร์และคนอื่นๆ จะไม่รู้ถึงความสามารถเฉพาะของยาเหล่านี้ แต่ฟาร์มานั้นรู้ดี

「นี่มันมหัศจรรย์มากเลยนะ รักษาได้ยังโรคฝีในท้อง กาฬมรณะแถมยังมะเร็งอีกอย่างกับเรื่องโกหกเลย」

「ไม่เลย ความสามารถของพวกมันมีขนาดนั้นจริงๆ 」

「ฟาร์มาคุงหรือศาสตราจารย์แคสเปอร์ก็ดี นายรู้ได้ยังไงกันว่ายาพวกนี้มันสร้างมาจากแบคทีเรียเหล่านี้กัน? แล้ววิธีการในการแยกพวกมันจนเจอทั้งสามตัวนี้ล่ะ」

หากใครถามว่าเขารู้วิธีระบุพวกมันได้อย่างไร ถึงจะเป็นฟาร์มาก็ไม่อาจจะรู้ถึงความซับซ้อนขนาดนั้นได้

แม้เขาจะมีความสามารถที่โกงอย่างดวงตาวินิจฉัย แต่มันก็ไม่สามารถจำแนกโครงสร้างของสารประกอบต่างๆ ได้

เพราะแบบนั้นเขาจึงใช้ความสามารถในการสลายสสารของเขา

ซึ่งใช้มันในการย้อนกลับเพื่อจำแนกประเภทของยาต่างๆ

ฟาร์มาได้ร่ายชื่อของยาปฏิชีวนะที่เขารู้ทุกตัวแล้วดูว่าพวกมันหายไปด้วยตัวยาที่ชื่อว่าอะไร ซึ่งนั่นจะเป็นการระบุที่ดูแม่นยำเป็นอย่างมาก

อย่างไรก็ตามนั่นไม่ใช่สิ่งที่เขาพอใจ เขาจำเป็นจะต้องหาวิธีการตรวจสอบรูปแบบอื่นสำหรับผู้คนบนโลกนี้ด้วย

「นี่ สรุปว่ายังไงกันล่ะ? 」

「เอ๋? อ่า เรื่องนั้นยังเป็นความลับนะ ไว้ผมจะบอกคุณเมื่อถึงเวลาก็แล้วกัน 」

ฟาร์มายังไม่ได้ทันเตรียมคำตอบสำหรับคำถามนั้นของเอเลน

「อะไรของนายเนี่ย〜อย่ามาทำเหมือนกับฉันเป็นคนแปลกหน้าในเรื่องนี้สิ บอกมาเลยนะ」

「ฮ่าๆๆ ต้องขอโทษด้วยนะ」

เขาทำได้แค่หัวเราะเท่านั้น

「นายนี่ จริงๆ เลยนะ……งั้นถ้าถึงเวลาแล้วต้องบอกฉันด้วยนะเข้าใจไหม? 」

「กลับเข้าเรื่องที่สุดยอดอย่าง ศาสตราจารย์แคสเปอร์และนักวิจัยของวิทยาลัยยาสามารถพบสิ่งนี้ได้มากมาย มีทั้งสารต้านแบคทีเรีย 2 ชนิดและสารต้านการก่อมะเร็ง 1 ชนิด! 」

ฟาร์มากลับไปที่หัวข้อหลักและกล่าวถึงความประทับใจ

แม้ว่าฟาร์มาและศาสตราจารย์แคสเปอร์ซึ่งเป็นผู้นำทีม แล้วพวกเขาก็สามารถค้นพบยาปฏิชีวนะที่มีประโยชน์ได้ในระยะเวลาอันสั้น ถ้าหากเป็นเพียงศาสตราจารย์แคสเปอร์คนเดียวคงจะต้องใช้เวลาหลายสิบปีเป็นแน่

(ด้วยสิ่งเหล่านี้แม้เราจะหายไปแต่ผู้คนก็ยังคงมีสิ่งที่จะสามารถต่อสู้กับโรคร้ายได้)

ฟาร์มาแทบอดใจไม่ไหว เมื่องานของเขาจะเริ่มลดลงไปบ้างแล้วต่อจากนี้

อย่างไรก็ตามเขาก็ยังไม่อาจจะอยู่ในจุดที่พอใจได้สูงที่สุด

“เราต้องไปถึงจุดที่มันสามารถผลิตออกมาได้เป็นจำนวนมากให้ได้!” ฟาร์มาปลุกใจตัวเอง

「สถาบันที่ได้รวบรวมเหล่านักวิจัยหลายคนมาทำการวิจัยในเรื่องเดียวกันมันดูสุดยอดมากเลยจริง」

“นี่มันเป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน!” เอเลนพึมพำออกมา

กล่าวกันว่านักวิจัยส่วนใหญ่นั้นได้หยุดงานของตนเพื่อมาช่วยงานวิจัยนี้ นั่นถือว่าเป็นเรื่องที่แทบเป็นไปไม่ได้เลย

แต่สิ่งเหล่านั้นมันกลับเปลี่ยนเป็นคล้ายการล่าสมบัติแทน

หากพวกเขาเป็นคนแรกที่ค้นพบ ชื่อของพวกเขาจะถูกมอบให้กับสิ่งนั้น ด้วยความหน้ามืดตามัวของเกียรติยศที่ตนจะได้รับเลยลงเอยเช่นนี้

「มียาที่เป็นชื่อของตัวเองงั้นเหรอ..ฉันก็อยากจะมีบ้างเหมือนกันนะ〜」

เอเลนก็เอาด้วยอีกคน เธอเชื่อว่าเธอเห็นความมุ่งมั่นของวิทยาลัยยาแห่งจักรวรรดิแซงต์เฟลิฟและความมุ่งมั่นของบรูโน ซึ่งกำลังดำเนินโครงการใหญ่ของพวกเขาในการค้นหายาปฏิชีวนะอื่นๆ ให้มากยิ่งขึ้น จนขนาดว่ากันว่าแม้แต่มหาวิทยาลัยแพทย์และยาโนวารูตก็ยังให้ความสำคัญกับความเคลื่อนไหวของวิทยาลัยยาในจักรวรรดิเลยทีเดียว

「งั้นคุณคงต้องวิจัยเพื่อหา “แบคทีเรีย เอเลนจัง #4” แล้วล่ะครับ เดี๋ยวผมสอนวิธีเอง」

ฟาร์มาแนะนำเอเลนด้วยสีหน้าที่จริงจัง

「ฉันว่าฉันจะหาอย่างอื่นที่ไม่ใช่แบคทีเรียแทนน่ะ」

เอเลนที่รู้สึกแหยงกับแบคทีเรียได้โบกมือเธอไปมาเพื่อปฏิเสธ

「ก็สมกับเป็นเอเลน」

เหล่าพนักงานของร้านขายยาต่างโลกก็ใช้เวลาตลอดทั้งวันในการเดินทางไปยังเมืองมาร์เชลและตรวจสอบโรงงานที่เพิ่งสร้างเสร็จ

ซึ่งชื่อของมันถูกตั้งไว้ว่า “โรงงานผลิตยาต่างโลก”

หลังจากผ่านประตูของโรงงานเข้ามา ฟาร์มา เอเลน ลอตเต้ และเซดริกก็ได้รับการต้อนรับจากอดัมที่ทำหน้าที่ผู้แทนและผู้ดูแลการสร้างโรงงานนี้

「ยินดีต้อนรับครับ ท่านฟาร์มา เหนื่อยหน่อยนะครับกับการเดินทางไกล」

「ขอบคุณสำหรับการเตรียมงานทุกอย่างนะครับคุณอดัม」

ฟาร์มาใช้คทาเทพโอสถไปมาระหว่างเมืองหลวงจักรวรรดิกับมาร์เชล ดังนั้นเขาจึงเห็นโรงงานที่สร้างเสร็จอยู่แล้ว แต่สำหรับเหล่าพนักงานร้านขายยานั้นถือเป็นครั้งแรก

โรงงานถูกสร้างขึ้นด้วยหินมีพื้นที่กว้างใหญ่สุดสายตา

「ว๊าว〜! โรงงานนี้กว้างสุดๆ ไปเลยค่ะ!」

ลอตเต้เป็นคนพูดออกมาก่อน แล้วเธอก็วิ่งไปมารอบๆ โรงงานโดยหวังจะดูให้ทั่วแต่ก็หยุดโดยเซดริกที่บอกกับเธอว่าแบบนั้นอาจจะหมดแรงเอานะ ฟาร์มาไม่สามารถปล่อยเธอทำเช่นนั้นได้เหมือนกันเพราะพื้นที่ของโรงงานทั้งหมดนั้นมันเกือบสามกิโลเมตร รองเท้าที่เธอใส่มาคงจะไม่เหมาะ

「ดูเหมือนกับวังขนาดเล็กๆ เลยนะ สุดยอดจริงๆ! มันกว้างกว่าคฤหาสน์ของฟาร์มาคุงอีกนะรู้หรือเปล่า? 」

เอเลนก็ชื่นชมออกมาด้วยเหมือนกัน

การที่มีพื้นที่กว้างขวางกว่าคฤหาสน์ของบ้านเมดิซิส จะกล่าวถึงความประทับใจนั้นย่อมเป็นเรื่องธรรมดา

“แต่ก็เหลือเชื่อเลยนะสำหรับโลกใบนี้ ที่ทั้งรัฐและผู้คนช่วยกันสร้างฐานการผลิตขนาดใหญ่แบบนี้ให้ร้านขายยาสำหรับการดูแลผู้ป่วย”

หลังจากนั้นเอเลนก็พูดยกย่องถึงความสำเร็จของฟาร์มาต่อ

「นั่นเป็นเรื่องที่น่ายินดีจริงๆ ครับ」

เซดริกก็ร่วมด้วยอีกคน

ทั้งรูปลักษณ์ภายนอกและสิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆ ช่างดูยิ่งใหญ่กว่าสิ่งไหนที่เขาเคยเห็นมาทั้งหมด

หลังจากผ่านส่วนหน้าของโรงงาน พวกเขาก็เข้ามายังข้างในของโรงงานอีกที

「อึกーー!」

ฟาร์มาที่กำลังเดินนำหน้าอยู่นั้นถึงกับช็อกทันทีเมื่อเดินเข้ามาถึง

ในห้องโถงนั้นมีรูปผู้ก่อตั้งโรงงานนี้ซึ่งทำมาจากทองสัมฤทธิ์ตั้งอยู่ แน่นอนว่าสิ่งนั้นคือ ตัวของฟาร์มา เดอ เมดิซิส ขนาด 1:1!

「นี่มันอะไรกันครับ! วันก่อนยังไม่เห็นมีเลยแท้ๆ!」

เอเลนกับลอตเต้หัวเราะคิกคักให้กับฟาร์มาผู้โวยวายออกมาอย่างสิ้นหวัง

「อ้า นั่นเป็นของที่หมู่บ้านเอสทาร์กนำมาให้มันเพิ่งจะสร้างเสร็จเมื่อไม่นานนี้ครับ ผมเลยเอามันมาจัดวางไว้ที่นี่ เพราะท่านน่าจะชอบ」

ผู้แทนอดัมตอบอย่างชัดเจน

อดัมบอกว่าได้มีทองถูกส่งมาจากหมู่บ้านเอสทาร์กพร้อมกับข้อความที่ว่า “ได้โปรดนำมันไปสร้างรูปปั้นทองสัมฤทธิ์ของผู้ก่อตั้งโรงงานด้วยเถิด” ดังนั้นเขาก็เลยสนองให้ตามคำขอ

「สมกับเป็นหมู่บ้านเอสทาร์กจริงๆ!」

“ถ้าเป็นพวกเขาแล้วก็คงจะทำแบบนั้นจริงๆ ฟาร์มาคิดแล้วก็รู้สึกเพลีย

「ท่านฟาร์มาคะได้โปรดไปยืนตรงข้างๆ รูปปั้นทีค่ะ」

ลอตเต้บอกกับเขา และฟาร์มาก็ไปยืนข้างๆ รูปปั้น รูปปั้นทองสัมฤทธิ์ค่อนข้างสวยงาม ตัวรูปปั้นเป็นเด็กหนุ่มผู้สวมชุดคลุมสีขาวที่สะบัดไปมาราวกับลมพัดอยู่ ขณะที่สายตาของเขานั้นมองไปยังข้างหน้าพร้อมกับแขนที่ไขว้กันไว้

ฟาร์มาได้ทำท่าเช่นเดียวกันกับรูปปั้น พร้อมปั้นสีหน้าให้เหมือน

「เป็นไงบ้างครับ? 」

ฟาร์มาถามทั้งสามด้วยสีหน้าที่จริงจัง

「รูปปั้นดูหล่อกว่าตัวจริงอีก」

เอเลนกับลอตเต้ต่างมองหน้ากัน ส่วนเซดริกก็ยิ้มอย่างอบอุ่น ให้กับรูปปั้นนั้น…

「ไม่ต้องมาแซวเลยนะ!」

「ถ้าหากตรงนี้มันดูไม่เหมาะ เดี๋ยวผมจะสั่งย้ายมันไปไว้ข้างหน้าสวนของโรงงานดีหรือเปล่าครับ? 」

อดัมพูดด้วยความกังวล อย่างไรก็ตามฟาร์มาคิดว่ามันคงจะดูแย่หากเอารูปปั้นของตัวเองไปทิ้งให้ตากแดดตากฝนข้างนอกเช่นนั้น

「ที่นี่ก็ได้ครับ ไม่เป็นไร」

หลังจากเล่นกับพอแล้ว พวกเขาก็หันไปมองยังโรงงานต่อ

การตกแต่งภายในของโรงงานผลิตยานี้ถูกแบ่งด้วยหินเป็นห้องๆ สำหรับกระบวนการผลิตในแต่ละขั้นตอนและมีการทำความสะอาดอย่างทั่วถึงในการกำจัดฝุ่น ยิ่งไปกว่านั้น ฟาร์มายังได้กางแดนศักดิ์สิทธิ์ ไว้ล่วงหน้าเพื่อจัดการเรื่องความสะอาดแล้วด้วย แต่หลังจากนี้จะมีเหล่าเชื้อแบคทีเรียที่จะนำมาใช้ในการผลิต เขาคงต้องระวังมากยิ่งขึ้นเพื่อไม่ให้ผลกระทบของแดนศักดิ์สิทธิ์ไปทำลายเชื้อเข้า

ถ้าเป็นแบบนั้นพวกศาสตราจารย์ที่ดูแลเชื้อพวกนี้ราวกับลูกของพวกเขามาคงโกรธน่าดู

แม้ว่าจะไม่มีระบบไฟฟ้า แต่เมื่อเปรียบเทียบกับห้องวิจัยของร้านขายยาต่างโลกหรือกระทั่งวิทยาลัยยาของจักรวรรดิแล้ว ถือว่ามีความทันสมัยมาก เหมาะสำหรับการเพราะเลี้ยงแอคติโนมัยสีทเป็นจำนวนมาก แล้วโรงงานแห่งนี้ก็มีส่วนในการผลิตยาที่เป็นท่อและถังอยู่หลายแห่ง สำหรับการทดสอบพืชนำร่องที่ใช้ในการทดสอบสายพันธุ์ของแบคทีเรียที่ไม่เป็นอันตรายจากวิทยาลัยแพทย์ ปัจจุบันได้มีการจ้างช่างฝีมือและวิศวกรจำนวนมากในการสร้างโรงงานถึง 5 แห่งที่จักรวรรดิ มันก็คงต้องใช้เวลาอีกพอสมควรกว่าจะเสร็จและเปิดทำการได้อย่างเต็มที่

ขณะเดินทางได้มาถึงยังห้องปฏิบัติการที่ติดอยู่ภายในโรงงาน ซึ่งเป็นจุดที่ใช้ในการวิจัยเป็นห้องปลอดเชื้อ

「แบคทีเรียของศาสตราจารย์แคสเปอร์ ไหนดูซิ!」

พวกเขาเข้าห้องปลอดเชื้อ หลังจากล้างมือ สวมถุงมือตามด้วยสวมเสื้อผ้าสะอาด เอเลนก็กล่าวออกมาด้วยความสนใจ ถึงแม้ลอตเต้และเซดริกจะเข้าไปดูด้วยเช่นกันด้วยความสนใจ แต่เหมือนพวกเขาคงจะไม่เข้าใจเท่าไรนัก

「ผมก็อยากจะเห็นเหมือนกัน งั้นเปิดเลยละกัน」

หลังจากเช็ดกล่องด้วยแอลกอฮอล์ ริบบิ้นสีชมพูก็ถูกดึงออกและกล่องที่บรรจุเหล่าลูกๆ ของศาสตราจารย์แคสเปอร์ก็ถูกเปิดออก

ภายในนั้นมีจานเพาะเชื้ออยู่หกจานด้วยกัน ซึ่งมันคือเชื้อแอคติโนมัยสีท หลังจากนั้นก็ทำการทดสอบเชื้อ เชื้อที่ใช้สำหรับการเพาะเลี้ยงแบคทีเรียได้ถูกใส่ไปยังจานเชื้อแอคติโนมัยสีท

และจากนั้นเชื้อแอคติโนมัยสีทก็ได้ทำการวงล้อมรอบๆ เชื้อแบคทีเรียอื่นๆ ที่อยู่ภายใน

แอคติโนมัยสีทนั้นถูกพัฒนาเป็นยาปฏิชีวนะที่ส่งผลในการยับยั้งการเจริญเติบโตของเชื้อแบคทีเรียตัวอื่นๆ ซึ่งการสร้างนี้มันถูกเรียกว่า “วงกลมยับยั้งการเจริญเติบโต” ซึ่งแบคทีเรียตัวอื่นจะไม่สามารถโตได้เลย

「วงกลมนี้มันอะไรกันนะ ดูเจ๋งไปเลยแฮะ」

เอเลนที่เข้าใจในความหมายพยักหน้าออกมา

「ใช่ไหมล่ะ? 」

「แถวๆ ตรงนี้ทำไมมันถึงไม่โตกันล่ะคะ? 」

ดูเหมือนลอตเต้ก็เห็นว่ามันแปลกๆ

เอลเลนก็ดูเหมือนจะเปลี่ยนมุมมองของแอคติโนมัยสีทไปเช่นกัน

นั่นคือความสามารถของแอคติโนมัยสีทที่วิวัฒนาการขึ้นมาเพื่อต่อสู้กับการอยู่รอดของตัวเชื้อเอง

「แล้วพวกวงกลมเหล่านี้สามารถเอาไปผลิตเป็นยาได้เลยหรือเปล่า? 」

“มันสามารถเข้าใจได้ง่ายยิ่งขึ้นเมื่อเห็นด้วยตาเปล่าเช่นนี้” เอเลนรู้สึกประทับใจ

「ใช่แล้วครับ」

จากมุมมองบุคคลที่สามพวกเขาคงแปลกน่าดูที่กำลังจ้องมองจานที่เต็มไปด้วยราเช่นนั้น

แต่เพราะตอนนี้เขาอยู่ในโรงงานผลิตยานั่นจึงไม่ใช่ปัญหา

「แอคติโนมัยสีทเจ๋งสุดๆ ไปเลย」

เอเลนมองดูพวกมันด้วยความเร่าร้อน

「เราจะทำการเพิ่มจำนวนของพวกมันให้มากขึ้นและทำการแยก ก่อนจะจัดการให้มันบริสุทธิ์สำหรับการผลิตยาปฏิชีวนะต่อไป」

หลังจากที่ฟาร์มาพูด ลอตเต้ก็พูดต่อจากเขา

「ด้วยวิธีการนี้พวกเราก็จะสามารถสร้างยาให้กับทุกคนที่มีปัญหาได้แล้วสินะคะ!」

แล้วลอตเต้ก็กระโดดไปมาด้วยความตื่นเต้นกับแผนที่พวกเขากำลังจะทำ

(นั่นสินะ พวกเรากำลังจะสร้างยาเป็นจำนวนมากต่อจากนี้ โดยไม่ใช่พลังโกงของเรา แต่เป็นพลังของผู้คนบนโลกใบนี้)

ฟาร์มาพูดกับตัวเอง

และนี่คือก้าวแรกของการสร้างเทคโนโลยีการผลิตด้านเภสัชกรรมบนโลกใบนี้

——

Note : สามารถช่วยค่าไฟคนแปลได้ที่ กสิกร 2092612913