Perfect Superstar - ตอนที่ 738 รำลึกความประทับใจแรก (2)
ตอนที่ 738 รำลึกความประทับใจแรก (2)
ในฮอลล์หลักของศูนย์ศิลปะเหม่ยเล่อ เมื่อลู่เฉินเริ่มดีดกีตาร์ร้องเพลง ‘คริสตัลสีฟ้า’ ที่ทุกคนรู้จักคุ้นเคยกันดี เถาซวี่นั่งอยู่ตรงกลางของแถวที่สองในงานแฟนมีตติ้ง ‘รำลึกความประทับใจแรก’
ใบหน้าของเขาเผยรอยยิ้มออกมา ความทรงจำในดวงตาทอแสงเปล่งประกายออกมา
ครั้งแรกที่เถาซวี่ได้ฟังลู่เฉินคัฟเวอร์เพลงนี้ ในตอนนั้นเขายังคงเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยนิวยอร์กในอเมริกา แต่ตอนนี้เขาเข้าทำงานที่บริษัทเว็บท่าแห่งหนึ่ง[1]ในประเทศมาเป็นเวลาสองปีแล้ว
ชีวิตการเรียนต่อต่างประเทศนั้นทั้งยากลำบากและน่าเบื่อ สิ่งที่ทำให้เถาซวี่ผ่านช่วงเวลาอันอ้างว้างเดียวดายมาได้คืออินเทอร์เน็ต ด้วยเหตุนี้ถึงได้สัมผัสกับการถ่ายทอดสดออนไลน์ที่กำลังรุ่งโรจน์ในประเทศจีน
เถาซวี่ในตอนนั้นเป็นสมาชิกระดับเงิน IV ที่มีไอดีชื่อว่าแขกนิวยอร์กในแพลตฟอร์มลานแสงดาว มันเป็นความบังเอิญมากที่เขาคลิกเข้าไปในห้องถ่ายทอดสดที่ไม่เป็นที่นิยมมากนัก จึงรู้จักลู่เฉินนับตั้งแต่นั้นมา
เป็นเพลง ‘คริสตัลสีฟ้า’ เพลงนี้ที่ทำให้เถาซวี่ผันตัวมาเป็นแฟนคลับของลู่เฉิน และเขาก็เป็นคนแรกที่มอบรางวัลให้ ต่อมาเขาได้ย้ายตามลู่เฉินไปยังแพลตฟอร์ม ‘จิงอวี๋ทีวี’ มาจนถึงตอนนี้!
ที่ ‘จิงอวี๋ทีวี’ จัดงานแฟนมีตติ้ง ‘รำลึกความประทับใจแรก’ ให้ลู่เฉินครั้งนี้ เถาซวี่เป็นแขกรับเชิญกลุ่มแรก และเมื่อได้ฟังเพลงนี้อีกครั้งหัวใจก็เต็มไปด้วยอารมณ์และความทรงจำ
ช่วงเวลาในอดีตที่อยู่อย่างโดดเดี่ยวในต่างแดน ราวกับว่าได้ปรากฏและฉายซ้ำขึ้นด้านหน้าอีกครั้ง!
“ลาลา ลาลาลา…”
เมื่อลู่เฉินดีดกีตาร์พร้อมกับฮัมเนื้อเพลงท่อนสุดท้าย เถาซวี่เป็นคนแรกที่ยืนขึ้นและปรบมืออย่างแรง!
ภายใต้การนำของเขา ผู้ชมทั้งฮอลล์ลุกขึ้นพร้อมกัน ทั้งเสียงปรบมือ เสียงเชียร์ และเสียงโห่ร้องดังกระหึ่มขึ้นมาใหม่ ทำให้บรรยากาศในงานกลับมาถึงจุดสูงสุดอีกครั้ง
ลู่เฉินลุกขึ้น พร้อมกับกอดกีตาร์ไว้ในอ้อมแขน โค้งคำนับแสดงความขอบคุณให้ผู้ชมทุกคน
เมื่อเขานั่งลงบรรยากาศในงานก็กลับมาสงบอีกครั้ง
“ขอบคุณทุกคนมากครับ…”
ลู่เฉินถอนหายใจและพูดว่า “ในจุดนี้ ก่อนอื่นผมต้องขอบคุณเพื่อนคนหนึ่ง…”
“ผมไม่รู้ชื่อจริงของเขา แต่ผมจำชื่อไอดีของเขาได้ชัดเจนมาก ชื่อว่าแขกนิวยอร์ก เพราะเขาเป็นคนแรกที่มอบรางวัลให้ในการถ่ายทอดสดครั้งแรกของผม!”
แขกนิวยอร์ก!
เมื่อเถาซวี่ได้ยินชื่อไอดีในอินเทอร์เน็ตของเขาออกมาจากปากของลู่เฉิน ใบหน้าของเขาแดงก่ำในทันที ลมหายใจเริ่มหอบถี่ มีเสียงวิ้งขึ้นในรูหู รู้สึกได้ถึงเลือดอุ่นๆ ในร่างกายสูบฉีดไปที่หน้าผาก
เขาไม่เคยคิดเลยว่าลู่เฉินจะจำเขาได้!
จริงๆ แล้วในบรรดาแฟนคลับของลู่เฉินในตอนนี้ ในแง่ของจำนวนรางวัล เถาซวี่ไม่มีทางติด 1,000 อันดับแรกอยู่แล้ว เพราะมีคนรวยเยอะเกินไป แต่แฟนคลับคนแรกที่ลู่เฉินขอบคุณกลับเป็นเขา!
จากนั้นได้ยินลู่เฉินพูดต่อ “ผมไม่รู้ว่าแขกนิวยอร์กอยู่ในงานนี้หรือไม่ แต่ถ้าอยู่ละก็ขอให้เขายืนขึ้นเพื่อที่ผมและทุกคนจะได้ทำความรู้จักสักหน่อย ได้ไหมครับ”
ผู้ชมอดไม่ได้ที่จะมองหน้ากัน และหลายคนมองไปรอบๆ เพื่อหาบุคคลผู้นี้ที่ได้รับการขอบคุณจากลู่เฉินเป็นพิเศษ…
แขกนิวยอร์ก!
ภายใต้ความคาดหวังของผู้ชมจำนวนมาก เถาซวี่โซซัดโซเซยืนขึ้นคล้ายกับคนเมาสุรา
วินาทีต่อมา ลำแสงสปอตไลต์ส่องมาที่ตัวเขาอย่างแม่นยำ และในเวลาเดียวกล้องที่ติดตั้งในงานก็จับภาพไปที่แขกคนพิเศษนี้ พร้อมกับอัปโหลดภาพขึ้นอินเทอร์เน็ตแบบเรียลไทม์ มีผู้ชมบนแพลตฟอร์มเกือบสิบล้านคนเป็นพยาน
หัวใจของเถาซวี่เต็มไปด้วยความสั่นสะท้าน
ลู่เฉินวางกีตาร์ในมือลง ก่อนจะเดินลงจากเวทีและยื่นมือไปหาเขา
“ขอบคุณสำหรับการสนับสนุนของคุณและยินดีที่ได้รู้จักครับ…”
เถาซวี่รู้สึกจะเป็นลม จับมือกับลู่เฉินอย่างงุนงง ถ้าเห็นข้อความนี้จากที่อื่นโปรดกลับมาเยี่ยมเราบ้างนะ ขอบคุนจ้า
บรรดาแฟนคลับรอบๆ มองเถาซวี่ด้วยสายตาอิจฉา อิจฉาที่เขาได้รับการปฏิบัติเป็นพิเศษเช่นนี้!
เถาซวี่เองก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกมา เมื่อเขานั่งลงอีกครั้งเหมือนว่าเขายังไม่ได้สติกลับคืนมา
และลู่เฉินก็กลับไปถึงบนเวทีแล้ว
“เพลงที่สองที่ผมจะร้องเชื่อว่าทุกคนคงคุ้นเคยกันดี…”
“มันเป็นผลงานเพลงชิ้นแรกของผม…”
“เธอผู้เป็นเพื่อนร่วมโต๊ะของฉัน!”
ไม่รอให้ลู่เฉินเอ่ยชื่อเพลง แฟนคลับในงานก็ตะโกนเสียงดังลั่นออกมาแทนเขา
“เธอผู้เป็นเพื่อนร่วมโต๊ะของฉัน!”
ในห้องถ่ายทอดสดของ ‘จิงอวี๋ทีวี’ จำนวนผู้ชมออนไลน์ทำลายสถิติทะลุสิบล้านคน สร้างสถิติใหม่นับตั้งแต่เปิดตัวแพลตฟอร์ม และซับกระสุนจำนวนนับไม่ถ้วนก็กำลังสาดไปทั่วหน้าจอ
“นี่คือเพลงโปรดของฉัน!”
“รู้สึกเหมือนเวลาผ่านไปนานมาก ฉันคิดถึงมันจริงๆ”
“ฉันเพิ่งร้องเพลงในคาราโอเกะมาเมื่อไม่กี่วันก่อน แล้วก็สารภาพรักกับเทพธิดาที่ฉันแอบชอบด้วยละ…”
“เพลงนี้แม้ว่าจะฟังหมื่นครั้งก็ไม่เคยเบื่อ!”
“ฉันถึงกับเล่นเพลงนี้เป็นแล้ว…”
บนเวที ลู่เฉินละสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ใช่ครับมันคือเพลง ‘เธอผู้เป็นเพื่อนร่วมโต๊ะของฉัน’ และผมก็หวังว่าจะได้ร้องเพลงร่วมกับพวกคุณทุกคน พวกคุณว่าดีไหมครับ”
ตัวหนังสือคำว่า ‘ดี’ เป็นหมื่นเป็นพันเด้งขึ้นบนหน้าจอทันที!
ลู่เฉินหัวเราะ เขาก้มศีรษะและดีดสาย เสียงกีตาร์ดังก้องกังวานราวกับเสียงสายธารน้ำไหล พลิ้วไหวเป็นระลอกในฮอลล์
“พรุ่งนี้เธอจะนึกออกไหมไหม เรื่องที่เธอเขียนไว้ในไดอารี่ พรุ่งนี้เธอจะจำได้ไหม…”
“พวกอาจารย์คงลืมไปแล้ว ว่าเธอเดาคำตอบไม่เคยถูก ฉันบังเอิญไปเปิดอัลบั้มรูป…”
เพลง ‘เธอผู้เป็นเพื่อนร่วมโต๊ะของฉัน’ ก็เหมือนกับผลงานคลาสสิคอื่นๆ กลายเป็นรอยประทับที่ลึกที่สุดบนร่างของลู่เฉิน เมื่อมีคนพูดถึงชื่อของเขาสิ่งแรกที่นึกถึงก็คือเพลงนี้
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว เพลง ‘เธอผู้เป็นเพื่อนร่วมโต๊ะของฉัน’ ไม่ได้ถูกลืมไปตามกาลเวลา กลับมีรสชาติที่อบอุ่นตราตรึงและมีเสน่ห์มากขึ้นเรื่อยๆ ทำให้ผู้คนจดจำไปอีกนาน
นอกจากนี้ยังกลายเป็นหนึ่งในเพลงที่ถูกคัฟเวอร์บ่อยที่สุดในงานแสดงศิลปะของโรงเรียนหรือในงานเลี้ยงอีกด้วย
เพียงแต่ลู่เฉินแต่งเพลงใหม่ขึ้นมาเพลงแล้วเพลงเล่า จำนวนครั้งที่เขาร้องเพลง ‘เธอผู้เป็นเพื่อนร่วมโต๊ะของฉัน’ ก็ลดน้อยลงเรื่อยๆ ในขณะเดียวกันก็เป็นเรื่องยากสำหรับทุกคนที่จะได้เห็นภาพเขาเป็นผู้จัดรายการถ่ายทอดสดด้วยตนเองอีก
มีเพียงค่ำคืนวันนี้เท่านั้นที่ลู่เฉินนั่งหน้าไมโครโฟนและกล้องอีกครั้ง ทั้งเล่นและร้องเพลง ‘เธอผู้เป็นเพื่อนร่วมโต๊ะของฉัน’ ต่อหน้าคอมพิวเตอร์และต่อหน้าแฟนคลับเป็นหมื่นเป็นพันที่ชื่นชอบเขา
ทำให้ทุกคนได้รำลึกถึงอดีตที่ผ่านมาและความรู้สึกประทับใจแรกร่วมกัน!
“ใครหนอได้แต่งงานกับเธอผู้อ่อนไหวขี้น้อยใจ ใครหนอที่ได้ปลอบเธอที่ชอบร้องไห้ ใครกันที่ได้อ่านจดหมายที่ฉันเขียนให้เธอ…”
เหล่าแฟนคลับในงาน รวมไปถึงแฟนคลับหลายคนที่กำลังนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์หรือดูถ่ายทอดสดด้วยมือถือในมือ ร้องเพลงนี้ไปพร้อมกับลู่เฉิน หลายคนถึงกับตาแดงรื้นและน้ำตาไหล
พวกเขาไม่เพียงแต่ร้องเพลง ‘เธอผู้เป็นเพื่อนร่วมโต๊ะของฉัน’ เท่านั้น แต่ยังรวมถึงช่วงวัยหนุ่มสาวที่หายไปด้วย!
ไม่มีเอฟเฟกต์แสงพร่ามัว ไม่มีวงดนตรีที่ยอดเยี่ยมและสมบูรณ์ และแม้แต่หน้าจอแอลอีดีขนาดใหญ่ก็ไม่แสดงภาพใดๆ อีกต่อไป มีเพียงลำแสงสปอตไลต์ที่ส่องสว่างบนตัวลู่เฉินที่กำลังดีดกีตาร์และร้องเพลง
ยังมีเสียงร้องที่ผสมผสานเข้าด้วยกัน
แม้จะผ่านไปอีกนานหลายปีข้างหน้า ผู้คนมากมายที่อยู่ในงานก็ยังคงจดจำฉากนี้ได้อย่างแม่นยำ ทั้งผู้คนและบทเพลงยังคงตราตรึงอยู่ในจิตวิญญาณของพวกเขา กลายเป็นความทรงจำที่ลืมไม่ลงเลยทีเดียว!
……………………………………………….
[1]เว็บท่า เว็บที่รวบรวมลิงก์เว็บไซต์ และบทความต่าง ๆ โดยการจัดหมวดหมู่ให้ดูง่าย
