Princess Medical Doctor องค์หญิงแพทย์ผู้เชียวชาญ - ตอนที่ 255.1

    ในห้องที่มีแสงสลัวๆ ผู้คนที่อยู่ข้างในล้วนแต่เป็นเด็ก มีทารกถูกปกคลุมไปด้วยเสมหะของพวกเขา นอกจากนี้ยังมีเด็ก ๆ ที่สามารถคลานได้แล้ว เด็กเหล่านี้ถูกวางสุ่มๆ ไว้บนพื้นดินโดยไม่มีใครดูแล

       เมื่อทหารคุ้มกันเดินเข้าไป เขาก็พบว่ากลิ่นข้างในนั้นไม่เป็นที่พอใจมากนัก กลิ่นเหม็นผสมกับต่างๆ ของทารก ดังนั้นผู้คนจึงช่วยไม่ได้ที่จะรู้สึกไม่สบายตัว

       ทหารคุ้มกันเข้ามาเพียงมองเข้าไปข้างในแล้วก็รีบออกไป“หวางเฟยมีเด็กมากมายอยู่ข้างในขอรับ พวกเขาทั้งหมดถูกวางไว้บนพื้น” เขามองไปอย่างรวดเร็ว ดังนั้นเขาจึงไม่แน่ใจว่าเด็ก ๆ ที่อีกมุมหนึ่งตายหรือยังมีชีวิตอยู่

“ไม่มีใครดูแลพวกเขาเลยหรือ?” หัวคิ้วของหลิน ชูจิ่วขมวดขึ้นก่อนจะผลักทหารออกไป แล้วเธอก็เดินหน้าต่อไป เมื่อเธอได้กลิ่นภายใน เธอก็เกือบจะก้าวถอยหลังอย่างช่วยไม่ได้

       ห้องพักสลัวๆ และชื้น มีกลิ่นของเชื้อราอยู่ภายใน แสดงให้เห็นว่าไม่มีใครดูแลสถานที่นี้เลย

“ ในสภาพแวดล้อมที่เลวร้ายเช่นนี้ พวกเขากล้าทิ้งลูกๆ เอาไว้เช่นนี้หรือ” หลิน ชูจิ่วเดินเข้ามาด้านในและผลักเปิดหน้าต่างทั้งหมดออก ปล่อยให้อากาศไหลเวียนและปล่อยให้แสงอาทิตย์ส่องเข้ามาด้านใน

       เมื่อแสงแดดส่องถึง เด็ก ๆ หลายคนก็หยุดร้องไห้และมองไปรอบ ๆ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น เด็กบางคนไม่สามารถปรับตัวเข้ากับแสงแดดได้และร้องไห้ดังกว่าเดิม

       อย่างไรก็ตาม เมื่อแสงอาทิตย์เข้ามาในห้อง สถานการณ์ภายในก็ชัดเจนขึ้น ห้องพักมีขนาดใหญ่เท่ากับห้องจำนวนห้าห้องรวมเข้าด้วยกัน ซึ่งเต็มไปด้วยเด็กเล็กและใหญ่เกือบ 20 คน ทุกคนต่างก็นอนราบอยู่กับพื้น

       สีของเสื้อผ้าบนตัวเด็กจางหายไปนานแล้ว มีคราบสีเหลืองบนพื้นดินซึ่งไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นอาเจียนหรืออุจจาระ

“ ไม่น่าแปลกใจที่มีผู้ป่วยจำนวนมาก” ในสภาพแวดล้อมเช่นนี้ไม่จำเป็นต้องพูดถึงเด็ก เพราะแม้แต่ผู้ใหญ่ก็ไม่สามารถต้านทานสถานที่เช่นนี้ได้

       สถานการณ์ในอีกห้องหนึ่งนั้นเหมือนกัน หลังจากที่ทหารคุ้มกันได้เห็นแล้วเขาก็กลับไปหาหลิน ชูจิ่วและพูดขึ้น“หวางเฟย เราควรจะทำอย่างไรในตอนนี้ขอรับ เด็ก ๆ เหล่านี้……แม้ว่าพวกเราจะไม่มาดู แต่คนอื่นๆ สามารถที่จะเพิกเฉยต่อพวกเขาได้อย่างไร”

“ให้ใครบางคนกลับไปที่ตำหนักเสี่ยวหวางฟู่และเอากล่องยาของข้ามา นำเสื้อผ้าที่สะอาดและคนที่ไม่ยุ่งมาด้วย เด็กเหล่านี้ต้องการการรักษาอย่างเร่งด่วน นอกจากนี้จงนำอาหารที่เด็กกินได้มาด้วย พวกเขาคงจะต้องหิวมาก”

“ขอรับ” องครักษ์เงาที่คอยปกป้องหลิน ชูจิ่ว ได้กลับไปที่ตำหนักเสี่ยวหวางฟู่ในทันทีและทำตามคำสั่งของหลิน ชูจิ่ว

       เสื้อผ้าของหลิน ชูจิ่ว นั้นไม่สกปรก แต่เธอก็พาเด็ก ๆ ออกไปข้างนอกห้องทีละคนๆ

       แม้ว่าเด็ก ๆ จะร้องไห้มานาน แต่พวกเขาก็หยุดร้องไห้เมื่อมีคนอุ้มพวกเขา

       ห้องโถงหลักของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าชื่อ อันทัง ว่างเปล่าไม่มีอะไรนอกเหนือจากโต๊ะไม้ หลิน ชูจิ่ว ไม่กล้าวางเด็กๆ ไว้บนโต๊ะ เธอจึงไม่มีทางเลือก นอกจากพาพวกเด็กๆ ออกไปวางบนพื้น

       ทหารคุ้มกันต่างก็ช่วยพาเด็ก ๆ ออกไปข้างนอกห้องด้วยเช่นเดียวกัน เมื่อนำเด็กๆออกมาจากห้องแล้ว พวกเขาส่วนใหญ่ต่างก็หยุดร้องไห้ ทหารคุ้มกันคิดว่าเด็กบางคนคงจะไม่สามารถร้องไห้ได้อีกต่อไปแล้ว เพราะเขาเห็นว่าพวกเขาต่างก็มีผิวสีม่วงแล้ว

       ช่างน่าสมเพช

“หวางเฟย มีเด็กสี่คนที่เสียชีวิตแล้วอยู่ในห้องขอรับ” ทหารคุ้มกันเกือบจะหายใจไม่ออกในความเศร้า เขาจับมือเด็กที่ตายแล้วเอาไว้แน่น

“ทางข้าก็มีสองคนขอรับ” หลิน ชูจิ่วรับเด็กที่เสียชีวิตแล้วมาเบา ๆ ก่อนจะวางไว้บนโต๊ะพร้อมกับใบหน้าที่ไร้ความหวัง

       ทหารคุ้มกันเห็นหลิน ชูจิ่ววางเด็กๆ ที่เสียชีวิตแล้วไว้บนโต๊ะ ราวกับว่าพวกเขาเป็นตุ๊กตาที่บอบบาง

“คนของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าชื่อ อันทัง ทำอะไรกันอยู่ในเมืองหลวง ไม่ใช่ว่าพวกเขาควรจะมาดูแลเด็กๆ เหล่านี้หรอกหรือ” ทหารคุ้มกันมองไปที่เด็ก ๆ บนโต๊ะด้วยอารมณ์ที่อธิบายไม่ได้

       เด็กสองคนที่สามารถคลานได้แล้ว คลานอย่างระมัดระวังไปที่เท้าของ หลิน ชูจิ่ว และคว้ากระโปรงของเธอเอาไว้ ใบหน้าที่สกปรกของพวกเขากำลังแสดงความกระตือรือร้นของความหิวออกมา พวกเขากำลังหิวมาก