Princess Medical Doctor องค์หญิงแพทย์ผู้เชียวชาญ - ตอนที่ 257.1: ขอความช่วยเหลือ

เมื่อเจ้าหน้าที่ตามมาได้ยินคำพูดของหัวหน้าของพวกเขา เขาก็รู้ว่าผู้หญิงข้างหน้าของเขานั้นตายไปแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่พยายามสุภาพแม้แต่น้อย เขาหยิบดาบออกมาแล้วชี้ไปที่หลิน ชูจิ่วทันที “ แม่นางน้อยอย่าพยายามต่อต้าน มือของข้าอาจจะสั่นและเกินไปทำร้ายใบหน้าของเจ้าได้ ไม่อย่างนั้นอย่ามาตำหนิข้าและหาว่าข้าไม่เตือนเจ้าล่ะ”

       เมื่อดาบชี้มาที่หลิน ชูจิ่ว เสี่ยวเทียนเหยา ก็ยังไม่เคลื่อนไหวใดๆ โชคดีที่หลิน ชูจิ่วมีความยืดหยุ่นได้ดีและเธอก็สามารถเคลื่อนไหวไปด้านข้างได้ทันเวลา จากนั้นเธอก็ยกขาของเธอขึ้นและเตะไปที่เจ้าหน้าที่ทันที

“อ่า—” เจ้าหน้าที่ส่งเสียงร้องขึ้นอย่างเจ็บปวดและขาซ้ายของเขาก็อ่อนลงทันที เขาไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้อยู่เป็นเวลานาน“ นางเด็กบ้า เจ้าได้ก่ออาญาร้ายแรงจริงๆ”

“อาณาร้ายแรงอะไร” ในฐานะหมอและสายลับในเวลาเดียวกัน เธอจะไม่รู้วิธีใช้ขาทั้งสองของเธอในทางที่ดีและไม่ดีได้อย่างไร

       แล้วถ้าเธอไม่มีกำลังมากพอล่ะ แต่เธอก็รู้ถึงจุดอ่อนของร่างกายมนุษย์เป็นอย่างดี อย่างน้อยเธอก็สามารถใช้กำลังที่มีทำให้เกิดความเสียหายสูงสุดแก่อีกฝ่ายได้

“ข้าไม่เคยเห็นการเคลื่อนไหวของเจ้า แต่เจ้าจะไม่สามารถทำแบบเดียวกันได้เป็นครั้งที่สอง” เมื่อผู้นำเห็นสถานการณ์ของเพื่อน เขาก็ไม่กล้าที่จะก้าวออกมา เขามองมาที่หลิน ชูจิ่วด้วยความระมัดระวังในทันที

       หลิน ชูจิ่ว พอใจมากก่อนจะยิ้มขึ้น เธอวางทารกลงแล้วชี้นิ้วไปที่ประตู “อะไร? พวกเจ้ายังไม่ต้องการที่จะออกไปพูดข้างนอกอีกหรือ พวกเจ้าไม่สามารถทำร้ายเด็ก ๆ ที่นี่ได้”

       มีเด็กอยู่ทางด้านซ้ายและด้านขวาของห้องโถง มีทางเดินเล็ก ๆ อยู่ตรงกลาง เด็ก ๆ ไม่ทราบถึงอันตรายของสถานการณ์ในปัจจุบัน หากพวกเขาเผลอเหยียบเด็กๆ พวกนี้ก็จะยิ่งโรคร้ายมากขึ้นไปอีก

“ออกไปพูดข้างนอกหรือ เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใครถึงจะมาสั่งเรา? แล้วจะอย่างไรถ้าพวกเราจะทำร้ายเด็กๆพวกนี้?” ผู้นำพูดขึ้นในขณะที่เขาชี้ดาบไปที่เด็กบนพื้น” ใครจะไปสนใจถ้าข้าจะทุบตีหรือฆ่าเด็กพวกนี้? ข้าก็แค่บอกว่าเจ้าเป็นคนฆ่าพวกเขาทั้งหมด”

       ความเฉยเมยของผู้นำนั้นราวกับว่าเขากำลังทำเรื่องที่ถูกต้อง ไม่มีร่องรอยของความอับอายแม้แต่น้อยบนในใบหน้าของเขา หลิน ชูจิ่วส่ายหัวด้วยความไม่เชื่อ“เจ้าเป็นเจ้าหน้าที่จริงๆหรือ หรือเป็นเพียงแค่พวกหลอกลวงเท่านั้น”

“ ไม่ว่าเราจะเป็นเจ้าหน้าที่หรือไม่ เจ้าก็ไม่มีสิทธิ์พูด ตอนนี้เจ้าเป็นผู้ร้ายที่สังหารเด็กๆ ที่ถูกทอดทิ้ง ยกมือขึ้นแล้วมอบตัวเสีย” ผู้นำกลัวการโจมตีของหลิน ชูจิ่ว ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าที่จะก้าวออกมา เขาขู่หลิน ชูจิ่วด้วยการใช้เด็กๆ ที่อยู่บนพื้นแทน

“ข้าหรือผู้ร้าย?” หลิน ชูจิ่วชี้มาที่ตัวเองและพูดขึ้น “ใครให้ความกล้ากับเจ้าที่บอกว่าข้าเป็นผู้ร้าย เจ้ารู้หรือไม่ว่าฉันเป็นใคร?”

       หลิน ชูจิ่ว รู้สึกเสมอว่าคำว่า“ เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเป็นใคร” เป็นประโยคที่โอ้อวดมาก แต่ในเวลานี้เธอไม่สามารถคิดคำอื่นที่จะใช้ได้ดีมากไปกว่าคำนี้ออกมาแล้ว

“ทำไมข้าจะต้องไปสนใจว่าเจ้าเป็นใคร เมื่อเจ้าตกอยู่ในน้ำมือของเราแล้ว แม้แต่องค์ชายจากราชวงศ์ก็ทำได้เพียงแค่ก้มหัวให้พวกเราเท่านั้น” เจ้าหน้าที่ไม่กลัวหลิน ชูจิ่ว พวกเขาไม่กลัวแม้แต่ครอบครัวของราชวงศ์ แล้วจะเอาอะไรกับผู้หญิงคนหนึ่ง?

       อย่างไรก็ตาม สตรีผู้สูงศักดิ์ที่มีชื่อเสียงและงดงามเหล่านั้นจะไม่ออกมาคนเดียวหรือมาที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าชื่อ อันทัง เพื่อดูแลเด็กๆ ที่ถูกทอดทิ้ง และถึงแม้ว่าพวกเขาจะมาจริง ๆ พวกเขาก็จะส่งข่าวมาก่อนล่วงหน้าเพื่อให้เจ้าหน้าที่มาด้วย

“คำพูดของเจ้าช่างยิ่งใหญ่เหลือเกิน” หลิน ชูจิ่วโกรธมาก เธอไม่ต้องการยุ่งกับพวกเขาอีกต่อไป ดังนั้นเธอจึงหันหัวของเธอและมองไปที่เสี่ยวเทียนเหยาที่อยู่ในมุมแทน ก่อนจะพูดขึ้น“ หวางเย่ มีคนบางคนอยากให้ท่านก้มหัวให้พวกเขา ท่านจะไม่พูดอะไรหน่อยหรือ?”

“หวางเย่?” เมื่อผู้นำได้ยินคำพูดของหลิน ชูจิ่ว เขาก็ใช้เวลาสักครู่เพื่อตรวจดูทิศทางของดวงตาของหลิน ชูจิ่ว แต่เขาก็เห็นเพียงแค่เงาที่นั่งอยู่ตรงมุมหนึ่งเท่านั้น เขาไม่เห็นลักษณะของบุคคลผู้นั้นแม้แต่น้อย

       มีคนอื่นอยู่ที่นี่ด้วยหรือ?

       ผู้นำตกใจ แต่ก็พูดอย่างกล้าหาญขึ้น“เจ้าเป็นใคร ออกมาเดี๋ยวนี้”