Princess Medical Doctor องค์หญิงแพทย์ผู้เชียวชาญ - ตอนที่ 204.2

“หวางเฟย หวางเฟย … ” หมออู๋รีบไล่ตามหลิน ชูจิ่วออกไป แต่หลิน ชูจิ่วก็เดินเร็วมาก ก่อนจะหายตัวไป

       ตอนกลางคืนที่จวนจื่อ จะเงียบมาก ไม่มีไฟ มีแต่ป่าอยู่รอบๆและไม่มีที่ที่จะให้ไปได้ ดังนั้นหลิน ชูจิ่วจึงกลับไปที่ห้องของเธออย่างไม่เต็มใจ

       ภายในห้อง เสี่ยวเทียนเหยา กำลังรอเธออยู่ เขาเพิ่งเสร็จจากการอาบน้ำ ดังนั้นผมยาวของเขาจึงถูกปล่อยลง แสงสลัวของเทียนทำให้บรรยากาศโดยปกติที่เยือกเย็นของเขาดูอบอุ่นขึ้น ภายใต้แสงเทียนดวงตาของเสี่ยวเทียนเหยา ดูนุ่มนวลกว่าปกติ

       ใบหน้าที่หล่อเหลาและงดงาม ริมฝีปากบางเฉียบ ดวงตาที่สงบและอ่อนโยน ท่าทางที่สง่างามและสูงสง … …

       ผู้ชายคนนี้ดูดีมากจริงๆ!

       ดวงตาที่ลึกล้ำของเสี่ยวเทียนเหยา ทำให้หัวใจของหลิน ชูจิ่ว เต้นเร็วและเธอก็ช่วยไม่ได้ที่จะพูดขึ้น “หวางเย่” เธอรู้ว่าชายคนนี้จะอยู่ในห้องนี้

       และคืนนี้เธอไม่สามารถหลบซ่อนได้

“เจ้ากลับมาแล้วหรือ” เพียงแค่คำพูดธรรมดาที่ออกมาจากปากของเขา แต่คนก็ช่วยไม่ได้ที่จะรู้สึกอบอุ่น

       คนที่วางอำนาจ เยือกเย็นและเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ บางครั้งการแสดงให้เห็นด้านที่อ่อนโยนของเขา จริงๆแล้วก็สามารถทำให้คนมึนเมาได้

“อืม ข้ากลับมาแล้ว” หลิน ชูจิ่วยอมรับว่าเธอช่วยไม่ได้จริงๆ เมื่อต้องเผชิญหน้ากับความอ่อนโยนที่หายากของเสี่ยวเทียนเหยา ก็ทำให้เธอลืมไปว่าเขาเกือบจะฆ่าเธอ และเธอก็ไม่สามารถสูญเสียอารมณ์ของเธอไปได้ในขณะนี้

“น้ำร้อนพร้อมแล้ว เจ้าไปอาบน้ำเถอะ” น้ำเสียงของเสี่ยวเทียนเหยา ไม่แข็งทื่อ แต่คนก็ช่วยไม่ได้ที่จะทำตาม

       ไม่มีใครอยู่ในห้อง หลิน ชูจิ่ว จึงต้องจัดการกับตัวเองและอาบน้ำได้เท่านั้น จริงๆแล้วเธอก็ไม่ต้องการให้คนมารับใช้เธออยู่แล้ว

       ผมของหลิน ชูจิ่ว ยาวและหนา ผ้าเช็ดตัวของเธอไม่สามารถดูดซับน้ำได้ทั้งหมด ดังนั้นเธอจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากการเช็ดผมอยู่เป็นเวลานาน แต่ถึงกระนั้นผมของเธอก็ยังค่อนข้างเปียกอยู่

       หลิน ชูจิ่วไม่ได้ขี้เกียจและใจร้อน แต่จริงๆแล้วเธอไม่ต้องการใช้เวลาที่เหลือไปกับการเช็ดเส้นผมของเธอ อย่างไรก็ตามในตอนนี้อากาศก็อุ่นขึ้นแล้วเดี๋ยวมันก็จะแห้งไปเองภายในหนึ่งชั่วโมง

       หลิน ชูจิ่วกลับมาที่ห้องของเธอด้วยผมที่เปียก เสี่ยวเทียนเหยา ที่อยู่ในตำแหน่งเดิมของเขามองขึ้นและเห็นรูปลักษณ์ของเธอ จากนั้นเขาก็ขมวดคิ้วของเขาและถามขึ้น “ทำไมเจ้าไม่เช็ดผมให้แห้ง”

       น้ำจากผมของหลิน ชูจิ่ว ทำให้เสื้อคลุมตัวนอกเปียกและติดอยู่กับร่างของเธอ เปิดเผยบางสิ่งบางอย่างที่ไม่ควรเปิดเผย หลิน ชูจิ่ว ไม่ได้สังเกตเห็น แต่เสี่ยวเทียนเหยา มองเห็นมันอย่างรวดเร็ว

       ผู้หญิงคนนี้พยายามที่จะยั่วยวนเขาหรือ?

       ในความเป็นจริงนางไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้ ตราบใดที่หลิน ชูจิ่วพูดความคิดของนาง เขาก็สามารถที่จะร่วมมือกับนางได้ทันที

“ข้าจะเช็ดมันในภายหลัง” หลิน ชูจิ่ว ไม่ชินกับการอยู่ในห้องเดียวกับเสี่ยวเทียนเหยา โชคดีที่เธอสวมชุดโบราณยาวๆ มิฉะนั้นเธอจะรู้สึกอึดอัดมากขึ้นไปอีก

       ช่างมัน เธอจะออกไปข้างนอก!

       หลิน ชูจิ่ว ไม่สนใจการดำรงอยู่ของเสี่ยวเทียนเหยา เธอหยิบเสื้อนอกในตู้ออกมาใส่และกำลังจะออกไป

“เจ้ากำลังจะไปที่ไหนในช่วงดึกเช่นนี้?” เสี่ยวเทียนเหยา หันรถเข็นของเขาและหยุดอยู่ตรงหน้าของหลิน ชูจิ่ว ดวงตาสีดำของเขาแสดงให้เห็นถึงความผิดหวัง

       หลิน ชูจิ่ว ไม่ได้มองไปที่เสี่ยวเทียนเหยา และเพียงแค่กระซิบขึ้น”ข้าจะออกไปเช็ดผมของข้า”

       คนต้องการออกไปข้างนอกเพื่อที่จะเช็ดผมของนาง? เขาเป็นคนโง่เง่าที่จะเชื่อเช่นนั้นหรือ?

       เสี่ยวเทียนเหยา ชี้ไปที่โต๊ะเขียนหนังสือและพูดด้วยความไม่พอใจขึ้น “นั่งลง!”

“อืม?” หลิน ชูจิ่ว คิดว่าเธอได้ยินผิดไป ดังนั้นเธอจึงมองไปที่เสี่ยวเทียนเหยา

       ดวงตาของเสี่ยวเทียนเหยา ดูอ่อนโยนจนถึงจุดที่เธอรู้สึกเหมือนกำลังจะจมน้ำ

       เธอรู้สึกเหมือนในสายตาของเสี่ยวเทียนเหยา เธอก็เหมือนเด็กที่ไม่มีเหตุผล ก่อให้เกิดปัญหาไม่รู้จบ แต่เสี่ยวเทียนเหยา ก็เต็มใจที่จะรองรับทุกความตั้งใจของเธอ …

       ความรู้สึกนี้แย่มาก