Princess Medical Doctor องค์หญิงแพทย์ผู้เชียวชาญ - ตอนที่ 243.2

เมื่อหลิน ชูจิ่วได้ยินว่าเสี่ยวเทียนเหยาอยากจะพบเธอในทันทีที่เขากลับมา เธอก็ไม่ได้ดูประหลาดใจแต่อย่างใด เธอไม่ได้แสดงถึงความยินดีในความกระตือรือร้นของหวางเย่ ที่ต้องการจะพบเธอ เธอเพิ่งแค่เดินไปอย่างเฉื่อยชา องค์รักษ์มองแอบชื่นชมพฤติกรรมที่สงบของหลน ชูจิ่ว แต่เขาก็วิตกกังวลเช่นกัน เขากลัวว่าหวางเย่ของพวกเขาจะไม่มีความสุขที่รอนานเกินไป

       เมื่อหลิน ชูจิ่วไปที่ห้องอักษรของเสี่ยวเทียนเหยา เขาก็อาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว จากนั้นเขาก็รอให้หลิน ชูจิ่ว เข้ามาในห้องอักษร เมื่อเห็นหลิน ชูจิ่ว เข้ามาเสี่ยวเทียนเหยาก็ไม่พอใจและพูดขึ้น“ ชักช้า”

       หลิน ชูจิ่ว ทำตัวเหมือนเธอไม่ได้ยินอะไร เธอย่อเข่าลงและทักทายเขาขึ้น“หวางเย่” จากนั้นเธอก็ยืนอยู่ในตำแหน่งเดิม รอให้เสี่ยวเทียนเหยาพูดอีกครั้ง

“นั่ง”เสี่ยวเทียนเหยาชี้นิ้วไปด้านข้าง เมื่อหลิน ชูจิ่ว นั่งลงเขาก็ถามขึ้น“ เกิดอะไรขึ้นในวัง?”

“ในวัง?” หลิน ชูจิ่วไม่รู้ว่าทำไมเสี่ยวเทียนเหยา ถึงได้ถามเรื่องนี้ ดังนั้นเธอจึงส่ายหัวและพูดขึ้น “ไม่มีอะไรมาก ฮองเฮาเพียงแค่ให้คำเตือนด้วยวาจาเท่านั้น”

       เสี่ยวเทียนเหยา มองตาหลิน ชูจิ่ว เมื่อเห็นว่านางไม่ต้องการพูดมากกว่านี้ เขาก็ไม่ได้อะไรอีก ก่อนจะพูดขึ้นแทน“ในอนาคตเจ้าไม่ต้องไปแม้ว่าเจ้าจะถูกเรียกตัวก็ตาม”

“ได้” แต่ถ้าฮ่องเต้เรียกตัวเธอ เธอจะไปไม่ได้จริงๆหรือ

       เธอไม่ใช่เสี่ยวเทียนเหยา เธอไม่สามารถเพิกเฉยต่ออำนาจของฮ่องเต้ได้

“เจ้าไม่จำเป็นต้องเข้าไปแทรกแซงในเรื่องที่เกี่ยวกับหมอเทวดาโม่หมอตระกูลเมิ่งของสำนักเหวินชางอยู่ที่นี่ พวกเขาจะคอยตรวจสอบเรื่องนี้เอง เจ้าเพียงแค่รอดูผลเท่านั้น” เมื่อเห็นว่าหลิน ชูจิ่ว ดูเหมือนจะเชื่อฟังเสี่ยวเทียนเหยาก็โกรธจริง ๆ หลิน ชูจิ่ว ดูอ่อนลง แต่ที่จริงแล้วเธอไม่ฟังคำพูดของเขาเลย เธอปล่อยให้มันหลุดผ่านไปเสมอ

“ได้” อีกคำที่น่ายินดีก็ดังออกมา สิ่งต่างๆดำเนินไปอย่างราบรื่น ดังนั้นบุคคลคนหนึ่งจึงไม่สามารถโต้เถียงกันได้ จู่ๆ เสี่ยวเทียนเหยาก็สูญเสียความอดทนของเขา ก่อนจะโบกมือให้นางแล้วพูดขึ้น“ มานี่สิ”

“ หือ?” หลิน ชูจิ่วมองขึ้นและดวงตาของเธอก็แสดงร่องรอยของความโกรธออกมา

       เสี่ยวเทียนเหยา เรียกลูกสุนัขอยู่หรือไง?

“อะไร? เจ้าไม่ต้องการที่จะเชื่อฟังคำพูดของเปิ่นหวางหรือ? “ใบหน้าของเสี่ยวเทียนเหยาจมดิ่งลงในทันที อุณหภูมิภายในห้องลดลง หลิน ชูจิ่ว ถอนหายใจออกมาและเดินไปข้างหน้าโต๊ะ แต่……

       ดูเหมือนว่าเสี่ยวเทียนเหยาจะไม่พอใจกับตำแหน่งนี้ เขาโบกมืออีกครั้งส่งสัญญาณให้หลิน ชูจิ่วเดินไปด้านข้างของเขา

       ไปหรือไม่ไป

       หลิน ชูจิ่วถามตัวเอง แล้วเธอมีทางเลือกอื่นหรือไม่?

หลิน ชูจิ่ว ยุ่งอยู่กับความคิดของตัวเองมาก

“เปิ่นหวางมีบางสิ่งสำหรับเจ้า ดังนั้นมานี่” เสี่ยวเทียนเหยา กระตุ้นขึ้นอีกครั้ง แต่ด้วยน้ำเสียงที่เคร่งเครียด มันให้ความรู้สึกเหมือนกับว่าเขาไม่ใช่คนที่จะให้อะไรบางอย่างกับใคร มันเป็นเหมือนการตำหนิเด็กที่ไม่เชื่อฟังมากกว่า

       หลิน ชูจิ่วกัดฟันยิ้มขึ้น แล้วเดินเข้ามาใกล้ แต่เธอก็หยุดอยู่ห่างจากเสี่ยวเทียนเหยาหนึ่งก้าว ถ้าเสี่ยวเทียนเหยา จะยื่นมือออกมาและคว้าเธอไว้ในอ้อมแขนมันก็ทำได้แต่น่าเสียดายที่เสี่ยวเทียนเหยา จะไม่ทำสิ่งเหล่านั้น …

       เสี่ยวเทียนเหยาหยิบกล่องเล็ก ๆ ออกมาด้วยมือซ้ายแล้วโยนลงไปบนโต๊ะ มันดูเหมือนว่าเขาได้ทิ้งบางสิ่งบางอย่างมากกว่า “รับไป”

“ นี่คืออะไร?” ถ้าเธอบอกว่าเธอไม่อยากรู้อยากเห็นเธอก็จะโกหก อย่างไรก็ตามเสี่ยวเทียนเหยา ไม่สนใจเธอ หลังจากขว้างมันเสร็จเขาก็หยิบพู่กันขึ้นมาแล้วเริ่มเขียนสิ่งต่าง ๆ

       เสี่ยวเทียนเหยาไม่ได้พูดอะไรอีก ดังนั้นหลิน ชูจิ่วจึงไม่ถามอีก เธอหยิบกล่องขึ้นมาและอยากจะออกไปให้เร็ว ๆ แต่… …

“ มันเย็นมาก!” ทันทีที่เธอสัมผัสกับกล่องเล็ก ๆ หลิน ชูจิ่วก็แข็งทื่อไปทันที

       เสี่ยวเทียนเหยาวางพู่กันลงแล้วหมึกก็กระจายออกมาบนกระดาษสีขาว แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้สนใจมันเลย เขาหันไปเผชิญหน้ากับหลิน ชูจิ่ว และพูดขึ้นแทน “ โง่เขลา ไม่ใช่ว่าเจ้าต้องเปิดมันก่อนหรือ?”

“ท่านไม่ได้บอกว่าจะต้องเปิดมันก่อน” แม้ว่าเธอจะมีความอดทนที่ยาวนาน แต่เสี่ยวเทียนเหยาก็ไม่ควรจะมากเกินไป!

“ เจ้ากลายเป็นคนที่เชื่อฟังมากเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? เปิ่นหวางไม่ได้ให้เจ้าออกไปข้างนอก แต่เจ้าก็ออกไปแบบนั้น? “เสี่ยวเทียนเหยาถากถางขึ้น

       หลิน ชูจิ่ว ขมวดคิ้วและถามขึ้น“ท่านโกรธเพราะข้าออกไปข้างนอกหรือ?”

       ถ้าเป็นเช่นนั้นเธอก็อยากจะบอกว่าผู้ชายคนนี้ช่วยไม่ได้แล้วจริงๆ … …