Princess Medical Doctor องค์หญิงแพทย์ผู้เชียวชาญ - ตอนที่ 256.1: ปัญหาใหญ่

   หลังจากที่ทหารคุ้มกันจากไป ก็มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ยุ่งอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าชื่อ อันทัง ……

       หลิน ชูจิ่ว ยังอุ้มเด็กทารกที่เป็นโรคปอดบวมอยู่ แต่เมื่อใดก็ตามที่เธอพยายามที่จะวางทารกทารกลง ทารกน้อยก็ร้องไห้ด้วยความเสียใจ

       หลิน ชูจิ่วกลัวว่าทารกจะร้องไห้จนหายใจไม่ออก ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงกล่อมเด็กคนอื่นๆ ด้วยมืออีกข้างของเธอ เธอยุ่งมากเธอจึงมีเหงื่อออกไปทั่วร่างกาย

       สำหรับเสี่ยวเทียนเหยานะหรือ?

       หลิน ชูจิ่ว ไม่คาดหวังว่าเขาจะช่วยได้ แค่ขอให้เขาไม่เพิ่มปัญหามากไปกว่านี้ก็พอแล้ว

       โชคดีที่ทหารคุ้มกันกลับมาในเวลาเพียงไม่นาน เขาไม่เพียงกลับพร้อมกับน้ำข้าวที่เด็ก ๆ สามารถกินได้ แต่ยังมาพร้อมกับคนขายอีกด้วย

“ ให้อาหารพวกเขาทีละคนๆ จากเด็กเล็กไปหาเด็กโต” เมื่อทหารมองไปที่เสี่ยวเทียนเหยา และเห็นเขาเพียงแค่นั่งอยู่ตรงมุมโดยไม่พูดอะไร เขาก็ไม่มีทางเลือกนอกหันไปจากจัดการกับผู้หญิงที่เขาพามาด้วยทีละคนๆ

       เมื่อผู้หญิงเหล่านั้นได้รับเหรียญทองแดงและเห็นเด็ก ๆ นอนอยู่บนพื้นดินซึ่งไม่สกปรกมากนัก พวกนางก็ดึงแขนเสื้อขึ้นและป้อนเด็กทีละคนๆ ผู้หญิงเหล่านั้นมีทักษะมาก ดังนั้นจึงไม่มีแม้แต่อาหารเพียงหยดเดียวที่ต้องสูญเปล่าไป เห็นได้ชัดว่าพวกนางเคยทำมันมาก่อนแล้ว

       ในขณะนี้เด็ก ๆ บนพื้นไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่ต่างก็มีอาหารเข้าไปในปากของพวกเขา พวกเขาต่างก็ยุ่งอยู่กับการกลืนอาหารที่ได้รับ เด็กคนอื่น ๆ ที่ยังไม่ได้กินต่างก็มองดูฉากนี้และพวกเขาก็ดูเศร้ามาก

“ โอ้ เด็กน้อยเหล่านี้ต่างก็หิวมาก แล้วผู้ดูแลทั้งหมดไปอยู่เสียที่ใดกันหมด” เนื่องจากท่าทีของทหารคุ้มกัน ผู้หญิงคนนั้นจึงไม่กล้าพูดด้วยคำพูดอย่างเปิดเผยออกมา แต่พวกนางก็สามารถเห็นได้อย่างชัดเจนว่าเด็ก ๆ เหล่านี้น่าสงสารเพียงใด พวกนางจึงช่วยไม่ได้ที่จะหลั่งน้ำตาออกมา

       เมื่อเห็นว่าทหารคุ้มกันไม่ได้ใส่ใจพวกนาง ผู้หญิงคนอื่น ๆ ก็มีความกล้าหาญที่จะพูดขึ้น “เด็ก ๆ เหล่านี้ไม่มีแม้แต่เนื้อหนังหุ้มกระดูก ผู้ดูแลเหล่านั้นช่างโหดร้ายจริงๆ”

“พ่อแม่ของเด็ก ๆ เหล่านี้ช่างไร้ความปราณียิ่งนัก หลังจากให้กำเนิดพวกเขา ก็ละทิ้งลูกๆ ของพวกเขาไปเสียแล้ว” หญิงสาวที่สวมชุดสีเทาผู้ที่กำลังอุ้มเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ พูดขึ้นอย่างเป็นทุกข์ นางป้อนน้ำข้าวกับเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ อีกสองสามคำ

“ แม้ว่าเด็กคนนี้จะมีริมฝีปากกระต่าย แต่มันก็จะไม่ใช่เรื่องใหญ่หลังจากที่นางโตขึ้น นอกจากนี้ยังมีเด็ก ๆ แบบนี้ในหมู่บ้านของเรา แต่เมื่อพวกเขาเติบโตขึ้น พวกเขาก็ไม่ได้มีลูกออกมาเป็นแบบเดียวกัน”

“ เด็กคนนี้น่าสงสารยิ่งกว่า เขาไม่เพียงแต่เสียขา แต่ยังรวมถึงพ่อแม่ด้วย เขาจะอยู่ได้อย่างไรในอนาคต”

เด็ก ๆ ที่ถูกทิ้งไว้โดยไม่ตั้งใจในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าชื่อ อันทัง ดูน่าสงสารมาก ใครก็ตามที่เห็นสถานการณ์ของพวกเขาก็จะรู้สึกไม่ดี มีเพียงเสี่ยวเทียนเหยาเท่านั้น……

       ที่ไม่มีอารมณ์แปรปรวนใดๆ เขายังนั่งในมุมอย่างไร้อารมณ์ เขาปกปิดกลิ่นอายที่รุนแรงของเขาเอาไว้ ดังนั้นจึงไม่มีใครสังเกตเห็นการดำรงอยู่ของเขา หลิน ชูจิ่ว มองมาทางเขาเป็นครั้งคราว ดังนั้นเธอจึงรู้ว่าเขาไม่ได้จากไปไหน

       หลิน ชูจิ่ว ไม่เข้าใจว่าทำไมเสี่ยวเทียนเหยาถึงมายังสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าชื่อ อันทัง แห่งนี้ เป็นเพราะเธอหรือเปล่า?

       ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ เธออาจจะนึกถึงสิ่งนี้ แต่ตอนนี้ … …

       นับตั้งแต่ที่เขาทำร้ายจิตใจของเธอ หลิน ชูจิ่วก็ไม่ได้คาดหวังพฤติกรรมที่ดื้อดึงของเสี่ยวเทียนเหยาอีก การเห็นเสี่ยวเทียนเหยามองสถานที่แห่งนี้ด้วยความรังเกียจ แต่ก็ยังคงปฏิเสธที่จะออกไป หลิน ชูจิ่ว รู้สึกเหมือนเสี่ยวเทียนเหยา จะต้องวางแผนอะไรบางอย่างอยู่

       อย่างไรก็ตาม ตราบใดที่เสี่ยวเทียนเหยา ไม่ขัดขวางเธอ เธอก็ไม่สนใจเกี่ยวกับแผนการหรือการคำนวณใดๆ ของเขา เธอไม่ฉลาดพอที่จะหลีกเลี่ยงปัญหาได้อย่างสมบูรณ์ แต่เธอก็ต้องการที่จะหลีกเลี่ยงพวกมันให้ได้มากที่สุด

       ในไม่ช้า พวกผู้หญิงก็ใช้น้ำข้าวที่พวกนางนำมาจนหมด แต่ไม่ใช่ว่าเด็ก ๆ ทุกจะกินอิ่มอย่างพอเพียง คนขายรายหนึ่งจึงพูดขึ้น “บ้านของข้าอยู่ใกล้ๆ กับสถานที่แห่งนี้ ข้าจะกลับไปทำอาหารมาเพิ่มอีกหม้อ มีเสื้อผ้าสะอาดที่พอจะใช้ได้ ข้าจะนำมาด้วย เสื้อผ้าของเด็กเหล่านี้สกปรกและเปียก พวกเขาอาจจะป่วยได้ หากพวกเขาสวมใส่มันต่อไป”