Ranker’s Return - ตอนที่ 18

ปาร์กจุนอูเริ่มรู้สึกกระสับกระส่าย มือของเขาสั่นเบา ๆ อย่างหวั่นวิตก เขาเคยมีตัวละครเลเวลสูงถึง 40 ทว่ากลับพ่ายแพ้ฮยอนนูอย่างราบคาบมาแล้วในครั้งนั้น แล้วในครั้งนี้เขามีเลเวลเพียงแค่ 20 จะเอาชนะฮยอนนูที่พัฒนาไปไกลยิ่งกว่าตอนนั้นได้อย่างไร?

 

‘จะทำยังไงดี?…ทำไมเรื่องแบบนี้ถึงเกิดขึ้นได้?!!’ เขากระวนกระวายยิ่งกว่าเดิมเมื่อเวลาผ่านไป

 

ร่างกายของเขาสั่นเครือด้วยความหวาดกลัว กระทั่งบรรยากาศตึงเครียดพุ่งสูงขึ้นจนถึงขีดสุด เสียงเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นผ่านอากาศออกมาอย่างชัดเจน

 

[การเผชิญหน้าครั้งสุดท้าย]

 

[ผู้เล่น ‘คังฮยอนนู’ ดวลกับผู้เล่น ‘ปาร์กจุนอู’]

 

[การประลองจะเริ่มขึ้นในอีก 5…4…3…2…1]

 

[การประลองเริ่มขึ้นแล้ว]

 

เมื่อฮยอนนูมองไปยังปาร์กจุนอู สภาพที่เขาเห็นตรงหน้าไม่ใช่เรื่องที่น่าตื่นตกใจอะไรนัก เห็นทีเขาคงไม่แม้แต่จะต้องชักดาบออกมา เพราะดูแล้วมันไม่ใช่สิ่งจำเป็นที่เขาจะต้องทำเลย

 

‘อะไรกัน?! มันวางแผนจะทำอะไรกันแน่?’ ปาร์กจุนอูสั่นไปทั่วร่าง หน้าของเขาซีดเผือดราวกับเขาได้เห็นผี หากเขาล้มลงหมดสติไปตอนนี้แล้วก็ไม่ใช่เรื่องที่น่าประหลาดใจเลย

 

[ผู้เล่น ‘ปาร์กจุนอู’ อยู่ในสภาวะ ‘เบอร์เซิร์ก’]

 

ในตอนนั้นเองปาร์กจุนอูก็ตกอยู่ในสภาวะคุ้มคลั่ง เขากรีดร้องเสียงดังแล้ววิ่งเข้าหาฮยอนนู สิ่งที่ปาร์กจุนอูกระทำในตอนนี้นั้นไม่ต่างอะไรจากแมลงเม่าบินเข้ากองไฟเลย

 

“ฮึบ!”

 

อย่างไรก็ตามแมลงเม่าก็เป็นได้แค่แมลงเม่าเท่านั้น ฮยอนนูทำลายปาร์กจุนอูด้วยค่าสถานะที่แตกต่างกันมหาศาล เขาไม่มีทางแพ้ให้กับคู่ต่อสู้ที่สูญเสียสติและเหตุผลไปแล้วเป็นอันขาด เขาคือคังฮยอนนูไม่ใช่ใครอื่น ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ไม่มีทางรู้สึกกดดันในสถานการณ์แบบนี้ เขาไม่มีวันเกรงกลัวและถูกจัดการโดยคนคุ้มคลั่งคนหนึ่งที่ถือมีดวิ่งเข้ามาแบบโต้ง ๆ แน่

 

“คัง…” มีเสียงตะโกนสั้น ๆ ออกมาก่อนที่ตัวละครของปาร์กจุนอูจะถูกลบทิ้งไปอีกครั้ง

 

[คุณได้รับชัยชนะในการดวล]

 

[รางวัลจะมอบให้ตามกฎ ‘ผู้ชนะได้ทุกอย่าง’]

 

‘รอบนี้ตั้งสามคนแหนะ ไม่อยากเชื่อเลยว่าจู่ ๆ จะเข้ามาหาแล้วมอบไอเทมให้หมดเลยแบบนี้…’

 

“เหมือนอยู่ ๆ ก็ได้รับมรดกเป็นที่ดินผืนใหญ่อันล้ำค่าจากญาติผู้ใหญ่ที่ไม่เคยแม้แต่จะพบกันหน้าเลยแฮะ”

 

เมสันเมื่อแน่ใจว่าการดวลจบลงแล้วก็รีบวิ่งเข้ามาหาฮยอนนู อย่างไรก็ตามฮยอนนูก็กำลังพึมพำอะไรบางอย่างด้วยเสียงโทนต่ำจนเมสันไม่ได้ยิน “ยกเลิกการอัญเชิญ”

 

***

 

การร่วมปาร์ตี้ล่ากับเมสันยังคงดำเนินต่อไปหลังจากดวลกับพวกปาร์กจุนอูเสร็จแล้ว จนกระทั่งสิ้นสุดลงเมื่อฮยอนนูมีเลเวล 31 และเมสันมีเลเวล 40

 

“เพราะฮยองเลยนะเนี่ย ฉันรู้สึกว่าวันนี้ล่าได้มากขึ้นกว่าเดิมตั้งเยอะเลย”

 

[ผู้เล่น ‘จัสติน เมสัน’ ได้ส่งคำขอเป็นเพื่อนกับคุณ]

 

“ครั้งหน้าพวกเรามาล่าด้วยกันอีกได้ไหม?”

 

ฮยอนนูเองก็ชอบเมสันเช่นกัน พวกเขาใช้เวลาเพียงแค่ช่วงสั้น ๆ แต่ฮยอนนูก็เข้าใจได้เป็นอย่างดีว่าคนคนนี้มีความสามารถในระดับที่ยอดเยี่ยมแถมยังมีจิตใจดีอีกด้วย

 

‘ไม่บ่อยเลยที่จะเจอเจ้าหนูที่มีจิตใจบริสุทธิ์แบบนี้ ยิ่งไปกว่านั้นฉันเองก็ยังไม่เคยเจอพวกเด็กดีที่มีทักษะถึงระดับนี้เลย’

 

“ได้สิครับ”

 

“ถ้างั้นครั้งหน้าเรามาล่าด้วยกันอีกนะ”

 

จากนั้นเมสันก็หายวับไป ดูเหมือนว่าเขาน่าจะกลับหมู่บ้านอาสลานหลังจากที่ดึงใบ
วาร์ปกลับเมืองออกมาใช้

 

“ถ้างั้นหลังจากนี้ ฉันไปเคลียร์เควสต่อก็แล้วกัน”

 

ฮยอนนูเริ่มออกเดินทางต่อทันที เขายังมีธุระที่ต้องจัดการให้เสร็จโดยเร็ว

 

***

 

ปกติแล้วมอนสเตอร์ระดับบอสจะปรากฏในพื้นที่แบบสุ่ม นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมฮยอนนูถึงตระเวนไปมาในเขตชนเผ่าออร์คหมาป่าแห่งท้องทุ่ง อย่างไรก็ตามเขายังคงหาดาคานไม่พบ

 

“หมอนั่นอยู่ที่ไหนกัน?”

 

เป็นไปไม่ได้เลยที่ดาคานจะถูกล่าไปแล้ว เนื่องจากการจะล่ามอนเสตอร์ระดับบอสนั้นต้องใช้ปาร์ตี้ที่มีผู้เล่นถึงหกคนเป็นอย่างน้อย ฮยอนนูรู้ดีว่าเวลาการเกิดใหม่ของดาคานอยู่ที่ 12 ชั่วโมงต่อ 1 ครั้ง พูดอีกแบบก็คือครึ่งวันเกิดครั้งหนึ่งนั่นเอง เขาอยู่ในเขตชนเผ่านี้มาเกิน 12 ชั่วโมงแล้ว และเขาก็น่าจะเป็นกลุ่มเดียวที่ล่าในเขตนี้อย่างแน่นอน

 

“ไอ้เจ้านายท่าน พักกันซักหน่อยเถอะ ฉันเดินต่อไปไม่ไหวแล้ว”

 

“ได้สิ งั้นเราพักกันหน่อยก็แล้วกัน”

 

ฮยอนนูเริ่มเหนื่อยล้าเนื่องจากดาคานยังไม่ยอมโผล่มาเสียที ในที่สุดเขาก็เปิดประตูบ้านไม้ที่อยู่ใกล้ ๆ หวังจะได้พักผ่อนอย่างปลอดภัย ทันใดนั้นข้อความหนึ่งก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าของฮยอนนู

 

[คุณต้องการจะเข้าไปในที่พักของดาคาน นักสู้แห่งทุ่งหญ้าทั้งมวลหรือไม่?]

 

‘ดันเจี้ยนส่วนตัวงั้นเหรอ?’

 

ตามปกติแล้วมอนสเตอร์ระดับบอสทั่ว ๆ ไปจะไม่ปรากฏตัวในดันเจี้ยนส่วนตัว ส่วนมากพวกมันจะปรากฏในพื้นที่แบบสุ่ม ถึงอย่างนั้นที่พักของดาคานกลับเป็นดันเจี้ยนแบบส่วนตัว ทั้งนี้ก็เนื่องจากเควสของฮยอนนูนั่นเอง

 

“ฉันจะลุยเลยก็แล้วกัน”

 

และแล้วฮยอนนูก็หายไปพร้อมกับบ้านไม้หลังนั้น ราวกับว่ามันไม่เคยตั้งอยู่ที่นี่มาก่อนเลย

 

***

 

[คุณได้เข้ามาในที่พักของนักสู้ดาคานแล้ว]

 

ในจังหวะที่ฮยอนนูเข้าไปในดันเจี้ยนส่วนตัวนั้น เขาก็ได้รับการต้อนรับจากร่างกายอันใหญ่โตของบุคคลผู้ที่สูงเกือบสองเมตร

 

“มนุษย์อย่างเจ้ามาทำอะไรที่นี่กัน?”

 

‘นี่คือดาคานงั้นเหรอ?’

 

“ดาคานใช่ไหม?” ฮยอนนูมองไปยังร่างกายอันใหญ่โตที่อยู่ตรงหน้าเขาด้วยสายตาเฉยเมย

 

ทุกอย่างต่างออกไปจากสิ่งที่เขาเคยคิดไว้มาก ทั้งรูปลักษณ์และความรู้สึก ทุก ๆ อย่างดูต่างไปเสียหมด ตัวของดาคานไม่ต่างอะไรจากสัตว์ประหลาดเลยสักนิด ฮยอนนูไม่มีทางสู้ดาคานได้ในขณะที่มีเลเวล 31 แน่

 

“ข้าถามว่าทำไมเจ้าถึงมาที่นี่?”

 

“ฉันมาหาแรคคูน” ฮยอนนูแสดงสร้อยคอกระดูกของแคนคูนให้ดู

 

“นี่มันสร้อยของแคนคูนไม่ใช่เหรอ? เจ้าแคนคูนนั่น…ข้าดีใจที่เจ้าเอาสร้อยคอนี้มา เอาล่ะ เจ้ากลับไปได้”

 

“ฉันจะเอาสร้อยนี้ให้แคนคูนด้วยตัวเอง”

 

คำพูดของฮยอนนูทำให้ความกดดันอันน่ากลัวปะทุออกมาจากตัวดาคาน

 

“ข้าบอกให้เจ้ากลับไปไง”

 

“ทำอย่างนั้นไม่ได้หรอก”

 

ฝีมือของฮยอนนูเองก็ไม่ธรรมดาเช่นกัน เขาตั้งรับแรงกดดันที่ปล่อยออกมาได้อย่างชำนาญ ทันใดนั้นเองดาคานก็หัวเราะและปล่อยแรงกดดันออกมาอีกครั้ง “ใจสู้แบบนี้ข้าขอยอมรับในความกล้าหาญของเจ้า แต่ว่าเจ้าต้องมีพลังที่มากพอก่อนถึงจะเข้าพบหัวหน้าได้ ข้าจะให้การทดสอบนี้แก่เจ้า”

 

[ภารกิจถูกสร้างขึ้นแล้ว]

 

[ภารกิจ: การยอมรับของดาคาน]

 

[คุณต้องได้รับการยอมรับจากดาคานก่อนที่จะสามารถพบแรคคูนได้ ประลองกับดาคานและทำให้เขายอมรับ]

 

ระดับ: D+

 

เงื่อนไข: การยอมรับของดาคาน 0/1

 

รางวัล: ความชื่นชอบจากดาคาน สร้อยคอของดาคาน

 

‘ของรางวัลดูดีเลยไม่ใช่หรือไง?’

 

ฮยอนนูคิดจะหันหลังให้กับเควสนี้ แต่แล้วเมื่อเขาเห็นของรางวัลที่ไม่ธรรมดาความมุ่งมั่นก็กลับมาอีกครั้ง

 

‘สร้อยคอนี้อย่างน้อยก็ต้องมีระดับแรร์เป็นอย่างต่ำ ถ้าหากฉันโชคดีละก็ มันอาจจะมีระดับถึงยูนีคเลยก็เป็นไปได้’

 

“ถ้างั้นเรามาเริ่มกันเถอะ”

 

[การทดสอบของดาคานได้เริ่มขึ้นแล้ว]

 

***

 

‘แข็งแกร่งมาก’ ดาคานผู้นี้เป็นบุคคลที่แข็งแกร่งที่สุดเท่าที่ฮยอนนูเคยสู้มานับตั้งแต่เริ่มต้นเล่นเกมอารีน่าครั้งนี้ เขาช่างสมบูรณ์แบบ พลัง ความรู้ และเทคนิคต่าง ๆ ไม่มีสิ่งใดที่บกพร่องเลย

 

‘นี่มัน…ไม่ยากเกินไปหน่อยเหรอ?’

 

ดาคานน่าจะเป็นบอสที่มีเลเวลอย่างน้อย 150 พูดง่าย ๆ คือเขาไม่ต่างอะไรจากสัตว์ประหลาดเลย หากดาคานยังมีฝีมือขนาดนี้ เขาไม่อยากคิดเลยว่าแรคคูนจะเป็นอย่างไร

 

‘ตัวฉันในตอนนี้งั้นเหรอ? ฉันไม่มีแม้แต่ความมั่นใจเลยด้วยซ้ำ ยังไงก็ไม่มีทางจัดการหมอนี่ได้จนกว่าจะมีเลเวลซัก 200 พร้อมกับไอเทมยูนีคทั้งตัว’

 

“แต่ยังไงก็น่าจะโจมตีโดนซักครั้งละนะ”

 

ฮยอนนูดึงดาบยาวปลายมนอันแหลมคมของเขาออกมาและเหวี่ยงมันอย่างรวดเร็ว

 

***

 

“จบแล้วงั้นเหรอ? ฝีมือแค่นี้ยังมีไม่มากพอจะขอพบหัวหน้าหรอกนะ” ดาคานพูดกับฮยอนนูที่ถอยห่างออกไปตั้งหลัก

 

‘ระดับต่างกันเกินไป กะแล้วเชียว แค่การควบคุมอย่างเดียวไม่พอที่จะชดเชยได้ทุกอย่าง’

 

“ไม่สิ ยังมีอีกอย่างที่ยังไม่ได้ลอง”

 

ตอนนั้นเองวงเวทเล็ก ๆ ก็รวมตัวขึ้นข้าง ๆ ฮยอนนู เจ้าตุ๊กตาหมีเท็ดดี้ทังอีได้ถูกอัญเชิญออกมา

 

“ไอ้เจ้านายท่าน ทำไมถึงเรียกฉันออกมาตอนนี้ล่ะ? ฉันคิดว่านายจะไม่รอดแล้วซะอีก”ทังอีปล่อยคำพูดออกมารัว ๆ หลังจากที่ได้รับการอัญเชิญออกมาแล้ว

 

“อะไรกัน? แกคือเจ้าตัวจุ้นจากเกาะบุงบุงไม่ใช่เหรอ?”ดาคานรู้จักทังอี

 

“เอ๋? ท่านลุง?”

 

“มีคนที่เป็นเจ้านายของแกได้ด้วยงั้นเหรอเนี่ย?”

 

“เจ้ามนุษย์คนนี้เป็นไอ้เจ้านายท่านของฉันเอง” ฮยอนนูรู้สึกได้ว่าคำพูดของทังอีฟังดูแปลก ๆ ทว่าอย่างไรก็ตามตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมาสนใจเรื่องนั้น “จะว่าไปแล้วไอ้เจ้านายท่านมีธุระอะไรกับท่านลุงกันล่ะ? สู้กันอยู่เหรอ?”

 

“เรียกว่าเป็นบททดสอบจะดีกว่านะ ฉันต้องผ่านมาตรฐานที่กำหนดให้ได้ก่อนที่จะได้พบแรคคูน”

 

“อ้อ! ตาแก่คนนั้นน่ะเหรอ? อืม…นายทำได้อยู่แล้ว ยังไงนายก็เจ๋งพอ ดังนั้นฉันจะไม่เข้าไปยุ่ง แต่จะร่ายเวทให้นายและคอยดูอยู่ด้านหลังนะ ไอ้เจ้านายท่าน” ทังอีร่ายทักษะบัฟให้ฮยอนนูแล้วถอยไปด้านหลัง

 

[คุณได้รับบัฟ ‘การเคลื่อนที่ของหมี’]

 

[พลังโจมตีทางกายภาพเพิ่มขึ้น]

 

[พละกำลังเพิ่มขึ้น]

 

[คุณได้รับบัฟ ‘คำอวยพรแห่งป่า’]

 

[พลังป้องกันเพิ่มขึ้น]

 

[พลังชีวิตจะฟื้นฟูอย่างต่อเนื่อง]

 

ฮยอนนูรับรู้ถึงพลังที่ไหลผ่านในตัวเขา ในตอนนี้เขารู้สึกว่าไม่ว่าอะไรเขาก็ทำได้ทั้งนั้น

 

‘จะดีขนาดไหนกันนะหากฉันสามารถรู้สึกแบบนี้ได้ตลอดเวลา?’

 

“นี่คือพลังทั้งหมดของฉัน”

 

ฮยอนนูพุ่งกลับเข้าไปหาดาคานอีกครั้ง

 

***

 

สุดท้ายแล้วฮยอนนูก็พ่ายแพ้ อย่างไรก็ตามนี่เป็นการพ่ายแพ้ครั้งแรกของเขา อีกทั้งฝ่ายตรงข้ามยังมีระดับสูงลิ่ว ดังนั้นเขาจึงไม่ได้รู้สึกผิดหวังอะไรมากมายนัก

 

“อ๊าก! ฉันจะไม่ไหวแล้วทังอี”

 

“ไอ้เจ้านายท่านสภาพดูไม่จืดเลยนะเนี่ย แต่ว่านายก็สู้กับท่านลุงได้ดีเลยนะ” ทังอีเข้าไปหาฮยอนนูที่ล้มลงและใช้บัฟกับเขา มันเป็นบัฟที่ช่วยฟื้นฟูพลังกายและพลังชีวิตให้แก่ฮยอนนู

 

“เท่านี้ถือว่าเพียงพอแล้ว ข้าคงไม่ต้องกังวลอะไรอีกหากมีเจ้าหนูนี่”

 

[คุณสำเร็จภารกิจ ‘การยอมของดาคาน’]

 

[คุณได้รับความชื่นชอบจากดาคาน]

 

[คุณได้รับสร้อยคอของดาคาน]

 

[แรคคูนจะปรากฏตัวขึ้นเมื่อผ่านไปพักหนึ่ง]

 

ฮยอนนูนำสร้อยคอเข้าไปยังช่องเก็บของของเขาหลังจากเห็นข้อความแจ้งว่าแรคคูนจะปรากฏตัว เขาไม่มีความคิดที่จะตรวจสอบคุณสมบัติของไอเทมในตอนนี้ เพราะว่าพลังงานที่กำลังใกล้เข้ามาทำให้ร่างกายทั้งร่างของเขาชาไปหมด